Αυτή τη Δευτέρα, 18 Σεπτεμβρίου, ο Γιώργος Νταλάρας στο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας. Εισητήρια στο Δημαρχείο Νίκαιας απ' οτι ξέρω (από κει πήραμε κι εμείς)
Μαζί του η Δέσποινα Ολυμπίου και η Μελίνα Ασλανίδου.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 20-09-2006 01:32 ]
Το μέλος jorge στις 15-09-2006 στις 09:54 έγραψε...
Παράθεση:
Αυτή τη Δευτέρα, 18 Σεπτεμβρίου, ο Γιώργος Νταλάρας στο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας. Εισητήρια στο Δημαρχείο Νίκαιας απ' οτι ξέρω (από κει πήραμε κι εμείς)
Μαζί του η Δέσποινα Ολυμπίου και η Μελίνα Ασλανίδου.
|
|
...Και ο Μιχάλης Τζουγανάκης
Ο Γιώργος Νταλάρας, λίγο πριν τη μεθαυριανή συναυλία στο Κατράκειο, μιλάει έξω από τα δόντια, χωρίς φόβο αλλά με πάθος
«Στρατιές ηλιθίων μαζεύτηκαν στην τηλεόραση»
Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Η επικράτεια του ελληνικού τραγουδιού είχε σχεδόν πάντα τους φανατικούς της χωρισμένους σε «κόμματα»: του Βαμβακάρη και του Τσιτσάνη, του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη, του τσιφτετελιού και του έντεχνου.
Ισως ένας μόνο, ένα «κόμμα» μόνος του, συσπειρώνει, χρόνια τώρα, οπαδούς απ' τη μια και αντιπολιτευομένους απ' την άλλη. Γιατί; Προτού να δώσει τη δική του απάντηση, ο Γιώργος Νταλάρας έρχεται φορώντας μια μπλούζα με τον Τσιτσάνη. Εχει όμως, μου λέει αμέσως, μιαν άλλη με τον Βαμβακάρη. Είναι ένα «παιχνίδι» που παίζει με τους μουσικούς του, ανταλλάσσοντας μουσικές προτιμήσεις και σπάνιες φωτογραφίες που τυπώνονται στα μπλουζάκια της παρέας τους.
Σ' αυτή είναι μέλος και ο Αλβανός ακορντεονίστας Ντάσο Κούρτι, ο ίδιος που επεξεργάστηκε δικές του συνθέσεις, αλλά κυρίως τα παραδοσιακά ηχοχρώματα της πατρίδας του, ώστε, αγκαλιάζοντας στίχους του Ηλία Κατσούλη, της Αγαθής Δημητρούκα, της Σμαρώς Παπαδοπούλου και της Λιζέττας Καλημέρη, να γίνουν τραγούδια. Τα τραγούδια έγιναν δίσκος, ο πιο πρόσφατος του Γιώργου Νταλάρα («Ερημα χωριά», Universal) που, σε συνδυασμό με τραγούδια από τη «Μεσόγειο», αποτέλεσαν τον κεντρικό άξονα των λίγων συναυλιών που έδωσε το καλοκαίρι -αν εξαιρέσει κανείς τη συναυλία στην απομονωμένη Κέλλη, όπου μουσική βάση ήταν το «Αξιον Εστί».
Λίγο πριν από τη συναυλία του, τη Δευτέρα, στο Κατράκειο της Νίκαιας (όπου θα τον συνοδεύουν και η Μ. Ασλανίδου, η Δ. Ολυμπίου και ο Μ. Τζουγανάκης), κάνουμε με τον Γιώργο Νταλάρα αυτή τη συζήτηση. Κάποιες στιγμές μοιάζει περισσότερο με θυμωμένο μονόλογο. Και τότε όσο μιλάει φτιάχνει από χαρτί μικρές σαΐτες που τις πετάει με δύναμη στο δωμάτιο. Αλλες στιγμές οι τόνοι πέφτουν. Και τότε ο Γιώργος Νταλάρας, περισσότερο πικρά, παρά οργισμένα, ζητάει: «Να μη με φοβάστε. Να με καταλάβετε. Ξέρω τι κάνω. Δεν κάνω τζιριτζάντζουλες. Συμφιλιωθείτε, χαλαρώστε ή, τέλος πάντων, πείτε την αλήθεια: "Δεν μου αρέσεις επειδή διαρκείς πολλά χρόνια"».
-Φέτος δεν ήσασταν στο Φεστιβάλ Αθηνών...
«Μα δεν είχα κάνει κάποια πρόταση. Πήγα όμως και είδα την Γκιλέμ κι ένα-δυο πράγματα ακόμα. Ηταν πολύ καλά».
-Ησασταν, όμως, στον Βύρωνα, στη Θεσσαλονίκη και κυρίως στην Κέλλη και την Κάρπαθο. Πώς ήταν αυτές οι τελευταίες συναυλίες;
«Μια ένδειξη αγάπης προς την άλλη Ελλάδα και τον κόσμο της, αυτόν που δεν τον βλέπουμε στα τηλεοπτικά διαφημιστικά. Είναι διαφορετικό να πηγαίνει να τους βρει ένας "δικός" τους άνθρωπος που τόσες δεκαετίες τον άκουγαν, αλλά ίσως και να δίσταζαν να του προτείνουν να δώσει μια συναυλία στον τόπο τους. Ηταν πολύ συγκινητικά».
-Σας συγκινεί ακόμη η άλλη Ελλάδα...
«Μα δεν νιώθω μακριά από αυτή. Η ζωή της Αθήνας παίζεται στημένη στα μέτρα της πόλης, αλλά η ζωή της άλλης Ελλάδας έχει μια αλήθεια που δεν μπορείς να την παλέψεις. Τότε καταλαβαίνεις ότι ο αυτοπεριορισμός μας μέσα στα τρελοκομεία των μεγαλουπόλεων δεν είναι κατάκτηση. Εχουμε πολύ μεγαλύτερη ανάγκη από ό,τι νομίζουμε τη φυσιολογική ζωή. Κι εγώ τουλάχιστον αυτή την πολυτέλεια προσπαθώ να την κρατήσω. Γι' αυτό είμαι και αντικοινωνικός».
-Αντικοινωνικός;
«Ως έναν βαθμό. Θα το έχετε παρατηρήσει. Σε έναν χώρο με πολλούς δημοσιογράφους, π.χ., έχω μια στάση σαν να αναρωτιέμαι τι γυρεύω εγώ εκεί. Και στενοχωριέμαι που δεν μετράμε δύο ζωές, ισορροπώντας ανάμεσα στο εκεί και στο εδώ. Καθόμαστε τρεις μήνες στην Αθήνα και ξεχνάμε πώς μυρίζει το χώμα στο πρωτοβρόχι».
-Με τον τελευταίο δίσκο σας επιστρέψατε στα χωριά που μυρίζουν πρωτοβρόχια.
«Δεν έφυγα ποτέ από εκεί. Μη με κρίνετε επιφανειακά. Απ' την "Ασφαλτο που τρέχει" έως τα "Ερημα χωριά" αυτό έκανα. Εκανα κι έναν δίσκο με τον Αντώνη Ρέμο όταν πήγα στο Αθηνών Αρένα. Ε και τι έγινε; Στο κάτω-κάτω κι αυτός ο δίσκος είχε ωραία τραγούδια. Ηταν το "Προαίσθημα" κακό λαϊκό τραγούδι; Ηταν κακά τα τραγούδια του Σέμση;»
-Αλλά γι' αυτόν τον δίσκο ήσασταν εξ αρχής απολογητικός.
«Επεξηγηματικός. Οχι απολογητικός. Δυστυχώς, έχω κουραστεί να κρίνουν τα κίνητρά μου. Κανείς δεν μπορεί να τα κρίνει, ούτε καν ο ψυχίατρος».
-Ας πούμε τότε για έναν άλλον δίσκο: τον τελευταίο της Εστουδιαντίνας στον οποίο, παρ' ότι, έχετε κατηγορηθεί πως επιδιώκετε πάντα να «πρωταγωνιστείτε», κάνατε δεύτερη φωνή σε μια πολύ νέα τραγουδίστρια, την Ελεωνόρα Ζουγανέλη...
«Και της παραχώρησα ένα τραγούδι που είχε γραφτεί για μένα. Αλλά τι ωραία που το είπε! Να, λοιπόν, που δεν είναι σωστές αυτές οι κατηγορίες. Πόσες φορές με έχετε ακούσει να λέω ότι το χειρότερο πράγμα που κέρδισα στη ζωή μου είναι η φήμη; Απειρες. Πώς κάποιος που αποκρούει και απομυθοποιεί τη φήμη του ενδιαφέρεται για την πρωτιά;».
«Οι άκρες δεν με καλύπτουν»
-Εχετε μια οργή...
«Γιατί να είμαι γλυκός; Χρωστάω σε κανέναν; Ζήτησα από κανέναν να μου κάνει το τραπέζι; Του ζήτησα με ζέση να αγοράσει τους δίσκους μου ή να 'ρθει με το ζόρι στις συναυλίες μου; Είναι απλό: Αν πιστεύετε πώς ό,τι κάνω και λέω έχει κάποια σημασία, θα είμαστε παρέα. Αν δεν σας ενδιαφέρει δεν πειράζει. Εγώ θα κάνω δίσκους με τον Ντάσο Κούρτι. Κι αν δεν πουλήσουν 500.000 αντίτυπα δεν με ενδιαφέρει».
-Ας πούμε τότε για τον Ντάσο Κούρτι: ο πρώτος δίσκος ενός μετανάστη...
«Ο Ντάσο είναι σπουδαίο παιδί, αξιοπρεπής και με ένα ήθος που εμείς εδώ το έχουμε πια ξεχάσει. Εγώ, το ξέρετε, έχω και μια ευαισθησία με αυτούς τους ανθρώπους. Με απασχολεί η παράξενη μοίρα τους, ίσως επειδή έχω και το κύτταρο της μάνας μου που ήρθε από τη Μικρασία. Εμαθα να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο. Γι' αυτό ευκολότερα σχετίζομαι με τέτοιους ανθρώπους, παρά με Μεγαλέξανδρους του οικονομικού στάτους και ξύπνιους ημιεπωνύμους...»
-Πόσο δύσκολο είναι να μην προδώσετε ό,τι έχετε τραγουδήσει, αλλά να κάνετε και μια καινούργια πρόταση κάθε φορά;
«Είναι ανάγκη. Μην ξεχνάμε ότι εγώ όταν ξεκίνησα τραγούδησα τα "Λιανοτράγουδα", αλλά τραγούδαγα και τον Καλδάρα. Κανείς δεν θα μου στερήσει, λοιπόν, το λαϊκό μου πρόσωπο».
-Είστε λαϊκός τραγουδιστής τελικά;
«Δεν ανήκω πουθενά. Ούτε στους κουλτουριάρηδες και τους πολύ εστέτ ούτε στους πολύ λαϊκούς. Οι πολλές άκρες δεν με καλύπτουν, γι' αυτό δεν με σκεπάζει κανένας. Ξέρω τι λένε. Οι πολύ λαϊκοί λένε: "Αυτός έφυγε από εμάς γιατί τα κονόμησε" -πού να ξέρουν; Και οι άλλοι λένε: "Ποιος είναι αυτός που ήρθε απ' το τίποτα, χωρίς περγαμηνές, μπαίνει στα χωράφια μας και μας κάνει και κριτική;". Ολοι έχουν πρόβλημα μαζί μου. Τους χαρίζω το πρόβλημα και τους εύχομαι καλή ανάρρωση. Εγώ πατάω στο χώμα. Εχω αλμυρό καλοκαίρι και τσουχτερό χειμώνα. Μυρίζω τα φύλλα και ξέρω ποιο είναι βελανιδιά και ποιο μυρτιά. Ασχολούμαι, ψάχνω και δεν γουστάρω κολιγιές, ούτε "αυλές"».
-Μια εποχή, όμως, σας είχαν τοποθετήσει σε «αυλές», σ' αυτή του Πανταγιά για παράδειγμα...
«Αυτές είναι εξυπνακίστικες μπουρδολογίες. Ο Πανταγιάς είναι φίλος μου χρόνια, επειδή μοιραζόμαστε την ίδια αντίληψη για το τραγούδι και τον Πειραιά. Δεν τον γνώρισα όταν έγινε μέλος του ΠΑΣΟΚ».
-«Ασχολούμαι», είπατε πριν. Και το τραγούδι το ψάχνετε.
«Αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο της δουλειάς μου. Οσα ακούτε σήμερα κάποιοι άνθρωποι τα έβγαλαν, τα έτρεξαν, τα υποστήριξαν. Θα το πω επειδή δεν μπορώ να είμαι πια το Νταλαράκι. Πέρασαν τα χρόνια. Ξέρω ότι μερικοί, που ακούν το ένα, ακούν το άλλο, δεν μπορούν να με παρακολουθήσουν. Αλλά δεν φταίω εγώ. Πρέπει να με ανεχτούν όπως τους ανέχομαι κι εγώ. Ζήσαμε μαζί μια ολόκληρη ζωή, μαζί θα ζήσουμε και τα λίγα χρόνια που μας απομένουν. Ο,τι άφησα θα το βρείτε κι ό,τι μου δώσετε θα το βρω. Αν είναι ένα δάκρυ, θα το κάνω τραγουδάκι. Αν είναι αίσθημα, θα το κάνω συναυλία».
-Αίσθημα πήρατε πολύ. Εχετε ορκισμένους θαυμαστές.
«Χαίρομαι όταν υπάρχει κόσμος που επικοινωνεί μαζί μου. Δεν χαίρομαι όταν μου ζητούν αυτόγραφα. Δεν θέλω να αντιμετωπίζομαι ως "επώνυμος". Ντρέπομαι να έρχεται ένας ώριμος άνθρωπος και να μου ζητάει φωτογραφία για το παιδί του. "Μα στο παιδάκι σου, αντί να πάρεις ένα βιβλίο, θα πάρεις μια φωτογραφία από οποιονδήποτε;", του απαντώ».
Με το μικροσκόπιο...
-Κάνατε έναν αγώνα, λοιπόν, για το ελληνικό τραγούδι. Με το σημερινό τοπίο σάς πιάνει θλίψη;
«Θλίβομαι για ένα πράγμα: για τη στιχουργική κατάντια του σημερινού λαϊκού τραγουδιού».
-Πού οφείλεται;
«Στην τηλεόραση και σ' αυτή η στρατιά των ηλιθίων που μαζεύτηκε εκεί, με όλα αυτά τα σκατοπρογράμματα, όπου ο ένας ατάλαντος γλείφει τον άλλον ανύπαρκτο κι όλοι μαζί προφασίζονται πως κάτι είναι, λέγοντας τον καφέ. Οσοι άνθρωποι έχουν μουσική συνείδηση είναι ανύπαρκτοι για την τηλεόραση. Επειδή εκεί βλέπετε μόνον όσους είναι διαθέσιμοι: κάτι φραγκοδίφραγκα σ' ένα πενταροδεκάρικο σύστημα. Αυτά τα λένε κι άλλοι, κι απ' τον χώρο της δημοσιογραφίας. Τους λένε γραφικούς, μίζερους και παλιοαριστερούς, και ξαφνικά αλλάζει η τάση και τους λένε κι εθνικιστές».
-Τώρα που το 'πατε δεν είναι λίγο δυσδιάκριτα πια τα πολιτικά σύνορα;
«Βέβαια. Αυτή τη στιγμή γίνεται μεγάλος αγώνας να εκφραστεί έστω κι ένα μόριο αντίθεσης μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Ψάχνουμε όλοι πολύ, με κάτι τεράστια μικροσκόπια, να βρούμε έναν λόγο για να υπάρξει μια αντίθεση».
-Ακούστηκε, όμως, το όνομά σας ως πιθανού υποψηφίου και σ' αυτές τις εκλογές.
«Αυτό έχει χάσει πια το ενδιαφέρον του. Ημουν πάντα εναντίον της περιστασιακής πολιτικοποίησης ονομάτων -δεν εννοώ τα πρόσωπα που ασχολούνται πραγματικά με την πολιτική. Αυτό είναι σύνδρομο που αναπτύχθηκε τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Τότε που νόμιζαν πως σ' ό,τι γυαλίζει μπορείς να ρίξεις μια πρόταση, μήπως πιαστεί κορόιδο και έρθει στη φαγάνα».
-Εσείς είστε από μόνος σας «κόμμα». Και αντιπολίτευση έχετε και οπαδούς και, από την Κύπρο μέχρι το τραγούδι, πολιτική άποψη.
«Είναι πολυτέλεια αλλά και θελκτικό να πολεμάς με ό,τι μέσα έχεις, χωρίς την ελπίδα πως κάποτε θα είσαι εξουσία. Αν μένεις, όμως, απ' έξω και κρίνεις κι αυτούς και τους άλλους, τότε ανοίγεις μέτωπα και κανείς δεν σε γουστάρει. Για να είσαι, όμως, απ' έξω και να επιβιώνεις χρειάζεται τέχνη. Ε, λοιπόν, εγώ, που δεν θέλησα να κάνω τέχνη τη θέση του διαφοροποιημένου, είμαι εκτεθειμένος. Αλλά είμαι ακόμα εδώ...».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/09/2006
Το μέλος spiroos στις 16-09-2006 στις 18:19 έγραψε...
Παράθεση:
«Στην τηλεόραση και σ' αυτή η στρατιά των ηλιθίων που μαζεύτηκε εκεί, με όλα αυτά τα σκατοπρογράμματα, όπου ο ένας ατάλαντος γλείφει τον άλλον ανύπαρκτο κι όλοι μαζί προφασίζονται πως κάτι είναι, λέγοντας τον καφέ. |
|
Καλύτερο ορισμό για την σημερινή ιδιωτική τηλεόραση δεν θα μπορούσα να φανταστώ.
Πολύ καλή συνέντευξη, ευχαριστούμε Σπύρο.
Οι πληροφορίες του Κατρακείου λένε πως η συναυλία θα γίνει κανονικά. Τα μηχανήματα έχουν σκεπαστεί και περιμένουν πως στις 21.00 δε θα βρέχει...
Λοιπόν, παιδιά, συμφωνα με τον δημο, η συναυλία δεν θα γίνει σήμερα. Αύριο 10-13 μπορείτε στα τηλεφωνα του Δήμου Νικαιας (210 4278100) να ενημερωθείτε για το αν θα γινει η συναυλία αυριο.
Βγήκε ο ίδιος ο Νταλάρας στα παιδιά που είχαν πάει εκεί από νωρίς και τους το είπε...
Στα τηλέφωνα ειπανε πως θα γίνει αύριο την ίδια ώρα.
