Όχι, ο τίτλος δεν είναι λάθος… Δεν ήθελα να γράψω κάτι άλλο και μου ξέφυγε.
Τρελή κι…αδέσμευτοι! Ετσι ακριβώς προλόγισε ο Νικόλας ο Παπάζογλου το «Τρελή κι αδέσποτη», παρακινώντας όσους πιστούς βρέθηκαν στο «Βράχων» να παραμείνουν αδέσμευτοι! Λιτός, όπως πάντα θα μου πει κανείς, όσο ποτέ απ’ όσες φορές, προσωπικά τον έχω δει, θα απαντήσω… Λιτός, μα με μεγάλο κέφι, πολύ χαλαρός, έπαιζε και αστειευόταν με όλους, τσούγκριζε ποτηράκι για «εις υγείαν», άκουγε παραγγελίες και άλλαζε το πρόγραμμα, χόρευε από μπάλο μέχρι και σούστα, πιασμένος χέρι-χέρι με τον εδώ και μία δεκαετία δίπλα στον Παναγιώτη Κουτσούρα, άγιο χέρι που κεντάει το μπουζούκι, Βαγγέλη Λιόλιο… Μέγας μερακλής. Εχει ταβέρνα στη Σαλονίκη και πιάνει το οργανάκι –ουσιαστικά- μόνο για τον Παπάζη…
Χθες το βραδάκι ήταν η κατάσταση ακριβώς όπως την είχε περιγράψει ο ίδιος πριν από χρόνια…
«Νιώθω ως μέλος μιας παρέας, που όλοι μαζί πίνουμε ένα ποτήρι κρασάκι και σηκώνομαι να πω ένα-δυο τραγούδια για χάρη αυτής της παρέας…»
Ετσι, ήταν χθες στο «Βράχων»… Μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, ο Λυκαβηττός έσφυζε από κόσμο… Πολλά, πάρα πολλά παιδιά από όσα ανέβηκαν στο Λόφο, άρχισαν να ακούν το συγκεκριμένο είδος μουσικής λόγω του Νικόλα και πριν από χρόνια συναντιόμασταν σε τουλάχιστον 5-6 συναυλίες του κάθε καλοκαίρι… Αφού και ο Σωκράτης ακόμη, τα πρώτα του βήματα δίπλα στον «Θεσσαλονικάρχη» τα έκανε…
Ελειπαν, άρα λοιπόν, πολλοί, όμως δεν πειράζει… Αυτό έκανε ακόμη πιο μοναδική την ατμόσφαιρα… Μια παρέα ήμασταν εκεί και το χαρήκαμε… Και το χάρηκε κι αυτός, πάρα πολύ!
Αρχισε τα «ξόρκια» για τη βροχή… «Ρίχτα, πες μας τον «Εμπορα»», του φώναξα… Με άκουσε, έσκασε χαμόγελο και αποκρίθηκε… «Τον Εμπορα; Ε, κάτι παρόμοιο θα φύγει τώρα…» Και έφυγε, κατευθείαν προς το αγαπημένο του Αιγαίο, «Αμοργιανό μου πέραμα»!
Πήγε να το γυρίσει στα… ήσυχα… Το μετάνιωσε, πριν ακουμπήσει το ντέφι στο σανίδι. Έγειρε προς τον Οικονομίδη κι ωσάν να έψαχνε άλλοθι για την όρεξή του, έγνεψε το βιολάκι να λυθεί και να πάρει φωτιά… Αραγε η αγαπημένη του –επίσης και εμένα- Νίσυρος να πέρασε από το μυαλό του, σ’ αυτό το ταξιδάκι; Να πέρασε μια βόλτα από την πλατεία στα Νικειά; Πάω στοίχημα πως ναι!
Σαν ο ιδρώτας τον χορό ακολούθησε, πλησίασε στο μικρόφωνο, έριξε μια ματιά σε όλους και μας παρακάλεσε: «Να ακούσουμε ένα όμορφο τραγουδάκι, τώρα;»
Κι αν χρειάστηκε το αναλόγιο για να διαβάζει τους στίχους, πώς είναι δυνατόν, να πειράζει; «Είναι κάτι Στιγμές», που η ανάσα πάει, χάνεται…
Και επιλογικά… «Εγώ δεν είμαι ποιητής»…
Συγνώμη για την οικειότητα Νικόλα, αλλά… τι λες ρε μεγάλε;
κι εσύ βρε μεγάλε πως τα λες!!!
Αλιενοφιλί μπουμπούκι μου λευκό!
Εγινα καποια συναυλια του Παπαζογλου και δεν πηρα χαμπαρι....ή ειμαι εκτος θεματος?
Χθες, στο Θέατρο Βράχων... Και δεν είναι ότι δεν πήρες χαμπάρι, φίλε μου... Η συναυλία είχε μικρή έως ελάχιστη προβολή. Οπως πάντα τα τελευταία χρόνια, ο Νικολάς αναρτεί αφίσες μόλις δυο-τρεις ημέρες πριν από τη συναυλία... Ολα -σχεδόν- από μόνος του τα κάνει...
Πλακα μου κανεις?Ε ρε τι χασαμε...Μηπως ξερουμε αν θα εμφανιστει παλι καπου εδω,Αθηνα?Μπα,ε?
Τελευταία γιε φέτος... Του χρόνου πάλι...
