Το μέλος Thesis στις 04-07-2006 στις 15:09 έγραψε...
Παράθεση:
Πριν λίγο καιρό έζησα τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου.Κάθε βράδυ σχεδόν έκλαιγα ακούγοντας μουσική.Ενώ δεν μου είχε συμβεί κάτι μου έφταιγαν όλα.ένιωθα ότι έχανα τα πάντα,ότι γκρεμιζόταν κάατι μέσα μου και ότι κανένας δν μπορούσε να με καταλάβει.Έκλαιγα στα βουβά μέσα στο σκοτάδι του δωματίου μου και το άλλο πρωί ξυπνούσα και το έπαιζα χαλαρή μέχρι να ξαναρθει το βράδυ και να γίνω και πάλι κουρέλη...Ήταν σαν μια μορφή κατάθλιψης,ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει...
Το καλύτερο πιστεύω είναι να γράφουμε ότι νιώθουμε, εγώ το έκανα,την επόμενη μέρα τα διάβαζα και έλεγα "ε,όχι δεν θα μείνω μια ζωή έτσι".έγραψα και ένα γράμμα στη μητέρα μου με τις σκέψεις μου...και με βοήθησε πάρα πολύ...
Μιλήστε για όσα νιώθετε...αυτό είναι η λύση...
|
|
Εδώ και δυο μέρες είμαι έτσι ακριβώς, δεν έχει συμβεί κάτι το συγκεκριμένο κι όμως όλα μου φταίνε. Επειδή γενικά είμαι πολύ χαρούμενος και αισιόδοξος άνθρωπος αυτή η κατάσταση με έχει αποσυντονίσει τελείως. Ξέρεις τι είναι να κλαις μόνο και μόνο επειδή all we are is dust in the wind κι ας είναι η 700οστή φορά που το ακούς; Κι από πάνω να μη θέλεις να σε καταλάβουν οι δικοί σου και οι φίλοι σου για να μην τους στενοχωρήσεις κι αυτούς για βλακείες, γιατι πραγματικό πρόβλημα δεν υπάρχει...
Πάντως μόλις διάβασα το μήνυμα για τη φωτογραφία που αναφέρθηκε πιο πάνω ταρακουνήθηκα λίγο, κατάλαβα ότι είμαι και ηλίθια και εγωίστρια και θα προσπαθήσω να συνέλθω. Ειλικρινά ευχαριστώ πολύ που με ξύπνησες!