Παράθεση:
Το μέλος tsagkarousianos στις 31-12-2006 στις 12:23 έγραψε...
παρακαλώ διαβάστε το βιβλίο του Ζακ Ντομινίκ Μπομπί....Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα......
Και μετά ελάτε να συζητήσουμε σε αυτό το τόπικ........
Μέσα απο τις σελίδες του βιβλίου θα βγάλετε πολλά συμπεράσματα........
|
|
@ Tsagkarousianos το βιβλίο το έχω διαβάσει και μάλιστα με πήγες χρόνια πίσω. Τα συμπεράσματα υποκειμενικά, μιας και μόνο αν κάποτε αναγκαστικά "μπω" σε ένα τέτοιο "σκάφανδρο" θα είμαι απολύτως αντικειμενική.
____________________________________________________________________-
«Το σκάφανδρο και η πεταλούδα» γράφτηκε από τον παράλυτο Ζαν-Ντομινίκ Μπομπί, που επικοινωνούσε κινώντας ένα μόνο βλέφαρο
Γρήγορα τα αντανακλαστικά των ελλήνων εκδοτών. Λίγες μόλις εβδομάδες μετά την πρώτη γαλλική έκδοση του βιβλίου του Μπομπί, που απετέλεσε εκδοτικό γεγονός, η ελληνική μετάφραση ολοκληρώθηκε και η πεταλούδα άνοιξε τα φτερά της. Ο Ζαν-Ντομινίκ Μπομπί ήταν για χρόνια αρχισυντάκτης του γαλλικού περιοδικού «Elle». Στις 8 Δεκεμβρίου 1995 είχε υποσχεθεί στον γιο του ότι θα πήγαιναν στο θέατρο. Εχοντας τα χέρια στο τιμόνι του τελευταίου μοντέλου BMW ένιωσε μια αδιαθεσία. Ηταν σαράντα δύο ετών και το εγκεφαλικό επεισόδιο τον βύθισε σε κώμα και τον παρέλυσε. Το μυαλό όμως δούλευε. Μετά από λίγους μήνες η μοναδική κίνηση που μπορούσε να κάνει ήταν να ανοιγοκλείνει το αριστερό του βλέφαρο. Στέλνοντας μηνύματα με αυτήν την κίνηση κατάφερε να υπαγορεύσει ένα ολόκληρο βιβλίο! Το locked-in syndrom, όπως ονομάζεται η παραλυσία που του φυλάκισε το σώμα, του φαινόταν σαν σκάφανδρο που σφίγγει ολόκληρο το σώμα. Η σκέψη όμως δεν φυλακίζεται. «Το σκάφανδρο γίνεται λιγότερο πιεστικό και το μυαλό μπορεί να φτερουγίσει σαν πεταλούδα. Μπορεί να πάει όπου θέλει. Να πετάξει στον χώρο ή στον χρόνο, να φύγει για τη Γη του Πυρός ή για την αυλή του βασιλιά Μίδα».
Ο Ζαν-Ντομινίκ είχε ήδη γράψει ένα μυθιστόρημα και είχε την πρόθεση να διασκευάσει τον Κόμη Μοντεχρήστο του Αλεξάνδρου Δουμά. Από ειρωνεία της τύχης σε αυτό το βιβλίο εμφανίζεται «η πρώτη γνωστή περίπτωση locked-in syndrom και η μόνη ως σήμερα που τράβηξε την προσοχή της λογοτεχνίας». Πρόκειται για τον Νουαρτιέ ντε Βιλφόρ, ο οποίος «περνάει τη ζωή του καθισμένος σε μια πολυθρόνα με ρόδες και δεν επικοινωνεί με τους άλλους παρά μόνο ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του: μία φορά σημαίνει ναι, δύο φορές όχι». Ο κώδικας επικοινωνίας που χρησιμοποίησε ο Μπομπί τού επέτρεπε να συντάσσει προτάσεις. Του έδειχναν ένα αλφάβητο όπου τα γράμματα εμφανίζονται στη σειρά ανάλογα με τη συχνότητα που χρησιμοποιούνται στη γαλλική γλώσσα: Ε, S, Α, R, Ι, Ν, Τ, U...
Στο βιβλίο του ο Μπομπί αναφέρεται ακριβώς στις περιπέτειές του στο δωμάτιο 119 του νοσοκομείου του Μπερκ, στη γαλλική όχθη της Μάγχης. Μιλά για τον οφθαλμίατρο που εξετάζει μάτια αλλά δεν έχει μάθει να διαβάζει βλέμματα, αναφέρεται στο παράλυτο πρόσωπό του, που του προκαλεί φρίκη, και ασφαλώς αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος στη συγγραφή του βιβλίου με τη βοήθεια της Κλοντ Μεντιμπίλ, της νεαρής λέκτορος Γλωσσολογίας που υπομονετικά κρατούσε σημειώσεις επί δύο μήνες πέρυσι το καλοκαίρι. «Το σύστημα είναι σχετικά απλό: μου δείχνουν το αλφάβητο του τύπου Esarintu..., ένα ένα γράμμα, ώσπου με ένα βλεφάρισμα να σταματήσω τον συνομιλητή μου στο γράμμα που πρέπει να σημειώσει. Ξαναρχίζουμε με τον ίδιο τρόπο και για τα επόμενα γράμματα και, αν δεν γίνει λάθος, καταλήγουμε αρκετά γρήγορα σε μια ολόκληρη λέξη και ύστερα στην αρχή μιας φράσης, που σιγά σιγά βγάζει νόημα... Δεν είναι όλοι ίσοι μπροστά στον Κώδικα, όπως έχουμε ονομάσει αυτόν τον τρόπο μετάφρασης των σκέψεών μου. Οι πεπειραμένοι στα σταυρόλεξα και στο σκραμπλ έχουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε σύγκριση με τους υπολοίπους. Τα κορίτσια τα καταφέρνουν καλύτερα από τα αγόρια».
Το αφήγημα «Το σκάφανδρο και η πεταλούδα» κυκλοφόρησε στο Παρίσι στις 14 Μαρτίου εφέτος. Την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας του εξαντλήθηκαν τα 25.000 αντίτυπα της πρώτης έκδοσης. Την πρώτη εβδομάδα πωλήθηκαν 150.000 βιβλία και εκδότες από όλο τον κόσμο άρχισαν να ζητούν τα δικαιώματα. Στην Ελλάδα μεταφράστηκε εν ριπή οφθαλμού από τη Μαρία Αγγελίδου, η οποία αποδίδει με ενδιαφέροντα τρόπο και το χιούμορ του συγγραφέα και τα λογοπαίγνια. Για παράδειγμα, σε ένα σημείο ένας ανυπόμονος επισκέπτης δεν αφήνει τον αφηγητή να ολοκληρώσει τη φράση: ζητά τα γυαλιά του (lune/ttes) και τον ρωτά τι θέλει τη σελήνη (lune). Στο ελληνικό κείμενο αποδίδεται: «Ζητώντας από κάποιον να γυρίσει τη "σελίδα", εκείνος με ρώτησε, ευγενικά είναι η αλήθεια, τι στην ευχή την ήθελα τη "σελήνη"...».
Ο Ζαν-Ντομινίκ Μπομπί έλεγε ότι ήταν όνειρό του να γράψει κάτι που θα διαβάσουν όλοι, ένα μπεστ-σέλερ. Με το τελευταίο βιβλίο του τα κατάφερε. Οταν του είπαν ότι η πρώτη έκδοση εξαντλήθηκε αυθημερόν, κατάφερε να χαμογελάσει. Πέθανε τρεις ημέρες αργότερα.
ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ
Το ΒΗΜΑ, 27/04/1997
ενδεικτικά για το βιβλίο
εδώ
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : nefos στις 31-12-2006 16:34 ]
