Υπήρξε συγκεκριμένο περιστατικό στη ζωή σας που να σας έπεισε για τον Θεό?

Επειδή ο τίτλος δε το χώραγε εννοώ για την ύπαρξη του.

Πέρα από τις θεωρίες και όσα μάθαμε μεγαλώνοντας,είχατε προσωπικά κάποιο γεγονός που να σας βεβαίωσε για την υπαρξή του??

Πολύ ωραίο θέμα nalpha,μπράβο! Ωστόσο,δε μου έρχεται αυτή τη στιγμή στο μυαλό κάτι συγκεκριμένο. Αν και πιστεύω πως το Θεό τον "συναντάμε" συνεχώς στην καθημερινότητά μας.

Και κάτι ακόμη:

"Ποιά είναι αυτή η δύναμη που μας οδηγεί μακριά από τη σιγουριά του οικείου και μας κάνει να ριψοκινδυνεύουμε έστω κι αν ξέρουμε ότι η δόξα του κόσμου τούτου είναι μόνο πρόσκαιρη; Πιστεύω ότι η παρόρμηση αυτή ονομάζεται αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Ψάχνοντας επί χρόνια μια οριστική απάντηση στο ερώτημα αυτό-στα βιβλία,στην τέχνη και στην επιστήμη-και ακολουθώντας άλλοτε επικύνδυνα κι άλλοτε εύκολα μονοπάτια,βρήκα πολλές απααντήσεις. Τώρα είμαι πεπεισμένος ότι η οριστική απάντηση δε θα μας δοθεί ποτέ σ'αυτή τη ζωή,αλλά μόνο στο τέλος,τη στιγμή που θα ξανασταθούμε μπροσά στο Δημιουργό μας και θα καταννοήσουμε κάθε ευκαιρία που μας προσφέρθηκε. "

Paulo Coelho

Με μια πρώτη ματιά δε φαίνεται σχετικό με το θέμα που άνοιξες....Μερικά σημεία όμως αν προσέξεις θα διαπιστώσεις πως κάτι θέλει να πεί ο "ποιητής" !

βασικα αν και μικρη πιστευα παντα πως υπαρχει μια ανωτερη δυναμη αλλα για το θεο συγκεκριμενα ενω πιστευω δεν ειχα ασχοληθει ιδιαιτερα..
παντως οσες φορες νιωθω αδυναμια και κανω μια προσευχη ολα καλυτερευουν.ισως να ειναι τυχαιο.Μαλλον επειδη πιστευω οτι καποιος θα με βοηθησει να βρισκω δυναμη μεσα μ.τι να πω?
ενα συγκεκριμενο γεγονος δεν εχω.Οπως αναφερθηκε και πανω τη παρουσια του θεου τι νιωθουμε καθημερινα

Ήταν Πάσχα Μεγάλη Παρασκευή. Βγαίνει απο την εκκλησία ο Σταυρός και μετά ο Επιτάφιος .Ενά απαλό αεράκι φυσούσε απο το απόγευμα όχι δυνατό αλλά φυσούσε. Ξαφνικά το κερί που ήταν στο πιο ψηλό σημείο του Σταυρού άρχισε να πέφτει στριφογυρίζοντας μέχρι να φτάσει στο έδαφος, εκεί έγινε το θαύμα. Το κερί αφού έπεσε απο ένα ύψος περίπου 3 μέτρων στάθηκε όρθιο στο έδαφος και αναμένο.

Το συγκεκριμένο περιστατικό το είδα με τα μάτια μου δεν ήταν κανείς μάγος εκεί και δεν λέω ψέματα. Αυτό το περιστατικό σε συνδυασμό με το κατηχιτικό που πήγαινα μικρός με ώθησαν και έτσι άρχισα να αναρωτιέμαι και μετά να ψάχνω. Έχω καταλήξει οτι ο Θεός υπάρχει, εκτός απο τα θαύματα και τις γραφές κοιταξτε γύρω σας .Κοιτάξτε τον ήλιο, αγγίξτε το νερό, αισθανθείτε τον αέρα, προσέξτε τα πάντα γυρω μας.Είναι δυνατόν όλα αυτά να μην τα δημιούργησε κάποιος(που ακόμα και να μην είναι ο Θεός τόσο ωραία που τα έκανε, είναι "Θεός" ).Επειδή μου αρέσει όμως να τα βλέπω σωστά τα πράγματα ας δούμε και την άλλη πλευρά.Οι επιστήμονες λένε ότι όλα είναι θέμα αντιδράσεων και φαινομένων εγώ ας το δεχτώ αυτό αλλά πως όταν όλα αυτα τα σενάρια πάντα αφήνουν ένα μικρό πως ένα ερώτημα, πως όταν ο κορυφαίος επιστήμονας του κόσμου Albert Einstein είπε "... σε ότι και να αποδείξει η επιστήμη υπάρχει ένα κενό σε αυτό το κενό μπαινει ο Θεός!"

Αυτά...

WHEN LIFE HANDS YOU LEMON ,MAKE LEMONADE !!!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : KAKOFONIKS στις 16-09-2006 11:23 ]

Το μέλος KAKOFONIKS στις 16-09-2006 στις 11:18 έγραψε...

Παράθεση: Έχω καταλήξει οτι ο Θεός υπάρχει, εκτός απο τα θαύματα και τις γραφές κοιταξτε γύρω σας .Κοιτάξτε τον ήλιο, αγγίξτε το νερό, αισθανθείτε τον αέρα, προσέξτε τα πάντα γυρω μας.Είναι δυνατόν όλα αυτά να μην τα δημιούργησε κάποιος(που ακόμα και να μην είναι ο Θεός τόσο ωραία που τα έκανε, είναι "Θεός" ).

M'αρέσει...

Το μέλος KAKOFONIKS στις 16-09-2006 στις 11:18 έγραψε...


Κοιτάξτε τον ήλιο, αγγίξτε το νερό, αισθανθείτε τον αέρα, προσέξτε τα πάντα γυρω μας.Είναι δυνατόν όλα αυτά να μην τα δημιούργησε κάποιος(που ακόμα και να μην είναι ο Θεός τόσο ωραία που τα έκανε, είναι "Θεός".


ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΥΤΟ !!

ΜΠΡΑΒΟ KAKOFONIKS!!



ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ Η ΜΑΝΙΝΑ,Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΙ Η ΠΑΤΤΥ ΤΗΣ ΕΦΗΒΕΙΑΣ ΜΟΥ....

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : nalpha στις 16-09-2006 12:45 ]

Κι σε εμένα έχει συμβεί κατι..μόνο που αυτό αφορά εμένα σαν μονάδα!Εγώ προσωπικά δεν το θυμάμαι...αλλα μου το έχουν πει οι γονείς μου που ήταν και οι ίδιοι μπροστά!
Τότε ήμουν 40 ημερών!Έπασχα απο συψαιμία στο αίμα... οι γιατροί μου είχαν δώσει λίγες ώρες ζωής...Ενώ είχε γίνει μια θεραπεία, δεν ήταν σίγουρο πως θα γινόμουν καλά...Τότε λοιπόν, αποφασίσαμε να πάμε στην Πάρο. Εκεί υπάρχει ενα μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων, γνωστοί ως γιατροί της θρησκείας μας. Όταν φτάσαμε, η μητέρα μου με έίχε βάλει στο πόρτ μπεμπέ(το γνωστό καρεκλάκι με τα σιδερα γύρω γύρω).Εκεί λοιπόν παρακάλεσε τους Αγίους να ζήσω, και ζήτησε ένα σημάδι τους αν η ευχή της τελικά πραγματοποιηθεί. Πρίν βγούμε απο την πόρτα του μοναστηριού, υπάρχει το καμπαναριό. Η καμπάνα βρισκόταν ψηλά και απο αυτήν κρεμόταν το σχοινί που έπεφτε κατακόρυφα. Ενώ εμείς βρισκόμασταν σε απόσταση περίπου δύο- τριών μέτρων, και ο αέρας ήταν μιδαμινός το σχοινί ήρθε και δέθηκε στο καρεκλάκι μου χωρίς η μητέρα μου να το πάρει χαμπάρι. Τότε ξαφνικά, απο εκεί που δεν υπήρχε ψυχή κοντά μας, άκουσε την καμπάνα να χτυπάει. Γύρισε, και είδε πως η καμπάνα χτυπούσε επειδή ήμουν δεμένη και το σχοινί τραβιόταν καθώς προχωρούσε.
Και άντε να πώ πως η ζωή μου σώθηκε απο τη θεραπεία που είχα κάνει λίγες μέρες πρίν. Το σχοινί γιατί δέθηκε επάνω μου???
Εγώ προσωπικά πιστεύω στον Θεό όποιος και να είναι αυτός, γιατί εγώ υπάρχω εξ' αιτίας αυτού.

Υπήρξαν, ναι, συγκεκριμένα περιστατικά στη ζωή μου που όχι απλά με έπεισαν αλλά και με έκαναν να θαυμάσω τη μεγαλουσύνη του! Δε ξέρω πως ακούγεται αυτό, ίσως υπερβολικό αλλά είναι η αλήθεια...
Ας αναφερθώ στο πιο πρόσφατο που με αφορά.

Το καλοκαίρι, μπήκα εκτάκτως στο νοσοκομείο για οξεία σκωληκοειδίτιδα. Μιλάμε για εγχείρηση ρουτίνας, σωστά? Και όμως, επειδή θα έπρεπε να είχα μπει καιρό πριν, η εγχείρηση διήρκεισαι 4 ώρες καθώς είχαν γεμίσει υγρό τα σπλάχνα μου και φλεγμονές. Κανονικά, μετά από μια τέτοια εγχείρηση (ρουτίνας, όπως λέμε) βγαίνεις το πολύ μετά από 3 μέρες...Στη περίπτωση τη δική μου, είχε περάσει η 5η μέρα και δε μπορούσα να σηκωθώ, είχα συνεχείς αιμορραγίες και τα έντερα μου δεν έδειχναν κανένα σημείο λειτουργίας! Ο γιατρός μου είχε ανησυχήσει και σκόπευε να ξανακάνω εγχείρηση, γιατί κάτι συνέβαινε!
Να πώ, πριν συνεχισω, πως επειδή από μικρή είμαι σχετικά κοντά στο χώρο της εκκλησίας (κατηχήτικο, αγιογραφία) πως η πίστη μου είναι μεγάλη. Όμως, βλεποντας τον εαυτό μου σε αυτή την κατάσταση, να μη μπορώ να περπατήσω, ούτε καν να σηκωθώ, να αιμορραγώ...έχασα την πίστη μου! Ήμουν σίγουρη πως δε θα μπορέσω να ζήσω ,πως όλα είχαν τελειώσει. Στις 5 Αυγούστου, πήρα τηλέφωνο τον πνευματικό μου και ούτε εγώ δε θυμάμαι ακριβώς τί και πώς, αλλά με πήραν τα κλάμματα και το μόνο που του έλεγα ήταν "Θα πεθάνω!!!" . Το βράδυ της ίδιας μέρας με πήρε τηλ και μου λέει "Προσευχήθηκα, όλα θα πάνε καλά". Ηρεμησα, σχετικά...Την επομένη, 6 του μήνα, ημέρα του Σωτήρος το εκκλησάκι του νοσοκομείου ειχε λειτουργία. Ο ιερέας ευλόγησε σταφύλια και είπε όσοι από τους ασθενείς δε μπορούσαν να φάνε, ας τα έβαζαν στο στόμα τους σαν καραμέλα. Μου έφερε ο αδερφός μου. Εγώ, αδιάφορα θα έλεγα, το έκανα.

Την επόμενη μέρα....πήρα εξιτήριο!

Την παρουσία του Θεού την αντιλαμβανόμαστε και μέσω της παρουσίας των Αγίων. Το θυμηθηκα τώρα, πως το οτι γεννήθηκα και μόνο είναι ένα θαύμα. Η μητέρα μου πριν από μένα ήταν έγκυος και απέβαλλε. Ο γιατρός της είχε πεί με σιγουριά πως αν ξανάμενε έγκυος το παιδί θα το έχανε....Έμεινε έγκυος σε μένα.Είχε ανησυχήσει γιατί θυμόταν τα λόγια του γιατρού. Ή θα με έχανε ή θα γεννιόμουν με σοβαρά προβλήματα υγείας. Έστρεψε τις ελπίδες της στο Θεό. Είδε ένα όνειρο ένα μεσημέρι που κοιμόταν. Είδε την Αγία, της οποίας φέρω το όνομά της, να της λέει πως όλα θα΄πάνε καλά. Το αποτέλεσμα ήταν να γεννηθώ υγιέστατη! Ωστόσο με είχε τάξει στην Αγία και με βάφτισαν το όνομά της.Αργότερα εμφάνησα πρόβλημα υγείας που όμως το ξεπέρασα. Θα μπορούσε να είχε κάνει έκτρωση σωστά;Κι όμως η πίστη της έσωσε κι εμένα και την ίδια. Έχω ζήσει και πολλά άλλα γεγονότα που επιβεβαιώνουν την ύπαρξή του. Γενικότερα, τα εμπόδια που συναντάμε στη ζωή μας είναι απόδειξη πως υπάρχει Θεός. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, έτσι είναι. Τα εμπόδια είναι δοκιμασίες πού όλοι ζούμε στη ζωή μας.

Ένα κείμενο που βρήκα τυχαία(από μοναστήρι):

"Πρίν σου στείλεί ο Θεός τον Σταυρό που σηκώνεις τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια Του, τον έξέτασε με τη Θεία λογική Του,τον έκλεξε με την ατέλειωτη δικαιοσύνη Του, τον θέρμανε στη γεμάτη αγάπη καρδιά Του,, τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια μη τυχόν και πέσει βαρύτερος απ'όσο μπορείς να σηκώσεις και αφού υπελόγισε το θάρρος σου τον ευλόγισε και τον απέθεσε στους ώμους σου. Μπορείς να τον σηκώσεις κράτησέ τον και ανέβαινε τον Γολγοθά πρός την ανάσταση."

Και εγώ έχω νιώσει το Θεό στη ζωή μου. Κατ' αρχήν θα συμφωνήσω με την tolaruba γιατί και εγώ μετά από προσευχή έχω δει πολλές φορές όλα να πηγαίνουν καλύτερα. Πριν 2 χρόνια όμως συνέβη και σε εμένα ένα περιστατικό. Αρχές Νοέμβρη και αποφασίζουμε στο σπίτι να ανακαινίσουμε το δωμάτιο που κοιμάμαι εγώ και ο αδερφός μου. Βάφουμε τους τοίχους, τα έπιπλα, ξεμυρίζει το δωμάτιο από τα χρώματα, συμμαζεύουμε και αρχίζουμε να ξανακοιμώμαστε μέσα. Εγώ από μικρή συνηθίζω να κοιμάμαι στη γιαγιά μου. Εκείνη τη μέρα έλειπε στην Αθήνα και έτσι κοιμήθηκα σπίτι μου. Ήταν η πρώτη μέρα που κοιμόμασταν στο δωμάτιο. Παραμονή της γιορτής των Αρχαγηγέλων. Τα ξημερώματα ακούστηκε ένας απαίσιος θόρυβος κάτι να σπάει και εγώ άρχιζα να ουρλιάζω. Όταν ήρθαν οι γονείς μου στο δωμάτιο και άναψαν το φως είδαμε ότι το κουρτινόξυλο (ένα ξύλινο και βαρύ που ήταν από τη μια μερριά του δωματίου ως την άλλη και κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια μας) είχε πέσει πάνω μας. Από την μεριά που ήταν ο αδερφός μου, είχε πέσει στο κομοδίνο, είχε σπάσει ένα αγαλματάκι και απλά τον είχε ακουμπήσει. Από τη μεριά που ήμουν εγώ ήταν ακριβώς πάνω στα μαξιλάρια μου. Εγώ; Μάλλον επειδή κρύωνα είχα τραβηχτεί πολύ πιο κάτω και απλά μου ακούμπησε τα μαλλιά! Λόγω της γιορτής της επόμενης μέρας και όχι μόνο είμαι σίγηουρη πως και εμένα και τον αδερφό μου μας φύλαξε ο Θεός αλλά και οι Φύλακες Άγγελοί μας;

Χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δόθηκε ποτέ...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : xanthi στις 17-09-2006 11:04 ]

Το μέλος nalpha στις 16-09-2006 στις 00:54 έγραψε...

Παράθεση: Επειδή ο τίτλος δε το χώραγε εννοώ για την ύπαρξη του. Πέρα από τις θεωρίες και όσα μάθαμε μεγαλώνοντας,είχατε προσωπικά κάποιο γεγονός που να σας βεβαίωσε για την υπαρξή του??

Για 'μένα, πέραν από τις μικρές ...ή μεγάλες (όπως κανείς το βλέπει...) προσωπικές μου εμπειρίες, υπήρξε και υπάρχει στη ζωή μου ένα πρόσωπο που με κάνει να πιστεύω όχι μόνο στην ύπαρξη του Θεού αλλά και στη "σημασία" του, ο Γέροντας Πορφύριος.
Έζησα τα παιδικά μου χρόνια κοντά του. Ίσως τότε δεν καταλάβαινα ακριβώς περί τίνος πρόκειται, ...ίσως όμως και να "καταλάβαινα" (λόγω ηλικίας) πράγματα που αν ήμουν μεγαλύτερη δεν θα γνώριζα ποτέ... Σημασία έχει ότι σήμερα μπορώ να ξέρω την αξία τους, έστω κι αν την ξεχνώ συχνά...
Όπως και να 'χει, ένα μπορώ να πω με σιγουριά σήμερα... Μετά από αυτήν την ευκαιρία που μου δόθηκε, να γνωρίσω και να ζήσω στον Γέροντα Πορφύριο, αν ποτέ μ΄ακούσει κάποιος να λέω πως δεν υπάρχει Θεός, θα σημαίνει ότι κάτι θα έχω πάθει κι ίσως να έχω τρελαθεί...

Πολλά γεγονότα πλέον (λόγω ηλικίας έχουν αθροισθεί μα την αλήθεια) ...
Το πλέον σοβαρότερο η επέμβαση του Θεού στην περίπτωση της κόρης μου που γεννήθηκε με πολύ σπάνια μορφή συγγενούς καρδιοπάθειας και με τη μεσολάβηση του Αγίου Ραφαήλ , του πατρος Πορφυρίου και πολλών ανθρώπων που προσευχήθηκαν για αυτήν είναι καλά και ζει μια φυσιολογική ζωή , ενώ οι γιατροί έλεγαν ότι πιθανώς ούτε καν θα ήταν σε θέση να πάει σχολείο..

Συγκεκριμένο περιστατικό στη ζωή μου(που να το θυμάμαι) δεν νομίζω να υπήρξε που να με πείσει
για την ύπαρξη του Θεού.
Σκέφτομαι πως δεν θα ήθελα να πειστώ εκτός αν Εκείνος το επιλέξει για να δυναμώσει την πίστη μου.
Θα έλεγα όμως πως νιώθω την ύπαρξη του μέσα στο Χαμόγελο ανθρώπων ακόμ,α και αγνώστων.Το χαμόγελο βγαίνει μέσα από την ψυχή και δείχνει τον δρόμο μπροστά,το δρόμο της ελπίδας.
Θειικό λοιπόν το χαμόγελο αλλά και η ίδια η Ευγένεια (μιλαω φυσικα για την ειλικρινή ευγένεια) όπως και η Αγάπη που είναι το ίδιο με το Θεό.
Δε νομίζω πως όποιος αγαπά ή αγαπιέται υπάρχει περίπτωση να μην αφουγκράζεται την ύπαρξη Του.Και δε μιλάω μόνο για την αγάπη μεταξύ συντρόφων αλλά την κάθε είδους ανιδιοτελή ζεστή ανθρώπινη σχέση.

Μέσα στη μουσική επίσης Τον βρίσκουμε διότι η μουσική βγαίνει μεσα από την ψυχή και εμεις είμαστε πλασμένοι "κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση".Αλλο το ότι το ξεχνάμε..

Τα έγραψα τα παραπάνω χωρίς την διάθεση να "πείσω¨ κάνεναν θα είμουν χαρούμενος όμως πολύ εάν προσπαθούσαμε να προσεγγίσουμε ο ένας τον άλλον
χωρίς τη μεσολάβηση της λογικής,του συμφέροντος.



O Ηλιος φταίει που αργεί στα μάτια μας να φτάσει

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : semplice στις 17-09-2006 01:12 ]

Καθημερινά υπάρχουν περιστατικά στην ζωή μου που με πείθουν για τον Θεό. Συγκεκριμένα, με πείθουν για την ανυπαρξία του.

Αλήθεια είναι άξιο απορίας το πώς ο Θεός επεμβαίνει στην φυσική τάξη των πραγμάτων για να κάνει πχ. ένα κερί να σταθεί όρθιο ή ένα σχοινί να δεθεί σε ένα καροτσάκι, ενώ δεν έδωσε δεκάρα για τους 230.000 ΑΘΩΟΥΣ ανθρώπους που σκοτώθηκαν απ' το Tsunami τον Δεκέμβρη του 2004. Τον αντιλαμβάνεστε τον αριθμό; 230.000! Και χωρίς ανθρώπινη υπαιτιότητα.

Κι όμως! Επέλεξε με την θεία του χάρη να επέμβει για να κάνει ένα κουρτινόξυλο να πέσει λίγο πιο πέρα ή να διορθώσει μια περίπτωση οξείας σκωληκοειδίτιδας ή σηψαιμίας... Βέβαια ακόμα και σε τόσο σοβαρές περιπτώσεις υγείας πολύ επιλεκτικά αποδίδεται στον Θεό μονάχα η ίαση της ασθένειας και όχι η ίδια η ασθένεια. Για παράδειγμα τί έφταιγε ένα μικρό παιδί να πάθει σηψαιμία; Ή γιατί μια απλή περίπτωση σκωληκοειδίτιδας να καταλήξει να ταλαιπωρεί τόσο πολύ έναν άνθρωπο; Εδώ δεν βλέπετε πουθενά Θεό, παρά μόνο ένα τυχαίο γεγονός. Στην ίαση όμως αυτόματα μπαίνει ο Θεός, που έτσι από πείσμα επιλέγει να αγνοήσει τα εκατομμύρια που πεθαίνουν απ' την πείνα και τις ασθένειες στην Αφρική και την Ασία και επεμβαίνει κάπου στην Ελλάδα για να δέσει σχοινιά, να μετακινήσει κουρτινόξυλα, να κάνει εικόνες να δακρύσουν ή να γιατρέψει ασθένειες (που όσο δύσκολες περιπτώσεις κι αν είναι ούτως ή άλλως τις παλεύουν οι γιατροί).

Ίσως η ανυπαρξία του Θεού να αποδεικνύεται και απ' την υπερβολική ευπιστία μας. Μπορεί να αποδώσουμε την κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια στον Θεό, λες κι έχουμε μια τεράστια ανάγκη να πιστέψουμε ντε και καλά ακόμα κι όταν τα στοιχεία δεν είναι αρκετά. Και πράγματι έτσι είναι, έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε για να κατανικήσουμε τον φόβο του θανάτου και να δώσουμε στην ζωή μας την αίσθηση ότι είμαστε κάτι ξεχωριστό (σίγουρα πιο ξεχωριστό απ' τους 230.000 που αφανίστηκαν χωρίς καμία Θεία επέμβαση).
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που σχεδόν όλοι ως απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού θεωρείτε κάποιο γεγονός που γλιτώσατε απ' τον θάνατο.

Σέβομαι την ευαισθησία και την πίστη σας.
Όμως μην ξεχνάμε ότι το topic ανήκει στις Φιλοσοφικές Συζητήσεις και καλό είναι να ακούγεται και η αντίθετη πλευρά.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Astron στις 17-09-2006 16:16 ]

Παύλο λογικά όσα λες, μα για 'μένα είναι ακριβώς το ίδιο λογικό να μην αντιμετωπίζω ούτε την αρρώστια αλλά ούτε τον θάνατο ως "κακό".
Άσε που για 'μένα -προσωπικά μιλάω πάντα- δεν υπάρχουν ούτε αθώοι ούτε ένοχοι. Επομένως η φράση: "επέτρεψε να πεθάνουν τόσοι... αθώοι" δε μου λέει απολύτως τίποτα. Την αρρώστια, όταν μου έτυχε, την αντιμετώπισα ως ευλογία, γιατί με έκανε να με "δω" καλύτερα ως άνθρωπο, τον θάνατο τον φοβάμαι μεν όσο ζω, αλλά θα μου είναι το ίδιο άδικο να πεθάνω στα 80 μου απ' ότι να πεθάνω στα 28 μου... Επίσης τον Θεό μου δεν τον αντιμετωπίζω ως τον μάγο που του ζητάω ταχυδακτυλουργικά να μου εκπληρώσει χάρες, γι' αυτό ακόμα και σε αρρώστιες δικών μου ανθρώπων ή μπροστά σε θανάτους δικών μου ανθρώπων, ποτέ δεν Του ζήτησα ένα "θαύμα"...

Το μέλος gate στις 17-09-2006 στις 16:10 έγραψε...

Παράθεση: Παύλο λογικά όσα λες, μα για 'μένα είναι ακριβώς το ίδιο λογικό να μην αντιμετωπίζω ούτε την αρρώστια αλλά ούτε τον θάνατο ως "κακό". Άσε που για 'μένα -προσωπικά μιλάω πάντα- δεν υπάρχουν ούτε αθώοι ούτε ένοχοι. Επομένως η φράση: "επέτρεψε να πεθάνουν τόσοι... αθώοι" δε μου λέει απολύτως τίποτα. Την αρρώστια, όταν μου έτυχε, την αντιμετώπισα ως ευλογία, γιατί με έκανε να με "δω" καλύτερα ως άνθρωπο, τον θάνατο τον φοβάμαι μεν όσο ζω, αλλά θα μου είναι το ίδιο άδικο να πεθάνω στα 80 μου απ' ότι να πεθάνω στα 28 μου... Επίσης τον Θεό μου δεν τον αντιμετωπίζω ως τον μάγο που του ζητάω ταχυδακτυλουργικά να μου εκπληρώσει χάρες, γι' αυτό ακόμα και σε αρρώστιες δικών μου ανθρώπων ή μπροστά σε θανάτους δικών μου ανθρώπων, ποτέ δεν Του ζήτησα ένα "θαύμα"...

Νεκταρία, δεν θα διαφωνήσω μαζί σου, κι άλλωστε στο post μου δεν αναφερόμουν σε σένα. Τον Θεό τον νιώθεις μέσα σου και δεν ζητάς αποδείξεις, και καλά κάνεις. Επιλέγεις έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης που απλά τυχαίνει να είναι εντελώς διαφορετικός απ' τον δικό μου.
Εμένα η διαφωνία μου είναι με όλες αυτές τις υποτιθέμενες αποδειξεις περί ύπαρξης Θεού. Άλλο το να πεις "επιλέγω να πιστεύω σε Θεό γιατί έτσι νιώθω κι έτσι με εκφράζει" κι άλλο να πεις υπάρχει Θεός και να η απόδειξη πχ. οτι γιατρεύτηκα ή ότι στάθηκε ένα κερί όρθιο... Εκεί θα πρέπει να 'σαι έτοιμος να ακούσεις και τον αντίλογο.

Η γεννηση μου..... .......

Προσωπικά, δε νομίζω ότι έχει σημασία αν πράγματι υπάρχει και μας καθοδηγεί, ή μας προστατεύει μια ανώτερη δύναμη που την αποκαλούμε Θεό - κι εδώ να συμφωνήσω κι εγώ με τον KAKOFONIKS για την όμορφη εξήγηση που έδωσε σχετικά με το όνομα ''Θεός''..Εφόσον εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν και παίρνουν δύναμη απο Αυτόν, τότε - αν μη τι άλλο - υπάρχει! Δεν έχει κανένα νόημα να ψάχνουμε και να χρησιμοποιύμε τη λογική για τέτοια θέματα..Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί πως για όλους αυτούς τους ανθρώπους ΥΠΑΡΧΕΙ Θεός. Και για πολλούς είναι ανάγκη, είναι τρόπος ζωής και σκέψης..Κανείς δε μπορεί να αλλάξει τη γνώμη τόσων ανθρώπων και ούτε έχει και το δικαίωμα..Ακόμη κι αν εμφανιζόταν ένας τύπος που με ατράνταχτα επιχειρήματα και αδιάσειστες αποδείξεις ισχυριζόταν πως δεν υπάρχει Θεός, δε νομίζω ότι θα τον πίστευαν πολλοί από αυτούς..Η επιθυμία και η πίστη σου σε κάτι το κάνουν αυτόματα και υπαρκτό για σένα..Δεν υπάρχει αντικειμενικότητα σε όλα αυτά. Αν το πιστεύεις, τότε υπάρχει..Για σένα, μέσα σου.ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει..(Αν και εν μέρει συμφωνώ με τον Παύλο..)

Υ.Σ. Προσπάθησα να αποτυπώσω με τη μεγαλύτερη σαφήνεια τις κάπως μπερδεμένες και συγκεχυμένες σκέψεις μου..