Εμένα το παραμικρό με κάνει να θυμώνω...
Επικίνδυνο πράγμα ο θυμός... Θυμάμαι πάντα μια ιστορία όπου κάποιος θύμωσε με μια αλεπού που του έτρωγε τις κότες, οργίστηκε τόσο που με το που την έπιασε στα χέρια του, έφαλε φωτιά στην ουρά της... Αυτή πανικοβλημένη άρχισε να τρέχει εδώ κι εκεί, κι απ' όπου περνούσε τα πάντα έπαιρναν φωτιά... Πάνε τα κοτέτσια, τα χωράφια, τα ζωντανά όλα του γεωργού...
Εγωισμός ο θυμός: "Ποιος είσαι εσύ που θα βλάψεις εμένα?" Και γινόμαστε μαινόμενοι ταύροι, χειρότεροι από τον άλλο, θέλουμε να φωνάξουμε περισσότερο, να βλάψουμε περισσότερο...
Και φυσικά είναι γνωστό ότι με το θυμό δε λύνεται κανένα πρόβλημα, μόνο χειρότερα γίνονται τα πράγματα, παρά αν ηρεμήσουμε και μιλήσουμε με μια γλυκύτητα... Τότε μαλακώνει κι ο άλλος κι επέρχεται η ποθητή λύση...
Παραθέτω τέλος ένα ωραίο απόφθεγμα (άγνωστης προέλευσης), ελαφρώς σχετικό με το θυμό:
"Never argue in public with a fool, bystanders can't tell the difference!"
Αυτά γενικά για το θυμό, εφόσον είναι από τα θέματα που με απασχολούν παιδιόθεν... Έχω ξεφύγει λίγο από το τόπικ, συγχωρέστε με...
