Λαμπερή η Λάιζα Μινέλι στο Ηρώδειο
Ανώτερη των προσδοκιών
Δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Η απίστευτη ενέργειά της, η εκφραστικότητα, το χιούμορ και πάνω απ' όλα το συναίσθημα και η ερμηνεία της ενθουσίασαν το κοινό στο κατάμεστο Ηρώδειο, προχθές το βράδυ. Κι αν είχαμε μια κάποια επιφύλαξη, η λαμπερή Λάιζα Μινέλι, με λιγοστά είναι αλήθεια φώτα και στρας, κατάφερε να αποδειχτεί πολύ ανώτερη των προσδοκιών μας. Και επιπλέον κατάφερε με άνεση να μας ξενυχτήσει... Σπεύσαμε να ανασύρουμε το περίφημο «Καμπαρέ» του Μπομπ Φος από τη βιντεοθήκη, τραγουδώντας τις πρώτες πρωινές ώρες στο σπίτι μας «Life is a cabaret, old champ»...
Κι αν έχουν περάσει 34 ολόκληρα χρόνια από την ταινία των 8 Οσκαρ, κι αν εκείνη είναι πια 60 ετών όπως ομολόγησε χωρίς συστολές στο ρωμαϊκό θέατρο, το ταλέντο και η υποκριτική της ικανότητα έχουν παραμείνει αναλλοίωτα στο χρόνο.
Και τι δεν έκανε πάνω στη σκηνή. Μίλησε ελληνικά, έπαιξε νούμερα από το θεατρικό «Σικάγο» και το «Καμπαρέ», θυμήθηκε το φοβερό πατέρα της Βιτσέντε Μινέλι και του αφιέρωσε το τραγούδι «What did Ι have» (από την ταινία «Η διπλή ζωή της Ντέιζι Γκέιμπλ»), αφηγήθηκε το πρώτο της σκασιαρχείο σε ηλικία 13 ετών από το Λας Βέγκας, τότε που «ούτε έπρεπε να οδηγεί, πόσω μάλλον να καπνίζει» και τα έκανε και τα δύο. Χόρεψε καταπληκτικά το «Leave your hat on», που τραγούδησε ο νεαρός πιανίστας της 12μελούς ορχήστρας Τζον Ρότζερς. «Θεέ μου, ήταν καυτό (hot)» είπε. «Εσύ είσαι καυτή (hot) και σέξι» πετάχτηκε η γυναικεία φωνή από τις κερκίδες. «Μπορεί να είμαι σέξι, αλλά μου 'φυγε η ανάσα», απάντησε εκείνη.
Σκούπιζε τον ιδρώτα
Το χιούμορ της, πηγαίο. Κάθε φορά που τελείωνε ένα τραγούδι σκούπιζε κάπως άτσαλα τον ιδρώτα από το πρόσωπό της. «Κάναμε τόση δουλειά μ' αυτό το make-up και τώρα... Ε, δεν πειράζει, είναι η προσπάθεια που μετράει» συμπλήρωσε. Στο πιάνο πίσω της ήταν ακουμπισμένη μια μαύρη κούπα, την οποία περιέφερε πίνοντας συνέχεια. Ανεπιτήδευτη, απλή, σαν μικρό κοριτσάκι που ντρέπεται και την ίδια στιγμή σοβαρή, ακλόνητη και εντυπωσιακή στο τραγούδι. «Και να σκεφτείτε ότι όταν ήμουν μικρή, ήμουν ντροπαλή. Το πιστεύετε;», ρώτησε.
Το πρόγραμμα, με το μεγάλο (μισής ώρας) διάλειμμα για ν' αλλάξει και κοστούμι, είχε δεν είχε 18 τραγούδια, μεταξύ των οποίων τα «Ι can see clearly now» (του Τζόνι Νας), «Old Friends» (Στέφεν Σοντχάιμ), «The man Ι love» (Γκέρσουιν), «Sailor Boys» (του Αζναβούρ, του ανθρώπου που, όπως είπε, την επηρέασε όσο κανένας άλλος) και στο δυνατό και δεύτερο μέρος τα «My own best friend» και «Maybe this time» από το «Σικάγο», το «Καμπαρέ», το «New York, New York» και α καπέλα το «Ι' ll be seeing you/ I'll always love you come what may», που μας το αφιέρωσε λέγοντας «νιώθω ότι ανήκω εδώ».
«Εμείς σ' αγαπάμε», «Σ' ευχαριστούμε», πετάχτηκαν αρκετές φορές οι θεατές, όταν η Λάιζα Μινέλι υποκλινόταν και έστελνε φιλιά στις κερκίδες. Κι όταν είπε «καληνύχτα», όρθιοι όλοι δεν έλεγαν να σταματήσουν το χειροκρότημα αναγκάζοντας τόσο εκείνη όσο και την ορχήστρα να ξαναβγεί και να πει το τραγούδι του φοβερού μαέστρου, καλλιτεχνικού διευθυντή και ντράμερ Bill Lavorgna, ενός πανύψηλου ασπρομάλλη που η ίδια αποκαλούσε «Πάπι». «Είναι ο καλύτερος φίλος μου, είμαστε μαζί 32 χρόνια», είπε πριν τραγουδήσει «The world goes 'round»... «Προσέξτε τα λόγια του, λένε την αλήθεια». Οντως. Κι όσο η Γη γυρίζει, το άστρο της Λάιζα Μινέλι θα λάμπει.
ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΑΡΚΑ
ενετ - 28/07/2006