Το βινύλιο έχει όντως μια άλλη μαγεία, είναι η μυρωδιά του, είναι η όλη διαδικασία να βγάλεις τον δίσκο από το χαρτί του, να διαβάσεις τις ετικέττες, να τον καθαρίσεις, να τον βάλεις στο πικ-απ, άλλη μαγεία όντως, χάσιμο......
Το cd και τα mp3 έχουν την ευκολία τους και το τέλειο του ήχου στις περισσότερες των περιπτώσεων αλλά σε καμμιά περίπτωση δεν έχουν αυτόν τον αέρα της μυσταγωγίας, της τελετουργίας που έχει ο δίσκος βινυλίου..... είναι ο ήχος της βελόνας πάνω στο δίσκο, είναι το εξώφυλλο, είναι το ένθετο με τους στίχους και φωτογραφίες όποτε υπήρχε, είναι η προσωπική φροντίδα με το πανί και το υγρό καθαρισμού, είναι η αίσθηση του αυθεντικού, του καλλιτεχνήματος που είναι φτιαγμένο με μεράκι κι όχι η ψυχρότητα του τέλειου αψεγάδιαστου βιομηχανικού προϊόντος..... αναπτύσσει κανείς άλλη σχέση με ένα τέτοιο καλλιτέχνημα κι άλλη σχέση με ένα cd {χωρίς να μειώνω τα cd, έτσι;}
Έχω ακόμη καμμιά τριανταριά δίσκους βινυλίου και δεν τους αποχωρίζομαι παρόλο που δεν έχω πικ-απ πλέον. Αντιθέτως, όποτε μπορέσω θα αγοράσω πικ-απ γιατί μου έχει λείψει η ιεροτελεστία του βινυλίου.
Η μουσική είναι χρώμα, είναι όνειρο, είναι.....
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Sweetdreamer στις 06-08-2006 19:48 ]
