Παράθεση:
Το μέλος rory166 στις 06-10-2006 στις 18:59 έγραψε...
Εγω δεν θα πω 5...αλλα ΤΟ κομματι
Γεννήθηκες για την καταστροφή
και ήρθες να γκρεμίσεις μια ζωή
Δεν συλλογίστηκες τι πας να κάνεις
Μαχαίρι μου ’μπηξες τρελή, θα με πεθάνεις
Και τώρα τρελοκόριτσο γελάς
μα κατά βάθος κλαις και μ’ αγαπάς
Μ’ ένα ποτήρι πίναμε κι οι δυο
Τώρα τα ’χεις κάνει ρημαδιό
Που με παράτησες χωρίς αιτία
και με ρεζίλεψες σ’ όλη την κοινωνία
Και τώρα τρελοκόριτσο γελάς
μα κατά βάθος κλαις και μ’ αγαπάς
Κουρέλι μου ’χεις κάνει την καρδιά
που μ’ άφησες σκληρή κάποια βραδιά
Παλάτι σου ’χτισα πάνω στ’ αστέρια
όμως το γκρέμισαν, τρελή, τα δυο σου χέρια
|
|
Εγκρίνω και επαυξάνω!
και να φανταστείς οτι το έγραψε επιστρέφοντας απο την δουλειά/μαγαζί που τραγουδούσε στις 5 η ώρα το πρωί, μέσα σε 5 λεπτά, καθισμένος στα σκαλοπατάκια της εξώπορτας του σπιτιού του, απλά βλέποντας στο απέναντι παράθυρο μια γειτόνισσά του (την οποία δεν γνώριζε, απλά είδε)!
αυτό είναι έμπνευση! Στίχος, Μουσική και φυσικά Ερμηνεία!
Αν κάποιος έφερε την Τέχνη στον Λαό, αυτός δεν ήταν άλλος απο ότι ο
Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Γιατί, ποιος άλλος είχε τόση απήχηση όσο αυτός; Τα τραγούδια του Θεοδωράκη γίναν αγαπητά και κατανοητά προς τον απλό άνθρωπο, τον μεροκαματιάρη, που δεν έχει σχέση με την τέχνη και δεν θέλει βρε αδελφέ την τέχνη που του πλασάρουν! σε τέτοιο εύρος! και η Φαραντούρη τα έκανε γνωστά αλλά προσωπικά και όσο να μου αρέσει η τελευταία, δεν έχω ακούσει κανέναν συνταξιουχο οικοδόμο πχ, να την τραγουδά με νταλκά, μεράκι και απο καρδιάς, πάνω στα μεράκια του!
