Θαυμάζω ανθρώπους που φτιάχνουν μουσική με νόημα, ποιότητα, διαφορετική από τα συνηθησμένα πλαστικά (ξέρετε εσείς...) και πάντα μένουν κατά κύριο λόγο, στην αφάνεια. Είτε από δικιά τους επιλογή να μή προβληθούν, είτε λόγω ατυχίας, το γεγονός να μένεις στην αφάνεια μετά από τη δημιουργία ενός εξαίρετου μουσικού έργου το έχω δει πολλές φορές και δε μπορώ πια, παρά να αρχίζω να πιστεύω πως αυτό είναι προτιμότερο. Γιατί ελάχιστοι όταν φτάνουν στη κορυφή της εμπορικότητας μένουν γνήσιοι στην έκφρασή τους. Οπότε, οι λίγοι που θα ακούσουν το οποιοδήποτε αριστούργημα μουσικής σύνθεσης είναι προνομιούχοι μέσα στην ήσυχη, ζεστή και συνάμα πανίσχυρη γωνιά της ύψιστης εμπειρίας που βιώνουν κατά την ακρόαση.
Δεν είναι εξαιρετικά ρομαντικό, συμπαθητικό, ΓΝΗΣΙΟ - ΑΓΝΟ αυτό;
Πραγματικά, HAIL σε αυτούς τους ανθρώπους (και στους δημιουργούς - και στους λίγους ακροατές τους)!!!