ΦΕΝΑΚΗ
Ήθελες , μου λεγες,
να περπατάς μαζί μου μέσα στη βροχή,
χέρι-χέρι, σα να μην τρέχει τίποτα,
για ώρες, ασταμάτητα,
μα φοβόσουν…
Ήθελες , μου λεγες,
να βλέπουμε παρέα το φεγγάρι,
αγκαλιά, ερωτευμένοι,
μα ήσουν άστατος…
Μ΄ ονειρεύτηκες, μου λεγες,
μ΄ άσπρο φόρεμα στην ακροθαλασσιά
κι εσύ ίππευες ένα μαύρο άλογο,
μα δεν κατάλαβα:
ήταν αλήθεια ή ένα ακόμη ψέμα σου;
Μου ‘γραφες ποιήματα και μ΄ αφιέρωνες τραγούδια,
μα έφυγες…
Έτσι ακριβώς όπως ήρθες.
Κεραυνοβόλα.
Κι έτσι όπως άρχισε το όνειρο
διακόπηκε απότομα.
Και σκόρπισε.
Χωρίς να καταλάβω τελικά.
(Δεν πρόλαβα).
Ήσουν αληθινός ή μια φενάκη;
Να και η φενάκη μου...Την βρήκα κι αυτήν...