Αμάν τι θέμα έβαλες!
Ήθελα από καιρό να γράψω κι εγώ ένα θέμα για τον Βαγγέλη Κορακάκη, αλλά δίσταζα γιατί αυτό θα έπρεπε να είναι τέλειο και να εκφράζει απόλυτα την εκτίμησή μου σ' αυτόν και τη σημασία που έχει για το σημερινό ελληνικό τραγούδι. Αφού, λοιπόν, με πρόλαβες θα αρκεστώ σε μερικές αρχικές σκόρπιες σκέψεις.
Για μένα το όνομα και η έννοια
Βαγγέλης Κορακάκης είναι κάτι ιερό. Τον θεωρώ σαν ένα είδος πνευματικού μου πατέρα, αν και δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ μου. Αν εξαιρέσω τους μεγάλους δημιουργούς του παρελθόντος και εστιάσω σε αυτούς που άρχισαν από τη δεκαετία του 80 θα πρέπει να σταθώ σε πάρα πολλά ονόματα, αλλά θα έλεγα ότι τρεις-τέσσερις από αυτούς με επηρέασαν τόσο όσο να μου διαμορφώσουν χαρακτήρα και αισθητική. Ο
Βαγγέλης Κορακάκης είναι αυτός που το πέτυχε περισσότερο από όλους. Ήμουν 15 περίπου χρόνων όταν άκουσα πρώτη φορά τραγούδια του και μια συνέντευξή του στο Σπύρο Παπαδόπουλο στο Σκάι. Δεν φανταζόμουν τότε ότι θα έπαιζε τόσο καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου, ότι θα μου δημιουργούσε πρότυπο ζωής, ιδεολογίας και αισθητικής. Αμέσως όμως κατάλαβα ότι τα τραγούδια του είχαν μια σημασία παραπάνω και ότι έπρεπε οπωσδήποτε να μάθω περισσότερα για το δημιουργό τους.
Η σημερινή του αποδοχή από τον κόσμο που ακούει λαϊκό τραγούδι, αλλά και από τους συναδέλφους του με γεμίζει μεν ικανοποίηση, γιατί εγώ ήμουν από τους πρώτους που πίστεψα στην αξία του, αλλά και μελαγχολία δε, για το βάρος της ευθύνης που έχει πέσει πάνω του. Δυστυχώς, έχει απομείνει να αποτελεί σχεδόν τό μοναδικό αξιόλογο πόλο του λαϊκού τραγουδιού, κάτι το οποίο νομίζω ότι του δημιουργεί ένα άγχος υποχρέωσης και δεν τον αφήνει να δημιουργήσει ελεύθερος όπως πριν 10-15 χρόνια, όταν έβγαζε όλα αυτά τα αριστουργήματα.
Για την αξία και το ταλέντο του τι να πρωτοπώ; Δεν είναι βέβαια καμιά μουσική ιδιοφυία, αλλά έχει προσωπικό ύφος και ήθος, είναι γνήσιος και αυθεντικός, επίκαιρος και όχι οπισθοδρομικός, όπως κακώς νομίζουν μερικοί. Ακόμα να σημειώσω, για όσους ίσως δεν ξέρουν ότι αποτελεί φυσική συνέχεια του Γιώργου Μητσάκη και του Άκη Πάνου, καθώς και αυτός γράφει αποκλειστικά μόνος του στίχους και μουσική, κάτι γενικά σπάνιο, πόσο μάλλον σήμερα. Από όσα ξέρω, μόνο ο Γιώργος Ζήκας από τους σημερινούς σπουδαίους δουλεύει έτσι, ούτε Νικολόπουλος, ούτε Βαγιόπουλος, ούτε Ασέρ, ούτε ουδείς άλλος. Για να μην παρεξηγηθώ, αυτό δεν δείχνει ανωτερότητα, αλλά προσδίδει ιδιαιτερότητα, προσωπικότητα και καθολική συμμετοχή. Να προσθέσω ακόμα πόσες φωνές ή μάλλον φωνάρες έχει πρωτοβγάλει ή καθιερώσει στη δισκογραφία; Κώστας Μάντζιος, Αφεντούλα Ραζέλη, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Χαρά Πομώνη, Γιώτα Νέγκα, αλλά και Γιώργος τζώρτζης, Άλκης Μαύρος, Στέλιος Γαλανός, Μαρία Ρουσσέα, καθώς και άλλοι αξιόλογοι τραγουδιστές. Επίσης να σημειώσω ότι οι δίσκοι του έχουν ηχογραφηθεί (στη πλειοψηφία) τους με κορυφαίους λαϊκούς εκτελεστές και ενορχηστρωτές (Αλέξης Βάκης, θεόδωρος Κοτεπάνος, Παναγιώτης Καλαντζόπουλος).
Γενικά ό,τι και να πω εγώ δεν θα είναι ιδιαίτερα αντικειμενικό, το αντίθετο μάλλον, αλλά κρίνοντας πλέον με αυστηρότητα θα πρέπει να πω ότι ο τελευταίος δίσκος, με τον εξαιρετικό Γιάννη Ντουνιά, υστερεί σαφώς από τους προηγούμενους και στο πρωτογενές υλικό, αλλά και ενορχηστρωτικά. Οι ερμηνείες σώζουν κάποια μέτρια κομμάτια, αλλά δεν έχουμε συνηθίσει σε μετριότητες. Ίσως να χρειάζεται λίγο μεγαλύτερη αποχή και αυτοκριτική, πάντα με αυστηρά κριτήρια.
Ανεξάρτητα με τα παραπάνω, προσωπικά νιώθω ότι χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ στο Βαγγέλη Κορακάκη.
