στιχάκια

Δεν είμαι εγώ μια γυναίκα που θέλει φιλιά δανεικά,
Εγώ έχω φύγει απ' τη ζεστασιά μου στα δεκαεπτά
Πολλές φορές τα όνειρά μου τη νύχτα πήραν φωτιά,
...
Μην προσπαθείς να με κάνεις να νιώσω πως φταίω εγώ,
Αν θες να γίνεις φεγγάρι που βγαίνει σ' άλλο ουρανό,
Δεν θα σου κάνω ερωτήσεις και λόγια, στη σιωπή θα μπω
....
Δεν είμαι εγώ μια γυναίκα που αγάπησε μόλις εχτές,
Εγώ πληρώνω τα νοίκια στα λάθη και τις ενοχές
Έχω τρομάξει να βρω την ψυχή μου μες στις διαδρομές
....
Μη φοβηθείς να μου πεις ότι όλα τελειώσαν εδώ
Εγώ έχω μάθει να παίζω, να χάνω και να προχωρώ,
Θα βρεις απόψε κλειδιά και γιατί αφημένα στο χωλ,
....
Όσα δε λες είναι πληγές είναι η αλήθεια,
Όσα δε λες κάνω ευχές αλλάζω το χτες.
Όσα δε λες είναι πληγές είναι η αλήθεια,
Όσα δε λες κάνω ευχές αλλάζω το χτες.

Quote:

Το μέλος gianna_z στις 23-03-2005 στις 17:44 έγραψε: Δεν είμαι εγώ μια γυναίκα που θέλει φιλιά δανεικά, Εγώ έχω φύγει απ' τη ζεστασιά μου στα δεκαεπτά Πολλές φορές τα όνειρά μου τη νύχτα πήραν φωτιά, ... Μην προσπαθείς να με κάνεις να νιώσω πως φταίω εγώ, Αν θες να γίνεις φεγγάρι που βγαίνει σ' άλλο ουρανό, Δεν θα σου κάνω ερωτήσεις και λόγια, στη σιωπή θα μπω .... Δεν είμαι εγώ μια γυναίκα που αγάπησε μόλις εχτές, Εγώ πληρώνω τα νοίκια στα λάθη και τις ενοχές Έχω τρομάξει να βρω την ψυχή μου μες στις διαδρομές .... Μη φοβηθείς να μου πεις ότι όλα τελειώσαν εδώ Εγώ έχω μάθει να παίζω, να χάνω και να προχωρώ, Θα βρεις απόψε κλειδιά και γιατί αφημένα στο χωλ, .... Όσα δε λες είναι πληγές είναι η αλήθεια, Όσα δε λες κάνω ευχές αλλάζω το χτες. Όσα δε λες είναι πληγές είναι η αλήθεια, Όσα δε λες κάνω ευχές αλλάζω το χτες.

Στίχος που....λέει πολλά.Απ'τα αγαπημένα μου της Ελένης Δήμου.Μπράβο ρε Γιάννα!Αφιερωμένο σε όσους-ες ξέρουν τί θέλουν και το διεκδικούν.

Σαλιγκάρια στη Σταδίου
και τριφύλλια στη Σίνα
ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα...

Τέλειες μέρες
τέλειο δείλι
ροβολούν οι πλαγιές γελαστές
στο παράκτιο μπαράκι οι φίλοι
ανταμώνουν, ζυγώνουν οι γιορτές

Μα που είν' η Γκρέτα;
Η Κατερίνα;
Πώς μακραίνουν της λίστας αυτής
οι απόντες
Μα που είν' ο Ηλίας
κι ο Πανάγος κι ο Μοσκώφ μου ο Κωστής;

Που είν' ο Χρήστος;
Και που ειν' ο Κρόκος;
Δεν αξιώθηκα να του το πω
βλέπω κι ευγνωμονώ
στο χρυσό δειλινό
το μουσείο σου το βυζαντινό

Τίποτα θαρρώ δεν πεθαίνει
με τα ίδια ονόματα
κι άρτια τα σώματα
θ' ανεβούμε φωταγωγημένοι
μεσα απ' τις κατάλευκες οξιές

Μα η γλυκιά η θυσία δεν θ' ανέβει
έξω απ' των θνητών τη γη
Πως να προσφερθεί στον άλλο, δεν θα'χει οδό
μόνη σου ευκαιρία εδώ

Μα που είν' η Γκρέτα;
Η Κατερίνα;
Το ακορντεόν μελωδίες σκορπάει
και η θάλασσα πλάι
στο κατάστρωμα σκάει
κι ένας ένας μακραίνει και πάει...

...

Gia se olous,ime kainourgios,den ime kai kalos sto grapsimo,

Rikse giro mia matia
sta spitia mas mpainoun tis kataras ta poulia
mesa apo to dasos tous dromous ta limania
kouvalane mystika apo ta dentra komatia

Apo to kentro mias kataigidas
perpata enas geros mayroforemenos
stin agkalia tou exi ena paidi ponemeno
to prosopo tou gerou kryo kai ksexasmeno

Giro tou san ayra ksexasmena oneira
pikramena prosopa
matia gnorima
pikramena aisthimata ta vrike stin xora tou tipota

Kapoioi eipan pos ine o diaolos
alloi pos ine o theos
alloi pos ine aggelos
ki alloi o ponos o xthesinos

Kaneis omos den mpori na pei to onoma tou
se ayti ti xora pou se troei kai xanese
ti kryvei sto mayro tou sakaki pou mas afise
mas tromazei poly i matia tou

Den thelei katholou lefta
oute paei kai pouthena
dikse tou ligo ligo sevasmo
giati erxetai apo tis gitonies tis poleis ton ourano

Se ena xarti grafei ta onomata ekeinon pou gelan
kai i skia tou xtypa tis psyxes ekei pou tis pona
ine san ton thanato stous efialtes
tha sou fanei apo to pouthena stin tileorasi sto sinema

Ine fantasma ine theos
tipota den stamata tin orgi tou
sxediasmenos na katastrefi ta panta me tin perasi tou

Telos

Λίγα από τα λατρεμένα μου στιχάκια:

.... Ωχ τι μου κάνεις, πως με μαθαίνεις
τις ενοχές της ευτυχίας.
Ωχ τι μου κάνεις, πως με πεθαίνεις
κι ο φόνος είναι εξ αμελείας.
(ΦΑΤΜΕ)

Καλωσώρισες πουλί μου
μοναξιά ερημική μου
Απ' αγάπη φεύγεις κι έρχεσαι
πηγαινοέρχεσαι σαν την πνοή μου.
Κι απ' την έρμη την απόσταση
παίρνει υπόσταση
κάθε γιορτή μου....

(Νιόνιος ο ένας και μοναδικός...)


....βάλε με ρούχο μέσα στο κρύο κι όταν τρομάζεις να σου λέω είμαστε δύο.
(Βάλε τη φωνή του Βασίλη και πές μου πώς να μη γίνεις βούτυρο)

Αυτά για τώρα και όλα εμπνευσμένα από το ίδιο πρόσωπο.

Smile it is contagious

Πάντοτ’ ένας καημός μας κατατρέχει,
κι όμως μες στην ψυχή μας κάτι υπάρχει
που δε λυγά, κι απάνω απ’ όλα αντέχει,
κάτι που μας βοηθά και που μας άρχει…

(Μυρτιώτισσα)

"Touch me, it's so easy to leave me..."

Μόλις μπήκα στο σπίτι και πέτυχα μία να το εκτελεί στο fame story (μιλάμε αηδία)

Φτανει φτανει φτανει μια ζωη χωρις λιμανι ... και βεβαια απο τη μεγαλη Χαρουλα Αλεξιου

Νά 'ταν η θάλασσα γυαλί
και το γυαλί καθρέφτης
να σ' έβλεπα πουλάκι μου
σε τι αγκάλες πέφτεις...

Έτσι σκληρά σαν άδειο χάδι, έτσι σαν βράδυ κουρασμένο
Εσύ μιλάς, με τη σιωπή σου και εγώ με λόγια να σωπαίνω

Δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω, μόνο τα λάθη μας φοβάμαι
Που θα μας ψάχνουν φοβισμένα, στις άλλες αγκαλιές που πάμε

Έτσι σκληρά έγινε ξένο, ό,τι μας είχε απομείνει
όπως το ξέρεις και το ξέρω και όπως μας άξιζε να γίνει

Από τα πιο απλά και όμορφα στιχάκια που έχω ακούσει...

Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται, εκεί που δεν τα περιμένεις
και γίνονται τα θαύματα, όταν πάψεις να επιμένεις

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΣΧΑΛΗ ΤΕΡΖΗ

Για μένα είναι μερικά αποσπάσματα απο τους Τρυπες

Αν δε χωράς μέσα σ' ένα άνοστο αστείο
Αν δε σου φτάνει μια σκληρή προσευχή
Αν δε χωράς μέσα σ' ένα ψυχοπορνείο
Αν δε χωράς σ' ένα σπασμένο κορμί
Τότε τι κρίμα, παντού περισσεύεις
και παντού ξεψυχάς
τότε τι κρίμα, δε χωράς πουθενά,
δε χωράς πουθενά…

Εδώ οι μέρες ταξιδεύουν σαν χελώνες νεκρές
κι εγώ τρεκλίζοντας σ’ ακολουθώ
Εδώ οι σκέψεις ζωντανεύουνε ναυάγια πυρκαγιές
καίγομαι ολόκληρος εδώ και ξανασβήνω εδώ

Θα ξενιστώ και κάποιο βράδυ ότι έχω μέσα μου για σένα θα τοσβήσω
είναι μονόδρομος ο δρόμος που 'χεις πάρει και δε σε βλέπω να γυρίζεις πίσω
Ταξιδιάρα ψυχή κι αν θέλω δίπλα σου είναι δύσκολο να μένω
καιρός να δω τη δικιά μου ζωή σ' αυτό το ταξίδι δεν θα σε περιμένω

Δείξε μου πώς να σ’ αγαπάω
Δείξε μου πώς να σου το πω...

...Μάτια μου κοίταξε τον κόσμο
Και στη ματιά σου θα τον δω
Ό,τι έχεις νιώσει να το νιώσω
Ό,τι αγαπάς να το γευτώ


Σαν καράβι να σαλπάρω
Σαν αχός να ξαναρθώ
Σαν τραγούδι ν’ αρχινήσω
Σαν ανέμη να στραφώ

Να ‘μουν ανάσα να σου λείπω
Να ‘μουν πετράδι στο λαιμό
Όμορφη σκέψη να φωτίζω
Ό,τι σκιάζει τον καιρό

Ν’ απλώνω και να σε αγγίζω
Να σε ζητώ και να ‘σαι εδώ
Τα χείλη σου να βασανίζω
Κι ας βασανίζομαι κι εγώ

Είναι το ξάφνιασμα της μέρας
η μυρωδιά που φέρνει ο αέρας
είναι αυτή μια στιγμή

Είναι ένας ήχος στο σκοτάδι
η μοναξιά μετά το χάδι
μια στάλα ιδρώτα στο λαιμό σου και
μια γραμμή στο μέτωπό σου
είναι αυτή μια στιγμή

Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες
είναι μικρές χαμένες μέρες
κι όσες περνάν έχουν χαθεί
ποτέ καμία τους δε θα ξανάρθει...

Νάμα: Θάλασσες

Θα θυμάμαι με τον ήλιο το πρωί
Πως ήσουν κάποτε για μένα της μέρας το φως
Θα θυμάμαι με τον ήχο της βροχής
Πως όταν έφυγες μια μέρα έκλαψε κι ο ουρανός
Μη ρωτάς λοιπόν για μένα
Μη γυρνάς στα περασμένα
Εγώ για σένα

Κι αν τραγούδια θα γράψω
Κι αν Θάλασσες κλάψω για σένα
Πίσω δε θα γυρίσω, φιλιά να ζητήσω
Χαμένα

Θα θυμάμαι πως οι όμορφες στιγμές
Έχουν χαθεί για μας στο χθες και δε θα ’ρθουν ξανά
Θα θυμάμαι πως οι αγάπες οι παλιές
Είναι καράβια που γυρίζουν απ’ το πουθενά
Μη ρωτάς λοιπόν για μένα
Μη γυρνάς στα περασμένα
Εγώ για σένα

Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου
Ο ουρανός δικός μου, η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ’ άλλα μάτια
Στα ηλιοσκαλοπάτια μ' έμαθε η μάνα μου να ζω

Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε, να χαμηλώσω τα φτερά

Ένα χειμωνιάτικο πρωί
έφυγα απ' το σπίτι σαν τρελή
ο αέρας μου τρυπούσε
το κορμί και μου ζητούσε
μιά απόφαση ηρωική.

Πήρα εφημερίδα και στυλό
βρήκα διαμέρισμα φτηνό
τρία νοίκια να το κλείσω
έπιπλα για να το ντύσω
και δεν θέλω να σε ξαναδώ

Ήρθε η νύχτα η σκληρή κι' εγώ
νοιώθω σαν απόκληρη εδώ
θέλω πίσω να γυρίσω
και συγνώμη να ζητήσω
αλλά ντρέπομαι να σου το πω

Πώς χωρίς εσένα είμαι μισή
δεν πετιέται έτσι μια ζωή
θέλω πίσω να γυρίσω
και συγνώμη να ζητήσω
μα με κυνηγάει μιά φυγή

Ένα χειμωνιάτικο πρωί
έφυγα απ' το σπίτι σαν τρελή
ο αέρας μου τρυπούσε
το κορμί και μου ζητούσε
μιά απόφαση ηρωική

απο την άπαιχτη Ε.Βιτάλη!!!