Εντυπώσεις από το νέο ΔΙΦΩΝΟ

Παράθεση: Το μέλος gazakas στις 22-11-2006 στις 14:37 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος mousikofilh στις 21-11-2006 στις 22:34 έγραψε... Το ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που το διαβαζουν,αυτό είναι το ανησυχητικό για εμένα...! Βάσω (mousikofilh), θα ήθελα να σου ζητήσω να μου δώσεις την άδεια να χρησιμοποιήσω το παραπάνω απόσπασμα σε ένα κουίζ που θα ανεβάσω σε μια βιβλιοφιλική ιστοσελίδα. Η ερώτηση θα είναι η εξής: "Για ποιο έντυπο/βιβλίο έχουν γραφτεί τα παραπάνω;" : Α) "Ο Αγών μου" (Αδόλφος Χίτλερ) Β) "Τα Πρωτόκολλα των Επτά Σοφών της Σιών" Γ) Εσπρέσσο Δ) Η Κοκκινοσκουφίτσα Ε) Αστρολογία για Όλους ΣΤ) Δίφωνο Όποιος απαντήσει σωστά θα λάβει δώρο το βιβλίο του Νικολά Τραγκαούν "Ανησυχών Πολίτης". Όσοι τολμήσουν να απαντήσουν λάθος, θα λάβουν ταχυδρομικώς όλα τα τεύχη του βδελυρού Διφώνου που εκμαυλίζει παιδικές συνειδήσεις και χειραγωγεί το ελληνικό τραγούδι...

Απίστευτο gazaka!

Εγώ που διαβάζω κοκκινοσκουφίτσα να ποντάρω σ'αυτό? Έχω χάσει μερικά τεύχη από το δίφωνο!

Παράθεση: Το μέλος qanun στις 22-11-2006 στις 13:44 έγραψε... Παράθεση: Βρε παιδιά , ας μην γελιόμαστε : όταν κάτι ''πουλάει'' κάποιους εκφράζει , δεν γίνεται να θεωρούμε τον εαυτό μας ως τον μόνο νοήμωνα άνθρωπο που κατάλαβε την ''ψευτιά'' και ξέφυγε ενώ οι υπόλοιποι σαν νομάδες το ακολουθούν λες και δεν έχουν βούληση ... Για παράδειγμα , ωραία , ούτε εμένα μου αρέσει ο Χατζηγιάννης αλλά όπως και να έχει εκφράζει μεγάλη μερίδα ανθρώπων πράγμα που οφείλω να σεβαστώ γιατί όταν κατηγορώ εκείνον για την μουσική του , έμμεσα κατηγορώ και εκείνους που τον ακούν , το ακροατήριό του ... SO FUCKING WHAT??? Δηλαδη θες να μου πεις πως οταν πουλαγε ο καθενας σκυλάς (πχ εποχη παντοκρατοριας Σφακιανακη) 150000-200000 δισκους, αυτοι που δεν τους αγοραζαν δεν ειχαν καταλαβει κατι??Πολυ επικινδυνη αποψη θα μου επιτρεψεις να σου πω. Και , ναι , οταν κατι ''πουλαει'', καποιους εκφραζει, και αν την κοινωνια μας την εκφραζουν οι συγκεκριμενοι τοτε κατι παει πολυ στραβα....

Δεν ισχυρίστηκα το αντίθετο , δεν είπα δηλαδή οτι όλα βαίνουν καλώς όσον αφορά τις επιλογές μας στα ακούσματά μας - κατά την άποψή μου , πάντα - ούτε είπα οτι η μειοψηφία που δεν ακούει τα όσα πουλάνε λίγο περισσότερο δεν έχει καταλάβει κάτι .

Αυτό που ήθελα να πω - και ίσως δεν διατύπωσα σωστά , γι' αυτό και παρεξηγήθηκε - είναι οτι για λόγους ευγένειας κυρίως αλλά και ακρίβειας καλό θα ήταν να μην γινόμαστε τόσο απόλυτοι , τόσο ολοκληρωτικοί ως προς καταστάσεις που δεν μας είναι αρεστές για τους x y λόγους .
Επαναλαμβάνω οτι διαφέρει το να πεις οτι κάτι δεν σου αρέσει από το να πεις οτι κάτι δεν είναι καλό ...

Μια ένσταση μόνο.
Δε μπορώ να καταλάβω το λόγο ύπαρξης του άρθρου με τα «νέα» εξώφυλλα των cd.
Έχουν βάλει μερικά παλιά εξώφυλλα και δίπλα κάποιες «νέες προτάσεις» φτιαγμένες οι περισσότερες από πιτσιρίκα –με την καλή έννοια- τα οποία όπως φαίνεται δεν έχουν ιδέα του τι σημαίνει Μάνος Χατζιδακις ή Διονύσης Σαββόπουλος –ίσα δηλαδή που άκουσαν μια φορά το δισκάκι για να κάνουν το εξώφυλλο-. Θα το καταλάβαινα αν γίνονταν κάποιες προτάσεις από γραφίστες πιο έμεπειρους και ίσως με κάποιο όνομα στην πιάτσα. Ακόμα και από κάποιες διαφημιστικές.Αλλά αυτό το πράγμα δε νομίζω ότι μας λέει κάτι. Εκτός από 2-3 εξώφυλλα τα περισσότερα ήταν άστοχα σχεδιασμένα και αν δεν κάνω λάθος –διορθώστε με- δεν αναφέρεται πουθενά ότι οι προτάσεις γίνονται από νέα παιδιά, παρά αναφέρεται ότι γίνονται από «νέους γραφίστες» -μεταξύ των δύο υπάρχει διαφορά.
Είναι κάτι σαν το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης... Μας προβάλουν κάτι εντελώς ανώριμο σαν το «νέο αίμα» της γραφιστικής....

Μια από τις καλύτερες στιγμές του τελευταίου τεύχους είναι η απάντηση του Θοδωρή Γκόνη στην ερώτηση του δημοσιογράφου (Άγγελος Κουτσούκης)

-«Πως βλέπετε την κατάσταση του ελληνικού τραγουδιού σήμερα; Πιστεύετε πως οι δημιουργοί-συνθέτες και στιχουργοί-εκπληρούν το ρόλο τους;»
-«…αντί να θέτουμε ερωτήματα, θα ήταν καλύτερα να δημιουργούμε, να δρούμε μέσα σε μια πραγματικότητα που δεν παραδίδεται σε εκείνον που την παρατηρεί και την εξετάζει, αλλά σε εκείνον που είναι σε θέση να βυθιστεί μέσα της. Έχω την εντύπωση πως το ελληνικό τραγούδι σήμερα είναι σαν έφηβος. Αυτοεξετάζεται, αυτοαναλύεται συνεχώς. Δεν μπορεί να ξεχάσει τον εαυτό του ούτε μια στιγμή. Πώς να τραγουδήσει έτσι;»

Νομίζω ότι είναι από τις πιο ουσιαστικές ματιές και τα περιγράφει όλα

Και φυσικά το editorial που υπογράφει η Στέλλα Βλαχογιάννη για τον Μίκη Θεοδωράκη, που αποδεικνύει πως είναι όταν η αγάπη και η καλοπροαίρετη διάθεση ασκούν κριτική-παράπονο-σχόλιο…Πως θα ήταν τα πράγματα καλύτερα, αν όλοι σκέφτονταν έτσι…

Το Δίφωνο του Ιανουαρίου κυκλοφόρησε με εξώφυλλο (και συνέντευξη) του Λευτέρη Παπαδόπουλου και CD του Γιώργου Ζαμπέτα.
Στη σελίδα 141 και στη στήλη ''Όλα είναι μουσική'' γίνεται αναφορά σε διάφορα μουσικά site και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει το MusicHeaven:
''MUSICHEAVEN: Μουσικό site με ένα από τα μεγαλύτερα Forum και ίσως το πιο καλοστημένο για την ελληνική μουσική, με το επίπεδό του να είναι πολύ ψηλά''.

Ουάου! Είναι το τρίτο συνεχόμενο τεύχος που αναφέρεται στο MusicHeaven.
''Με ένα από τα μεγαλύτερα Forum'': δηλαδή δεν είμαστε το μεγαλύτερο;
''ίσως το πιο καλοστημένο...'' Μπράβο στον Jorge! Αλλά αυτό το ''ίσως''. Τί ''ίσως'' βρε! Είναι το πιο καλοστημένο!
''για την ελληνική μουσική'': Άρα στην ξένη μένουμε πίσω. Ποστάρετε γρήγορα μόνο για τη ξένη μουσική! Ορφέα πιάσε μολύβια, στιλό, πληκτρολόγια, ποντίκια και ξεσκόνισε το αρχείο σου!
''το επίπεδό του είναι πολύ ψηλά''. Η αλήθεια είναι ότι από τότε που ήρθα στο forum ανέβηκε πολύ το επίπεδο Τόσο πολύ που ζαλίζομαι κάθε φορά που μπαίνω!
Χε, χε. Αστειεύομαι, μην βαράτε! Και πάλι ευχαριστούμε πολύ και για άλλη μια φορά να αποδώσουμε τα εύσημα στους συντελεστές του Musicheaven

Στο τεύχος του Γενάρη, υπάρχει ένα καλό κι ένα κακό(?)....
Υπάρχει μια στήλη, "η αριθμητική των δίσκων" στην οποία από δισκογραφικές δουλειές αναφέρεται η "σάρα και η μάρα". Από Βανδή(κάλαντα) έως και Μαρτάκη(πάντα μαζί)..... Απ' ό,τι κατάλαβα, αυτή η στήλη ασχολείται κατεξοχήν με ό,τι πιο σκάρτο κυκλοφορεί. Δεν είναι όμως άδικο, να γίνεται αναφορά στο Μάνο Χατζιδάκι(Το χαμόγελο της Τζοκόντας) στην ίδια στήλη? Το ίδιο συνέβη και τον προηγούμενο μήνα με την αναφορά σε δίσκο του Παντελή Θαλασσινού. Ας μην τα κάνουμε, όλα "αχταρμά"... Μου φάνηκε "κάπως"....

Παράθεση: Το μέλος maspa στις 26-12-2006 στις 04:12 έγραψε... Στο τεύχος του Γενάρη, υπάρχει ένα καλό κι ένα κακό(?).... Υπάρχει μια στήλη, "η αριθμητική των δίσκων" στην οποία από δισκογραφικές δουλειές αναφέρεται η "σάρα και η μάρα". Από Βανδή(κάλαντα) έως και Μαρτάκη(πάντα μαζί)..... Απ' ό,τι κατάλαβα, αυτή η στήλη ασχολείται κατεξοχήν με ό,τι πιο σκάρτο κυκλοφορεί. Δεν είναι όμως άδικο, να γίνεται αναφορά στο Μάνο Χατζιδάκι(Το χαμόγελο της Τζοκόντας) στην ίδια στήλη? Το ίδιο συνέβη και τον προηγούμενο μήνα με την αναφορά σε δίσκο του Παντελή Θαλασσινού. Ας μην τα κάνουμε, όλα "αχταρμά"... Μου φάνηκε "κάπως"....

Δεν εχετε καταλάβει. Η στήλη αυτή απλώς παρουσιάζει ο,τι κυκλοφορει μέσα στο μηνα. Δεν εχει αξιολογική τοποθετηση. Αν παρατηρήσετε τι κυκλοφορει θα καταλάβετε μονος/η σας τι συμβαινει στην αγορά της δισκογραφίας. Γι αυτό και λέγεται Η Αριθμιτική των δίσκων.

Παράθεση: Το μέλος STELLAV στις 28-12-2006 στις 12:34 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος maspa στις 26-12-2006 στις 04:12 έγραψε... Στο τεύχος του Γενάρη, υπάρχει ένα καλό κι ένα κακό(?).... Υπάρχει μια στήλη, "η αριθμητική των δίσκων" στην οποία από δισκογραφικές δουλειές αναφέρεται η "σάρα και η μάρα". Από Βανδή(κάλαντα) έως και Μαρτάκη(πάντα μαζί)..... Απ' ό,τι κατάλαβα, αυτή η στήλη ασχολείται κατεξοχήν με ό,τι πιο σκάρτο κυκλοφορεί. Δεν είναι όμως άδικο, να γίνεται αναφορά στο Μάνο Χατζιδάκι(Το χαμόγελο της Τζοκόντας) στην ίδια στήλη? Το ίδιο συνέβη και τον προηγούμενο μήνα με την αναφορά σε δίσκο του Παντελή Θαλασσινού. Ας μην τα κάνουμε, όλα "αχταρμά"... Μου φάνηκε "κάπως".... Δεν εχετε καταλάβει. Η στήλη αυτή απλώς παρουσιάζει ο,τι κυκλοφορει μέσα στο μηνα. Δεν εχει αξιολογική τοποθετηση. Αν παρατηρήσετε τι κυκλοφορει θα καταλάβετε μονος/η σας τι συμβαινει στην αγορά της δισκογραφίας. Γι αυτό και λέγεται Η Αριθμιτική των δίσκων.

Τότε η ελληνική δισκογραφία παράγει όλη τη σκαρταδούρα που μπορεί να υπάρξει... Δεν εξηγείται διαφορετικά....

Δυστυχώς αυτό δεν είναι νέο...


Δεν πήρα το νέο τεύχος. Ϊσως να μην το πάρω. Δεν έχω ολοκληρώσει και το διάβασμα του παλιού όμως. Πείτε και τίποτα άλλο που περιέχει γιατί αυτά που είχε στο εξώφυλλο -προσωπικά πάντα- δε με τράβηξαν να το αγοράσω...

Το τελευταίο τεύχος, ζωή να έχει έφτασε τις 210 σελίδες! Με ένθετο βέβαια μέσα, αλλά και με έξτρα βιβλιαράκι. Η συνέντευξη του Παπαδόπουλου είναι βαθιά ανθρώπινη, με τους θυμούς και τους ενθουσιασμούς του...Περιέχει ακόμα ένα πολύ καλό άρθρο-ρεπορτάζ για την λιανική της μουσικής, σύγχρονο και αναλυτικό. Στα συν και το άρθρο για τη Νιγηρία...

Κ. Ρεσβάνης, Νέα, 8-1-07

Ο ποταμός Λευτέρης
Πάει αρκετός καιρός που δεν έστελναν στη στήλη το «Δίφωνο» αλλά έφθασε την κατάλληλη στιγμή για να απολαύσω στο βασικό του θέμα τον ποταμό με το όνομα Λευτέρης Παπαδόπουλος. Τώρα θα μου πεις, τι καινούργιο περίμενα να μάθω, για έναν άνθρωπο που γνωρίζω από το 1968 (παρά μία τεσσαράκοντα!). Ε, λοιπόν, έμαθα κι άλλα είτε γιατί ο Λευτέρης ήταν έτοιμος να τα πει είτε γιατί ο Νίκος Μπουρσινός, που πήρε τη συνέντευξη, προσέγγισε τα θέματα που θίγονται, με ευθυβολία, τόλμη και σοφά σχεδιασμένη «επιθετικότητα». Γιατί βρίζει όπου βρεθεί ο Λευτέρης; Ποιους θεωρεί σπουδαίους στιχουργούς, αυτός που έδωσε αθάνατα τραγούδια από τα 27 του χρόνια; Νιώθει μεγάλη μοναξιά και πότε; Πώς αντιμετωπίζει διάφορους «τσογλαναράδες»; Ποιες είναι οι αγωνίες του, οι αντιφάσεις του και πότε μπατάρει η προσωπική του ζωή; Είναι κρίμα που η συζήτηση δεν απλώθηκε επαρκώς και στη δημοσιογραφία. Θα είχε πολλά να πει, αφού ήταν ο πρώτος, στον σύγχρονο έντυπο λόγο, που μπόλιασε στο ρεπορτάζ και στην έρευνα τη λογοτεχνική γραφή - είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.

To πηρα μονο και μονο για τη συνεντευξη των Σπυριδουλα ,και με 2-3 ξεφυλλισματα που του εχω κανει μου αρεσε γενικα σαν τευχος,χωρις να εχω προλαβει να το διαβασω ολοκληρο αναλυτικα..

Θα μου άρεσε να δω σε ένα έντυπο σαν το δίφωνο ανθρώπους που ήταν παλιότερα στο χώρο και που τώρα δεν φαίνονται πια πουθενά. Θα μου άρεσε να δω συνέντευξη του Γιάννη Mηλιόκα ή της Eλπίδας πχ και όχι μόνο ότι είναι της μόδας ή θέλει να διαφημίσει το νέο δίσκο του (χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι κακό).

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου XeniaRodo. Συμπτωματικά, είχα θέσει το ίδιο θέμα και στη χριστουγεννιάτικη συνάντηση του Music Heaven με τη διαφορά ότι θα ήταν ενδιαφέρουσες αυτές οι συνεντεύξεις για λογαριασμό του Music Heaven και όχι του Διφώνου.

Νομίζω ότι τώρα, πλέον, είναι και πιο εύκολο να τους προσεγγίσεις αλλά και πιο εύκολο να βγουν στη φόρα διάφορα παρασκηνιακά γεγονότα. Άσε που έχει ενδιαφέρον να μας πούνε τι κάνουνε αυτή την εποχή, πως βλέπουνε την εποχή που κάποτε ήταν μεγάλοι και τρανοί κ.λπ.
Μηλιώκας, Ελπίδα, Χριστιάνα, Χαριτοδιπλωμένος, Αλέξια, Ανδρεάδης, Κυριαζής, Δάκης, Τουρνάς, Μαντώ, Ρακιντζής, Αρβανίτη, Πωλίνα, Κανελλίδου, Καλογιάννης, Κόκοτας, Κουμιώτη κ.α.

Το Δίφωνο κυκλοφόρησε και αυτό το μήνα, με συνέντευξη του Γιώργου Νταλάρα και cd με παλιές και νέες εκτελέσεις. Το cd είναι σούπερ, η συνέντευξη όμως έχει πιο πολύ ενδιαφέρον για όσους έχουν στήσει τον Νταλάρα στον τοίχο και ζητούν "απολογία", και όχι για όσους είναι πραγματικοί θαυμαστές του. Έχει βέβαια αρκετό ενδιαφέρον.

Επίσης δεν κατάλαβα γιατί στο editorial η κα Βλαχογιάννη "απολογείται" στους αναγνώστες που επελέγη ο Νταλάρας για συνέντευξη. Ο Νταλάρας έχει εχθρούς, αλλά και πολλούς, ίσως πολύ περισσότερους, φίλους. Απλά οι φίλοι δεν φωνάζουνε... Στην έρευνα μάλιστα που έγινε στα ΝΕΑ, βγήκε ο πρώτος εν ζωή τραγουδιστής των ημερών μας. Αλλά και οι εχθροί να ήταν περισσότεροι, μήπως θα ήταν πιο σωστό να λέμε "ευχαριστώ" όταν τέτοιοι σπουδαίοι άνθρωποι τιμούν το περιοδικό με τα τραγούδια τους και τη συμμετοχή τους στη συνέντευξη;

Επίσης, πολύ ωραίο το νέο layout και η συνέντευξη της Ελεάνας Βραχάλη (συγχαρητήρια στη δημοσιογράφο για τις ερωτήσεις, τη στρίμωξε αρκετά και βγήκαν συμπεράσματα).

Τέλος, με κουράζει απίστευτα να βλέπω κριτική δίσκου του Αλκαίου δίπλα σε δίσκο του Αλκίνοου (τα ονόματα είναι τυχαία). Δεν είναι καθόλου ωραίο να τελειώνεις το διάβασμα για ένα δίσκο κάποιας αξίας, και το μάτι σου να είναι αναγκασμένο να πέσει αμέσως πάνω στη φάτσα του όποιου Γονίδη που βρίσκεται δίπλα. Σε χαλάει και ξεχνάς αμέσως αυτό που διάβασες.

Επίσης, ξέρουμε όλοι οτι το ανθρώπινο μάτι πιο εύκολα θα πέσει σε εξώφυλλο μιας σέξυ ημίγυμνης "σκυλογκομενίτσας", παρά σε ένα εξώφυλλο με μια νορμάλ παρουσία ή με ένα έργο τέχνης, το οποίο τελικά θα διαβαστεί λιγότερο, καθώς ο μέσος αναγνώστης θα προτιμήσει να διαβάσει το πρώτο. Δε βοηθάμε έτσι λοιπόν τις καλές δουλειές. Θα ήταν προτιμότερο λοιπόν - κατά τη γνώμη μου - οι κριτικές να χωριστούν σε ενότητες, για να μη χάνουμε το χρόνο μας και την υπομονή μας ψάχνοντας σε τόσες σελίδες για να βρούμε τις 4-5 νέες δουλειές του μουσικού στυλ που μας ενδιαφέρει.

4o live Μελών musicheaven

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 23-01-2007 10:38 ]

To εν λόγω cd λέγεται "Η σιωπή είναι δρόμος παλιός-Τα "κρυφά" τραγούδια".

Περιέχει τα τραγούδια:
1)Καημέ του κόσμου (Κ. Καλδάρας-Λ. Νικολακοπούλου)
Δίσκος: Νυχτερινή κυβέρνηση (1988)
2)Σε παραλίες κι αμμουδιές (Ν. Αντύπας-Λ. Νικολακοπούλου)
Δίσκος: Κάτω απ' την Ακρόπολη (2002)
3)Ήσουνα φεγγάρι (Γ. Σταυριανός-Λευτ. Παπαδόπουλος)
Δίσκος: Ώρες μου χρωματιστές (2005)
Α' Εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη - Έρημη πόλη (1982)
4)Ένα τραγούδι για την Ελένη F. (G. Bregovic-Χ. Κατσιμίχας)
Δίσκος: Θεσσαλονίκη-Γιάννενα, με δυο παπούτσια πάνινα (1997)
5)Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον (Δ. Τσακνής)
Δίσκος: Παίζοντας με δυο ορχηστρες-Ζωντανή ηχογράφηση (2000)
Α' Εκτέλεση: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας - Αλήτης καιρός (1991)
6)Σκόνη (Τερμίτες-Μιχ. Μαρματάκης)
Δίσκος: Η αμαρτωλή Μαρία (1984)
7)Το μέλλον (Ν. Μαυρουδής-Γ. Πανουτσόπουλος)
Δίσκος: Λούνα πάρκ (1998)
Συμμετέχουν η Ιφιγένεια Κακριδώνη και η Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου
8)Avre tu puerta cerrada (Παραδοσιακό)
Δίσκος: Bordel (2004)
9)Σιωπή (Ν. Αντύπας-Λ. Νικολακοπούλου)
Δίσκος: Κάτω απ' την Ακρόπολη (2002)
10)Τα τραγούδια μου (Β. Καζούλλης)
Δίσκος: Μόνο να μου γελάς (2004)

Πιστεύω πως είναι μια πολύ καλή επιλογή τραγουδιών, γιατί τα συγκεκριμένα ενώ είναι πολύ ωραία τραγούδια, δεν ακούστηκαν όσο θα άξιζαν! Με το cd αυτό λοιπόν είναι μια καλή ευκαιρία να τους δοθεί περισσότερη προσοχή.


Τώρα όσον αφορά την "απολογία" της Στέλλας Βλαχογιάννη, ούτε εγώ κατάλαβα το λόγο ύπαρξής της μέσα στο περιοδικό! Ποιά είναι αυτή η "κλασσική συνταγή με Νταλάρα εξώφυλλο" στην οποία αναφέρεται; Ο Νταλάρας έχει να δώσει συνέντευξη στο Δίφωνο από το 1999! Μπορεί να μας φαίνεται πολύ κοντινό, αλλά έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε! Και στο κάτω-κάτω δεν καταλαβαίνω τι ανάγκη έχει ένα περιοδικό όπως το Δίφωνο να απολογείται σε κάποιον! Εν πάσει περιπτώσει, η συνέντευξη του Νταλάρα, αλλά και της Ελεάνας Βραχάλη είναι πολύ καλές. Και όπως πάντα το Δίφωνο έχει πολύ ενδιαφέροντα θέματα για να διαβάσει κανείς!

Το είχα πάρει το Δίφωνο την προηγούμενη Πέμπτη (αν θυμάμαι καλά). Στο editorial η Βλαχογιάννη προσπάθησε να... προλάβει τις όποιες αντιδράσεις για το εξώφυλλο και το cd του Νταλάρα. Πλην όμως οι εξηγήσεις που έδωσε, εμένα προσωπικά δεν με έπεισαν. Η δικαιολογία ότι κυκλοφόρησε πρόσφατα δύο δουλειές αυτοαναιρείται από το ίδιο το περιεχόμενο της συνέντευξης αφού απ’ όλη τη συνέντευξη (που είναι και μεγάλη) οι ερωτήσεις που αφορούσαν τη πρόσφατη δισκογραφική δουλειά του ήταν μόλις 2-3.

Βέβαια, το περιεχόμενο της συνέντευξης είναι αρκετά ενδιαφέρον (όπως όλες οι συνεντεύξεις του Νταλάρα) μόνο που, πάνω-κάτω, ειπώθηκαν τα ίδια που είχαν ειπωθεί και σε άλλες συνεντεύξεις του στα ΜΜΕ. Τουτέστιν, καλή η προσπάθεια αλλά... και πάλι έμεινα με την απορία για ποιον λόγο έγινε αυτή η συνέντευξη.

Αυτό που κρατάω, από αυτά που είπε ο Νταλάρας, ήταν εκεί που λέει για την ηλικία του. Συμπτωματικά είχα ακούσει πρόσφατα μία συνέντευξη του Πορτοκάλογλου όπου έλεγε ότι αυτό που τον σοκάρει είναι ο... καθρέφτης του. Κι αυτό γιατί ενώ αισθάνεται ψυχικά νέος, αυτό που αντικρύζει σαν εικόνα στον καθρέφτη του δεν είναι ένας νέος άνθρωπος αλλά ένας πενηντάρης με γκρίζα μαλλιά.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτή η δήλωση του Πορτοκάλογλου γιατί μέσα σε μία πρόταση μπόρεσε να χωρέσει την ανδρική ψυχολογία του ώριμου ενήλικα που κατά βάθος παραμένει παιδί.
Ο Νταλάρας, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, είπε κι αυτός περίπου το ίδιο πράγμα. Ότι αισθάνεται ακόμα νέος (η σκέψη του, οι φιλοδοξίες του, κ.λπ.) αλλά οι πόνοι, που εμφανίζονται πλέον στο σώμα, υπενθυμίζουν την ηλικία του και δεν μπορείς να υποκρίνεσαι ότι δεν υπάρχουν.

Ουδεμία σχέση έχουν με τη μουσική τα παραπάνω λεγόμενα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι κι ότι, όπως και να το κάνουμε, ο χρόνος μας αγγίζει όλους είτε πλούσιους είτε φτωχούς, είτε επώνυμους είτε ανώνυμους. Όσο κι αν κάποιοι-ες, προσπαθούν με χίλιους δυο τρόπους να φαίνονται πάντα νέοι, τα κύτταρα, οι ιστοί, τα κόκκαλα, έχουν πάντα τη φθορά του χρόνου.

Κατά τα υπόλοιπα, από τη συνέντευξη της Βραχάλη, έβγαλα ένα συμπέρασμα. Ότι αν είσαι στιχουργός και δεν είσαι μέσα στο κύκλωμα δεν έχει καμία απολύτως τύχη. Με λίγα λόγια, αν η Βραχάλη δεν ήταν ραδιοφωνική παραγωγός (και, κατά συνέπεια, δεν είχε πρόσβαση στο καλλιτεχνικό στερέωμα) και ήταν μία γραμματέας μιας πολυεθνικής εταιρείας, οι στίχοι της θα έβρισκαν διέξοδο στη δισκογραφία; Αμ δε! Κατ’ αρχήν οι στίχοι της δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Ελάχιστη φαντασία, χιλιοειπωμένα λόγια και μπορώ να σας πω ότι έχω διαβάσει πολύ καλύτερους στίχους από πολλούς άλλους απλούς κι ανώνυμους ανθρώπους (όπως τα μέλη του musicheaven) οι οποίοι δεν πρόκειται ποτέ να τραγουδηθούν από κανένα γιατί δεν είναι δημοσιογράφοι, δεν είναι μουσικοί παραγωγοί, δεν έχουν κουμπάρο τον Νταλάρα ή την Αλεξίου (τυχαία τα ονόματα).

Έχω διαβάσει στίχους πολλών καταξιωμένων στιχουργών που ακριβώς τους ίδιους άμα τους πήγαινα εγώ ή κάποιος άλλος θα μας έλεγαν ότι δεν αξίζουν, ότι είναι μέτριοι (για να μην πω κάτι ποιο βαρύ). Αντιθέτως όταν γράφει κάποιος έναν μετριότατο στίχο και λέγεται... Τριπολίτης, Παπαδόπουλος κ.λπ. αυτομάτως ο στίχος αποκτάει θεϊκές διαστάσεις. Κρίμα... Δυστυχώς ο χώρος αυτός δεν έχει αρκετό αέρα για τους πραγματικά άξιους. Ο αέρας, όμως, είναι τόσο λίγος που στο τέλος θα πνίξει αυτούς που τον αναπνέουν. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ελληνικό τραγούδι.
Μέχρι τότε, περιοδικά τύπου Δίφωνο, καλλιτέχνες τύπου Νταλάρα, και στιχουργοί τύπου Παπαδόπουλου, θα μιλάνε για την κατάντια του ελληνικού τραγουδιού και για το πόσο ωραία πράγματα τραγουδάγανε και γράφανε παλιά όταν οι ίδιοι φέρουν μεγάλη ευθύνη για την απαξίωση των νέων δημιουργών.
Τολμήστε να πάτε στίχους σας σε κάποιον από αυτούς. Στο επόμενο δευτερόλεπτο έχουν καταλήξει στο καλάθι των αχρήστων. Και μόνο το βλέμμα που παίρνουν, του στυλ ‘‘κοίτα ένα ψώνιο’’ αρκεί για να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου και να απευθύνεις τους στίχους σου μόνο στους φίλους σου (αν σου έχει μείνει ακόμα κουράγιο...)

Ξαναδιάβασα χθες τη συνέντευξη του Νταλάρα, γιατί η πρώτη ανάγνωση έγινε μέσα σε λεωφορείο και δεν ήταν τόσο προσεκτική... Το σημείο που μου άρεσε περισσότερο ήταν εκεί που "τα χώνει" στις εταιρείες!! Πολύ το φχαριστήθηκα!!!!!!



Από εδώ μπορείτε να ακούσετε αποσπάσματα των τραγουδιών του cd. Απ' ότι γράφει στο site, το τεύχος θα καταχωρηθεί σύντομα...

Αν επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του διφώνου θα διακρίνετε κάποια ανανέωση. Εγώ τυχαία μπήκα πριν κάμποσους μήνες κι ήταν "ερείπιο", σήμερα μπήκα και το site είναι άκρως ανανεωμένο.

Δίφωνο