I need to reach out and make you understand
I`m not just a lonely heart in the palm of your hand
Can you feel it baby you take my breath away
Each night I hold you girl the world has no time
Is love a chance of fate is my heart on the line ?
I was a blind man and now you`re all that I see
Well, I`ve been waiting for you
All of my life
This feeling inside is too strong to fight
One look in your eyes and I know it`s a fact
This time it`s forever there`s no turning back
When love leads the way two hearts never stray
We`re one night and day
When love baby when love leads the way
Το σ αγαπώ μας έσβησε σαν να ταν κερί από αχτίδες
και έμειναν στα μάτια σου οι δυο σου ψεύτικες βλεφαρίδες
Μα εγώ κρατάω εσένα και τίποτα δεν με αγγίζει
όσο ξέρω πως το σ αγαπώ μας αλλού θα τριγυρίζει...
Το σ αγαπώ μας έσβησε και άναψε σαν ψέμα
κοντέψαμε να χάσουμε τα πάντα και να΄...
πόσο δύσκολο να με αγαπήσεις ξανά...
πόσο δύσκολο να κολυμπήσεις στα βαθιά...
Μα εγώ κρατάω εμένα και τίποτα δεν με φοβίζει
όσο ξέρω πως ο σ αγαπώ μας σαν το σωσίβιο λυγίζει...
(αφιερωμένο στην "μνήμη της" .... από τους ΕΝΟΙΚΟΥΣ)
Όλοι μιλάνε για την αγάπη, πόσοι όμως την αισθάνονται πραγματικά; Νομίζω πως μπορεί ο καθένας να την νιώσει αληθινά, μόνο όταν καταλάβει ότι αγάπη είναι ο ορισμός της ανιδιοτέλειας. Σκέψου λοιπόν, σου δίνω και περιμένω να πάρω χωρίς να θεωρώ πως πρέπει να μου δώσεις. Γι’ αυτό μη ζητάς όσα δεν μπορώ να κάνω και δες όσα ήδη έχω κάνει.
Η λέξη «αγάπη» έχει μια δωρική απλότητα και μια παντοδυναμία από μόνη της που δεν χρειάζεται να την σκορπάμε για να εντυπωσιάσουμε, αλλά ούτε βέβαια και να την τσιγκουνευόμαστε.
Το μέλος xartinooneiro στις 22-02-2007 στις 17:43 έγραψε...
Όλοι μιλάνε για την αγάπη, πόσοι όμως την αισθάνονται πραγματικά; Νομίζω πως μπορεί ο καθένας να την νιώσει αληθινά, μόνο όταν καταλάβει ότι αγάπη είναι ο ορισμός της ανιδιοτέλειας. Σκέψου λοιπόν, σου δίνω και περιμένω να πάρω χωρίς να θεωρώ πως πρέπει να μου δώσεις. Γι’ αυτό μη ζητάς όσα δεν μπορώ να κάνω και δες όσα ήδη έχω κάνει.
Η λέξη «αγάπη» έχει μια δωρική απλότητα και μια παντοδυναμία από μόνη της που δεν χρειάζεται να την σκορπάμε για να εντυπωσιάσουμε, αλλά ούτε βέβαια και να την τσιγκουνευόμαστε.
και να συμπληρώσω: Οι λέξεις είναι εξ ορισμού νεκρές. Η δύναμή τους είναι μάρτυρας της δύναμης των συμβόλων και τίποτε άλλο. Γι' αυτό και το μπάχαλο με τη γραπτή επικοινωνία - λείπουν τα ηχοχρώματα, τα βλέμματα, τα μη λεκτικά στοιχεία επικοινωνίας. Κάθε φορά που κάποιος γράφει ή λέει τη λέξη "αγάπη" το μυαλό αυτού που την ακούει ταξιδεύει σχεδόν αυτόματα σε όλες τις αναμνήσεις του αγάπης -ή έλλειψης αυτής- και διαμορφώνει μια άποψη εγγενώς υποκειμενική (το ίδιο λίγο-πολύ συμβαίνει με μια σειρά από λέξεις που εκφράζουν αόριστες έννοιες). Από τη στιγμή που ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής μας εκφράζεται μόνο με αόριστες έννοιες πιστεύω ότι για αυτές τις στιγμές ζούμε: τις στιγμές που εκφράζουμε κάτι αόριστο -το αποθέτουμε όσο πιο προσεκτικά μπορούμε, ή όσο πιο άτσαλα, ή όσο πιο βιαστικά, ή όσο πιο ντροπαλά, ή όσο πιο απροκάλυπτα (ή όπως το κάνει κάθε άνθρωπος σε κάθε περίσταση) σε λέξεις και το στέλνουμε να βρει τον άλλο. Οι στιγμές που μιλάμε και πιστεύουμε πως γινόμαστε κατανοητοί, που νομίζουμε πως επικοινωνούμε, είναι αυτές που δίνουν νόημα σε μια κατά τ' άλλα παράλογη ύπαρξη.
Όσην ώρα γράφω παίζει ένα αγαπημένο του δίδυμου Σουγιούλ/Σακελλάριος: Χόρεψ'το κορίτσι μου, παλαμάκια εγώ θα σου χτυπώ, Έτσι μου γουστάρεις, έτσι σ' αγαπώ!
Είναι βραδιές που ψάχνω μες τα όνειρά μου
παλιές αγάπες μου που χάθηκαν στο χρόνο
Μου έλεγαν πάντοτε πως θα έμεναν κοντά μου
όμως στις δύσκολες στιγμές με άφησαν μόνο
Πόσα μοιράστηκα, πόσο κουράστηκα
Πόσο περίμενα, ώσπου φάνηκες εσύ
σαν τη βροχή στη διψασμένη μου ψυχή
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, δεν έχω τίποτα άλλο πια για να θυμάμαι
Στην αγκαλιά σου θέλω μόνο να κοιμάμαι
και τη μορφή σου να αντικρίζω σαν ξυπνώ
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, δεν έχω τίποτα άλλο πια να περιμένω
Μέσα στα χέρια σου γεννιέμαι και πεθαίνω
και ότι ονειρεύτηκα κοντά σου μόνο ζω
Όλη η ζωή μου ένα παράξενο ταξίδι
Άλλαζα πάντοτε σταθμούς μα έψαχνα τέρμα
Οι αγάπες παίζανε του πόνου το παιχνίδι
κι εγώ ζητούσα την αλήθεια μες το ψέμα
Σ' αγαπώ γι αυτό το μέτρο το σωστό, που ανάμεσά μας
ακροβατεί πότε από εδώ, πότε από εκεί, στη θάλασσά μας
Για εκείνο τ' άστρο το τρελό που ακολουθούμε
Για ένα άγγιγμα ζεστό, πριν κοιμηθούμε
Γι αυτό το άγνωστο-γνωστό που μας υψώνει
Για της αγάπης τον ιστό που μας ενώνει
Για ό,τι ως τώρα έχουμε ζήσει κι ό,τι ζούμε
Για ό,τι αστείο και σοβαρό μένει να πούμε
Σ' αγαπώ για όλα αυτά και για άλλα τόσα άγνωστά μου
που δυστυχώς δεν τα χωρούν τα ποιήματά μου
Για κείνο τ' άστρο το τρελό που ακολουθούμε
Για ένα άγγιγμα ζεστό πριν κοιμηθούμε
Έτσι αγαπώ παιδί, κορίτσι και γυναίκα
και λέω τα θαύματα του κόσμου είναι δέκα
Τα εννιά γνωστά και το άλλο το κρυμμένο
απ' της αγάπης μου το φως οδηγημένο
Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
και να συμπληρώσω: Οι λέξεις είναι εξ ορισμού νεκρές. Η δύναμή τους είναι μάρτυρας της δύναμης των συμβόλων και τίποτε άλλο. Γι' αυτό και το μπάχαλο με τη γραπτή επικοινωνία - λείπουν τα ηχοχρώματα, τα βλέμματα, τα μη λεκτικά στοιχεία επικοινωνίας. Κάθε φορά που κάποιος γράφει ή λέει τη λέξη "αγάπη" το μυαλό αυτού που την ακούει ταξιδεύει σχεδόν αυτόματα σε όλες τις αναμνήσεις του αγάπης -ή έλλειψης αυτής- και διαμορφώνει μια άποψη εγγενώς υποκειμενική (το ίδιο λίγο-πολύ συμβαίνει με μια σειρά από λέξεις που εκφράζουν αόριστες έννοιες). Από τη στιγμή που ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής μας εκφράζεται μόνο με αόριστες έννοιες πιστεύω ότι για αυτές τις στιγμές ζούμε: τις στιγμές που εκφράζουμε κάτι αόριστο -το αποθέτουμε όσο πιο προσεκτικά μπορούμε, ή όσο πιο άτσαλα, ή όσο πιο βιαστικά, ή όσο πιο ντροπαλά, ή όσο πιο απροκάλυπτα (ή όπως το κάνει κάθε άνθρωπος σε κάθε περίσταση) σε λέξεις και το στέλνουμε να βρει τον άλλο. Οι στιγμές που μιλάμε και πιστεύουμε πως γινόμαστε κατανοητοί, που νομίζουμε πως επικοινωνούμε, είναι αυτές που δίνουν νόημα σε μια κατά τ' άλλα παράλογη ύπαρξη.
