Τέταρτη φορά έβλεπα τους Placebo ζωντανά στη χώρα μας (από τις έξι που έχουν παίξει, αν δεν κάνω λάθος), γεγονός που με κάνει από τους πιστούς οπαδούς τους. Είχα στραβώσει λίγο την τελευταία φορά που τους είχα δει, τους είχα βρει λίγο διεκπεραιωτικούς, μα όταν έμαθα ότι στην πιο πρόσφατη επίσκεψή τους είχαν παίξει παλιά και όχι τόσο γνωστά τύπου “36 Degrees” και “Teenage Angst”, είπα να τους δώσω άλλη μία ευκαιρία. (Ανοίγουμε παρένθεση για να επισημάνουμε σε όσους θεωρούν όπως κι εγώ το πρώτο τους άλμπουμ ως το κορυφαίο της καριέρας τους, ότι επανακυκλοφορεί για την επέτειο των 10 του χρόνων με bonus dvd. Θα το ξανα-αγοράσουμε αναγκαστικά!).
Το λοιπόν, η ετυμηγορία μου είναι ότι εκείνο το βράδυ χωρίς να ήταν κακοί, δεν ήταν αρκετά καλοί! Γιγαντώνονται σε δημοτικότητα, κι ως εκ τούτου, αρχίζουν να συμπεριφέρονται επάνω στη σκηνή όλο και περισσότερο σαν ροκ αστέρες. Αναμφίβολα είναι και πολύ καλά κάνουν, αν κρίνουμε συνολικά το δισκογραφικό τους έργο, όμως δεν μου κάθεται καλά το συγκρότημα που με είχε αφήσει άναυδο στον Άγιο Κοσμά, τώρα να κάνει ηρωισμούς με την
κιθάρα παίζοντάς την επάνω απ’ το κεφάλι και να κάνει παιχνίδι με τις πρώτες σειρές των θεατών.
Όσο κι αν εμπεριέχει ψήγματα ελιτισμού αυτό που γράφω («εγώ τους άκουγα όταν εσείς δεν τους ξέρατε» κτλ), είναι δυστυχώς γεγονός ότι όσο μεγαλύτερα ακροατήρια προσελκύει ένα γκρουπ, τόσο περισσότερο απομακρύνεται απ’ αυτό. Και μπορεί η προσέλευση στη Μαλακάσα να μην συγκρίνεται ούτε κατά διάνοια με την αντίστοιχη του Roger Waters π.χ. – το οποίο κάνει την υπόθεση μετάβαση και αποχώρηση από τον τόπο της συναυλίας ευκολότερη για εμάς, άσχετα αν αυτό συνεπάγεται μείωση του συντελεστή επιτυχίας για το διοργανωτή – θεωρούμε όμως ότι στην περίπτωση των Placebo το μεγάλωμα του ίδιου του ονόματός τους σημαίνει αυτόματα και μείωση της προσωπικής επαφής μαζί τους, απ’ τη στιγμή που μιλάμε για μουσική με έντονη την επαφή του ακροατή με τα προσωπικά βιώματα του συνθέτη της.
Εξίσου άσχημος ήταν και ο επαγγελματισμός που επέδειξαν στη χρονική διάρκεια της συναυλίας. 9.30 ξεκίνησαν, 10.30 ακριβώς τελείωσαν το κανονικό σετ, δύο κομμάτια encore, το “Twenty Years” σαν δεύτερο encore, και σπίτια σας μάγκες! Ωπα ρε μεγάλε, στην Ελλάδα που σε έκανε άνθρωπο τα κάνεις αυτά; Ευνόητο είναι να έμειναν απ’ έξω πολλά κομμάτια που ο κόσμος περίμενε ν’ ακούσει, όπως το “Without You I’m Nothing” και τόσο άλλα γνωστά (για να μην αρχίσει ο καθένας να λέει τα δικά του πιο δεύτερα στον κατάλογό τους, όπως το “Come Home” απ’ τη δική μου πλευρά). Είπαν βέβαια όλο το καινούργιο τους άλμπουμ, όπως ήταν αναμενόμενο, και το είπαν καλά. Αλάνθαστα θα ήταν η πιο σωστή λέξη, αφού πια έρχονται σαν πενταμελής μπάντα, με τον μπασίστα Stefan Olsdal να το έχει ρίξει στην
κιθάρα για να μπορεί να πηγαινοέρχεται στη σκηνή σαν αφηνιασμένο ροκ θηρίο που ξέρει να δίνει ένα υποδειγματικό σόου.
Ο Molko είναι πάντα ο Molko, ο άνθρωπος που ξέρει να αγγίζει πολλές ευαίσθητες χορδές στους ακροατές των τραγουδιών του, και νομίζω ότι όλος ο λαός που κουνούσε τα χέρια του στο ρυθμό είχε πάει εκεί μόνο για λογαριασμό του. Δεν απογοήτευσε κανέναν, ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικός στην παρουσία του στη σκηνή – αν και έχει αποφασίσει και αυτός να μην παίζει
κιθάρα στα μισά τουλάχιστον κομμάτια, απομακρύνοντας τον εαυτό του από τη θέση του μουσικού και δίνοντας βαρύτητα σ’ εκείνη του ερμηνευτή – και κάτι μου λέει ότι την επόμενη φορά που θα κάνει τον κόπο να έρθει από τα μέρη μας, οι περισσότεροι από όσους βρέθηκαν αυτό το βράδυ στη συναυλία του, θα τον τιμήσουν ξανά. Όσο για εμένα, αμφιβάλλω αν θα ξαναμπώ στη διαδικασία να σταθώ μπροστά στο φαντασμαγορικό light show τους και τη συναυλιακή μανιέρα τους. Μένω σπίτι και ακούω μια χαρά τους δίσκους τους, όσο εξακολουθούν και τους βγάζουν καλούς όπως το πρόσφατο “Meds”, και περιμένω να προσγειωθούν στο επίπεδό μου. Sorry guys…
Πηγή:www.avopolis.gr
