28η Ιανουαρίου 2007. Επέστρεφα σπίτι μετά από αγώνα μπάσκετ που παρακολούθησα. Κατά τη διάρκεια του αγώνα αντάλλαξα με μιά κοπέλα κάποια SMS που με έκαναν λιώμα. Πολύ χάλι. Πέρασα πρώτα από τον κολλητό μου, του τα 'πα και μετά γύρισα σπίτι. Η φάτσα μου στον καθρέφτη του ασανσέρ ήταν το κάτι άλλο.
Η πιο καταθλιπτικη εικονα μου ηταν πριν 4 χρονια περιπου οταν ενας φιλος που ημασταν πολυ δεμενοι σκοτωθηκε σε τροχαιο.Για πανω απο ενα χρονο περιφερομουν παντου ασκοπα και δεν ηθελα να κανω τιποτα.Εχασα ολους τους φιλους μου γιατι δεν ηθελα κανεναν διπλα μου.Δεν θα αντεχα να το περασω ξανα αυτο.Και ελπιζω να μην χρειαστει κανενας να υποστει την απωλεια ενος ανθρωπου.
17 Ιουνίου 2005 ώρα 12.15 περίπου........ήμουν στη σχολή μου, έξω από την αίθουσα της γυμναστικής, είχα εξεταστεί (τελευταία εξεταστική του έτους) και περίμενα τις φίλες μου να τελειώσουν και εκείνες όταν ξαφνικά το κινητό χτύπησε.....μια φωνή που ίσα ίσα ακουγόταν, πνιχτή και τρεμάμενη.......η μητέρα μου.........πέθανε η γιαγιά........απο τότε και για 40 μέρες όλα άλλαξαν, την έβλεπα αρκετές φορές στον ύπνο μου, την αισθανόμουν δίπλα μου..........άγγιζα σιγά σιγά τα όρια της παράκρουσης........
καταθλιπτικεσ στιγμες εχω πολλες.η κυριοτερη ομως οταν η μητερα μου ηταν στο νοσοκομειο.μας ειχαν ηδη ενημερωσει οτι λογω κυκλοφορικου προβληματος θα επρεπε να της ακροτηριασουν το ποδι.δε θα ξεχασω τη μερα που ηταν το χειρουργειο.τη κοιταγα και τη ξανακοιταγα να τη χορτασω ακριβως οπως ηταν.οπως την επαιρναν για το χειρουργειο κρατηθηκα οσο μπορουσα να μη με δει να κλαιω.οταν εκλεισε η πορτα του χειρουργιου εξεραγει.οργη, θλιψη ,δε νομιζω να υπηρχε συναισθημα που να μη το βιωσα εκεινη την ωρα.μετα απο ωρες βγηκε απο το χειρουργειο.τπτ δεν ηταν ιδιο πια. εκεινη τη μερα(και γενικα εκεινη τη περιοδο)ηταν οι πιο καταθλιπτικεσ εικονεσ μου.
Μετά τους βαθμούς των πανελληνίων...
Εγω καλυτερα να μην μιλησω..
απαπαπα..ντρεπομαι ειλικρινα!!
και εγω στους βαθμους των πανελληνιων... ειχα πεσει κατω στο προαυλιο του σχολειου και εκλαιγα... οι φιλοι μου ειχαν τρομαξει γιατι δεν με ειχαν δει ποτε να κλαιω και δεν ηξεραν πως να με συνεφερουν... για ενα μηνα δεν ειχα μιλησει σε ανθρωπο δεν ηθελα να δω κανεναν...
χμμμ απ'ότι θυμάμαι (κι εμένα μετά τα αποτελέσματα των εξετάσεων πρέπει να ήταν χεχε) εγώ με πρισμένα κόκκινα μάτια, χλωμή, να μη τρώω, να βγαίνω βόλτα και να μη μπορώ να σταυρώσω λέξη, να κοιτώ στο κενό και να ζω στο κόσμο μου... χμμμ wasn't me!!!! :p
