Καλά ρε παιδιά τον Sadriani που τον έχετε τον ξεχάσατε
και ο Frang Zappa που είναι ο Zappa και
ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΞΕΧΑΣΑΤΕ ΤΟΝ Eric Clapton
Πάντος μεγάλη αδυναμία έχω στον Steve δεν ξέρω αλλά επικοινωνούμε απόλυτα
Παράδειγμα: Έπαιζε για εμένα ένα άγνωστο κομμάτι και καθώς άκουγα φανταζόμουνα την συνέχεια ε μα ένα πράμα να ακούω αυτό που είχα μέσα στο κεφάλι μου και κάποιες μελωδιούλες που είχα μέσα μου να τις παίζει και να λέω εεεεε αυτός με αντιγράφει .
Μα λίγα λόγια εγώ είδα τον εαυτό μου. Την τρέλα που έχει αυτός και εγώ δεν την έχει κανένας άλλος και για τι ζωή και για καλή διάθεση και για να είναι όλα θετικά
Και για αυτά που λέει:
Ποιες πιστεύεις ότι είναι οι διαφορές μεταξύ της σημερινής μουσικής και αυτής της περιόδου όπου ξεκίνησες να ασχολείσαι;
Βασικά είναι οι ίδιες διαφορές με τη μουσική που άκουγα εγώ στα ‘70s και αυτής που είχε βγει στα ‘50s. Απλά εξελίσσεται. Άλλες φορές γίνεται πιο ενδιαφέρουσα, άλλες φορές χειροτερεύει. Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι η μουσική κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις. Μερικές φορές σε αγγίζει, είναι πρωτότυπη και καλαίσθητη, αλλά δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις είναι βλακώδης, άνοστη, ανούσια και ...brutal. Στις μέρες μας υπάρχει πολλή brutal μουσική εκεί έξω, η οποία δεν υπήρχε όταν εγώ άκουγα μουσική στα ‘70s. Είχαμε τους Black Sabbath αλλά δεν είχαν καμία σχέση με το death metal κλπ που ακούγεται σήμερα.
Προφανώς δε σου αρέσει αυτό το είδος μουσικής.
Υπάρχουν μερικά πράγματα σε αυτή τη μουσική τα οποία εκτιμώ ως μορφή τέχνης. Πιστεύω ότι κάποιοι ήχοι και κάποιες «πολυπλοκότητες» στις μελωδίες παρουσιάζουν ενδιαφέρον, αλλά πιστεύω επίσης ότι εκπέμπουν πολλή αρνητικότητα, είναι brutal. Αυτοί που γράφουν τέτοια μουσική αργά ή γρήγορα θα γίνουν τα ίδια σκατά (“become that shit” για την ακρίβεια) και αυτό είναι που θέλουν. Μερικοί βλέπεις νιώθουν ωραία όταν είναι δυστυχισμένοι. Σε μερικούς αρέσει το να νιώθουν «κακοί» και αρνητικοί σε όλα. Είναι εύκολο να το καταφέρεις αυτό, αλλά απ’ όσο γνωρίζω είναι και μια άσχημη παγίδα. Δε θέλω να νιώθω έτσι όταν ακούω μουσική. Θέλω να νιώθω «ανεβασμένος». Στα 20 μου περίπου συνήθιζα να γράφω πολύ σκοτεινή μουσική και πραγματικά με πονούσε. Συνειδητοποίησα ότι δε μπορούσα να ζήσω έτσι, δεν ήθελα αυτό το είδος ζωής. Άλλαξα, έτσι, τις θέσεις μου και τη μουσική που έγραφα κι έκανα το “Flex-Able”. To “Flex-Able” είναι ο πρώτος μου προσωπικός δίσκος και κάθε φορά που τον βάζω, ακούω έναν ευτυχισμένο άνθρωπο. Δεν κριτικάρω όλους αυτούς που ασχολούνται με το death metal, αλλά για μένα όλα αυτά δεν έχουν την ενέργεια που θα ήθελα στη ζωή μου. Ο καθένας έχει τη δυνατότητα να είναι σκοτεινός και όταν ακούς τέτοια μουσική είναι πολύ εύκολο να «πατήσεις κουμπιά» και να στρέψεις κάποιον σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μπορείς έτσι να αλλάξεις τη ζωή του. Μπορείς να αποτελέσεις τεράστια επιρροή για κάποιον καθαρά από τη μουσική που δημιουργείς. Αυτό είναι πολύ μεγάλη ευθύνη και γι’ αυτό δε θέλω αυτό το αίμα στα χέρια μου. Αυτά που λέω βέβαια μπορεί να μην αρέσουν σε μερικούς, μιας και για πολλούς το είδος αυτό έχει ενέργεια. Από άνθρωπο σε άνθρωπο διαφέρει. Αυτό που ξέρω εγώ είναι απλά πώς κάνει εμένα να νιώθω.
Και η εικόνα μιλάει από μόνη της παίζει κιθάρα και τη βρίσκει, χαμογελάει !!!