ναι είναι κείμενο που λέει πολλά. Εγώ δεν το βλέπω σαν "επιστροφή" στα τότε χρόνια. Είναι όμως γροθιά, γιατί υπενθυμίζει πως το "πλαισιάκι" του σήμερα δεν είναι τόσο αναγκαίο, όσο νομίζουμε, ή όπως πρέπει να νομίζουμε. Και πραγματικά υπάρχει ακόμα χώρος και δυνατότητα να βλέπουμε τα πράγματα αλλοιώς. Απαιτεί όμως κάποιες θυσίες από την ευκολία μας.
Δεν ξέρω αν μπορούμε να μιλάμε για ένα χθες που ήταν καλύτερο. Γιατί απλούστατα, αυτά τα τόσο απλά και τόσο ζεστά που μας λείπουν, είχαν και αυτά το πλαισιό τους. Υπήρχε φτώχια, πολύ πιο διαδεδομένη, υπήρχε σκοταδισμός σε πολλούς τομείς, τα παιχνίδια με τα καρούλια και τις καταβάσεις αυτοκτονίας σε μεγάλες κατηφόρες, ακολουθούσε (πολλές φορές) η επιστροφή σε ένα περιβάλλον που αγνοούσε άλλες πλευρές της ψυχής μας. Υπήρχαν οι αντιφάσεις και οι σκοτεινές πλευρές.
Μια φράση βέβαια δεν καθορίζει και το στίγμα ενός κειμένου, αλλά όντως δεν μπορώ να πω ότι τα σημερινά παιδιά είναι χαζοχαρούμενα. Ανταποκρίνονται σε ένα περιβάλλον που είναι διαμορφωμένο. Και με την πρώτη ευκαιρία - τα νιτέντο πάνε στα σκουπίδια και με την πρώτη ευκαιρία βγαίνουν προβληματισμοί και στάσεις που εμείς δύσκολα κατανοούμε.
Ανάλογα που θα κοιτάξει κανείς, πριν το 85 πριν το 75 ... πριν ...... υπήρχαν και τότε τα καλομαθημένα τα μαμόθρευτα. Απλά, ίσως πιο οριοθετημένα λόγω κοινωνικών συνθηκών. Και τώρα, σήμερα υπάρχουν πολλά, μα πολλά παιδιά, που από μικρά μπαίνουν στη ζωή. Κάθε γενιά έχει τις δικές της πτυχές.
Και το κακό είναι πως, δυστυχώς, δεν έχω να αντιπροτείνω και πολλά, ούτε να ανατρέξω στις τότε εποχές, όταν έχω δει τα παιδιά που τότε έπαιζαν με τα καρούλια (εγώ αυτό λάτρευα), να μεταμορφώνονται σε πελάτες μεγάλων μεσιτικών γραφείων για βίλλες με σεκιούριτυ .. και τα δικά τους παιδιά να γίνονται υποχρεωτικοί αποδέκτες των όσων στερήθηκαν οι πατεράδες τους και οι μαμάδες τους. Δεν ξέρω και το δικό μου ποσοστό συμμετοχής σε αυτό, ελπίζω όχι μεγάλο.
Και βέβαια, οι αλλαγές συνοδευόντουσαν από πολλές άλλες εξαργυρώσεις. Δεν αναφέρομαι σε όλους, εννοείται. Δεν πιστεύω πως τότε ήταν γενικά καλύτερα τα πράγματα. Ούτε πως οι γενιές μας γενικά, ήταν καλύτερες από τις σημερινές, πάλι γενικά.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι σήμερα, και γύρω μας και στο σαιτ ειδικότερα, τα "παιδιά της τεχνολογίας" (μη τσιμπήσει κανείς, σοβαρά το λέω, αναφέρομαι σε όλους -:)-:) ) ξετυλίγουν σκέψεις και πρακτικές γύρω από το τι συμβαίνει στην παιδεία (τους).
Τώρα, αυτή τη στιγμή, κάποιοι από εδώ, γράφουν σε ένα ποστ για τις αγωνίες τους .. Λένε πολλά και διαφορετικα, με τέτοιο τρόπο, που το νοιώθω σαν ενα ένα ποστ που δεν πρέπει να αγγίξω .. Δεν το δικαιούμαι. Και πιστέψτε με, είναι σε πολλά, ακριβώς τα ίδια όπως παλιότερα. Και σε πολλά είναι εντελώς διαφορετικά. Πχ, τότε, ναι σε εκείνες τις ρομαντικές και αθώες εποχές, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο για κάποιους που δεν ανήκουν «κάπου» να εκφραστούν. Τώρα αυτό γίνεται.
Διαβάζω κείμενα και παραπομπές σε μουσικούς, φιλόσοφους κ.α. που οι δική μας «ταλαιπωρημένη» γενιά θεωρεί "ντεμοντέ". Βλέπω παρέες 12χρονων, 15 που αναζητούν. Και ξέρω επίσης πως, πολλές φορές, εμείς, που πραγματικά ενθουσιαζόμαστε από κείμενα, όπως αυτό, βαριόμαστε να δούμε την χρησιμότητά τους, να τα μεταφέρουμε, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει. Περιοριζόμαστε σε ένα "αχ βαχ .. τι καλά χρόνια" στους κολλητούς μας και ξεσπάμε .. μέχρι εκεί. Και βέβαια, αν βαριέσαι να δώσεις την άλλη διάσταση στα παιδιά, τότε ναι, θα πάνε στα νιτέντο. Και όχι μόνο.
Αν οι οικογένειές τους, η παιδεία, η tv, οι μεγάλες πίστες και όλα τα σχετικά, επιτακτικά οδηγούν σε ισοπέδωση, απόλυτη κυριαρχία του «εγώ», απόλυτη κυριαρχία της αποτίμησης σε βάρος άλλων μη αποτιμήσιμων αξιών, αισθητικών, οραμάτων … ε τότε τι θα κάνουν οι νέοι άνθρωποι ?
Παρόλα αυτά, αν μιλήσεις σε ένα παιδί της νέας κακομαθημένης και μαμόθρεφτης γενιάς περί απλών πραγμάτων, παιχνιδιών, διασκέδασης, παραμυθιών, οραμάτων, ιδανικών, μπορεί ενδεχομένως και να σε φτύσει, να μη σε καταλάβει, να σε στραβοκοιτάξει. Αν μιλήσεις όμως στην μετεξελιγμένη γενιά που κάποτε έπαιζε στους δρόμους, για τα ίδια πράγματα, μπορεί και να σε πει «μ…..α». Έχει διαφορά.
Το κείμενο φωνάζει. Ναι, υπάρχει άλλη οπτική στα πράγματα. Πιο απλή. Και επειδή φωνάζει, ίσως στο τέλος να υπερβάλει. Αλλοιώς δεν θα φώναζε.
