Κρεμαστηκε και τουτο το βραδυ ολογιομο απ' τον ουρανιο θολο. Εμεινε εκει καταμεσης ακινητο, μη και ταραξει τα σχηματα των βουνοκορφων, τη γαληνη της απεραντης πεδιαδας, τη σιωπη της λιμνης.
Αρχισε ν' αφηγειται, μ'εκεινη τη γνωριμη του φεγγαριου λαλια, παραμυθια αγνωστα απο απο μερη μακρινα: τον ερωτα της μικρης βασιλισσας με τον ηλιο, για μαγεμενους γαλαξιες, ιστοριες μα πριγκιπες και πεφταστερια.
Και το φεγγαρι της λιμνης ασαλευτο. Παιρνει τ' ασημενια λογια και τα βυθιζει μ' ενα κοχυλι στο μεγαλο υγρο βασιλειο.
Λενε πως οταν τα φεγγαρολογα αγγιξουν το βυθο, γινονται αστεριες και ιπποκαμποι, χελιδονοψαρα, κοραλλια και κοχυλια.
Κι ειναι φτιαγμενα ασημια ετσι τα ονειρα μας.
εμενα αυτο μου αρεσε πιο πολυ απο ολα-
Κι ειναι φτιαγμενα ασημια ετσι τα ονειρα μας. 
mageutiko....Xronnia polla kai gia ta genne8lia sou... 
