Το μέλος absurdus_delirium στις 17-03-2007 στις 03:00 έγραψε...
Παράθεση:
Το μέλος xartinooneiro στις 22-02-2007 στις 17:43 έγραψε...
Όλοι μιλάνε για την αγάπη, πόσοι όμως την αισθάνονται πραγματικά; Νομίζω πως μπορεί ο καθένας να την νιώσει αληθινά, μόνο όταν καταλάβει ότι αγάπη είναι ο ορισμός της ανιδιοτέλειας. Σκέψου λοιπόν, σου δίνω και περιμένω να πάρω χωρίς να θεωρώ πως πρέπει να μου δώσεις. Γι’ αυτό μη ζητάς όσα δεν μπορώ να κάνω και δες όσα ήδη έχω κάνει.
Η λέξη «αγάπη» έχει μια δωρική απλότητα και μια παντοδυναμία από μόνη της που δεν χρειάζεται να την σκορπάμε για να εντυπωσιάσουμε, αλλά ούτε βέβαια και να την τσιγκουνευόμαστε.
και να συμπληρώσω: Οι λέξεις είναι εξ ορισμού νεκρές. Η δύναμή τους είναι μάρτυρας της δύναμης των συμβόλων και τίποτε άλλο. Γι' αυτό και το μπάχαλο με τη γραπτή επικοινωνία - λείπουν τα ηχοχρώματα, τα βλέμματα, τα μη λεκτικά στοιχεία επικοινωνίας. Κάθε φορά που κάποιος γράφει ή λέει τη λέξη "αγάπη" το μυαλό αυτού που την ακούει ταξιδεύει σχεδόν αυτόματα σε όλες τις αναμνήσεις του αγάπης -ή έλλειψης αυτής- και διαμορφώνει μια άποψη εγγενώς υποκειμενική (το ίδιο λίγο-πολύ συμβαίνει με μια σειρά από λέξεις που εκφράζουν αόριστες έννοιες). Από τη στιγμή που ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής μας εκφράζεται μόνο με αόριστες έννοιες πιστεύω ότι για αυτές τις στιγμές ζούμε: τις στιγμές που εκφράζουμε κάτι αόριστο -το αποθέτουμε όσο πιο προσεκτικά μπορούμε, ή όσο πιο άτσαλα, ή όσο πιο βιαστικά, ή όσο πιο ντροπαλά, ή όσο πιο απροκάλυπτα (ή όπως το κάνει κάθε άνθρωπος σε κάθε περίσταση) σε λέξεις και το στέλνουμε να βρει τον άλλο. Οι στιγμές που μιλάμε και πιστεύουμε πως γινόμαστε κατανοητοί, που νομίζουμε πως επικοινωνούμε, είναι αυτές που δίνουν νόημα σε μια κατά τ' άλλα παράλογη ύπαρξη.
Όσην ώρα γράφω παίζει ένα αγαπημένο του δίδυμου Σουγιούλ/Σακελλάριος: Χόρεψ'το κορίτσι μου, παλαμάκια εγώ θα σου χτυπώ, Έτσι μου γουστάρεις, έτσι σ' αγαπώ!
Καληνύχτα, μέχρι να ξημερώσει..
Να το προχωρήσω λίγο: Οι λέξεις όταν δεν συνοδεύονται από αισθήματα είναι άψυχες (νεκρές) και όσοι τις χρησιμοποιούν με αυτό τον τρόπο είναι κενοί (νεκροί) χωρίς να το έχουν αντιληφθεί.
Σ'αγαπω, για το τώρα το πριν το μετα και το πάντα....
Σ'αγαπώ, η καρδιάμου τρελάθηκε βαράει σαν ξεκούρδιστη μπάντα
Σ'αγαπώ, θα με βρείς το πρωί όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν
κι όλα πάλι όπως τελειώσαν ετσι θα αρχίσουν...
για σένανε μπορώ
να βγω να ζητιανέψω
κάθε ντροπή ν' αντέξω
για σένανε μπορώ
για σενανε μπορώ
να βγω γυμνή στους δρόμους
αντίθετα στους νόμους
και κάθε ιερό
για σένανε μπορώ
τις φλέβες μου να σκίσω
το αίμα μου να αφήσω να τρέξει
σαν νερό
για σένανε μπορώ πατρίδα να προδώσω
Χριστέ, ντρέπομαι τόσο
και όμως το μπορώ
για σένανε μπορώ
φονιά να προσκυνήσω
λεπρό να τον φιλήσω
για σένανε μπορώ
για σένανε μπορώ
στον Άδη να κατέβω
κ σέρνοντας να ανέβω
το πιο ψηλό βουνό
για σένανε μπορώ στ' απόσπασμα να πάω
και να χαμογελάω σαν να τανε γιορτή
να αφήσω σα νερό το αίμα μου να τρέξει
χωρις να πω μια λέξη
ούτε όχι, ούτε γιατί
για σένανε μπορώ τις φλέβες μου να σκίσω
το αίμα μου να αφήσω να τρέξει
σα νερό
για σένανε μπορώ πατρίδα να προδώσω
Χριστέ, ντρέπομαι τόσο
και όμως το μπορώ...
Το μέλος alexia-vicky στις 11-07-2006 στις 11:57 έγραψε...
Μονόγραμμα (αποσπάσματα) - Οδυσσέας Ελύτης
....Επειδή σ'αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες
στ'αχανή σεντόνια.
Να μαδάω γιασεμιά και έχω τη δύναμη
αποκοιμισμένη να σε φυσώ να σε πηγαίνω
Μες από φεγγαρά περάσματα και κρυφές
της θάλασσας στοές.
-----------------------------------------------
Τόσο η νύχτα, τόσο ή βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή.
Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από εσένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από εσένα και ν'αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ'αλλού φερμένο
Δεν τ'αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ'ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα
-------------------------------------------------
Πουθενά δε πάω, μ'ακούς
Η' κανείς ή και οι δυο μαζί, μ'ακούς...
------------------------------------------------
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει-ακούς
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμ'εγώ που κλαίω,
μ'ακούς
Σ'αγαπώ, σ'αγαπώ, μ'ακούς
-------------------------------------------------
Απο τί να'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να'ρθω
που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξεσκεπής όρθιας θάλασσας τον καλπασμό.
Το έχω διαβάσει αμέτρητες φορές,το ξέρω απ'εξω!!!!!!!Αλλά αν δεν το νιώθείς πραγμετικά (το σ'αγαπώ) τότε γιατί να το πεις;
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
" Για σένα αγάπη ετοίμασα τα πάντα
κι αν έμαθα να τραγουδώ τόσο γλυκά,
ήταν γιατί στην ίδια τη φωνή μου
ζητούσα να βρώ τα ίχνη των βημάτων σου
ζητούσα να φιλίσω
μονάχα και τη σκόνη του ίσκιου σου
ω Αγάπη.
Γεννήθηκα για να προφτάσω
να χαιρετίσω στην άκρη του δρόμου
τον ήλιο των ματιών σου.
Εάν δεν είχες έρθει Αγάπη
τι θ΄απαντούσα στο Θεό
όταν μια νύχτα
κάτω απο τους πυρσούς των άστρων
θα με ρωτούσε
πως όργωσα το κόκκινο χώμα
πως ξόδεψα
τους σπόρους των ανθών
πο υμου εμπιστεύτηκε";
"Αν αργήσω να σχολάσω μη φοβάσαι
σου χρωστάω παραπάνω δυο φιλιά
θα χαϊδεύω τα μαλλιά σου όταν κοιμάσαι
κι όπως πάντα θα ξυπνήσουμε αγκαλιά
Δύσκολος καιρός γι'αγάπη και το ξέρω
λόγια ψεύτικα δεν θέλω να σου πω
αχ αγάπη μου αν θ'αντέξουμε δεν ξέρω
ξέρω πόσο σ'αγαπώ
Κι αν δεν κάναμε ταξίδια μαγεμένα
κι όσα ζούμε σ'άλλους μοιάζουν βαρετά
όσο ξέρω οτι νοιάζεσαι για μένα
όλα τ'άλλα μοιάζουν να'ναι περριτά.."-Σταύρος Λαμπρόπουλους
"Θα σ'αγαπώ όσο κανείς δε αγαπάει θα σ'αγαπώ
με μιαν αγάπη που ο νούς σου δεν χωράει θα σ'αγαπώ
ώσπου η γη να μη γυρίζει πια ώσπου το φως να γίνει σκοτεινιά
ώσπου κι αυτός ο ήλιος να σβηστεί
θα σ'αγαπώ κ πάλι πιο πολύ..Θα σ'αγαπώ..¨-Δήμητρα Γαλάνη
Κι εγώ περιμένω τον πρίγκηπα ακόμα.......Τέτοια ακούω κι ελπίζω να βρεθεί.............χαχα τι λέω ρε παιδιά??Ας με συνετίσει κάποιος!!!
και να συμπληρώσω: Οι λέξεις είναι εξ ορισμού νεκρές. Η δύναμή τους είναι μάρτυρας της δύναμης των συμβόλων και τίποτε άλλο. Γι' αυτό και το μπάχαλο με τη γραπτή επικοινωνία - λείπουν τα ηχοχρώματα, τα βλέμματα, τα μη λεκτικά στοιχεία επικοινωνίας. Κάθε φορά που κάποιος γράφει ή λέει τη λέξη "αγάπη" το μυαλό αυτού που την ακούει ταξιδεύει σχεδόν αυτόματα σε όλες τις αναμνήσεις του αγάπης -ή έλλειψης αυτής- και διαμορφώνει μια άποψη εγγενώς υποκειμενική (το ίδιο λίγο-πολύ συμβαίνει με μια σειρά από λέξεις που εκφράζουν αόριστες έννοιες). Από τη στιγμή που ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής μας εκφράζεται μόνο με αόριστες έννοιες πιστεύω ότι για αυτές τις στιγμές ζούμε: τις στιγμές που εκφράζουμε κάτι αόριστο -το αποθέτουμε όσο πιο προσεκτικά μπορούμε, ή όσο πιο άτσαλα, ή όσο πιο βιαστικά, ή όσο πιο ντροπαλά, ή όσο πιο απροκάλυπτα (ή όπως το κάνει κάθε άνθρωπος σε κάθε περίσταση) σε λέξεις και το στέλνουμε να βρει τον άλλο. Οι στιγμές που μιλάμε και πιστεύουμε πως γινόμαστε κατανοητοί, που νομίζουμε πως επικοινωνούμε, είναι αυτές που δίνουν νόημα σε μια κατά τ' άλλα παράλογη ύπαρξη.
