μόλισ γύρισα σπίτι.
πήγα με τον κολλητό μου, ο οποίος δεν είχε ιδέα ποιος είναι ο Σωκράτης Μάλαμας. Είναι και φαν της αγγλικής μουσικής γενικότερα, όμως ήρθε για το χατήρι μου.... τελικο αποτέλεσμα; ενθουσιασμός.....
η νύχτα ήταν υπέροχη, ο κόσμος στην αρχή αδιάφορος χαμένος στην συζήτηση του, μα γρήγορα σταμάτησαν όλοι και προσηλώθηκαν σχεδόν εβλαβικά στην ορχήστρα και τον πρωταγωνιστή καλλιτέχνη.
η επιτυχής εναλλαγή μελωδίας και ρυθμού του ρεπερτόριου κράτησε για περίπου δυόμιση ώρες όλο το στέκι ζωντανό. ο Σωκράτης απλός, με τις διηγήσεις του, τις προτάσεις και τα ανεκδοτάκια του. οικεία κρατήθηκε η ατμόσφαιρα για όλο το πρόγραμμα.
πάντως όσο χαιρόμουνα που θα έβελπα επιτέλους σε μια σκηνή ζωντανά τον Σωκράτη, τόσο ενθουσιάστηκα που άκουσα την υπέροχη φωνή της Μαρίας Λουκά αλλά και τον μακρυμάλλη βιολιστή!!!!!! τι ήταν το όνομα του ρε παιδιά δεν το άκουσα.....
το χειροκρότημα ήταν ανάξια αντίδραση για πολλά κομμάτια. η συκίνηση μαζί με την σιωπή, μπορούσαν να αποδώσουν καλύτερα τον σεβασμό, τουλάχιστον για μένα. ειδικά όσον αφορά τα παραδοσιακά εκ καρδιάς τραγούδια της Μαρίας.
για αυτό και αντί χειροκρότημα και συγχαρητήρια προτιμώ να δώσω ένα δάκρυ και ένα χαμόγελο.......
η νύχτα ήταν για μένα τέλεια........
Κι εγώ για Τετάρτη σκεφτόμουνα αλλά έτσι όπως κοστίζουν τα πράματα...
