ελληνική μουσική
    472 online   ·  210.826 μέλη

    Τσέρνομπιλ:20 χρόνια μετά

    nefos
    26.04.2006, 14:47

    @ "Ξεφυλλίζοντας" τα blogs και σήμερα βρήκα τα εξής πολύ ενδιαφέροντα...
    Στο 1ο πατήστε το play....
    Γιατί δεν χρειάζεται να ξεχνάμε ε;
    ________________________________________________________________

    1) Τσέρνομπιλ - 20 χρόνια μετά...

    Πέρασαν 20 χρόνια από την ημέρα που ο πυρηνικός αντιδραστήρας στο Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας, υπέστη διαρροή στο πυρήνα, στις 26 Απριλίου 1986. Το περιοδικό Slate δημοσιεύει ένα φωτογραφικό αφιέρωμα για τη ζωή των ανθρώπων μετά το πυρηνικό ατύχημα.

    Θα το δείτε στη διεύθυνση του Slate εδώ

    (http://marialena.blogspot.com/2006/04/20.html)

    _________ χ ___________

    2) The Chernobyl Myth
    Exactly 20 years ago to the minute, reactor 4 of the Chernobyl nuclear plant 100 kilometres north of Kiev exploded in a nuclear meltdown that ever since has remained a symbol of the dangers of nuclear energy and the hypocrisy of the soviet system. Today, the consequences of Chernobyl stand out as the apocalyptic disaster it was in terms of the thousands of victims that it hit and the grave effects on the environment it had. Morever, it has become a symbol in the hands of different actors, which for various reasons use Chernobyl as a myth in their own interest or for higher purposes.

    το υπόλοιπο κείμενο εδώ
    mariaaa
    26.04.2006, 14:50
    απίστευτο...ειδικά η τελευταία φωτογραφία...
    uNick
    26.04.2006, 15:34
    Δεν ξέρω πόσο βοηθάει το να βλέπουμε τέτοια πράγματα Νεφέλη μου... Ομολογώ ότι συγκλονίστηκα με αυτά που είδα... Μου γά.....σε τη μέρα!!!
    dimitrapan
    27.04.2006, 09:13
    Καλό είναι να βλέπουμε γιατί πολλές φορές τείνουμε να ξεχνάμε και τα λάθη μας και τον πόνο από τα χαστούκια...
    nefos
    28.04.2006, 13:05
    @ Θεωρώ σωστό να ενημερώνομαι και να διαβάζω και αυτά που δεν είναι μεν ευχάριστα αλλά μέσα στην ζωή μου δε.

    ____________________________________________________________________


    Τι δείχνουν τα στοιχεία που παρουσίασε ο καθηγητής Ψυχιατρικής Γ. Χριστοδούλου

    Εγιναν 2.500 εκτρώσεις λόγω του Τσερνομπίλ

    Δυόμισι χιλιάδες εκτρώσεις μετρήσαμε στη χώρα μας το 1986 όταν έγινε το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ. Από τον φόβο και τον μαζικό πανικό για τις δυσμενείς επιπτώσεις στα παιδιά που θα γεννούσαν, οι γονείς αποφάσισαν την έκτρωση ως λύση.

    __________

    Με το βλέμμα στραμμένο στην Ουκρανία, η διεθνής κοινότητα μνημόνευσε χθες τη χειρότερη πυρηνική καταστροφή στην Ιστορία με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 20 χρόνων από το δυστύχημα στο Τσερνομπίλ.

    ______________

    Το Τσερνομπίλ αποτελεί σύμβολο των εν δυνάμει καταστροφικών συνεπειών της πυρηνικής ενέργειας αλλά και των ακόμη πιο καταστροφικών συνεπειών της αποσιώπησης ενός γεγονότος που μπορεί να επηρεάσει εκατομμύρια ανθρώπους, στο όνομα των πολιτικών συμφερόντων.

    ____________

    Η συέχεια των παραπάνω άρθρων ΕΔΩ.
    pastella
    28.04.2006, 13:24
    Ο αδερφός μου γεννηθηκε Ιανουαριο του 1987, που σημαινει οτι η συλληψη του έγινε τον Απριλιο του 1986, τοτε με το Τσερνομπιλ.

    Επισης κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης της η μαμα μου το καλοκαιρι ετρωγε παρα πολλες φραουλες, που τοτε δεν τρωγανε οι περισσοτεροι λογω της ραδιενεργειας,ειδικα στην Β.Ελλαδα.

    Και σημερα ο αδερφος μου μια χαρα ειναι και στην υγεια του, και "2 μετρα αντρας εγινε" που λεει και η γιαγια.

    Αυτα σχετικα με οσα διαβασα περι των εκτρωσεων τοτε.Οχι οτι δεν θα φοβομουνα κι εγω, αλλα αντιδρασεις πανικου δεν βοηθανε σε τετοιες περιπτωσεις
    nefos
    28.04.2006, 22:00
    @ Από το http://lifeis.wordpress.com/2006/04/28/280406a/#comments και αυτό.

    ____________________________________________________________________

    Τι θέλουν να πουν;

    Τα ραδιενεργά κατάλοιπα της έκρηξης του τσέρνομπιλ συνεχίζουν να σέρνονται στους ελληνικούς κάμπους, τα τοξικά απόβλητα χρωματίζουν τα νερά των ποταμών, τα σκουπίδια δεν λιώνουν πια στις χωματερές, τα φρούτα και τα λαχανικά πλέουν σε θάλασσες λιπασμάτων, το τσιγάρο σκοτώνει καπνιστές και μη, το ποτό μεθάει το ήπαρ μου κι εγώ αναρωτιέμαι τι προσπαθούν να μου πουν, ότι πεθαίνω; Μα αυτό ήταν ήδη γεγονός από τη στιγμή που ένα ζεύγος στα τέλη του ’70 αποφάσισε να διαιωνίσει το είδος. Και να φορτώσει σε έναν άνθρωπο την αγωνία του θανάτου. Ή για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, του φριχτού κι επώδυνου θανάτου. Δεν κατηγορώ τους γονείς, πως θα μπορούσα….

    Ο γούντι άλλεν λεει: «ο θάνατος είναι επίκτητη συνήθεια»….


    W4TT4N4B3
    29.04.2006, 01:53
    Quote:

    Το μέλος nefos στις 28-04-2006 στις 22:00 έγραψε:

    Ο γούντι άλλεν λεει: «ο θάνατος είναι επίκτητη συνήθεια»….





    ο Woody Allen εχει πει πολλα οπως και το "Δε φοβαμαι να πεθανω...απλως δε θελω να ειμαι εκει οταν θα συμβει"... οποτε βγαλτε ακρη για την επικτητη συνηθεια...
    Other_side
    29.04.2006, 03:04
    Το είδα. Τι να πω. Το είχα ξεχάσει. Τα ξεχνάμε κάτι τέτοια βασικά. Ξέρεις γίνονται, εκρήξεις σε πυρηνικά εργοστάσιά, πέφτουν αεροπλάνα, πόλεμοι, ατομικές βόμβες. Το συζητάμε. Φοβόμαστε για εμάς. Για τους ανθρώπους τους δικούς μας. Για την ζωή μας. Πολύτιμη ζωή με υγεία. Και μετά. Από τη στιγμή που είναι μακριά από εμάς, και στη ζωή μας τρέχουν τόσα άλλα, προχωράμε. Αυτούς τους ανθρώπους που μας κάνουν να λυπόμαστε τώρα με τις εικόνες και την αφήγηση του φωτογράφου, αυτούς πόσο θα τους σκεφτούμε; Ένα τέταρτο; Μία ώρα; Πολύ βάζω.

    Εγώ το είδα. Όλο. Έλεγα πόσο ακόμα; Πόσο ακόμα; Στην αρχή σκέφτηκα πως είναι απλά φωτογραφίες δίχως διήγηση. Μετά ήρθε η φωνή του. Τον ένοιωθα αυθεντικό. Δεν ήταν έτσι δήθεν συγκινημένος Εκτός και αν είναι τόσο καλός στη δουλειά του. Αλλά για μένα η δουλειά του είναι ακριβώς αυτή. Να δίνει φωνή στους πρωταγωνιστές της λήθης. Οι κραυγές έμειναν στη μνήμη μου. Αλλά και άλλες μικρές λεπτομέρειες. Όπως τα κάποια σκόρπια μαλάκια στο μωρό με τον όγκο στο κεφάλι. Όπως το δάκρυ της μητέρας που άγγιζε τα χείλη της που φώναζαν "ζωή μου" σε μια άρρωστη κόρη. Το ρολόι της μητέρας που κρατούσε στα χέρια της το άρρωστο παιδί που δεν την γνώριζε. Αυτές οι εικόνες έμειναν στη μνήμη μου.

    Σκέφτομαι τι μπορούμε όμως να κάνουμε; Εγώ τι μπορώ να κάνω; Θέλω κάτι να κάνω; Και ξέρεις σκέφτομαι κάτι γέλια μικροπράγματα, όπως αν προσπαθούσαμε να καταναλώνουμε λιγότερη ενέργεια. Θα χρειαζόταν λιγότερη ενέργεια, λιγότερα πυρηνικά εργοστάσια. Αν κλείναμε το φως το πρωί, και μέναμε έτσι στο ημίφως της αυγής. Χρειάζεται αλήθεια τόσο ψεύτικο φως; Αυτός ο πανέμορφος πλανήτης. Και πως τον βιάζουμε καθημερινά.

    Και μετά. Εικόνες σαν κι αυτές που μας κάνουν να λυπόμαστε (αλλά και να χαιρόμαστε που δεν είμαστε εμείς στη θέση τους - υποσυνείδητα - ευσυνείδητα). Είναι τόσο περίεργο να αμύνεται επιτέλους η φύση εναντίων μας μετά τα τόσα που του κάνουμε; Μας φαίνεται λοιπόν τόσο περίεργο; Τόσο γελοίες οι δηλώσεις όπως να παίρνεις το ποδήλατο σου, να περπατάς περισσότερο, να πηγαίνεις στο σουπερμάρκετ με σακούλες από το σπίτι σου, να μην καταναλώνεις τόση ενέργεια αν δεν χρειάζεται, να μην αγοράζεις τόσο αν δεν τα χρειάζεσαι.

    Πόσο θα το σκεφτούμε αυτό; Εγώ σου λέω ούτε ένα τέταρτο.
    asimov_gr
    29.04.2006, 12:14
    Φρικη,φοβερη φρικη.
    rigas
    30.04.2006, 11:47
    Τότε ήμουν 17, και δεν υπολογιζα και πολλά πράγματα, περπατούσα στη βροχή χωρίς ομπρέλα κλπ. Δέκα χρόνια μετά οι συνέπειες ήταν πολύ σκληρές για μένα και σήμερα "ευτυχώς" είμαι από τους τυχερούς αναμεσά μας.
    Δεν χρειάζεται πανικός ούτε να φτάνουμε στα άκρα αλλά μην αφήνετε τίποτε στην τύχη γιατί η ζωή δεν συγχωρεί συχνά.
    dimitrapan
    30.04.2006, 16:59
    Να σου πηγαίνουν πάντα όλα καλά φίλε rigas...