Νταλάρας '83 στο Ο.Α.Κ.Α., όχι μόνο για το καθαρά μουσικό αποτέλεσμα, αλλά και για την μοναδική εμπειρία του να βρίσκεσαι στη μεγαλύτερη συναυλία που έχει γίνει ποτέ στη χώρα μας (80.000 άτομα σε ένα στάδιο x 2 βραδιες, 160.000 εισιτήρια sold out...αδιανόητο...).
Η συναυλία όμως που δεν θα έχανα με τίποτα είναι πάλι του ίδιου μουσικού (δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός). Νέα Υόρκη, 1996, συναυλία για την Κύπρο με τους γίγαντες Κατσιμιχαίους. Στην καρδιά της Αμερικής, σ' ένα κατάμεστο από Έλληνες στάδιο γεμάτο από γαλανόλευκες, για έναν τόσο ιερό σκοπό, ποτέ άλλοτε δεν έχω δει τέτοιο πάθος από καλλιτέχνη. Όποιος έχει δει το video, καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοώ.
Όσον αφορά τα ονόματα της ξένης μουσικής σκηνής, μια υπαίθρια συναυλία του μεγαλύτερου συγκροτήματος που πέρασε από αυτόν τον πλανήτη -πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη- των Pink Floyd, με φόντο ένα τοπίο παρμένο από πίνακα του Dali θα αποτελούσε για μένα μια μαγική βραδιά.
Σε ένα υπόγειο
Jazz club, κάπου στην Νέα Ορλεάνη, κάποια βροχερή βραδιά, θα 'θελα να άκουγα 2 "κακά παιδιά" (κι ίσως γι' αυτό να μου αρέσουν), 2 θρύλους της νεώτερης
Jazz: τον Keith Jarrett και τον Tom Waits μόνους τους -αυτοί και 2 πιάνα. "The Koln Concert" meets "The Invitation to the Blues" και ο αυτοσχεδιασμός στο αποκορύφωμά του...
Είπα πιάνο; Κι επειδή ο Jorge ανέφερε να αφησουμε την φαντασία μας να ταξιδέψει σε περασμένες εποχές, αν μπορούσα να γυρίσω το ρολόι του χρόνου πίσω, τότε θα το σταματούσα στις 27 Οκτωβρίου 1901. Τόπος: Mόσχα. Τότε που ο άνθρωπος που άλλαξε για πάντα τα δεδομένα για οποιονδήποτε πιανίστα, έδινε την πρεμιέρα του ομορφότερου έργου του: Sergei Rachmaninov, 2ο κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα. Αν κάποιος έχει δει την ταινία "Ο Σολίστας (Shine)", τότε ίσως να φαντάζεται τι εννοώ (ειδικά την σκηνή που ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να παίξει το 3ο κοντσέρτο για πιάνο -το δυσκολότερο στο είδος του- και τελικά πέφτει λιπόθυμος). Αν κάποιος έχει παίξει Rachmaninov, τότε ξέρει ακριβώς για τι πράγμα μιλάω. Κι όχι τόσο για την δεξιοτεχνία των έργων του -αυτή είναι δεδομένη και αφορά μόνο όσους ασχολούνται με αυτό το υπέροχο όργανο- αλλά κυρίως και πάνω απ' όλα για την μουσικότητά τους. Γιατί στην τελική, η μουσική δεν είναι δάκτυλα που χτυπάνε κομμάτια ξύλου ούτε χορδές που πάλλονται (αυτά είναι Φυσική): είναι η μαγική στιγμή που η ανθρώπινη ψυχή επικοινωνεί με το Θεό.
T o o l 
