Μέσα από αυτό το thread συνειδητοποίησα πως μάλλον είμαι επίμονος άνθρωπος ...
Έχω κάνει ήδη 3 posts προσπαθώντας να εξηγήσω την θέση μου και να βρω μιαν απάντηση και αυτό είναι το 4ο !
Σήμερα , μετά από αρκετό καιρό - 1 μήνα περίπου - ξαναάκουσα το ''Μυστικά και ήσυχα'' του Νίκου Ζούδιαρη από τον διπλό ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη ''Εκτός τόπου και χρόνου'' (ενώ ο Ιωαννίδης με ''προσεγγίζει''' περισσότερο ψυχοσυναισθηματικά στις ζωντανές του ερμηνείες , νιώθω οτι με βοηθάει περισσότερο να καταλάβω τι θέλει να πει , καμιά φορά αποφεύγω να τις ακούω γιατί με ενοχλούν και με αποσπούν οι κραυγές ορισμένων θερμόαιμων κορασίδων από το κοινό) ... Ακούγοντάς το ξανά , λοιπόν , έφτασα στο τετράστιχο που λέει :
''Και μποροστά στο τέλος το άγιο
Θα φυλάω ένα πέρασμα
Στων αιώνων το συγκαίρασμα
Να σε συναντήσω και αύριο..''
και θυμήθηκα να προσθέσω κάτι στο topic αυτό...
Λοιπόν , μια φιλία - αν είναι όντως φιλία σύμφωνα με την δική μου αντίληψη - δεν ''κλείνει ποτέ το πέρασμα'' , δηλαδή ακόμα και αν έχουν απομακρυνθεί λίγο τα άτομα που την στελεχώνουν , ακόμα κι αν η ουσιαστική τους επικοινωνία μοιάζει παρελθόν , η πόρτα δεν κλείνει ποτέ , δεν μπαίνει οριστικό τέλος ... Υπάρχει πάντα η πιθανότητα επανένωσης , ''επαναπατρισμού'' στον επιστήθιο φίλο σου , γιατί τα κοινά σας βιώματα , τα συναισθήματα που σας ενώνουν ''φυλάνε το πέρασμα'' , δεν αφήνουν να κλείσει ερμητικά , οριστικά η σχέση αυτή ...
Δηλαδή , προσωπικά ως φιλία ορίζω - μάλλον , δεν είμαι και σίγουρη - την σχέση στην οποία υπάρχει αρχή αλλά δεν υπάρχει τέλος γιατί η καλή πίστη στον άλλο και οι κοινές αναμνήσεις δεν το επιτρέπουν ...
Και σε αυτό το σημείο να ζητήσω να με συγχωρέσουν ο Νίκος Ζούδιαρης και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης που αναφέρθηκα στο τραγούδι τους όπως επίσης ζητώ συγγνώμη και από όσους μπήκατε στην διαδικασία να διαβάσετε τα όσα σκέφτομαι ....
