Πίσω από κλειστά παράθυρα

Ναι είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που θα σιχαινόσουν να έχεις στο στενό σου κύκλο. Δειλή, αναποφάσιστη, κυκλοθυμική, ώρες ώρες υπερβολικά αναβλητική, ανασφαλής, κομπλεξική, ξενέρωτη, κλειστή, όλα τα ..θετικά στοιχεία που αναζητά κάποιος σε ένα χαρακτήρα. Και αν δεν κάνω εύκολα παρέα με τους άλλους είναι επειδή τους θυμίζω τον εαυτό τους. Και ποιος αρέσκεται στο να κοιτιέται στον καθρέπτη του χωρίς κάποιο δισταγμό? Ποιος θέλει για φίλο τον εαυτό του?
Συνήθως οι άνθρωποι ψάχνουν στους άλλους είτε τα καλά του εαυτού τους ώστε να μπορούν να εξηγούν λιγότερα είτε στοιχεία που αυτοί δεν έχουν με την (υποσυνείδητη) υποψία και χαρά ότι έτσι καλύπτουν τις δικές τους αδυναμίες, τα δικά τους κενά. Έλα θα μου πεις τώρα, τι φιλοσοφία τεράστια. Όμως που και που καλό είναι κάποιος να μας τα λέει κατάμουτρα και ας σπεύδουμε να τον αντικρούσουμε και να απορρίψουμε αυτά που λέει. Ότι όχι φίλε μου αυτό δεν συμβαίνει σε μένα, εμένα οι φιλίες μου έχουν «περάσει τα σαράντα κύματα», οκ πάω πάσο σε αυτό.
Όμως τι είναι αυτά τα πανανθρώπινα χαρακτηριστικά που αναζητούμε και εκτιμούμε στους άλλους όπως η ειλικρίνεια, η αγνότητα, η εμπιστοσύνη αν όχι οι αξίες εκείνες που λείπουν από την εποχή που ζούμε? Για τα παλιότερα χρόνια δεν ξέρω, το απλό και ξεμπερδέψαμε «τι ωραίες εποχές που ήταν τότε, οι άνθρωποι ήταν πιο αγνοί» δεν μου αρκεί. Έχω την τύχη ή ατυχία να ζω στο 2000 και να αναλύω την κοινωνία με τους όρους του σήμερα. Και αν στην τελική είμαστε πολλοί αυτοί που σκεπτόμαστε παρόμοια που διοχετεύεται όλη αυτή η θετική προδιάθεση? Θεωρώντας ότι κάνοντας μια καλή πράξη τελειώσαμε? Θεωρώντας ότι όντας εντάξει απέναντι στους άλλους, δηλαδή έχοντας ήρεμη τη συνείδησή μας αφού άλλη μια μέρα δεν βλάψαμε κάποιον, η ζωή κυλά ήρεμα στο ίδιο μοτίβο νομίζουμε ότι το καθήκον μας κάπου εδώ έχει τελειώσει. Και όποτε καμιά φορά ξεχνιόμαστε και σπαταλάμε το χρόνο μας,τις σκέψεις μας και τα χρήματά μας σε ανούσια πράγματα και για να αντισταθμίσουμε τα ενοχικά αισθήματα και τις τύψεις μιζεριάζουμε, βλέπουμε καμιά κοινωνική ταινία, δίνουμε 2 ευρώ στον ρακένδυτο επαίτη της γειτονιάς μας, διαβάζουμε καμιά κυριακάτικη εφημερίδα, πληροφορούμαστε, κυρίως πληροφορούμαστε..
Κάποτε στην ηλικία των 11 έκανα κολλητή παρέα με μια κοπέλα, η οποία δυστυχώς έχασε τον πατέρα της στα 12. Άρχισε να αποκόβεται από όλους τους φίλους της, και να βρίσκει καινούριες παρέες σε εξωσχολικούς και σκοτεινούς κύκλους. Το δέσιμο που είχε με τον πατέρα της, η ξαφνική απώλεια του και η αδυναμία της και της οικογένειάς της να διαχειριστούν τον θάνατο του την έσπρωξαν στις ουσίες και στα ναρκωτικά. Παράτησε το σχολείο και στην ουσία την ζωή της την ίδια. Μεγάλη ευθύνη φέρει και το σχολικό περιβάλλον που δεν την προστάτευσε και το ευρύτερο φιλικό/οικογενειακό περιβάλλον που δεν της συμπαραστάθηκε όσο έπρεπε. Τότε εγώ αν και συνέχισα να κρατάω επαφή, με τη συμπεριφορά της με απομάκρυνε και μη έχοντας συναίσθηση του τι έπρεπε να κάνω καταλήξαμε να χαθούμε εντελώς.
Τώρα αρκετά χρόνια αργότερα μια κοινή φίλη μου αποκάλυψε ότι την είδε στην Ομόνοια να παζαρεύεται για 15 ευρώ για να πάρει τη δόση της.Σοκαρίστηκα. Ήταν όμως κάτι που δε το περίμενα? Το πιθανότερο να συμβαίνει και τώρα που γράφω και ίσως εσύ με διαβάζεις..
Και τι δεν θα έδινα να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να σταθώ πραγματικά δίπλα της, να της πω ότι λυπάμαι για αυτό που συνέβη στον πατέρα της, ότι δεν μπορώ να φανταστώ τι περνάει αλλά μπορώ να είμαι εκεί και να την βοηθήσω. Και τι δεν θα έδινα να μπορούσα να πάω στα μέρη που γυρίζει τα βράδια, στα μέρη που μυρίζει θάνατο και να την πάρω από εκεί. Τελικά νομίζω ότι όλοι είμαστε σιωπηλοί συμμέτοχοι σε πολλά καθημερινά εγκλήματα, εγκλήματα που θα ολοκληρωθούν στο μέλλον, που τώρα δεν βλέπουμε παρά μόνο τις παραφυάδες τους και αποστρέφουμε το βλέμμα ή δεν δίνουμε την απαραίτητη σημασία. Και λέμε «τι στο καλό, εγώ θα λύσω όλα τα προβλήματα αυτής της κ...κοινωνίας?» Είμαι μικρός πολύ μικρός.. Όλα τα παραπάνω τα απευθύνω σαν ερωτήματα πρώτα πρώτα στον εαυτό μου και ελπίζω να δείξω εγκράτεια λίγο πριν απαντήσω με έτοιμες ατάκες και ληγμένες φιλοσοφίες.
Και όχι ρε γαμώτο δεν τολμώ να σκεπτώ ούτε ένα τραγούδι που να ταιριάζει στην περίπτωση παρά μόνο τα κορναρίσματα στην πλατεία και τις φωνές πίσω από τα κλειστά παράθυρα. Στην ουσία πρόκειται για τα δικά μας κλειστά παράθυρα.
Φιλικά και συνενοχικά



ΥΓ:Συγχωρήστε μου την αυτοπεριγραφική εισαγωγή αλλά την έκρινα απαραίτητη.Ας εκτεθώ..

Ενταξει απλα respect για το post σου.... r e s p e c t

Κατερίνα... σε αυτή τη φάση και αυτην την ώρα .. μόνο ένα έχω να σου πω. Οτι ειναι ένα από τα πιο σ υ γ κ λ ο ν ι σ τ ι κ ά κείμενα που έχω δει. Και οι σκέψεις ανάλογες εννοείται. Στα ερωτήματά σου .. άλλη φορά.

Τό μόνο που μου βγαίνει τώρα, ειναι πως οι άνθρωποι με τετοιες αγωνίες, αληθινές και πραγματικές - όχι φρου φρου κι αρώματα -, βρίσκουν απαντήσεις. Το ξέρω θα σε ένοιαζε όχι μόνο η απάντηση, αλλα και η πράξη. Τέλος πάντων. Τι να σου πω ...

Ενας και γω....που παρακολουθώ απ' το παραθυρο....
Αντε να δούμε πότε θα ρίξουμε μια να βρεθούμε απέναντι...να σμίξουμε να..ζήσουμε και όχι να "υπάρχουμε"...
Το κειμενό σου???
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!!!

Γραμμένο με πένα μαλαματένια και μελάνι το αίμα της καρδιάς.....
Αψογο Κατερίνα....!!!!!

Το χειρότερο είναι οτι άτομα σαν τη Κατερίνα(κλειστά,ανασφαλή,.....) δεν μοιράζονται το μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους με τους άλλους επειδή, απλά, φοβούνται να ανοιχτούν σε αυτούς.

Κατερίνα,θα πρέπει να είναι κάποιος πολύ ηλίθιος για να σε χαρακτηρίσει ξενέρωτη(αν και πιστεύω πως ο χαρακτηρισμός δηλώνει την ετύπωση που εσύ έχεις για τον εαυτό σου).Λές οτι φοβάσαι να δράσεις και να αντιδράσεις στα όσα θλιβερά συμβαίνουν γύρω μας(όπως και πολλοί απο εμάς).Δεν σε ενοχλεί όμως το ότι η δική σου φωνή δεν ακούγεται και "πνίγεται"απο τις φωνές όλων αυτών των "κενών" ανθρώπων που κατακλύζουν τα Μ.Μ.Ε (και όχι μόνο)χωρίς να λένε τίποτα ουσιατικό;

Απλά,πρέπει να συνειδητοποιήσεις πόσο σπουδάια είσαι, να πάρεις της ζωή σου στα χέρια σου και να ανοιχτείς στο κόσμο.Να αγαπήσεις το κόσμο!"Ζωή που δε μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη" που λέει κι ένα τραγουδάκι.

Εκεί έχω καταλήξει(άσχετα αν δεμπορώ να το εφαρμόσω).

Πραγματικα καταπληκτικο!!!!!

Λοιπόν, χωρίς πολλές εισαγωγές και όλα τα σχετικά, τα είπες όλα, και είναι έτσι. Ακριβώς. Αλλά νομίζω πως αυτό ακριβώς δεν θέλεις. Μείνει το θέμα εκεί. Και να μη πάει παραπέρα. Λοιπόν, ξεκινώντας από το τέλος. Για τη φίλη σου.

Ήσουνα 11 όταν τη γνώρισες. Και μετά από την απώλεια του πατέρα της, οκ, έστω ότι κάπου ξεκόψατε στα 14, 15 ... Δεν παίζει ρόλο. Και τώρα στα είκοσί σου, σκέφτεσαι όλα αυτά. Που άλλοι, θέλουν κάποιες 10ετίες να τα εμπεδώσουν – και άν ... -. Το ξέρω πως το ξέρεις, αλλά δεν είναι το ίδιο Κατερίνα. Χωρίς να θέλω να κάνω τον έξυπνο, την τελευταία ευθύνη την έχεις εσύ ... Αυτά που γράφεις θα μπορούσαν να τα σκεφτούν, άλλοι, μεγαλύτεροι. Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τους διαχωρισμούς των ηλικιών, αλλά, ναι υπάρχον όρια. Σε αυτά περιλαμβάνεται η διαφορετική ευθύνη που έχει ένας τόσο νέος άνθρωπος και η διαφορετική που έχει ένας μεγαλύτερος.

Και τώρα τολμάς την αναδρομή σου. Να δεις προς τα πίσω. Δεν ξέρω που θα σε βγάλει, αλλά, σίγουρα στο μέλλον, θα σε γρατζουνίζουν αυτές οι σκέψεις και – τουλάχιστον – θα σε βοηθούν λίγο περισσότερο στο ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ. Για tη συγκεκριμένη κοπέλα, δεν νομίζω πως έχει νόημα να το συζητήσουμε σε ένα φόρουμ, δηλαδή αν πρακτικά υπάρχει περιθώριο να γίνει κάτι (να κάνεις κάτι, να κάνουμε κάτι). Μπορεί και να έχω λάθος.

Στην Τρίτη σου παράγραφο (« .. όμως τι είναι αυτά τα πανανθρώπινα χαρακτηριστικά ....») τις αναφορές στα παλιά καλά χρόνια και στο σήμερα .... Όχι Κατερίνα, δεν ήταν αγνά τα χρόνια, ούτε αγνοί οι άνθρωποι. Ναι υπήρχαν οι αγνές και ανθρώπινες πλευρές, αλλά - λυπάμαι αν στενοχωρώ πολλούς, - τα ίδια και χειρότερα ήταν, τουλάχιστον σε τέτοια θέματα. Ναι, στη γειτονιά βοηθούσε ο ένας τον άλλον, αλλά, ταυτόχρονα, οι «διαφορετικοί» κλεινόντουσαν σε ιδρύματα, κλειδωνόντουσαν σε πατάρια, έπεφτε το ξύλο της αρκούδας στις οικογένειες, τα παιδιά έπαιρναν φορτία από ενοχές για την υπόλοιπη ζωή τους. Υπήρχε η «αγάπη του πλησίον μας» αλλά στα πλαίσια που οριζόντουσαν. Επομένως, τα ερωτήματα που θέτεις, ισχύουν και για σήμερα και για χθες. Σήμερα λοιπόν όπως τα λες,

Ναι, νομίζω πως με κάποιες καλές πράξεις βολευόμαστε, η πληροφόρηση, οι κυριακάτικες εφημερίδες, άντε καμία συζήτηση ... μέχρι εκεί. Και από εκεί και πέρα ... το «εγώ θα αλλάξω τον κόσμο» ? Και ξέρεις κάτι ? τουλάχιστον αυτοί οι φοβεροί πρόγονοι των αγνων εποχών που τσάκιζαν τους πάντες και τα πάντα όταν δεν "πήγαιναν με τα νερά τους", είχαν και ένα άλλοθι. Δεν ήξεραν. Δεν γνώριζαν.

Τώρα όμως γαμώτο ΚΑΙ ξερουμε ΚΑΙ μαθαινουμε ΚΑΙ τα κοινωνικά πλαίσια έχουν ανοίξει θεωρητικά. Και αντί, τη γνώση, τις αγωνίες μας, τις ευαισθησίες μας, τις πληροφορίες μας, να τις κάνουμε και λίγο πράξη, τις βλέπουμε να γίνονται άλλοθι στο εφησυχασμό μας. Προβληματιζόμαστε, στενοχωριόμαστε ... και μετά .. that's all.

Δεν ξέρω αν είναι τόσο προσωπικό θέμα (η τουλάχιστον ΜΟΝΟ προσωπικό), σε ότι αφορά τον χαρακτήρα μας, τις αναστολές μας, τις παιδικές μας ηλικίες, τις προσωπικότητές μας.

Σε σημαντικό βαθμό είναι και «κοινωνική» επιλογή, που βέβαια, επειδή βολεύει, γίνεται πανεύκολα αποδεκτή. Για βγες να πεις «αύριο το βράδυ, εγώ θα πάω με 2 φίλους στην ομόνοια να βρω τη φίλη μου ...» Θα σε πουν περίεργη, προβληματική, ονειροπόλα, ρομαντική κλπ. Σε ακραίες περιπτώσεις, θα σου πουν ότι το κάνεις για να ξεφύγεις από άλλα προβλήματα ... Καλά, αν έχεις και καμιά σχέση, άσε που μπορεί να πέσει και ζήλια ...

Με άλλα λόγια .. ¨κοίτα τη δουλειά σου ... τη θέση σου .. τον ρόλο σου». (ενδεικτικό είναι και το παράδειγμα και η αναφορά σε β’ πρόσωπο κλπ ... αλλά καταλαβαίνεις ..)

Εδώ ξέρω περίπτωση ανθρώπου, του περιβάλλοντός μου, που ασχολήθηκε – και πολύ αποτελεσματικά μάλιστα – με κάποια παιδιά που ήταν σε ιδρύματα και ... η πρώτη αντιμετώπιση ήταν πως «το κάνει για να επιδειχθεί», να «ξεφύγει» και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Όταν όμως τα παιδάκια μεγάλωναν ... εκεί το βούλωσαν αρκετοί και μάλιστα .. εκ των υστέρων έσπευσαν να ξανασυνάψουν σχέσεις.

Α ναι, επίσης, το άλλο το φοβερό .... η ΦΟΒΕΡΗ ΑΠΟΨΗ .... εκεί είναι που τα παίρνω στην κυριολεξία

«Ο καθένας έχει τις ευθύνες του» ....

«Ας πρόσεχαν» ...

«Θέμα επιλογής είναι». Γιατί, (άλλο ΦΟΒΕΡΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ), υπάρχουν και άλλες κοπέλες που χάνουν τον πατέρα τους ... και δεν καταλήγουν έτσι !!!!!!!!!!!!

Επομένως, ....όλα είναι θέμα «¨ελεύθερης» βούλησης, όλοι έχουμε ευκαιρίες, ο καθένας ας πρόσεχε και στο κάτω – κάτω .... τι φταιω εγώ να φορτωθώ το δικό σου πρόβλημα κυρία μου, κύριέ μου ? ..... Και οι πιο «προχωρημένοι» ....ε αφού η πολιτεία δεν κάνει κάτι ... κλπ κλπ. Αυτή η φοβερή ιστορία με την ατομικότητα, τις ίσες ευκαιρίες ... τέλος πάντων.

Αλλά για να μη κουράζω, αν ψάξεις γύρω σου, θα δεις πως υπάρχουν και οι μέν, αλλά υπάρχουν και οι δε. Υπάρχουν άνθρωποι ΚΑΝΟΥΝ. Είτε συλλογικά, είτα μεμονωμένα. Η αλήθεια είναι πως μάλλον έχουν επιλέξει έναν δρόμο κάπως πιο μοναχικό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι ξεκομμένοι, περιθωριακοί. Μια χαρά είναι πολλοί από αυτούς.

Και για να μπούμε λίγο στα πιο προσωπικά, αν τους δεις, έχουν ανασφάλειες, είναι γκρινιάρηδες, έχουν ατέλειες, έχουν κολλήματα, .... σαν κι εμάς είναι Κατερίνα. Ίσως, το μόνο που έχουν κάνει - και που πολλοί από εμάς δεν το κάνουν – είναι το εξής πολύ απλό.

Βγάζουν το «θέλω» τους λίγο πιο επιθετικά, πιέζονται λιγάκι και σκασίλα τους για το που και πως θα τους κατατάξουν, σκασίλα τους αν τους πούνε έτσι η αλλιώς, σκασίλα τους αν το Σάββατο βράδυ δεν πάνε στο κλαμπ και πάνε στην Ομόνοια με ένα κινητό ιατρείο, κλπ κλπ. Δεν ξέρω αν και αυτοί σε άλλους τομείς είναι λιγότερο ή περισσότερο συνένοχοι απ ότι εμείς, αλλά, τουλάχιστον ... σε κάποια πράγματα.. κάτι έχουν κάνει. Ανάλογα πάντως με τον καθένα μας, το σπάσιμο αυτής της συνενοχής, μπορεί να είναι από μία απλή μεμβράνη, μέχρι τοίχοι από μπετόν. Αλλά σίγουρα υπάρχουν τρόποι.

Θα έγραφα και για μένα, αλλά δυστυχώς, είτε επειδή η ηλικία και η ενσωμάτωση με έχουν βαρύνει λίγο, είτε επειδή δεν έχω την καλύτερη εμπειρία από έκθεση πολύ προσωπικών μου στοιχείων στο ιντερνετ, δεν το κάνω. Εσύ, είχες την ειλικρίνεια να το κάνεις και γι’ αυτό και μόνο, η αγωνία σου λεει πολλά. Ίσως είναι ότι καλύτερο μπορεί να κάνει κανείς γι’ αυτή τη συνενοχή.

Και θα μου επιτρέψεις να πω, ότι όσο και αν είσαι περίεργη, αντικοινωνική, δειλή και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο ..... (δεν θα στα ανατρέψω...) μάλλον τα δικά σου παράθυρα είναι πολύ πιο ανοιχτά από πολλά άλλα.

Προς το παρόν αυτά και ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις σκέψεις σου. (Ναι, δεν αρκούν οι σκέψεις, αλλά, ίσως είναι ένα πρώτο μεγάλο βήμα).

Παράθεση: Το μέλος tolis_ch στις 01-10-2006 στις 03:54 έγραψε... Ενταξει απλα respect για το post σου.... r e s p e c t

Τί να σου απαντήσω? Τα είπε όλα ο Θάνος.

Συνενοχικά, Αλεξία...γιατί αν πω καμιά αμπελοφιλοσοφία από τις γνωστές εκτός του ότι θα ακουστεί σαν κενό γράμμα, θα είμαι και σα καμιά γιαγιά της γειτονιάς...(χωρίς να έχω τίποτα με τις χαριτωμένες γιαγιούλες!)

''Κλειστά παράθυρα''..Κι όμως το θέμα σου ανοίγει τις πόρτες για συζήτηση και προβληματισμό..Είναι σκέψεις που με πονάνε καιρό τώρα..Όμως είναι ακόμη μπερδεμένες, χωρίς κάποια σειρά και τάξη..Ο Θάνος προς το παρόν με κάλυψε στο μεγαλύτερο μέρος..
Γράφεις πως θα ήθελες να βρεθείς κοντά στη φίλη σου, να την πάρεις από εκεί, να τη βοηθήσεις, με λίγα λόγια..Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσες να το κάνεις.Νομίζω όμως ότι το μεγαλύτερο βήμα και η μεγαλύτερη πρόκληση σε τέτοιου είδους θέματα είναι να αναγκάσεις τους γύρω σου να δουν αυτό που βλέπεις κι εσύ και να προβληματιστούν ακριβώς όπως κι εσύ. Έτσι αλλάζει ο κόσμος. Εμείς δεν αρκούμε.Είμαστε όμως η αρχή..Και πιστεύω ότι με αυτή την κατάθεση ψυχής ήδη βοηθάς τη φίλη σου και κατ' επέκταση..Άρα λοιπόν συμφωνώ με το Θάνο ότι τα δικά σου τα παράθυρα ΕΙΝΑΙ ανοιχτά.
Τα σέβη μου για την έκθεσή σου..

Συγκλονίστηκα! Ευχαριστώ!

σε νιώθω γι αυτά που σκέφτεσαι γιατί τυγχαίνει να σκέφτομαι κι εγώ κάτι παρόμοια για μια πρώην φίλη μου. και ειλικρινά είναι πολύ δύσκολο να σκεφτείς το αν τότε έπερναν όλα αλλιώτικο δρόμο πώς θα ήταν άραγε σήμερα μετά από 1-2 χρόνια..?
κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν θα έχει απάντηση σ' αυτό ποτέ. δυστυχώς ή ευτυχώς.

Κατερίνα μου θύμισες μια δικία μου ιστορία, λίγο διαφορετική απ' τη δική σου. Δεν είχε να κάνει με ναρκωτικά, απ' όσο ξέρω τουλάχιστον, αλλά κάποτε μια φίλη ζήτησε τη βοήθειά μου για να μην "κάνει καμιά τρέλα" και η μητέρα μου (και πες είναι λογικό η μάνα να φοβάται για το παιδί της) και η κολλητή μου με απέτρεψαν... "Άσε μην μπλέξεις πουθενά" και "μην ανακατεύεσαι". Το κακό είναι ότι ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα πηγαίναμε, γιατί την ήξεραν και την αγαπούσαν την κοπέλα... Αν ήξερα να οδηγώ τότε θα πήγαινα... Θα μου πείτε όμως, γιατί δεν πήρα συγκοινωνία; Υπέκυψα τελικά εγώ με δάκρυα στα μάτια και ντροπή. Τόση ντροπή, που μέχρι σήμερα φοβόμουν να της τηλεφωνήσω να δω αν είναι καλά...

Και σήμερα, μετά από αυτό το τόπικ, κι επειδή μου τη δίνει πολύ η λογική "ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη" και τα συναφή που έχετε ήδη γράψει, την πήρα τηλέφωνω! Ακουγόταν πολύ καλήτερα απ' την τελευταία εκείνη φορά, αλλά πολύ αλλαγμένη και απόμακρη σε σημείο να τρομάζω λίγο. Μιλήσαμε αρκετά και σύντομα θα βρεθούμε! Έχει μια δυσκολία, αλλά θα την ξεπεράσουμε μαζί!

Η κοπέλα, Κατερίνα, έχει το όνομά σου! Σ' ευχαριστώ πολύ!!

Δε σε συμβουλεύω όμως, να κάνεις το ίδιο γιατί όπως είπα και πριν είναι τελείως διαφορετική κατάσταση. Και θα συμφωνήσω και με το Θάνο΄στο ότι εσύ είσαι τοτελευταίο άτομο που ευθύνεσαι για την κατάστασή της. Και η συγκεκριμένη κατάσταση είναι πολύ επικύνδινη.

Πραγματικά τέλειο κείμενο.Με βασανίζουν αυτές οι σκέψεις 2-3 χρόνια αλλά ειδικότερα τους 5 τελευταίους μήνες . Ήμουν και 'γω ένα άτομο κλειστό , ντροπαλό που δεν επέτρεπα στον άλλο να δει τις αδυναμίες μου μέχρι που βγήκαν όλες στη φόρα - και μάλλον ήταν πολλές - . Τώρα νιώθω έκθετη , χαμένη . Οι περισσότεροι με ξέρουν ... και αυτό με τρομάζει. Έχω γίνει ανοικτό βιβλίο και αυτό δεν ξέρω αν μου αρέσει . Κάποιες φορές με ανακουφίζει , έχω όμως ανασφάλειες . Μετά από κάποια μαθήματα ψυχολογίας που έκανα είδα ότι κάθε κατάσταση στη ζωή μας μπορεί να μας επηρεάσει σημαντικά και να καθορίσει τη μετέπειτα στάση και τη συμπεριφορά μας.Να εσένα σου συνέβη κάτι τέτοιο και άρχισαν διάφοροι προβληματισμοί που σίγουρα διαμορφώνουν , πλάθουν το χαρακ΄τήρα και τη στάση ζωής σου... Εγώ πίστευα ότι θα πορεύομαι πάντα με τις ίδιες αρχές και αξίες αλλά είδα ότι αυτό είναι δύσκολο.Τα πάντα είναι ρευστά και αβέβαια.

Παράθεση: Το μέλος Stam_23 στις 01-10-2006 στις 15:04 έγραψε... Το χειρότερο είναι οτι άτομα σαν τη Κατερίνα(κλειστά,ανασφαλή,.....) δεν μοιράζονται το μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους με τους άλλους επειδή, απλά, φοβούνται να ανοιχτούν σε αυτούς. Κατερίνα,θα πρέπει να είναι κάποιος πολύ ηλίθιος για να σε χαρακτηρίσει ξενέρωτη(αν και πιστεύω πως ο χαρακτηρισμός δηλώνει την ετύπωση που εσύ έχεις για τον εαυτό σου).Λές οτι φοβάσαι να δράσεις και να αντιδράσεις στα όσα θλιβερά συμβαίνουν γύρω μας(όπως και πολλοί απο εμάς).Δεν σε ενοχλεί όμως το ότι η δική σου φωνή δεν ακούγεται και "πνίγεται"απο τις φωνές όλων αυτών των "κενών" ανθρώπων που κατακλύζουν τα Μ.Μ.Ε (και όχι μόνο)χωρίς να λένε τίποτα ουσιατικό; Απλά,πρέπει να συνειδητοποιήσεις πόσο σπουδάια είσαι, να πάρεις της ζωή σου στα χέρια σου και να ανοιχτείς στο κόσμο.Να αγαπήσεις το κόσμο!"Ζωή που δε μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη" που λέει κι ένα τραγουδάκι. Εκεί έχω καταλήξει(άσχετα αν δεμπορώ να το εφαρμόσω).

Πανω που σκεφτομουν ακριβως το ιδιο πραγμα....
Αυτο δειχνει μεγαλειο ψυχης και οχι αδυναμια...τωρα θα μου πεις και τι μ'αυτο..?!
Πιστευω ολος ο κοσμος καπου στο πολυ βαθος της ψυχης του εχει μια τετοια φωνη που κλαιει μαυτα που λαμβανει γυρω της...

πανέμορφος ψυχισμός.αλλά πράξεις;

ίσως, λέω ίσως, αν δεν την βοηθήσεις με κάποιο τρόπο, να μην ησυχάσεις ποτέ.

και λυπάμαι που σε μετρώ με τις δικές μου δυνάμεις, γιατί αυτό είναι άδικο. εγώ ανοίγω πάντα τα παράθυρα και πηδάω κάτω αν χρειαστεί για κάποιο συνάνθρωπο.
τι κι αν είμαστε μικροί; τι και αν όλος ο κόσμος είναι απόκοσμος;
καμιά φορά χρειάζεται να πάρουμε κάποιον από το χέρι για να βγει από την άβυσσο, για να δούμε κι εμείς το φως.

όμως φτάνει να έχουμε τη δύναμη. να μην βυθιστούμε και οι δύο στο σκοτάδι.

tha hmouna mia numfh ths thalassas na methw me ta asteria tou patera ouranou kathws tha ferna ton afro sto upsos tou galaxia. kai tous nautikous swous sthn ithakh tous.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : movflower στις 15-11-2006 13:38 ]