H Χάρις Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη, συνοδευόμενες από την Ορχήστρα των Χρωμάτων υπό τον Μίλτο Λογιάδη μάς ξαναγύρισαν το Σαββατοκύριακο στις δεκαετίες του '20 με '60 σε μια συναυλία ομολογουμένως εξαιρετικά επιτυχημένη: τίγκα το Ηρώδειο τις δυο βραδιές, στην πρεμιέρα παρών ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής με τη γυναίκα του Νατάσα, το χειροκρότημα και τα «μπράβο» σύννεφο...
Μια βραδιά σε άσπρο - μαύρο. H σκηνή και η ορχήστρα του Ηρωδείου διαμορφωμένες, με μια αίσθηση από παλιές χολιγουντιανές μουσικές ταινίες, σε πολλά επίπεδα -μαύρα με λευκά «στηρίγματα»-, ένας παλιός, μαύρος φωνόγραφος με το τεράστιο χωνί του στο προσκήνιο, στα μαύρα με λευκές πινελιές ντυμένες οι δυο κυρίες της βραδιάς, στα μαύρα η ορχήστρα...
Και στο βάθος της σκηνής υψωμένος ένας λεπτός σωλήνας νέον που έδινε το «σύνθημα» για να χρωματίζεται η σκηνή με χρώματα «μαλακά» - γαλάζιο, πράσινο, πορτοκαλί...
Διακριτικοί, όπως άρμοζε, τόνοι - και ηχητικά -, τζάζι αποχρώσεις και μια βραδιά «χαλαρή», με χιούμορ, με κέφι, που δεν έχασε όμως το μέτρο, με το κοινό να συμμετέχει χειροκροτώντας και σιγοτραγουδώντας «Ο μήνας έχει δεκατρείς», την «Ταμπακέρα», την «Ψαροπούλα»...
Τη συναυλία άνοιξαν η Χάρις Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη -σε εξαιρετική φόρμα και οι δυο τους- ντουέτο και συνέχισαν άλλοτε μαζί, άλλοτε χωριστά, συχνά κάνοντας η μια δεύτερη φωνή στην άλλη, καλά «δεμένες».
Από τα προπολεμικά τανγκό της Βέμπο και τα «υποτακτικά» έως... «μαζοχιστικά», τύπου «Μα τον λατρεύω κι είναι το φως μου γιατ' είναι, βλέπεις, ο άνθρωπός μου», ερωτικά πέρασαν στα μεταπολεμικά αρχοντορεμπέτικα ενώ το πρόγραμμα, που την επιμέλειά του είχε η Λίνα Νικολακοπούλου, δεν αγνόησε την «επική» Βέμπο.
Αρκετά «ανκόρ» και μπιζαρίσματα -μέχρι το «H θεια μ' η Αμερσούδα» σε άψογα βολιώτικα και με τσαχπινιά τραγούδησε η Χαρούλα- στο φινάλε, λουλούδια στις Κυρίες, μια κυρία από το κοίλον να φωνάζει «Μπράβο κορίτσια» και η Δήμητρα Γαλάνη να ανταπαντά «ευχαριστούμε (σ.σ. για το «κορίτσια»), αύριο θα σας στείλουμε λουλούδια» και η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς: η Δήμητρα Γαλάνη από τη σκηνή προσφέρει ένα από τα τριαντάφυλλα του μπουκέτου της στην αειθαλή Άννα Καλουτά, από τους τελευταίους της γενιάς της Βέμπο, που αποθεώνεται από το κοινό.
Προσπαθήσαμε να ξεχάσουμε τη Βέμπο των Εορτών της Πολεμικής Αρετής της χούντας -όπως το ξέχασε και η Λίνα Νικολακοπούλου στο σημείωμά της στο πρόγραμμα...-, προσπαθήσαμε να θυμηθούμε τη μεγάλη καρδιά Βέμπο που ανθρωπιστικά περιέθαλπε και έκρυβε στο σπίτι της χτυπημένους φοιτητές τη βραδιά του Πολυτεχνείου, αλλά πάνω απ' όλα οι μνήμες που τα σάρωσαν όλα ήταν οι μανάδες και οι πατεράδες μας να ακούνε και να τραγουδάνε Βέμπο και να διηγούνται ιστορίες της εποχής και να συγκινούνται...
Πηγή: Τα Νέα 26/06/2006
