Το μέλος maspa στις 17-09-2006 στις 23:19 έγραψε...
Παράθεση:
Καλά όσα λες αλεξία αλλά σου έχω μια μικρή ένσταση. Όσον αφορά την περίοδο δηλαδή!  Να μπείς στην εκκλησία επιτρέπεται μέχρι τον πρόναο....Όχι επειδή είναι κακό... Το είχα ακούσει από έναν θεολόγο-παππα.Αν βέβαια θυμάμαι καλά, κάποιος που αιμοραγεί δεν είναι σωστό να βρίσκεται στην εκκλησίακαι να προσκυναει...Το γιατί μου διαφεύγει.... 
|
|
+
Δεν υπάρχει πρόβλημα να προσκυνήσει, δεν μπορεί όμως να κοινωνήσει το σώμα και το αίμα του Χριστού, όπως δεν είναι καλά να το κάνει και κάποιος που είναι άρρωστος και κάνει εμετούς κλπ (sorry) για το λόγο ότι χάνεται η Θεία Κοινωνία, φεύγει από το σώμα του πιστού και πάει στα άχρηστα...
Όσο για το αν ο Θεός τιμωρεί, αυτό γινόταν στην Παλαιά Διαθήκη με τους Ισραηλίτες (όπου επιτρεπόταν και το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" διότι οι Ισραηλίτες ήταν σκληροί και σχεδόν αμετανόητοι) ενώ τώρα όχι διότι έχουμε την Καινή Διαθήκη όπου ο Χριστός μας δίδαξε να αγαπούμε πραγματικά και να μην εκδικούμαστε κάποιον που μας έβλαψε.
Ο Θεός δεν εκδικείται... Ο Θεός ανταποδίδει σε όσους υπέφεραν εδώ στη γη, κρατώντας τους κοντά Του και στην αιώνια ζωή... Και σε όσους ήθελαν να ζήσουν μακριά του εδώ στη γη, το ίδιο τους δίνει και μετά το θάνατο... Δεν εκδικείται... Απλά μας δίνει αυτό που επιλέξαμε εδώ και στην αιώνια ζωή.
Όσο για το θέμα που έχετε ανοίξει, θα πω κι εγώ ότι πράγματι η γνώση του Θεού γίνεται εμπειρικά κι ότι το ανθρώπινο μυαλό μας δε μπορεί πολλά να καταλάβει (όσο παντοδύναμο κι αν πιστεύουμε ότι είναι) διότι απλούστατα είναι ορισμένα πράγματα που δε χωράνε... Είναι πράγματα μεγαλύτερα από εμάς πως να το κάνουμε...
Τον Θεό τον ζεις όπως είπε κι η Νεκταρία, και μετά μπορείς να εξηγήσεις όλα αυτά που γίνονται... Και ησυχάζεις, ηρεμείς, δε σου φταίνε όλα κι όλοι... Λες "γενηθήτω το θέλημα Σου". Οι μεγάλοι γέροντες και Άγιοι ήταν ήρεμοι κατά τη διάρκεια των πειρασμών και μαρτυρίων τους. Είχαν την εμπειρία του Θεού, πλήρη εμπιστοσύνη και δεν αγωνιούσαν, απλά προσεύχονταν για τη βοήθεια του... Και την έπαιρναν. Το ζητούμενο δεν είναι να ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε εδώ στη γη. Αν είναι έτσι, και μόνο το ότι θα πεθάνουμε κάποια στιγμή κι όλα τελειώνουν, αποτύχαμε.
Όταν έχουμε κατά νου ότι είμαστε περαστικοί από τη ζωή αυτή τότε θα αναρωτηθούμε "μα καλά, αυτό είναι? δεν υπάρχει κάπου λίγη χαρά? Κάπου, κάποτε?" Εκεί έρχεται η απάντηση (που όποιος θέλει την δέχεται) ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο (διότι όλοι είμαστε θνητοί). Κι εκεί βρίσκεται η δικαίωση, για όσους υπέφεραν εδώ. Κοντά στο Χριστό και στην αιώνια ευτυχία ή μακριά Του...
Το Θεό τον έζησα, τον ζω σε κάθε πράξη και σκέψη μου, είναι εκεί, αν θέλω Τον βλέπω, αν δε θέλω όχι. Αν δεν Τον βλέπω εγώ δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Δε χρειάζομαι θαύματα. Θαύμα είναι το ελάχιστο που γίνεται κάθε μέρα. Όλα αυτά που γίνονται χωρίς να έχω βάλει εγώ η οποιοσδήποτε άλλος το χεράκι του (πόσο αρμονικά ζει ένα εξωτικό πουλί για παράδειγμα που κανείς άνθρωπος δεν έχει δει ποτέ του). Το πως ξημερώνει κάθε πρωί και βλέπω φως ενώ θα μπορούσα να μη βλέπω, ή θα μπορσούσε να μην υπάρχει καν φως!
Για όλα αυτά, που δε χωράει το μυαλό μου κι όμως είναι εκεί, δε μπορώ παρά να Τον ευχαριστήσω. Όσο για τις τόσες αδικίες και θανάτους που βλέπουμε καθημερινά, δεν φταίει ο Θεός αλλά ο άνθρωπος που κάνει λάθη ή θεωρεί τον εαυτό του θεό (πχ ένας λάθος χειρισμός σε κάποιο αεροπλάνο, ή η αμερικάνικη κυβέρνηση που πιστεύει ότι πρέπει να σκοτώσει όλους τους "κακούς"). Ο Θεός μας έδωσε ελεύθερη βούληση, να κάνουμε και το κακό αν επιθυμούμε, παρεμβαίνει όμως όταν υπάρχει πολλή πίστη κι όταν αυτό θα μας βγει σε καλό μακροπρόθεσμα (και μετά το θάνατο μας, που αυτό στο κάτω κάτω είναι και αιώνιο).
Κι όποιος θέλει πιστεύει...
Ευχαριστώ
