Χρήστος Λεοντής

Μας θύμισες το παρελθόν μας», μου λένε σε κάθε συναυλία οι συνομήλικοί μου. Κρίμα, τους απαντώ, γιατί ήθελα να σας θυμίσω το... μέλλον σας».


Απίστευτη ατάκα?
Αραγε το κατάλαβαν οι φίλοι του?
Σιγουρα θα έχουν παιδιά σε αυτήν την ηλικία για να μην πω εγγόνια.
Θα κάνουν κάτι?Θα ενεργοποιηθούν?

Μια παρουσίαση του δίσκου ''Καπνισμένο τσουκάλι''.
(Πηγή: www.musiccorner.gr)

Χ. ΛΕΟΝΤΗΣ - Γ. ΡΙΤΣΟΣ:
«ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ» (COLUMBIA 70169)

Θεωρώ ότι μαζί με τα «18 λιανοτράγουδα» είναι η καλύτερη μελοποίηση ποιητικού έργου που έγινε μετά τη μεταπολίτευση. Συμπτωματικά, και τα δύο φέρουν τη σφραγίδα του σπουδαίου ποιητή μας Γιάννη Ρίτσου, ο οποίος μάλιστα σ' αυτό το δίσκο παίρνει ενεργά μέρος απαγγέλλοντας με πραγματικά συγκλονιστικό κι επιβλητικό τρόπο αποσπάσματα από το ποίημα, ακόμη και κατά τη διάρκεια των τραγουδιών. Θα τολμούσα να συγκρίνω το «Καπνισμένο τσουκάλι» με το «’ξιον εστί» ως προς τη δομή του, αφού αμφότερα τα έργα στηρίζονται στο τρίπτυχο «ποιητής - αφηγητής - τραγουδιστής».

Ο Χρήστος Λεοντής ήδη είχε δώσει δείγματα υποδειγματικής μελοποίησης ποιητικού λόγου τόσο στην «Καταχνιά» το 1964 (Κώστας Βίρβος), όσο και στο «Αχ έρωτα» το 1974 (Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα σε απόδοση Λευτέρη Παπαδόπουλου), όμως στον δίσκο αυτό που κυκλοφόρησε το 1975 ξεπερνά κάθε προηγούμενη δουλειά του. Παρουσιάζει ένα έργο που στηρίζεται σε όργανα όλων των ειδών (παραδοσιακά, πνευστά, «κλασικά») και το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από λαμπρό, αφού επιπλέον έχει την τύχη να ερμηνεύεται από τον αξέχαστο μεγάλο τραγουδιστή Νίκο Ξυλούρη, την ανερχόμενη αλλά εξαιρετική Τάνια Τσανακλίδου και τον Βασίλη Μπαρνή που εν συνεχεία χάθηκε από το προσκήνιο.

Από την αρχή μέχρι το τέλος, ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα απ' όλες τις απόψεις. Ξεχωρίζουν όμως «Αυτά τα κόκκινα σημάδια», «Και να αδερφέ μου» και «Τούτες τις μέρες», με τον αδικοχαμένο λυράρη να δίνει μαθήματα ερμηνείας όχι μόνο με τη φωνή, αλλά και την ψυχή. ’λλωστε, ο ίδιος είχε ζητήσει να πάρει μέρος στο δίσκο ακούγοντας το έργο λίγα χρόνια νωρίτερα σε μια μπουάτ. Όχι ότι στα υπόλοιπα είναι κατώτερος, όμως αυτά τα τρία τραγούδια ήταν που τότε ακούστηκαν περισσότερο και μέχρι και σήμερα είναι γνωστά στον πολύ κόσμο. Προσωπικά πάντως, με συγκλονίζει όταν τον ακούω στο «Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν»...

Η Τάνια Τσανακλίδου αποδίδει με τον ιδανικότερο τρόπο τα δικά της κομμάτια, ενώ ήδη αναφερθήκαμε στην παρουσία του Γιάννη Ρίτσου που δίνει αμεσότητα και ζωντάνια στο όλο έργο. Ο ποιητής έγραψε αυτό το ποίημα το 1948, στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Πολιτικών Κρατουμένων στο Κοντοπούλι Λήμνου και οι περιγραφές του είναι πράγματι συγκλονιστικές.

Αξίζει ν' αναφέρω λίγα πράγματα για το εσώφυλλο του δίσκου, που είναι αντάξιο μιας εξαιρετικής δουλειάς όπως αυτή. Πέρα από το γεγονός ότι περιέχει όλους τους στίχους των τραγουδιών, αναλυτική παράθεση των μουσικών που παίζουν και τους τίτλους στα αγγλικά, στο «σαλόνι» υπάρχει ένα φωτογραφικό λεύκωμα τυπωμένο σε χοντρό χαρτόνι από την παρουσίαση του έργου σε συναυλίες, αλλά και από την ηχογράφηση που έγινε στο στούντιο "Polysound" με ηχολήπτη τον Γιάννη Σμυρναίο. Υποδειγματική η επιμέλεια του φακέλου από τον Ανακρέοντα Καναβάκη, ενώ το ζωγραφικό θέμα του εξωφύλλου είναι του ίδιου του Γιάννη Ρίτσου! Η παραγωγή ανήκει στον Γιώργο Μακράκη.

Τα τραγούδια του δίσκου
1. Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος (Τ. Τσανακλίδου)
2. Αυτά τα κόκκινα σημάδια (Ν. Ξυλούρης)
3. Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν (Ν. Ξυλούρης)
4. Ξέρουμε (Τ. Τσανακλίδου)
5. Κι όχι να πείτε (Ν. Ξυλούρης)
6. Κι έρχομαι μοναχά να σ' αγκαλιάσω (Τ. Τσανακλίδου)
7. Τούτες τις μέρες (Ν. Ξυλούρης)
8. Αυτοί που περιμένουν (Ν. Ξυλούρης)
9. Λοιπόν παιδιά μου (Τ. Τσανακλίδου-Β. Μπαρνής)
10. Εδώ είναι ένα φως αδερφικό (Ν. Ξυλούρης)
11. Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ (Ν. Ξυλούρης)
12. Και να αδερφέ μου (Ν. Ξυλούρης)

Ένας από τους ποιό σημαντικούς συνθέτες της Ελλάδας.
Έχω δύο δουλειές του
-ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ-Γ.ΡΙΤΣΟΣ(Ν.ΞΥΛΟΥΡΗΣ-Τ.ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ)
-ΑΧ!ΕΡΩΤΑ-F.G.LORCA(Μ.ΜΗΤΣΙΑΣ-Τ.ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ)
και είναι Εξαιρετικές δουλειές!!!

Κι εγώ τον αγαπώ πάρα πολύ...Τον έχω ανάμεσα στους δέκα αγαπημένους μου έλληνες συνθέτες, αυτούς που έγραψαν ιδιαιτέρως μέσα μου...Όταν ήμουν 12 χρονών και ανακάλυψα το Καπνισμένο τσουκάλι, όλοι οι συμμαθητές με θεωρούσαν βλαμμένο. Τώρα, 12 χρονών παιδί να ακούει και να συγκινείται με το "Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να'ναι κι από αίμα", ε κάτι δεν πάει καλά, σου λέει...Αλλά δε με ένοιαζε...Φυσικά όταν ανακάλυψα και τους δίσκους Αχ έρωτα και Παραστάσεις, η χαρά μου δεν είχε όρια, μια και ο Μητσιάς είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής...
Πρόσφατα ο Λεοντής έλαβε μέρος στην παρουσίαση που έγινε στον Ιανό του βιβλίου του Ηλία Ανδριόπουλου (άλλος πολύ σπουδαίος)...μίλησε πολύ σεμνά και όμορφα...
Μόνο ένα πράγμα με απασχολεί πού και πού...γιατί τόσο μικρό σε ποσότητα το έργο του...Όχι ότι είναι κακό αυτό, αυτά που έγραψε είναι πάρα πολύ σημαντικά και δεν νομίζω ότι θα ξεπεραστούν ποτέ...Αλλά...πόσα χρόνια έχει να παρουσιάσει κάτι, έστω ένα νέο τραγούδι???? Το ότι τα πράγματα για τους συνθέτες είναι τραγικά στην Ελλάδα είναι γεγονός...Ότι εταιρείες να τους στηρίξουν δεν υπάρχουν, πάλι είναι γεγονός...Ότι οι περισσότεροι θα πούνε ότι τα τραγούδια του θα είναι εκτός εποχής και κλίματος, γνωστό επίσης...Όμως, είναι άραγε αυτός ο λόγος της απουσίας του, ή δεν υπάρχει πιά τίποτε να δώσει? Γιατί αν υπάρχει, αν έχει γραμμένα τραγούδια, πιστεύω ότι πρέπει και θα μπορούσε να βρεί κάποιο τρόπο, κάποια διέξοδο να τα επικοινωνήσει με τον κόσμο...έστω με λίγο κόσμο...υπάρχουν μικρές, ανεξάρτητες εταιρείες που ίσως θα μπορούσαν να ενδιαφεθούν....υπάρχει κοινό...
Τα γράφω αυτά διότι όσο προχωρεί η εποχή μας βλέπω τους δημιουργούς να χάνονται...κανείς δεν τους στηρίζει, κανένα ραδιόφωνο...όλο κερδίζουν έδαφος αυτοί που έχουν τις άκρες και "πουλάνε". Δεν πρέπει να προσπαθήσουν να αντισταθούν?

Παράθεση: Το μέλος maraki24 στις 29-10-2006 στις 16:26 έγραψε... Κι εγώ τον αγαπώ πάρα πολύ...Τον έχω ανάμεσα στους δέκα αγαπημένους μου έλληνες συνθέτες, αυτούς που έγραψαν ιδιαιτέρως μέσα μου...Όταν ήμουν 12 χρονών και ανακάλυψα το Καπνισμένο τσουκάλι, όλοι οι συμμαθητές με θεωρούσαν βλαμμένο. Τώρα, 12 χρονών παιδί να ακούει και να συγκινείται με το "Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να'ναι κι από αίμα", ε κάτι δεν πάει καλά, σου λέει...Αλλά δε με ένοιαζε...Φυσικά όταν ανακάλυψα και τους δίσκους Αχ έρωτα και Παραστάσεις, η χαρά μου δεν είχε όρια, μια και ο Μητσιάς είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής... Πρόσφατα ο Λεοντής έλαβε μέρος στην παρουσίαση που έγινε στον Ιανό του βιβλίου του Ηλία Ανδριόπουλου (άλλος πολύ σπουδαίος)...μίλησε πολύ σεμνά και όμορφα... Μόνο ένα πράγμα με απασχολεί πού και πού...γιατί τόσο μικρό σε ποσότητα το έργο του...Όχι ότι είναι κακό αυτό, αυτά που έγραψε είναι πάρα πολύ σημαντικά και δεν νομίζω ότι θα ξεπεραστούν ποτέ...Αλλά...πόσα χρόνια έχει να παρουσιάσει κάτι, έστω ένα νέο τραγούδι???? Το ότι τα πράγματα για τους συνθέτες είναι τραγικά στην Ελλάδα είναι γεγονός...Ότι εταιρείες να τους στηρίξουν δεν υπάρχουν, πάλι είναι γεγονός...Ότι οι περισσότεροι θα πούνε ότι τα τραγούδια του θα είναι εκτός εποχής και κλίματος, γνωστό επίσης...Όμως, είναι άραγε αυτός ο λόγος της απουσίας του, ή δεν υπάρχει πιά τίποτε να δώσει? Γιατί αν υπάρχει, αν έχει γραμμένα τραγούδια, πιστεύω ότι πρέπει και θα μπορούσε να βρεί κάποιο τρόπο, κάποια διέξοδο να τα επικοινωνήσει με τον κόσμο...έστω με λίγο κόσμο...υπάρχουν μικρές, ανεξάρτητες εταιρείες που ίσως θα μπορούσαν να ενδιαφεθούν....υπάρχει κοινό... Τα γράφω αυτά διότι όσο προχωρεί η εποχή μας βλέπω τους δημιουργούς να χάνονται...κανείς δεν τους στηρίζει, κανένα ραδιόφωνο...όλο κερδίζουν έδαφος αυτοί που έχουν τις άκρες και "πουλάνε". Δεν πρέπει να προσπαθήσουν να αντισταθούν?

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του ο Λεοντής ανέφερε ότι έχει "δυο συρτάρια γεμάτα τραγούδια" αλλά κανείς από τις δισκογραφικές δεν ενδιαφέρεται, εδώ και χρόνια, για την έκδοσή τους!!

Συναυλία του Χρήστου Λεοντή προς τιμήν του ποιητή Γιάννη Ρίτσου στη Μονεμβασιά"

Ημερομηνία: 12/07/2008

Προς τιμήν του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, ο Χρήστος Λεοντής παρουσιάζει το έργο 'Καπνισμένο Τσουκάλι' στον τόπο του ποιητή, τη Μονεμβασιά.
Απαγγέλει η Ουρανία Μπασλή
Μαζί τους η Μαρία Σουλτάτου (τραγούδι)

ο τραγουδοποιός Παναγιώτης Μπούσαλης (κιθάρα, τραγούδι)

και ο Νεοκλής Νεοφυτίδης (πιάνο)

Στην εκδήλωση θα παραστεί η κόρη του ποιητή Έρη Ρίτσου