Ημερολόγιο

Quote:

Το μέλος neerie στις 20-04-2006 στις 13:39 έγραψε: Quote: Το μέλος neerie στις 04-04-2006 στις 02:51 έγραψε: ... Δε γράφω για τα ωραία, τα ωραία τα ζεις, είπε κάποιος σοφός. Γράφω για αυτά που δε μπορώ να γιορτάσω με φίλους, κρασί και μους σοκολάτας. Γράφω γι αυτά που ίσως δε θέλει να με ακούσει κανείς να μιλάω... Να είμαστε καλά "Ένας άνθρωπος που είναι καλά δεν κάθεται να ζωγραφίσει μήλα. Πάει και τα αγοράζει από το μανάβη. Ή το πολύ πολύ τραγουδά μόνος στο μπάνιο του. Η τέχνη είναι ένα γλυκό ψέμα. Ένα sweet nothing. Ένας άνθρωπος που είναι πλήρης δεν χρειάζεται να περιγράψει τα όνειρά του. Τα ζει..." Χάρης Κατσιμίχας Βρήκα... ποιος σοφός το είπε... [/I]

Σταύρωση...

Αυτες τις μερες νιωθω πιο κοντα στο Θεό... ίσως με παρασύρει το κλίμα, δεν ξέρω, ίσως είναι αυτή η ανάγκη η έμφυτη των ανθρώπων να επικοινωνήσουμε με κατι ανώτερο από εμάς, για να βρούμε λύση στα προβλήματά μας...

Φέτος δεν πήγα στο όρθρο της Μ.Παρασκευής. Κι ανακαλυψα οτι πολυς κόσμος δεν το συνηθίζει. Μου φανηκε περίεργο, ειλικρινά ,κι ας είμαι από τους ανθρώπους που δεν συχνάζουν στην εκκλησία. Πήγα όμως μετα, αργά, ήθελα να πω μαι προσευχη μιας και νιώθω χαμένη τελευταία.

Θυμήθηκα πριν 2 χρόνια εκείνο το μαύρο Πάσχα, που όμοιο του να μην ξαναζησω... που αρχισα να νιώθω τι σημαινει μοναξιά...

Και φέτος??? Συζητήσεις για το περιτύλιγμα της μοναξιάς και πάλι, προσευχές να παρω τη σωστή απόφαση για το πως θα ειναι αυτο το περιτύλιγμα, ωστε να μοιαζει η μοναξια πιο ανωδυνη.

"Δεν ξερω τιποτα απο τη ζωή σου, δεν μου λες τιποτα πια!!!"
Τι να πεις απο ενα κενο, ενα κενο που του φορτωνεις δραστηριότητες και αλλα πολλα για να μην φαινεται κενο... Σιγα μια φουσκα ειναι. Τι να σου πω οταν δεν εχω τιποτα???

2 χρονια περασαν, συνηθειες αλλες, σκεψεις πολλες... Κι οταν χαλαρωνει το μυαλο, γυρναει 2 χρονια πισω. Κι εκει μπροστα στο σταυρο, 2 χρονια πισω γυρισε... Και ζητησε να κανεις να φυγει η μοναξια.

Το χειροτερο ειναι οταν ξερεις τι μπορεις να κανεις, αλλα δεν εχεις τη δυναμη να το κανεις. Αλλου κι αλλου πουλας μουρη και δινεις μαθηματα περι δυναμισμου... Σιγα τα αυγα..!

Μερικες φορες σκεφτομαι οτι θα με βολευε να εχω παραισθησεις, να ξερω οτι ολα αυτα ειναι ενα ψεμα. Το κακο ειναι ομως πως δεν ξερω τι ειναι αληθεια και τι ψεμα. Ξερω οτι ομως παλι Σου ζητησα να διωξεις τη μοναξια της ζωης μου. Γι'αυτο προσευχηθηκα, για να γινω παλι δυνατη να Σου δωσω και να Σου προσφερω οπως μπορω!

Δεν ξερω αν σου αρεσε η προσευχη μου... Μου εμαθες να λεω ο,τι με βαραινει, οτι Με βοηθας να ξαλαφρωνει η ψυχη μου, για να δινω χαρα στον κόσμο. Κι αυτό εχω να πω μονο...

megalh paraskeuh 2006
petalourizw apo to prwi... anarwtiemai giati. o kosmos shmera thavei ton xristo kai thrhnei... ki omws ti wraia mera pou htan shmera. prwth fora meta apo toso kairo perpatousa stis mutes twn podiwn kai oxi den eimai mpalarina... ti wraia mera, latrepsa to fws tou hliou. xafnika vlepw kapou ta matia tou, adunaton, uparxoun sto metaxu mas gh kai thalasses polles, kai auto ekei einia ena dentro me prasina fulla.... ti teleia!!!! erwteuthka xana meta apo toso kairo!!!!! fugame gia na fame ta moutra mas pali......tou stellw dianohtika merika filia, h filh mou me ktupaei na sunelthw kai skeftomai pws einai wraies oi kampanoules kai oi petalouditses sto stomaxi para auth h xinila ths monaxias.... a re mah pou mpaineis suntoma kai mas exeis sto eleos sou? filia se olous tous freskoerwteumenous.... kai opou mas vgei!!!!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Other_side στις 17-05-2006 01:12 ]

Get a blog,sir!

Quote:

Το μέλος Sideline στις 03-05-2006 στις 03:32 έγραψε: Get a blog,sir!

Κύριε Sideline,

Το ημερολόγιο εδώ μας βολεύει προς το παρόν. Ευχαριστούμε για την εισήγηση. Εγώ θα σε ταλαιπωρήσω άλλη φορά με τις δικές μου σκέψεις στο Ημερολόγιο.

Χρόνια πολλά είπαμε?
Ευχαριστούμε και πάλι.

Είναι αργά... Δεν έχω ύπνο. Μάλλον έχω αλλά δεν πρέπει, ακόμα. Έχω να τελειώσω κάτι για τη δουλειά το οποίο παραδίδω σε κάτι ώρες. Δεν τα πάω καλά με τις προθεσμίες. Όντας αναβλητικός άνθρωπος, πηγαίνω με το μότο: "Μην κάνεις σήμερα κάτι που μπορείς να το αναβάλεις για αύριο". Από την άλλη φαίνεται να λειτουργώ καλύτερα υπό πίεση εφόσον μόνο όταν πιεστώ πολύ κάνω ορισμένα πράγματα (πάντα σε σχεση με τη δουλειά αυτό). Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να αρρωστήσω αύριο...

Έχω μια τάση τελευταίως να ασχολούμαι με οτιδήποτε δε μου προσφέρει κάτι ουσιαστικό και απλά με χαλαρώνει, με κάνει να ξεφεύγω (εις βάρος άλλων ουσιαστικών). Αυτό, αν το έκανε άλλος θα τον χαρακτήριζα ανώριμο κι ασταθή. Εμένα όμως δε μου βγαίνει να με χαρακτηρίσω έτσι... Είμαι πολύ χαλαρή με τον εαυτό μου, και αυστηρότερη από ότι φαίνεται με τους άλλους. Το αντίθετο θα έπρεπε να συμβαίνει. (Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να αρρωστήσω αύριο...)

Το 'χω παρατηρημένο ότι όταν σκεφτώ ή σχολιάσω κάτι αρνητικά για άλλο άτομο, μετά από λίγο καιρό το παθαίνω/το κάνω κι εγώ. Κι εκεί που κατέκρινα και έλεγα ότι αυτή η συμπεριφορά είναι απαράδεκτη κι ότι εγώ ΠΟΤΕ δε θα το έκανα, μετά από λίγο καιρό το κάνω/το παθαίνω και με το παραπάνω! Μα τί γίνεται! Μαθαίνω λοιπόν
α) ποτέ να μην κατακρίνω
β) ποτέ να μην ενδίδω σε ότι κάποτε μου φαινόταν απαράδεκτο (πιστεύω κάποτε ήμουν πιο έξυπνη)
γ) ποτέ να μη λέω ποτέ!
δ) η ώρα περνάει θες δε θες

Ουφ... Πως θα μπορούσα να αρρωστήσω αύριο?


να με θυμάσαι όταν ξυπνάς, στην προσευχή σου, σε ότι ωραίο αγαπάς, στην ύπαρξή σου...


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : neerie στις 08-05-2006 03:30 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Other_side στις 17-05-2006 01:09 ]

Αννούλα μου δε μασάμε. Εγώ αν δεν δω επίσημο παράπονο υπογραμμένο από 82 μέλη του Musicheaven δεν σταματώ να γράφω! Εκτός βέβαια αν προκύψει κάτι άλλο που αφορά εμένα ή αν με πληρώσουν αδρά

Που λέτε, τελικά αρρώστησα! Επίτηδες κι επειδή έχω φτάσει στα όρια μου! Έφτιαξα και μια επιστολή, έτσι απλά για να ταρακουνήσω ορισμένους. Όχι πως περιμένω να γίνει τίποτα, αλλά τουλάχιστον ένιωσα εγώ καλύτερα με τον εαυτό μου.

Και τώρα αναμένω στο ακουστικό μου, άλλες φωνές, άλλες διαφωνίες, άλλα ειρωνικά χαμόγελα. Οκ, υπερβάλλω ίσως αλλά στο μυαλό μου όλα έχουν διογκωθεί τελευταίως.

Οι βλάκες δεν πάνε μπροστά. Ούτε οι ήσυχοι yes-sirs. Από την άλλη ούτε είναι καλό να τσακωνόμαστε, τουλάχιστον εμένα δε μου βγαίνει. Τι λέω, μου βγαίνει και μάλιστα μια χαρά! Αλλά μη με δείτε να θυμώνω! Μέχρι κι εγώ με φοβάμαι!

Τέλοσπάντων, όλα είναι θέμα ισορροπίας τελικά. Και που είπαμε την πουλάνε?

Είναι κάποια πράγματα που πρέπει να τα ψάξεις πολύ, να βρεις τη μαγική συνταγή της επιτυχίας που όλοι ψάχνουν. Αυτή η συνταγή όμως δεν είναι πανάκεια. Πάντα χάνεις από κάπου αλλού. Το έχουμε πει αυτό. Εγώ δε θέλω να χάνω από αλλού. Κι έτσι χάνω στα (για άλλους) σημαντικά.

Μέσα σε όλα αυτά εγώ βλέπω ότι άλλα πράγματα έχουν σημασία. Οι ανθρώπινες σχέσεις, οι αξίες, η σωστή συμπεριφορά, η αγάπη (γιατί όχι?) μεταξύ συναδέλφων. Χωρίς να δηλώνω ότι τα έχω κατακτήσει όλα αυτά... Αντιθέτως, όλο αγωνίζομαι κι όλο χάνω. Ουφ (να το πάλι το ουφ), γιατί να είναι όλα τόσο περίπλοκα? Και γιατί να πρέπει να κοιτάζω συνέχεια πίσω μου, γύρω μου, κάτω από τα πόδια μου αν υπάρχει ακόμα έδαφος?

Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Ούτε ξέρω για τι ακριβώς είμαι. Θα γίνω οικοκυρά. Θα μένω σπίτι να συγυρίζω και να βλέπω τις πρωινές εκπομπές. Ούτε αυτό το μπορώ όμως. Άσε που θα πρέπει να βρω πλούσιο άντρα. Κι αυτούς δεν τους πουλάνε πουθενά. Μια φίλη μου με ρώτησε προχθές γιατί τρέχω μακριά από προβλήματα. Παραξενεύτηκα. Αυτό κάνω? Προφανώς, για να το διαπιστώσει. Της είπα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να βλέπω φάτσα κάρτα το πρόβλημα και να μαζοχίζομαι. Και ότι θέλω χρόνο να ηρεμίσω. Να ανασυγκροτηθώ. Δε συμφώνησε. Αλλά ούτε προβληματίστηκα περισσότερο. Έτσι είμαι εγώ. Όταν δεν μου αρέσει κάτι φεύγω. Όταν πρέπει να το λύσω θα το λύσω, αλλά με το δικό μου τρόπο και στο δικό μου χρόνο. Δεν αντέχω να πιέζομαι. Τελικώς δε λειτουργώ καλά υπό πίεση. Θέλεις κύριε να κάνω κάτι? Δώσε μου τον απαραίτητο χρόνο και εφόδια. Ειδάλλως περίμενε να ευκαιρήσω. Έτσι κατάντησα. Κάποτε ήμουν πρόθυμη να βοηθήσω όλους, να σκοτωθώ για να τους ευχαριστήσω. Δε μου βγαίνει πλέον. Τουλάχιστον σε θέματα δουλειάς, βλέπω ότι δεν αξίζει και τον κόπο.

Πρέπει να διακόψω. Έχω πει πολλά εδώ. Τα λέω κι αλλού όμως ντοντ γουώρρυ. Είναι καλό? Δεν ξέρω, όσο μου βγαίνει όμως θα το κάνω.

Καλημέρα μας!

Ευχαριστώ δεν είπα σήμερα, στο μοναδικό που με αγαπάει πραγματικά και ποτέ δε με έχει απογοητεύσει. Ποτέ όμως! Ευχαριστώ λοιπόν...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Other_side στις 17-05-2006 01:13 ]

Quote:

Το μέλος Other_side στις 15-05-2006 στις 05:10 έγραψε: [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Other_side στις 17-05-2006 01:13 ]

Άννα? Τι έχεις κάνει καλέ? Γιατί τα έσβησες??

Joe dassin - L'ete indien.

Υπάρχουν μέρες, υπάρχουν ώρες, υπάρχουν στιγμές σαν κι αυτές που θέλεις τόσα να πεις, και άθελα σου, μια ύπαρξη πιο δυνατή από τη δική σου σε κατακτά. Τα δάχτυλα σου τρέχουν στο πληκτρολόγιο, χτυπάνε γράμματα με μανία, κελφτές ματιές στην οθόνη κάτω από τα βαριά γυαλιά σου. Θέλεις να πας απόψε ένα μακρυνό ταξίδι.

1978. Η μητέρα έφερε στο κόσμο αυτό ένα παιδί το 1978. Συχνά σκέφτομαι τί μουσική να άκουγαν άραγε τότε. Βλέπω εικόνες, φωτογραφίες, το γνωστό ντύσιμο με τα παντελόνια καμπάνα, και τα μεγάλα γυαλιά. Τα χαμόγελα στις κιτρινισμένες φωτογραφίες, και στις αγκαλιές τους να κρατάνε καλοντυμένα μωρά. Με ροζ κορδέλες, πάνω σε κούνιες, να χαρίζουν κλεφτά φιλιά. Παπουτσάκια λουστραρισμένα, και μαλλάκια κοντά κοντά κομμένα. Σε κήπους, με πολλές γλάστρες, και γάτες. Και με το πράσινο λάστιχο πεταμένο στη μέση του κήπου, φόντος στη φωτογραφία με τα χαμόγελα. Πλαστικά ποτήρια, και χάρτινα καπέλα. Αναρωτιέμαι τί μουσική άκουγαν τότε, σε ποιό τραγούδι του έδινε κλεφτά φιλιά εκείνη, με ποιό στίχο την κοίταζε εκείνος; Κιτρινισμένες φωτογραφίες έμειναν από το 1978 σε άλμπουμ που κολλάνε καθώς γυρνάω τις σελίδες. Τα μαύρα μαλλιά του, μελαχρινός, ψηλός. Είναι τόσο όμορφος. Κι εκείνη τόσο γλυκιά. Για το μωράκι δεν το συζητώ. Αν και αυτό το μάτι, από μικρό φαίνεται πως.

Απόψε την έστησα στο λιμάνι. Έφτασα εκεί με το τελευταίο λεωφορείο. Δεν είχα ψιλά επάνω μου μα με άφησε ο οδηγός ν'ανέβω. Το λεωφορείο ήταν άδειο, και έτσι όπως έκανε ζέστη, με δρόσισε το αεράκι που έμπαινε από τα ορθάνοιχτα παράθυρα. Κοίταζα έξω όλη την διαδρομή. Δεν ετοίμασα καν σακίδιο. Τα άφησα όλα στο σπίτι. Όπως έφυγα νευρική. Εκείνος δεν με σταμάτησε. Μου είπε κάτι σκληρό. Κάτι για τα ψέματα. Και με πλήγωσε πολύ. Και έτσι όπως ήμουν. Άνοιξα τη πόρτα του σπιτιού μας, και χάθηκα μέσα στο κήπο. Το βήμα μου πολύ γρήγορο μα γνώριζα καλά τον δρόμο. Ο σκύλος του γείτονα άρχισε τα γνωστά του, αλλά δεν έδωσα σημασία. Ούτε με τρόμαξε το δυνατό γαύγισμα του. Πήρα μια ζακέτα εκείνη που βρήκα κρεμασμένη στη πόρτα, και χωρίς να καταλάβω το διάστημα που πέρασε από την στιγμή που άφησε εκείνος τη κουβέντα του να με χτυπήσει στην καρδιά βαθειά, είχα κιόλας φτάσει στη στάση του λεωφορείου. Και μέσα στο σκοτάδι της νύχτας το μόνο φως ήταν εκείνο του μπλε λεωφορείου σαν να με περίμενε εμένα μόνο για να με πάει στο λιμάνι. Και όταν μπήκα ο οδηγός κατάλαβε πως η νύχτα ήταν η τελευταία μου διαδρομή και έσβησε το φως. Δίπλα μας ήταν η θάλασσα. Και το φως της ξαστεριάς που τρεμοέσβηνε πάνω της. Εκείνος ο τοίχος που χώριζε το δρόμο από τη παραλία.

Τον είχαμε περπατήσει άπειρες φορές. Ποτέ δεν θέλαμε να πάρουμε το ταξί. Εγώ ανέβαινα εκεί στο ύψωμα και περπατούσα έτσι μέχρι το σπίτι, και εκείνος πάντα φοβόταν πως θα πέσω, πως θα χτυπήσω. Μου κρατούσε το χέρι κι εγώ έλεγα πως έτσι είναι στο τσίρκο μόνο που εκείνοι ξέρουν και περπατάνε πάνω σε σχοινί, ενώ εγώ όχι. Δε θυμάμαι τί λέγαμε. Κρίμα που ξέχασα τί λέγαμε. Δεν κρύωνα πάντως. Ήταν πάντα νύχτα όταν γυρνούσαμε. Πάντα σ'εκείνο το ύψωμα περπατούσα το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Και δεν κρύωνα ποτέ.

Το λιμάνι ήταν άδειο. Είχε περάσει η τουριστική περίοδος και είχε αδειάσει το νησί. Έτσι κι αλλιώς δεν μάζευε πολύ κόσμο και καλύτερα. Από την στάση του λεωφορείου πήγα κατευθείαν προς το πρακτορείο. Να βρω το δρομολόγιο για την έξοδο μου από την νύχτα αυτή και από τα σκληρά λόγια του. Το πρώτο πλοίο έφευγε το πρωί. Και ήταν ακόμα πολύ νωρίς. Γαμώτο σκέφτηκα. Πρέπει να περιμένω και δεν είχα καθόλου υπομονή. Ούτε λεφτά είχα. Δεν είχα φέρει καθόλου χρήματα επάνω μου. Απλά τη ζακέτα. Και τα νεύρα μου. Πίσω μου είδα το λεωφορείο να χάνεται. Μάλλον προς την επιστροφή του. Ξέρω πως το άραζε κάπου κοντά στο λιμάνι και μετά έπερνε κι εκείνος το δικό του δρομολόγιο προς το σπίτι του.

Το λιμάνι πάντα είχε αυτό το άρωμα του αποχωρισμού. Κάτι μεταξύ μαύρου και πράσινου. Μάυρα λάδια στη θάλλασα, πράσινα φύκια στο λιμάνι. Και εκείνο το βαρύ μουχλιασμένο σκοινί που πετάνε πάντα όταν ανοίγει το φέρι για να πατήσει ο κόσμος; Ποτέ δεν κατάλαβα, για ποιο λόγο το πετάνε αυτό. Δεν φοβόμουν τίποτα. Τον είχα ένα τσαμπουκά από μικρή. Παγκάκια. Και το φως της ξαστεριάς να τρεμοσβήνει πάνω στη θάλασσα. Δεν ήθελε να με σταματήσει. Δεν ήθελε άλλο πια να με σταματήσει. Αυτό που είχε να πει το είπε. Και εγώ έπρεπε να φύγω. Δεν με έπαιρνε να μείνω εκεί μαζί του.

Το ήξερα πως με κοίταζες συχνά όταν κοιμόμουν. Σε θυμάμαι καλά στη βεράντα κάτω από τη σελήνη, μια να κοιτας μακριά, μια κοντά μέσα στο δωμάτιο μας. Δεν κοιμόμουν, ήξερα πως ήθελες να κρατήσεις την εικόνα αυτή για σένα. Σε ρώτησα αν έχει όμορφη νύχτα. Ναι μου απάντησες. Και γιατί δεν έρχεσαι να ξαπλώσεις; Γιατί ξέρω πως αυτή η στιγμή θα τελειώσει κάποτε και θέλω να μείνει καλά χαραγμένη στη μνήμη μου. Πες μου για τα αστέρια. Μίλησε μου για εκείνα. Και έτσι μας έβρισκε το πρωί. Και ο σκύλος του γείτονα πάντα με γαύγιζε. Ξέχασα και το όνομα του.

Από το 1978. Φωτογραφίες του 1998. Χρόνος. Πες μου πως να ξεφύγω από την διάσταση του.



[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Other_side στις 23-05-2006 06:20 ]

Ημερολογίο από τη χθεσινή μέρα.

Σήμερα (χτες) έκανα μια καλή πράξη. Είπα ΟΧΙ σε χρήματα και ΝΑΙ σε όνειρα. Ένοιωσα πολύ όμορφα. Δυνατή. Αν ήμουν γορίλας σίγουρα θα χτυπούσα το στήθος μου δυνατά με τις σφιχτές γροθιές μου και θα άφηνα διάφορες κραυγές στο τέλος της ανακοίνωσης μου. Μα είμαι άνθρωπος και βγήκα από το δωμάτιο με υφάκι κλείνοντας τη πόρτα προσεχτικά πίσω μου, αφήνοντας τον προιστάμενο με το στόμα ορθάνοιχτο.

Σκέφτηκα. Μπορεί αργότερα να πω "μαλάκα τί έκανες;" όταν δεν θα βγαίνω οικονομικά και θα χρειάζομαι δανεικά. Μα για την ώρα. Για το σήμερα έτσι. Ήταν μια καλή πράξη. Όχι δεν δέχομαι να πουλήσω τα όνειρα μου για λεφτά. Χαμογελάκι.

Ημερολόγιο από τη σημερινή μέρα.

Αρχίζω και καταλαβαίνω καλύτερα το αφεντικό μου. Όταν έχει κάνει μαλακία και το ξέρει σιγοτραγουδά κάτι τραγούδια που όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να βρω ποια είναι και δεν τον ρωτάω μη τα πάρει παραπάνω. Επίσης όταν του λες "θες να έρθεις για καφέ;" και σου απαντά όχι ευχαριστώ εγώ δουλεύω. Αν γυρίσεις μετά και είναι με φίλους κι εσύ κρατάς σαν βλάκας το φρεντοτσίνο σου (γιατί αλίμονο να μη σκεφτούνε στην Αμερική επιτέλους τον φραπέ!) και σου πει "καλά εμένα γιατί δε μου ζήτησες να έρθω για παρέα;" και γελάνε τα φιλαράκια του κι εσύ αναρωτιέσαι αν πάσχει από άλζχαιμερ ή μήπως είσαι τελικά πράγματι τρελή. Είναι ΟΚ. Είναι ο τρόπος του ο μοναδικός που σου δείχνει πως σε εκτιμά.

Αρχίζω και τον συνηθίζω. Με τις παρεξενιές του όπως κι εκείνος σίγουρα τις δικές μου.

αν μπορούσα να σταματήσω το χρόνο θα γινόμουν κύμα που θα έσκαγε με βία στην άκρη του βράχου.. χάρτινη γιρλάντα που φύσηξε ο βοριάς και την πήρε μακριά.. εγκλωβισμένη σε μια δίνη πλεγμένη με χίλια χρώματα.. το ραδιόφωνο να παίζει τραγούδια άγνωστα και ένα χέρι να προσπαθεί με κόπο να αλλάξει συχνότητα.. ένα πνιχτό γελάκι και τα φώτα στο alarm..στο alarm..

Ξύπνησα... Δύσκολο πράγμα το πρωινό ξύπνημα αλλά τα κατάφερα. Είδα και σήμερα τον ήλιο να λάμπει, 35 βαθμούς λέει θα έχουμε σήμερα. Μάιος και 35 βαθμούς. Τον Ιούλιο δηλαδή πόσο θα πάει? 55? Καλά, δε με χαλάει κιόλας, μου αρέσει η ζέστη, να λιώνω... Και σκέφτομαι, είναι άλλοι που λιώνουν καθημερινά κι εμείς παραπονιόμαστε επειδή ιδρώσαμε λίγο όταν κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο να μπούμε στο σπίτι. Διότι με τα συστήματα κλιματισμού, ποιος καταλαβαίνει καλοκαίρι πλέον στα μέρη μας? Δεν έχω δικαίωμα να παραπονεθώ!

Έχουν χαθεί κι οι φιλενάδες... Αλλά δε με ενοχλεί πια. Χαίρομαι που το ξεπέρασα. Έχω αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με ότι πιο απρόσωπο και την έχω αναγάγει σε αληθινή. Δεν είναι καινούργιο κατόρθωμα μου αυτό... Παλιά μου τέχνη... Και παραξενεύομαι που δεν το κάνουν και όλοι οι άλλοι. Μάλλον κάτι ξέρουν... Όχι πως εγώ δεν το ξέρω, απλά κλείνω τα μάτια και περιμένω. Περιμένω... Δεν ξέρω κι εγώ τι. Μάλλον ξέρω, απλά δεν το επιδιώκω. Εάν κι εφόσον θέλει, ας κοπιάσει. Λάθος σκεπτικό. Πως να κοπιάσει με κλειστές τις πόρτες? Θα κτυπήσει? Θα κτυπήσει την πόρτα ναι. Θα ανοίξω? Αν ακούσω το κτύπημα. Να βγάλω τα headphones δηλαδή? Ναι, να τα βγάλω και να πάω μια βόλτα. Να περάσω από την πλατεία της αλήθειας. Να δω το φως, τα ωραία, τα αληθινά και τα μεγάλα... Να μυρίσω τον αέρα της μητέρας φύσης. Να ακούσω ήχους μη-τεχνητούς. Να γευτώ... Ένα παγωτό σοκολάτας (σταθερή αξία). Να αγγίξω... Το αφήνουμε αυτό. Θα κρατάω παγωτό έτσι κι αλλιώς και δε θα μπορώ.

Πότε να βγω? Απόψε δε μπορώ, αύριο ούτε, Σαββάτο ούτε. Κυριακή? Καλή ημέρα, αν ξεκινήσει σωστά. Κυριακή λοιπόν δίνω ραντεβού με τον κόσμο!

Ευχαριστώ που μπορώ ακόμα να αισθάνομαι... Έστω κι αν δεν νιώθω.

Αν και πολύ μα πολύ πτώμα λέω να κλείσω με το ημερολόγιο τη βραδιά.

Αγαπημένο ημερολόγιο.

Σβήστο.

Όχι αγαπημένο.

Εσείς.

Neerie.

Θα αναφερθώ σε ένα μικρό κομμάτι της μέρας μου. Και σε αυτό θα σας καθοδηγήσω από στενά.

Πέντε και κάτι. Σχολάω αφού άκουσα 20 σπόντες τουλάχιστον, εκ των οποίων πως τα ρίχνω σε φίλο συνάδελφου. Μα δεν είπα αυτό. Μα γάμα το ας πιστεύουν ότι θέλουν. Είναι ο δρόμος δίπλα στο νοσοκομείο. Κατηφορίζω την University, έχω σκάσει κανονικά, επειδή σαν μαλακάς κλασσικά νομίζω πάντα πως θα χιονίσει (μια φοβία την έχω αναπτύξει) και έτσι με μάλλινη σήμερα (Ω ναι). Ωραία κατηφορίζοντας, βγάζω μάλλινες, μπουφάν διπλώνω και τα στριμώχνω μέσα στο χαρτοφύλακα, που μόνο χαρτιά δε φυλάει δηλαδή, από οπτικά (μια στραβομάρα την έχουμε) μέχρι νερά, τσίχλες, ιστορίες, αλλά όχι χαρτιά. Προς Θεού. Ποτέ χαρτιά.

Ο κόσμος γέμισε λοιπόν το δρόμο, και όπως έκοψα από σχολή, είδα πως έστησαν και τις σκηνές για την αποφοίτηση. Σημείωση πως καρφί δε μου κάικε πως δεν αποφοιτώ λόγο μαθηματικών. Χέστηκα για τις λευκές σκηνές τους, για τα λουλούδια, για τις μάυρες κελεμπίες. Το καπελάκι με τη κορδέλα. Εντάξει θα τα δώσω τέλη καλοκαιριού. Και λοιπόν; Πέρασα σχετικά αεράτη δίπλα σε από αυτό το τζέρτζελο και σκέφτηκα μωρέ μπράβο.

Κόβω προς Sherbrooke. Εδώ μας τα χαλάει. Θα κάνω ένα βήμα δυο στενά πιο κάτω και έχουμε ήδη φτάσει στο Ben και Jerrys για παγωτό στη DeMaisoneuve. Βασικά δεν ήταν ο προορισμός, αλλά μιας και δεν κατάφερα ν'ανανεώσω την συνδρομή στο γυμναστήριο λόγο χαρτούρας λέω δε τρώω κάνα παγωτό καλύτερα.

Είναι που θα τα έλεγα σύντομα. Φημίζεται λοιπόν για το καλύτερο παγωτό. Μπορώ να πω πως Σκατά καλύτερο; Αν δε φας καιμάκι από Δοδώνη τί καλύτερο και πράσινα άλογα. Το καλύτερο καλύτερο έτσι είναι το πολίτικο καϊμάκι, άσε τώρα που σου λέω.

Ναι.

Και να φανταστείς πως ήθελα να σε φτάσω πίσω στη Sherbrooke. Στο δρόμο με τα πανάκριβα (και πανάσχημα) ρούχα που βλέπεις να μπαίνουν στα μαγαζιά αυτά μόνο κάτι γριές που κάτι από αντίκες φέρνουν; Αν σου πω πως είναι το λιγότερο 80 δεν θα με πιστέψεις έτσι; Και όμως. Και σκέφτομαι πάντα ή γριές ή κάτι κρυόκολες θα αγοράζουν από τα πανάκριβα (και πανάσχημα) μαγαζιά αυτά, δεν θα έπρεπε να τα δίνουν σε νέες και ωραίες να σε μένα για παράδειγμα; Μιλάμε για κάτι αίσχη όπως Burberry, Chanel, και ύπνος. ΧΑ-ΛΙΑ. ΑΙΣ-ΧΟΣ. Μπορώ να ρίξω κάτι στις βιτρίνες τους; Μπορώ;

Παιδιά είμαι πτώμα. Το λέω μήπως και υπάρχει ένας που διαβάζει και λέει όχι ρε γαμώτο μη το κόβεις εδώ. Ε λοιπόν εσύ θαραλέε μου, σου ζητώ ταπεινή συγνώμη αλλά μ'εγκαταλέιπουν οι δυνάμεις μου.

Επανέρχομαι δρυμήτερη.

Από Σαββάτο.

Φιλώ. Καληνυχτώ.

τι με κοιτάς
δεν έχεις τίποτα να πεις
το ξέρω πως για εμένα αδιαφορείς...

Τάδε έφη Δάντης (ο τραγουδιστής καλέ!)

Ωραίοι οι δερμάτινοι καναπέδες. Οι μπεζ, οι άνετοι... Χωράνε πολλοί. Βουλιάζεις και χάνεσαι... Χάθηκα. Διαμαρτύρομαι. Είμαι αντί των καναπέδων. Που σε ρουφούν και σε προκαλούν να μείνεις εκεί... Κι εγώ χαμογελώ και λέω θα σηκωθώ μετά... Και σηκώνομαι. Κάτι μου λείπει. Ένα κομμάτι μου έμεινε πίσω. Ίσως το πάρω κάποια μέρα. Μάλλον όμως δεν. Τουλάχιστον να είχα αρκετά κομμάτια για να μη χαθω τελείως κάποια στιγμή...

Το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν καταλαβαίνει. Όλοι λένε ότι οι δερμάτινοι καναπέδες είναι όμορφοι, άνετοι, ότι εκεί πρέπει να περνά κανείς την ώρα του... Διαμαρτύρομαι και πάλι. Μη μου ξαναπεί κανείς η ζωή είναι ωραία, ζήσε την. ΟΚ, θα κάτσω στον δερμάτινο καναπέ αλλά πρέπει σώνει και καλά να μου αρέσει? Καλός είναι, για λίγο... Μετά όμως, μετά που δε θα μου δίνει πίσω τα παπούτσια, το παλτό και τη ζώνη μου?

Απόψε κάνω διαμαρτυρία. Έστω λεκτικά. Δε θα κοιμηθώ. Απόψε για άλλο λόγο. Μικρό το τίμημα... Αυτό μπορώ προς το παρόν. Ίσως αύριο πάρω τα πόδια μου και πάω... Εκεί που με αγαπούν. Εκεί που θα κλάψουν για το χαμένο μου παλτό και τη ζώνη. Εκεί που θα μου δώσουν παπούτσια να φορέσω. Θα πάω με μάτια κλειστά. Δε μπορώ να κοιτάξω στα μάτια...

Ευχαριστώ που μένεις, που περιμένεις...

Skorpies Skepseis - Simple Thoughts (pws leme simple mind - apo ekei klemeno kanonika omws)

So, I am writing in English tonight. Having struggled with the language settings for long enough, here I stand, surrendering to latin letters.

Tonight is a beautiful night. I write, as grocery bags, stand melting away in my bicycle basket, outside the pc lab. Hey, I was just making a quick stop. Finally, I think I am getting somewhat accustomed to the hole, downtown, appartment, independence thing. The place is quite big, and now that I met the super, I feel like I know at least one neighbor (of sorts). Who understands my hole, no painting, please some heating, thing.

Paren8esh edw.

The guy is from Romania. He has been here for 2 years. He is not old, I would say, somewhere in his 30s. And he gives me the impression of something of despair in his sight. The feeling that he has been through difficult moments. I was thinking about this, as he was excusing himself for the hole paint, renovation, trouble thing. This guy, may have some degree from his country. He might have a life he left behind him. And here, the land of the promised golden future, he listens to complaints. He lifts refrigerators and paints walls. It all seems quite unfair.

But hey. It is all fair in the long run, this is what my Indian friend told me yesterday. He says, Anna do you believe in reincarnation? I do not know what I believe in. I believe for sure in the moment of now, about the future, I have no clue. He says, suffer in this life, and the next one will be rewarding. And do you become a human being again? Maybe I would like to be a cloud, or a dolphin, maybe I would like to be a tree. Something that lives for centuries. Maybe a huge rock overlooking the sea. He says, if you reach the highest level, being human being, you continue reincarnating into that form. But he is not sure.

He says. Hey, I have no data on that! (He is a scientist).


...Here I stand writing in english, a beautiful night indeed. The full moon has left some of its beauty behind, memories of roundness, and light.

...I feel happy. I feel free. I feel scared. I feel loved. I feel alive.

I feel hungry?

I think the hole english thing is not doing it for me. I bid farewell. And I walk away.

Να 'μαι, μετά από μέρες και πάλι online. Να πω ότι μου έλειψε? Πάντα έλεγα ότι δε θα μπορούσα χωρίς ίντερνετ, να όμως που μπορώ, τελικά όλα είναι στο μυαλό μας μέσα...

Όλο λέω ότι δυσκολεύομαι, ότι στην πρώτη δυσκολία θα λυγίσω, στον πρώτο πειρασμό θα ενδώσω. Και πράγματι, αυτό ακριβώς κάνω. Αλλά είναι ότι υπάρχει μια προδιάθεση, δηλαδή το έχω δουλέψει από πριν μέσα μου, μη συνειδητά μάλλον. Ή πάλι, έχοντας αποδεκτεί ότι ή ακόμα επιδιώξει να είμαι αδύναμη μια κάποια προδιάθεση αδυναμίας υπάρχει. Ως εκ τούτου, η πρώτη πρόκληση που εμφανίζεται βρίσκει πρόσφορο έδαφος και φυτρώνει... Γίνεται θεριό και άντε να στρώσεις μετά...

Τελικά όλα (σχεδόν) είναι στο μυαλό. Το πρόβλημα είναι αλλού... Οκ, αυτό το αναλύσαμε. Πάμε παρακάτω. Περνάω καλά, τα γενέθλια μου προχθές πέρασαν πολύ ανώδυνα. Πέρασαν ευχάριστα, πολύ όμως και δεν καταλαβαίνω γιατί ορισμένοι έχουν πρόβλημα με την ηλικία τους. Ίσως σε μερικά χρόνια να έχω κι εγώ. Ίσως πάλι να έχω ήδη αλλά να το καλύπτω επιμελώς. Η αλήθεια είναι ότι απολαμβάνω αυτά τα χρόνια, τους μήνες, τις ημέρες... Θεωρώ ότι μόνο καλύτερες μέρες μπορεί να έρθουν. Όχι πως έχω άσχημο παρελθόν, σε σχέση με τους περισσότερους εγώ είμαι βασίλισσα. Είναι όμως που πιστεύω ότι μαθαίνω, με τον καιρό, παθαίνω και μαθαίνω. Συνεχίζω βεβαίως να επαναλαμβάνω τα λάθη μου κι ελπίζω κάποια στιγμή να ξυπνήσω, να γίνει κάτι πολύ δυνατό να με ταρακουνήσει. Και πάλι λέω καλύτερα όχι, μπορεί να μην αντέξω το κούνημα. Κάτι ξέρει... Καλύτερα λοιπόν να ξυπνήσω από μόνη μου.

Έκανα ένα μικρό βήμα προχθές...Αυτό φυσικά δε μου λέει κάτι για το μέλλον, κάθε φορά που λέω "μπράβο, έκανα κάτι σωσ...", πέφτω και σκοτώνομαι πριν πω "...τό". Έτσι, για να μην κοκορεύομαι. Άνοιξα λίγο το μάτι λοιπόν... Ουφ... Ας το κρατήσω για λίγο ανοικτό, μπας και δω λίγο τον ήλιο, που ναι τόσο όμορφος... Κι ας στραβωθώ μετά!

Ά! Αποφάσισα να γίνω χορευτίνα! Το μόνο πράγμα εδώ κάτου στο οποίο είμαι λίγο καλή... Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Λίγο ψώνιο? Πολύ...! Τί άλλο? Τίποτα αξιόλογο δεν έχω να δηλώσω. Και η αυτοεξέταση συνεχίζεται... Οι χαρακιές καλά κρατούν, έτσι για να θυμόμεθα τι εστί άνθρωπος. (καλά, σκίζω στα αρχαία)

Σήμερα δεν είμαι κυνική. Σήμερα είμαι... άυπνη, κουρασμένη αλλά λίγο πιο ψηλή... Στο ποτάμι μέσα αλλά ψηλή! Τι ωραία όλα από ψηλά... Τελικά τα ψηλά μου πάνε, όλα είναι πιο όμορφα από δω, πιο μικρά, πιο ασήμαντα... Κι ο αέρας μυρίζει υπέροχα. Θα φυλάξω λίγο αέρα σε ένα μπουκάλι, όταν χαμηλώσω να έχω να θυμάμαι, να μαγεύομαι και να ψάχνω τα ύψη πάλι...

Ευχαριστώ και σήμερα... Εκ βάθους καρδιάς, ψυχής και μυαλού... Ίσως ακολουθήσει και το σώμα.

Βρε Neerie τελικά εμείς οι δυο μείναμε στο ημερολόγιο μ;

Σάββατο βράδυ. Έχω έτσι τα νεύρα μου τα κλασσικά. Ενώ παιζει πρόταση να βγω, έχω βαρεθεί τόσο αυτή τη πόλη...το γεγονός πως περνάω το καλοκαίρι μου εδώ....δεύτερο στη σειρά δηλαδή...και όσο να λέω ξανά και ξανά πως μπορώ να κάνω υπομονή μέχρι το επόμενο και πως όλα θα είναι όπως τα θέλω στο τέλος...είναι στιγμές σαν κι αυτές που στη δίνουν όλα. Τί να καταλάβουν τώρα φίλοι και γνωστοί που πηγαινο-έρχονται Ελλάδα 2 φορές το χρόνο; Τί να καταλάβει τώρα ο Ινδός, ο Κινέζος, ακόμα και ο Γάλλος γιατρός που μου λένε Άννα γιατί δεν ασχολήσαι με το μεταπτυχιακό; Μπορώ νομίζεις να μείνω άλλο εδώ; Μπορώ νομίζεις να περνάω έτσι καλοκαίρια στη σειρά, να κλέβω ματιές στο φεγγάρι από τη βεράντα μας...με τα γόνατα διπλωμένα αναπολώντας παλιές αναμνήσεις από χαρούμενες πολύ εποχές...στην Ελλάδα ναι ήδια εποχή.

Το τηλέφωνο χτυπά. Άννα ντύσου βγαίνουμε; Πού να πάμε...τα έχω βαρεθεί όλα εδώ. Στη τηλεόραση έχει μια παλιά συναυλία του Βασίλη. Θυμάμαι τον είδα στη Πετρούπολη πολλά καλοκαίρια πριν. Στα νησιά θυμάμαι καλά...ήθελα πάντα να δω όλα τα αρχαία...και στις παραλίες πηγαίναμε πάντα με καραβάκια...θυμάμαι καλά τις καταδύσεις που κάναμε τις ελεύθερες....χωρίς μπουκάλα εκεί στις σπηλιές στη Ζάκυνθο θυμάμαι που έλεγα στον εαυτό μου πως δεν φοβάμαι δεν φοβάμαι δεν φοβάμαι...στη Μήλο καθώς γλίστραγα κάτω από βράχους...κρυμένες παραλίες. Πειρατικές μας έλεγε ο ξεναγός μας...ο φίλος με το βιβλιοπωλείο που έτσι απλά έφυγε από την Αθήνα και άνοιξε αυτό το μαγαζάκι εκεί.

Δεν ντύνομαι. Δεν θέλω να πάω πουθενά. Θέλω να τελειώνω με αυτή τη γαμημένη θητεία μου εδώ πάνω...δεν γίνεται να καταλάβουν όσοι έχουν επιλογή να πηγαινο-έρχονται. Είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό που γίνεται με μένα. Πάρα πολύ. Μέχρι ένα σημείο οι αντοχές σου. Μέχρι ένα σημείο να δίνεις πάντα κουράγιο και να εμπνέεις μια σιγουριά. Είναι στιγμές που βρίζω τον εαυτό μου, πού δεν έμεινα απλά εκεί όταν είχα την επιλογή. Στα 20...προσπαθώ όμως να μη σκέφτομαι το παρελθόν. Έχω βρει τόσα να λέω στον εαυτό μου...κουράγιο, υπομονή, όλα γίνονται για κάποιο λόγο...περίμενε λιγάκι ακόμα. Και ότι και να μου προτίνουν, για καλοκαίρι εδώ, δεν θέλω, μα δεν θέλω τίποτα. Απλά να φύγω, και αν δεν το καταλαβαίνεις, γαμήσου. Δεν το ζεις.

Και είναι τόσο όμορφη η βραδιά για τέτοια νεύρα...

Σκέφτομαι πως υπάρχουν τα βιβλία. Η μουσική. Μπορώ να γράφω, ίσως πρέπει να είναι μια ευκαιρία να κάνω μια βουτιά μέσα μου, να βρω πάλι κάτι καλό να γράψω. Να περάσει έτσι ο χρόνος, οργανωμένος. Μπορώ να τον οργανώσω....

Έχω βρει τόσα παραμύθια να λέω στον εαυτό μου. Αρχίζω να μην τα πιστεύω όμως πια.

Και είναι τόσο όμορφη η βραδιά για νοσταλγία.

Κάτι θα βρω να μου αλλάξει τα μυαλά. Όχι απόψε όμως.