UPDATED: Αρβανιτάκη-Ξυδάκης: Νεός Δίσκος

Τα "Τραγούδια για τους μήνες" ήταν ένας δίσκος για να τον τραγουδήσεις. Δηλαδή πιστεύω πως όλα τα τραγούδια σου καρφώνονταν στο μυαλό και μπορούσες να τα σιγοψιθυρίσεις ανά πάσα στιγμή.
Ωστόσο δεν είναι (και δεν χρειάζεται να είναι) όλοι οι δίσκοι με ποίηση έτσι. Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι κάτι διαφορετικό. Είναι δίσκος που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα, δίσκος για να τον ακούσεις, με περισσότερο ενιαία θεματολογία και συνοχή απ' τα "Tραγούδια για τους Μήνες", ειδικά όσο αφορά το πρώτο μέρος, με τα τραγούδια της Σαπφούς.

Καλέ μη χειρότερα, γιατί να τσακωθώ με κανέναν...σέβομαι όλες τις απόψεις, απλά είπα τη γνώμη μου, ότι δεν με συγκινούν οι μελωδίες του δίσκου...Σύμφωνοι, τα τραγούδια για τους μήνες ήταν άλλου είδους δίσκος, και σύμφωνοι δεν υπάρχει λόγος να είμαστε κολλημένοι στο παρελθόν, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην μπορώ να πω δημόσια ότι αυτές οι μελωδίες δεν με συγκίνησαν...
Όσο για τον Χατζηγιάννη, δεν ξέρω αν ήταν τόσο ασεβές αυτό που είπα...ασεβές απέναντι σε ποιόν αλήθεια??? Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό το Πάρε με αγκαλιά και πάμε απ' την πρώτη μέρα που βγήκε το ακούω σχεδόν καθημερινά...Και μαζί μ' αυτό, πάντα ακούω και άλλα τραγούδια της...Δεν νομίζω ότι την άκουγα τόσο πολύ παλιά...
Και όσο για τα ραδιόφωνα, έτυχε εγώ προσωπικά να ακούσω πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος, πολλούς παραγωγούς να τον εκθειάζουν...με δεδομένο ότι εμένα δε με συγκίνησε, κάπου το βρήκα υπερβολικό...δεν καταλαβαίνω, κακό είναι να γραφτεί και μια άλλη άποψη? μπορώ να αναφέρω πάρα πολλούς δίσκους της "εντεχνης" πλευράς των δύο τελευταίων ετών, που θεωρώ καλλίτερους και πολύ αδικημένους ραδιοφωνικά...κατά την προσωπική μου άποψη πάντα...
φιλικότατα...

Το ενδεχόμενο αυτοί οι παραγωγοί, λόγω επαγγέλματος, να έχουν ακούσει το δίσκο πριν κυκλοφορήσει τι σου λέει; Και ακόμα το ενδεχόμενο όντως να τους άρέσε τόσο πολύ και να θέλουν να μοιραστούν τη χαρά τους, δεν παίζει; Σαφώς και έχεις το δικαίωμα να πιστέυεις οτι θες, δεν τα γράφω για να σε πείσω. Δικές μου σκέψεις είναι απέναντι στις δικές σου.


Υ.Γ Ασέβεια πάντως είναι να πιστεύεις οτι εξαιτίας του τραγουδιού της με τον Χατζηγιάννη ανέβηκαν τόσο πολύ οι μετοχές της και ακούγεται καθημερινά, (ως ένα σημείο ισχύει αλλά όχι τόσο όσο αναφέρεις) μετά από τόσες επιτυχίες άλλες που έχει. Και επιπλέον τεράστιο σουξέ έκαναν και τα τραγούδια της με τις Ρόδες και τον Ζούδιαρη (Μέτρησα) χωρίς τη βοήθεια του Χατζηγιάννη. Ασέβεια λοιπόν προς αυτά που έχει προσφέρει.


ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ
«Δεν κόβω μοντέλα σε τραγουδιστές»


Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Μια επιτυχημένη μελοποίηση είναι αυτή που, χωρίς να φοβάται την ποίηση, δεν τη διαστρέφει, ούτε την πνίγει. Ο Νίκος Ξυδάκης το καταφέρνει για μια ακόμα φορά με το δίσκο «Γρήγορα η ώρα πέρασε» που μόλις κυκλοφόρησε, με κύριο άξονα μελοποιημένα σπαράγματα από ποιήματα της Σαπφούς στην απόδοση του Οδυσσέα Ελύτη.



Δίπλα σ' αυτά ένα χορικό του Ευριπίδη σε απόδοση Κ. Χ. Μύρη, τρία ποιήματα του Διονύση Καψάλη κι ένα του Κώστα Καρυωτάκη. Στον δίσκο ακούγεται κι ο συνθέτης να ερμηνεύει. Κυρίως όμως ακούγεται η Ελευθερία Αρβανιτάκη, πιο αιθέρια και λυρική από ποτέ. Ο Ξυδάκης επέλεξε μεγάλη ορχήστρα και γενναιόδωρες μελωδίες που δανείζονται απρόσμενους ρυθμούς:

«Μια συνηθισμένη αντίληψη είναι ότι η μεγάλη ορχήστρα θέλει ένα αστικό σκηνικό και ότι μας αναβαθμίζει. Εμένα η μεγάλη ορχήστρα μού έδινε την αίσθηση της διάρκειας. Εδώ μάλιστα ήταν προσωπική μου ανάγκη να ενισχύσω την παρουσία της μουσικής και να επιστρέψω σ' αυτήν περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Στη μουσική εξακολουθεί να με ενδιαφέρει η ομορφιά. Θέλω και στις πιο ζοφερές στιγμές να είναι στραμμένη προς το ωραίο - δεν εννοώ και προς το ανώδυνο».

-Κάποιες μελωδίες στο δίσκο, όπως π.χ. στο τραγούδι «Οσ' άστρα γύρω βρίσκονται» παραπέμπουν στην ελαφρά μουσική της δεκαετίας του '50 και του '60...

«Σαν πινελιές, τέτοιες αναφορές υπάρχουν συχνά σε ό,τι κάνω, όχι όμως κατόπιν στρατηγικής. Αυτός ο ήχος, αυτό το κλίμα που αναφέρατε, μου ήταν γνώριμο ήδη από το Κάιρο όπου μεγάλωσα. Οι ελαφρές ορχήστρες ήταν στη ζωή της ελληνικής παροικίας. Αλλά και από την Αθήνα έχω μνήμες, από τις ορχήστρες της "Αίγλης", από μουσικούς που με συγκινούσαν και κατά καιρούς με "επισκέπτονταν" με τον τρόπο που μας "επισκέπτονται" οι χαρακτήρες ενός μυθιστορήματος».

-Χαρακτηριστικό σας είναι εδώ και ότι αντιστρέφετε την ατμόσφαιρα των ποιημάτων. Κάνατε π.χ. σε ρυθμό μπόσα-νόβα το «Τελευταίο Ταξίδι» του Καρυωτάκη.

«...'Η σε ρυθμό χαμπανέρα το τραγούδι που αναφέρατε πριν. Είναι αντιθέσεις που με ελκύουν. Δεν σκέφτηκα ποτέ να κάνω μουσική που να "ταιριάζει" στο λόγο. Σκέφτεστε για τον Γκανά ή τον Γκόνη να έγραφα ηπειρώτικη ή πελοποννησιακή μουσική, ως προσφορά στον κόσμο που αντιπροσώπευε ο λόγος τους; Δεν ήθελα όμως να κάνω μια "προσομοίωση" της μουσικής μου. Και ύστερα η αντίθεση πάντοτε λειτουργεί. Γεννά ένα αίσθημα διαφορετικό από το αναμενόμενο».

-Με τη Σαπφώ ασχολείστε χρόνια...

«Κυρίως επειδή είχα να κάνω με σπαράγματα. Η αποσπασματικότητα έκανε μια φράση ή μια λέξη να ηχεί πιο πειστικά. Κι αυτά τα ακρωτηριασμένα ποιήματα άφηναν χώρο να δράσει η μουσική με τον τρόπο που ένας συντηρητής προσπαθεί να διακρίνει σε ένα αρχαίο αγγείο τα σχήματα που λείπουν. Αλλά ισχύει κι αυτό: ο λόγος της Σαπφούς είναι άμεσος κι ερωτικός, ή τουλάχιστον εγώ επέλεξα να πάρω εκείνες τις ερωτικές φράσεις που είχαν απλούστερη μορφή. Συμβαίνει οι εποχές και τα χρόνια να θαμπώνουν τη σημασία των λόγων. Ομως σ' αυτές τις φράσεις που πήρα, ένιωθα τον αέρα του Ελύτη, ενός μεγάλου ποιητή, ικανού να ξαναζωντανεύει μαγικά μια φράση κουρασμένη. Την ίδια ζωντάνια απαίτησα μουσικά κι από τον εαυτό μου».

-Είναι κουρασμένος σήμερα ο ερωτικός λόγος;

«Δεν είναι; Και έχει συχνά πολλά "πλαστά". Η Σαπφώ στην απόδοση του Ελύτη είναι όμως ένας ολόκληρος ερωτικός πολιτισμός. Ενας κόσμος εύθραυστος, αλλά όχι ένας κόσμος ερωτικών μικροδιευθετήσεων».

-Γιατί βάλατε στον ίδιο δίσκο Σαπφώ, Ευριπίδη, Καρυωτάκη και Καψάλη;

«Η πρώτη μου σκέψη ήταν να κάνω την Σαπφώ αυτόνομο έργο. Σήμερα όμως δεν έχουμε τη δυνατότητα που μας έδινε το βινύλιο: να ηχογραφείς στη μια πλευρά ένα μικρό έργο και στην άλλη τραγούδια. Εξάλλου τα υπόλοιπα τραγούδια τα είχα κάνει το ίδιο διάστημα με την Σαπφώ. Κι όλα μαζί μου έδιναν μια αίσθηση ταξιδιού μέσα στο χρόνο και τελικά ενός πολύ σύγχρονου αισθήματος».

-Για να γράψει κανείς ένα ερωτικό τραγούδι πρέπει να έχει βιώσει έναν έρωτα;

«Δεν έχουμε δει ποτέ έναν σπουδαίο μυθιστοριογράφο, έναν ζωγράφο ή έναν ποιητή 7 ετών, αλλά έχουμε δει συνθέτες να γράφουν σπουδαία μουσική στα 7 τους χρόνια. Η μουσική έρχεται από έναν άλλο δρόμο. Από την άλλη πλευρά, η υπερβολικά τεχνητή μουσική μάς ενοχλεί περισσότερο από καθετί. Κάποιος μπορεί να αποδίδει συγκρατημένα κάτι κι όμως να παράγει περισσότερη συγκίνηση από αυτόν που μιμείται το αίσθημα».

«Φωνή που κόβει σαν διαμάντι»

-Αυτός ο δίσκος φαίνεται να είναι αποτέλεσμα της ισότιμης σχέσης ενός συνθέτη κι ενός ερμηνευτή που ο συνθέτης εκτιμά.

«Παίζει μεγάλο ρόλο η ιδιαίτερη σχέση που μπορεί να 'χει κανείς με μια φωνή. Η Ελευθερία έκανε γι' αυτά τα τραγούδια όχι μόνο σαν φωνή αλλά και σαν στάση. Ενας συνθέτης είναι σαν τον σκηνοθέτη που πρέπει να διαλέξει τον σωστό ηθοποιό. Αλλά ούτε η "αυτοβιογραφία" μου με ενδιαφέρει, ούτε να κόβω ένα μοντελάκι πάνω σε έναν τραγουδιστή, αναδεικνύοντας τη δική του βιογραφία».

-Ποιον δεν θα επιλέγατε γι' αυτόν τον δίσκο;

«Καλές φωνές υπάρχουν. Το ζήτημα είναι και το αίσθημα που κουβαλάει ένας τραγουδιστής. Μερικοί έχουν ένα ψευτοδραματικό ύφος ή μια υπερβολή. Η φωνή της Ελευθερίας ήταν το μουσικό όργανο που ταίριαζε. Μια φωτεινή φωνή, που συγχρόνως κόβει σαν διαμάντι κι έχει κάτι που σε πονάει».

-Εχετε σκεφτεί τι απήχηση μπορεί να έχει ένας τέτοιος δίσκος σε ένα κοινό εγκαταλειμμένο σ' ένα μεγάλο ποσοστό στο εύπεπτο τραγούδι; Ή δεν σας ενδιαφέρει;

«Με ενδιαφέρει. Από την στιγμή που μια δουλειά ανήκει σε έναν κόσμο, ανήκει σε όλους, ακόμα κι αν για κάποιους αυτή η γλώσσα είναι ξένη - αν και αυτό δεν πιστεύω ότι ισχύει σ' αυτό το δίσκο. Τα τραγούδια είναι ένα πανδοχείο».

-Για να μελοποιήσει κανείς ποίηση πόσο χρειάζεται να μην τη φοβάται;

«Με παρέσυραν τα ποιήματα που θεωρούσα ότι ανήκουν στο τραγούδι. Μελοποίησα ποιητές που είχα διαβάσει, που ίσως με είχαν διαμορφώσει και που είχα απέναντί τους ένα είδος ευγνωμοσύνης. Ούτως ή άλλως δεν αισθανόμουν ότι ανήκω σε ένα ρεύμα. Ετσι αποενοχοποιήθηκα εξαρχής».

-Τελικά οι ποιητές μάς ανακαλύπτουν ή τους ανακαλύπτουμε;

«Κυρίως τους ανακαλύπτουμε κι εκείνοι μας ξανασπρώχνουν σε κάτι πολύτιμο που είναι ο εαυτός μας. Αλλά καλό είναι να βλέπουμε τον τρόπο τους κι όχι τους ίδιους. Κάποτε είχα διαβάσει μια φράση του Εγγονόπουλου που, εξηγώντας πώς έκανε ένα σκηνικό, έγραφε ότι είχε χρησιμοποιήσει το κόκκινο που έχουν τα μοσχομπίζελα. Καθώς είχα ξεχάσει αυτό το χρώμα, η φράση του ήταν για μένα μια αποκάλυψη. Κράτησα μια σημείωση: "Είμαι ευγνώμων στον Εγγονόπουλο που μου θύμισε το χρώμα που έχουν τα μοσχομπίζελα, αλλά περισσότερο ευγνώμων είμαι στα ίδια τα μοσχομπίζελα"».

7 - 22/10/2006

Εχω τον δίσκο, μόλις δυό μέρες, δεν θα θελα να πω ότι έχω κάποια περατωμένη γνώμη, τον ακούω...
Εχει δυο τρεις καλές στιγμές, αλλά δεν καταφέρνει και πολλά. Συμφωνώ με το Μαράκι24 σε κάποια σημεία. (χαίρομαι πάντως για την ολοκληρωμένη γνώμη σου, μακάρι να συναντούσαμε συχνότερα αυτή την ωριμότητα σκέψης εδώ μέσα)

Οταν το ακούσω περισσότερο θα επανέλθω... είναι δύσκολο πράγμα να ακούς μελοποιημένη ποίηση, θέλει τον χρόνο της, για να δεις αν σου μιλάει και τι σου λέει. Δεν είναι εύκολη δουλειά, θέλει τον χρόνο της...

(το πρώτο σίγουρο είναι ότι την απαγγελία θα θελα να την λέει πιο αργά. Το έτρεξε κάπως, μπορούσε να το ευχαριστηθεί περισσότερο, ήθελε σχεδόν τον διπλό χρόνο)

Είναι πολύ σημαντικό να κυκλοφορούν τέτοιες δουλειές σε αυτήν την εποχή που ζούμε στην παρακμή του Ελληνικού τραγουδιού!Πρέπει σιγά -σιγά ο κόσμος να αρχίσει να μαθαίνει την ελληνική ποίηση, έστω και μέσα από τα τραγούδια .Έχουμε τόσους σημαντικούς ποιητές στην χώρα μας..........!
Που είναι κρίμα να μην γνωρίζουν τα έργα τους τα νέα παιδιά.
Μπράβο στην Ελευθερία και στον Ξυδάκη για αυτήν την κίνηση.
Εύχομαι να ακολουθήσουν και άλλοι καλλλιτέχνες τέτοιες δουλειές!Τις έχουμε ανάγκη!!!

Επίσης άκουσα ότι κοντά στις γιορτές θα κυκλοφορίσει ένα cd με μελοποίηση
ποιητών και στιχουργών
Την μουσική έχει γράψει η Μάρθα Μεναχέμ.
το cd θα ονομάζεται:'' ΜΙΚΡΗ ΕΛΕΓΕΙΑ''

ΠΟΙΗΤΕΣ:
-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
-ΝΑΠΟΛΕΩΝΤΑΣ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ
-ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΙ:
-ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΗΣ
-ΑΝΔΡΕΑΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ
-ΗΛΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
-ΖΩΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
-ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΜΙΝΑΚΗΣ



Ερμηνεύουν οι:

-ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ
-ΣΟΦΙΑ ΒΟΣΣΟΥ
-ΜΑΡΘΑ ΜΕΝΑΧΕΜ
-ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΡΙΖΟΣ
-ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΑΤΡΑΚΑ
-ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΚΟΠΟΥΛΟΣ

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : krios80 στις 23-10-2006 11:00 ]

Χαίρομαι πολύ που υπάρχει όλο αυτό το ενδιαφέρον για το δίσκο του Νίκου Ξυδάκη, είναι όντως εξαιρετικός. Ο Νίκος Ξυδάκης είναι και παραγωγός στην πρώτη μου δουλειά, είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθύτατα. Να λοιπόν μερικές πληροφορίες για το "Γρήγορα η ωρα πέρασέ":

...20 χρόνια και μία στιγμή. Να αδράξουν είπαν ό,τι «γεννιέται, ακμάζει, προξενεί πόνο και περνά». Έτσι γεννήθηκε ο πρώτος τους δίσκος. Ο τίτλος είναι Γρήγορα η ώρα πέρασε. Κι έχουμε έναν ερωτικό λόγο από τη Σαπφώ ως τις μέρες μας. Τραγούδια σε ποίηση Σαπφούς στην απόδοση Οδυσσέα Ελύτη και σπαράγματα της ποίησης της, σε μορφή πρόζας. Τραγούδια βέβαια είχανε πολλά, φίλοι ήταν και συνεργάτες. Πώς όμως ο Νίκος Ξυδάκης και η Ελευθερία Αρβανιτάκη φθάσανε σ’ ένα δίσκο - χρησμό?
«Θεωρούσα πάντα πολύ δύσκολο να βάλω μια μελωδία σ’ έναν άμεσο ερωτικό λόγο. Κίνητρο μου ήταν να ηχούν τα λόγια πειστικά στο στόμα μου. Άσχετα αν ειπώθηκαν χθες ή αύριο, να κρατούν τη δύναμή τους. Όπως το λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, Σαν να ’ξερε από τότε η ποιήτρια ότι και τα εννέα δέκατα του έργου της να εξαφανίσει ο χρόνος, εκείνη, σαν αίσθηση ζωής, θα επιβιώσει. Διάλεξα λοιπόν τις απλούστερες φράσεις που πιστεύω ότι, ακόμα και σήμερα, εξακολουθούν, σχεδόν μαγικά, να έχουν μια ισχύ», εξηγεί ο Νίκος Ξυδάκης.

Εφτά τραγούδια της Σαπφούς έτσι όπως φτάσανε ως εμάς δια στόματος Οδυσσέα Ελύτη, ένα χορικό του Ευριπίδη όπως μας το μετέφερε ο Κ. X. Μύρης, 3 ποιήματα-μαγικές εικόνες του Διονύση Καψάλη και τέλος, με μια μινιατούρα, ένα κομψοτέχνημα του Κώστα Καρυωτάκη ο δίσκος κλείνει, με μια μπόσα νόβα κι ένα ζευγάρι που γλιστράει στην αίθουσα χορού ενός πλοίου που ταξιδεύει στον χρόνο. Μια μυθολογική εικόνα. Αντανάκλαση άραγε του συνθέτη και της ερμηνεύτριας, ή μήπως η σκιά τους.
Ο Eλύτης κάνει σημερινό το λόγο της Σαπφούς, ο ήχος, η μουσική, η χρήση των εγχόρδων –μας δίνουνε τη διάρκεια– τον επιτείνουν, κι έρχεται η αιθέρια φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, και γι’ αυτό απαλή στο άκουσμα, να μας διαπεράσει καθώς μετατρέπεται σε καθαρό ρυθμό, ανάσα, βαθύτερη ικανοποίηση. Με αυτή τη χαρά που δοκιμάζει κανείς, υπερβαίνοντας τον εαυτό του, σε μια στιγμή αρμονίας με τον κόσμο.

Παίζουν ορχήστρα εγχόρδων συνοδεία σολιστών
Τραγουδούν: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Νίκος Ξυδάκης
Ενορχήστρωση: Βασίλης Κετεντζόγλου
Διεύθυνση Ορχήστρας: Νίκος Πλατύραχος

Αυτά λοιπόν. Να είστε καλά, Λ.

Την Τρίτη 7 Νοεμβρίου στις 6 το απόγευμα η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Νίκος Ξυδάκης θα παρουσιάσουν το δίσκο τους στην εκπομπή του Οδυσσέα Ιωάννου στον Μελωδία.

Επανέρχομαι εδώ αφού άκουσα όλο το δισκάκι....
Ωραίο είναι,ποιοτικό πολύ...Παρ'ολα αυτα δεν βρήκα κάποιο τραγούδι που να με "ταράξει"....Θα ήθελα και κάποιο τραγούδι με περισσότερη δυναμική!

Αγγελική έτσι κι εγώ. Εχω το σιντάκι 15 μέρες, το έχω ακούσει αρκετά, αλλά δεν κόλησα με κανένα τραγούδι. Μπορώ να πω ότι και τον δίσκο, περνάνε και μέρες που δεν τον θυμάμαι να τον ακούσω.

Αλλά όταν τον ακούω, σκέφτομαι ''συμπαθητικός είναι''.
Αλλά δεν μου λείπει και ιδιαίτερα.

Υπέροχος δίσκος, από εχθές τον ακούω. Αυτό που μου πρωτοέκανε εντύπωση είναι πως η Αρβανιτάκη πλέον βγάζει μια πιο μεστή φωνή, ενω νιώθω σαν να μην με ενοχλούν οι ψηλές συχνότητες που έπιανε παλαιότερα.

Σύντομα θα γίνει και δισκοκριτική στο e-Περιοδικό και θα μπει απόσπασμα από το κομμάτι που θα μου πείτε.

Ποιό σας αρέσει περισσότερο; (εγώ θα έλεγα το Τι Θέλω Τι)

Μα δεν πιάνει,πλέον,τις ψηλές συχνότητες που είχε παλαιότερα...

Εννοείς πως δεν μπορεί πλέον; Ή οτι διαπίστωσε οτι ενοχλεί κάποιους;

Καλύτερο το ''Γρήγορα η ώρα πέρασε''. Η μουσική του τέλεια.

Eννοώ ότι η φωνή της δεν είναι τόσο ψηλή όσο ήταν,ότι δεν έχει τις πιο ψηλές νότες που είχε.

Παράθεση: Το μέλος jorge στις 15-11-2006 στις 12:11 έγραψε... Εννοείς πως δεν μπορεί πλέον; Ή οτι διαπίστωσε οτι ενοχλεί κάποιους;

Απλά να σημειώσω ότι εγώ που αγάπησα αυτή την φωνή την αγάπησα για τις ψηλές νότες. Δεν άκουγα τσιρίδα... άκουγα μια μελωδική φωνή...

Τώρα πιστεύω πως με τα χρόνια το χάνει αυτό. Γίνεται ελαφρώς πιο μπάσα. Οκ...

Όχι, δε θα έλεγα πω οτι άκουγα "τσιρίδες". Αυτές τις ακούω μόνο από την Τσαλιγοπούλου (Αρζεντίιναααα, ωχ Παναγία μου).

Η Αρβανιτάκη δε με ενοχλούσε τόσο, γιατί τις ψηλές δεν τις εκβίαζε... Είχε ένα μέτρο.

Συμφωνώ!
Τις έβγαιναν αβίαστα οι ψηλές ,κ συγχρόνως είχε "κάτι" που εμένα προσωπικά μου παρέπεμπε σε Μικρασία..τώρα δεν έχει-στον ίδιο βαθμό- ουτε αυτό,ούτε τις ψηλές της,αλλά έχει κερδίσει ως ερμηνεύτρια,γίνεται όλο και καλύτερη.
Απτην άλλη,η Τσαλιγοπούλου,ναι κάπου μπορεί να ενοχλεί η χροιά της,αλλά αυτή και αν είναι καλή ερμηνεύτρια.Ειδικά όσοι την έχουν ακούσει στη συναυλία για τη Βίκυ Μοσχολιού,στη Μαρκίζα,καταλαβαίνουν τι εννοώ.

Άκουσα το δίσκο μάλλον αδιάφορα στην αρχή. Και με επιφύλαξη. Τον ακούω αρκετό καιρό τώρα, με διαλείμματα, και με κερδίζει όλο και περισσότερο. Η ερμηνεία της Ελευθερίας που είναι κορυφαία, τα "χιτς" όπως "Όσ' άστρα γύρω βρίσκονται" ή "Γρήγορα η ώρα πέρασε" και "Τι θέλω τι" και μετά όλα τα υπόλοιπα...δημιουργούν ένα τόσο ιδιαίτερο σύνολο. Όλα τα κομμάτια, και στα ποιήματα της Σαπφώς και όλων των άλλων, δένουν περίφημα μεταξύ τους. Έχω και την εντύπωση ότι λειτουργεί ακόμη καλύτερα σε μοναχικές ακροάσεις.

Μετά από μόλις 1,5 μήνα κυκλοφορίας, ο δίσκος της Ελευθερίας και του Ξυδάκη έγινε Χρυσός.

Στην απονομή του Χρυσού Δίσκου εκπροσωπήσαμε το MusicHeaven εγώ και η Eleni, μοιραστήκαμε τη χαρά των συντελεστών και είχαμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε με τους ίδιους αλλά και τα ...τέκνα τους.

Η Ελευθερία μας μετέφερε τις ευχαριστίες της για την διάκριση "Site του Μήνα" που είχαμε αποδώσει στο website της (Revekka ) και μας είπε οτι μας επισκέπτεται και μάλιστα έχει διαβάσει και το συγκεκριμένο... topic (μαρτυρία της συνεργάτιδάς της αυτό...). Όσον αφορά τη μικρή της κόρη, της είπα οτι πριν 17 χρόνια είχα βρεθεί στη βάπτισή της, μια και οι γιαγιάδες μας ήταν γειτόνισσες

Στην εκδήλωση ήταν και ο "δικός μας" Λεωνίδας Μαριδάκης, τον οποίο ανακάλυψε ο Νίκος Ξυδάκης και μάλιστα συνεργάτηκαν και δισκογραφικά.

Παρέα στους συντελεστές έκαναν και διάφοροι φίλοι, όπως η Τάνια Τσανακλίδου, η Σμαραγδα Καρύδη, ο Θοδωρής Αθερίδης, η Κατερίνα Λέχου κ.α.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 13-12-2006 01:55 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 13-12-2006 02:00 ]