στιχάκια

Μια παραλία ερημική
και ν' απλώνουμε εκεί της ζωής μας
το βήμα.
Και δεν πειράζει που τόσα φιλιά
πριν γίνουν παλιά
θα τα πάρει το κύμα...

Τα φώτα ανάβει
το τελευταίο του Αυγούστου καράβι.
Πρώτη φορά που δεν το'χα προλάβει
αφού δεν τ' άντεξες το σ'αγαπώ...

σ'εχω ωρες ωρες μα το θεο
τοσο πολλη αναγκη
που τρεχουν απ'τα ματια μου
θαλασσες και πελαγη


αναθεμα σε δε με λυπασαι
που καιγομαι και λιωνω
που μ'εκανες και σ'αγαπω
και τωρα μαραζωνω

κλειδωθηκαν οι σκεψεις μου
μες του μυαλου τα υπογεια
αχ ποσα θελω να σου πω
και δεν υπαρχουν λογια

Θέλω να σου μιλήσω, θέλω να' μαι μαζί σου
Και να σε αποκοιμίσω, να' μαι η αναπνοή σου
Έτσι να με ακούσεις, μη μ' αφήσεις να φύγω
Μ' έρωτα να με λούσεις, αν ερχόσουν για λίγο

Αν μου τηλεφωνούσες θάνατος η φωνή σου
Που δεν ξεχνάω ποτέ
Έτσι που με φιλούσες λες και ήμουν ζωή σου
σαν να 'πες σ' όλα ναι

Πνίγομαι σε πελάγη, χέρι σου πια δε φτάνω
Τόσο μεγάλα λάθη, μα μέσα σου τα χάνω
Θέλω εδώ να μένω, που σ' έχω αγαπήσει
Κι ούτε καταλαβαίνω, αν έχουμε χωρίσει

Τι να πω κι εγώ
που όλα τα περίμενα.
-Μα, έγιναν αλλιώς
που άναβες φωτιές
με όλα αυτά που μου'ταζες.
-Μα, έμειν' ο καπνός

ελα στον δικο μου τον παλμο
ζηταγα πολυ να αγαπηθω
εδωσα τα παντα και τα ξαναδινω
και γι'αυτο μπορω να σ'αγαπω

δεν θα με γνωρισεις αν με δεις
ειμαι κυνηγος κι ονειρευτης
μη σε παγιδευσουν σε καμμια βιτρινα
και σε παραδεισους μου χαθεις





σ'αγγιξε ξανα του κοσμου η παγωνια
κι η ερημια
πως να τη γιατρεψεις την παλια πληγη
βαθια μες την ψυχη




νιωσε με για να σε νιωσω κι ας πονας
ειν'πανακριβο στο λεω να αγαπας
κοιτα με στα ματια με υπομονη
διωξε του αλλου κοσμου την επιρροη
νιωσε με για να σε νιωσω κι ας πονας
ειν'πανακριβο στο λεω ν'αγαπας

αγαπαω κι αδιαφορω
και μαζι σου το χω μαθει και αυτο
παραδοξως ν'αγαπαω κι εμενα οπως εσενα

αντιο δειλινα αινιγματικα
για σας μιλαει ετουτο το τραγουδι
ελπιζω τα επομενα να ειναι ερωτικα
ν'ανοιγεται η καρδια μου σα λουλουδι.....


ζωη,ζωη σ'αγαπω τοσο πολυ
γιατι νοημα δεν εχεις κι ας
ψαχνω ο εξυπνος χρονια να βρω το κλειδι σου
[..]σε καμμια ιδεα δε χωρας και
ο καθε θεος τοσο στενος σου πεφτει
ζωη γλυκια να σου δωσω μια σπρωξια
στο κενο μου να πεσεις μα πως
μετανιωνω σαν φτανεις
γυμνη εκει στην ακρη
θελω να σε παρω αγκαλια
ψεμματα καινουργια να εφευρω παλι
και σε μια γωνια εγω κι εσυ
σαν δυο κολλητοι να πιουμε απ'το ιδιο μπουκαλι,ζωη,ζωη...




να σου στελνα ενα δακρυ της ματιας μου
μια σταλα απο τοι αιμα της καρδιας μου
κι υστερα ας πεθανω
ζωη χωρις αγαπη
εγω τι να την κανω
παλι καρδουλα μου

τα φαινομενα απατουν......

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: ZOI στις 28-06-2003 17:43 ]

Θέλω να σου στείλω μια λευκή
κόλλα χαρτί
γιατί είσαι η μόνη που μπορεί
τη σιωπή μου να διαβάσει.


Κοιμάσαι ακόμα δίπλα μου, νύχτα μου
μικρή μου ζωγραφιά, κοιμάσαι.
Και ξέρω που ονειρεύεσαι, γλύκα μου
πως θα ξυπνήσεις δίπλα μου και θα'σαι...

Τα μεσημέρια που η καρδιά
στεναχωριέται
που κάθε βήμα μου το βλέπει οριστικό
της λέω αγάπη που η αγάπη δεν κρατιέται
μ' ένα τηλέφωνι κι εκείνο βιαστικό.

Δεν απάντά.Δεν εμφανίζεται δεν επιστρέφει
κι ούτε ρωτά μήπως τη γύρεψαν, δεν είναι δω...
...Δεν απαντά. Η Ελευθερία της χρόνο δεν έχει
είναι καλά και ζει στον κόσμο της όπως κι εσείς...

Κάποιος είπε πως η αγάπη σ' ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα'μαι 'κει.
Κάποιος είπε πως ο έρωτας για μια στιγμή κρατά.
Αύριο βράδυ θα'ναι αργά...

...μοναχα οποιος τ'αξιζει απο ερωτα πεθαινει....
....θα μαθεις να γελας αν μαθεις να υποφερεις...
...το πε παλια κι ο μαγκας που δηλωσε θεος:"χωρις αγαπη ολους ο διαολος θα μας παρει".....(ασχετο που δε δηλωσε θεος)

Το ν'αγαπάς είναι σημαντικό, το ν'αγαπιέσαι ταυτόχρονα είναι η πιο κοντινή απόσταση στην αθανασία. Γι'αυτό όλοι ψάχνουν έναν έρωτα σαν τη μόνη λύση. Και τόσο πολύ αναζητούν το πάθος, που φτάνουν στο σημείο να προσποιούνται πως το ζουν...

Ποιά είναι η πιο μεγάλη ατυχία? Να χάνεις την πληρότητα ή να την έχεις γνωρίσει?Ποιά απ'τις δυο Μοίρες είναι η πιο σκληρή? Εκείνη που σε διώχνει από τον παράδεισο ή εκείνη που κάποτε σ'έβαλε μέσα?

Το αντικειμενικά τέλειο μπορεί να μην υπάρχει αλλά το υποκειμενικά ιδανικό είναι μια πραγματικότητα.

Θαθελα στα χαδια σου να αφεθω
να βυθιστω στης αγκαλιας τα βαθη
στο θροισμα της υπαρξης σου που γλυκα
αναστατωνει της καρδιας τους χτυπους

Να αφεθω στα ματια σου και απο κει
στα βαθη της καρδιας να φτασω
Στο μεταξενιο δερμα του λαιμου σου
τα χειλη μου ν'αφησω για ταξιδι
ωσπου ο ποθος μου αφορητη πληγη να γινει

Μη με κρατας μακρια μον'ασε με
μια αγκαλια να γινω
η μερα τελειώνει

Ax Σαλονίκη μου κοντεύει χρόνος
μ' έχει ξεχάσει κι είμαι μόνος...

"Όλα σε θυμίζουν, απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου καθημερινά...

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο
Πρόσωπα και λόγια και τ' όνειρο που τρίζει
σαν θα ξημερώσει τι θα 'ναι αληθινό.."

"...τώρα χαμένος στων ονείρων μου το χάρτη,
όλο ρωτάω πώς τα 'φερε έτσι η ζωή,
αυτόι που φύγανε να με καλούν σε πάρτυ
κι αυτοί που ζουνε να μου λείπουν πιο πολύ
Να με θυμάσαι,
όταν κρυώνεις κι όταν φοβάσαι
να με θυμάσαι..."

"...βρήκα κάτι λοιπόν να σου πω
που είναι πάντα καινούριο κι απλό: Σ' αγαπώ...
Θα με βρείς το πρωί όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν
θα μαι εδώ, κι όλα πάλι ξανά όπως τελειώνουν έτσι θ' αρχίσουν..."

"'Ισως δεν ήμουνα κι εγώ
ό,τι ονειρεύτηκες.
Έτσι κι αλλιώς όλα είναι
προσωπικές οπτασίες.
Το νιώθω πως σε χάνω
γλυκιά μου αγάπη ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ...

"Σαν το παράπονο στη φράση εδώ και τώρα,
σαν το σπασμένο φαρμακείο στις δύο η ώρα,
σαν το καμμένο το γήπεδο,
σαν το αμόκ της μηχανής-σου
μέσα απ' της βιτρίνας τα θρύψαλα
άκούω τη ψυχή-σου.
Κι όπως ένα τοπίο μυστικό,
αντικρυστά στο κήτος,
έτσι μια ευλογία που αγνοώ,
με κρατάει στο δικό-σου το μήκος.
.......

Θύρα 7, και θύρα κάτω από τις ερπύστριες.
Όλα διαβήκαν απ' τις γλώσσες τις στραγγαλίστριες.
Κι όμως εγώ σ' αφουγκράστηκα
σαν λεξούλα ενός αγνώστου
κι όχι σαν μέρος του λόγου-τους,
και του δικού-τους πόστου,
Για να σ' αγκαλιάζω με καημό,
και τόσο να σε νιώσω,
όσο είναι τοπίο μυστικό, τούτο 'δώ,
που ποθώ ν' αποδώσω"

ελα στο ονειρο μου και περπατησε
κι αμα σταθεις στα ιδια μερη
κι αν αγαπησεις τις ιδιες μουσικες
θα πει οτι τυχαια δε βρεθηκαμε
θα πει οτι δε φυσηξε τυχαια
ο ανεμος που σμιγει των ανθρωπων τις ζωες


μικρο καλοκαιρι,κρυφη πυρκαγια
βαθια μες στην καρδια μου τωρα καις
μικρο καλοκαιρι,κρυφη πυρκαγια
βαθια μες στην καρδια μου τωρα σιγοκαις,σιγοκαις

ψευτικα τραγουδια με κυκλωνουνε
κλεινω τ'αυτια,κλεινω τα ματια
και ταξιδευω μες στο φως αλλου καιρου
και βαφω τ'ονομα σου με το κοκκινο
το κοκκινο μελανι της αγαπης
και ειμαι εδω κι αντεχω κι ας φυσαει απο παντου

Μη φεύγεις,
πίσω απ' τα βουνά είναι μια λάμια λησμονιά, μια ξεδοντιάρα ρέμβη,
είν' ένας ορφανός καιρός, που κλαίει στην άκρη του χαμού,
είναι η σιωπή που σ' έδειρε, η νύχτα που σε κλέβει.

Μαντόνα των θαλασσινών,
ψυχή πλασμένη από ζεστό πηλό και νοσταλγία,
σου φύλαξα μια στάλα γης, να σπέρνεις τις ελπίδες σου
κι ένα κοχύλι μαγικό ν' ανθίζουν τα όνειρά σου.

"...Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ' ένα αστέρι κατοικεί,
αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί

Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά,
αύριο βράδυ θα 'ναι αργά.."