@ Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Γιάννης Χαρούλης είναι συγκλονιστική.
Η μουσική ομάδα μικρή, η ενορχήστρωση λιτή και ουσιαστική, τα όργανα κουρδισμένα (επιτέλους μουσικοί που σταματούσαν και κουρδίζανε όταν καταλαβαίνανε πως τα όργανα είχανε ξεφύγει), σε συνδυασμό με πολύ όμορφο φωτισμό και καλό ήχο, μου έφτιαξε τη διάθεση.
Ο Γιάννης Χαρούλης καλέ είναι νέος! Δεν ξέρω τον περίμενα και καλά 35 αλλά αυτός είναι μικρός αμέ! Αγχωμένος αλλά με μια ηρεμία μαζί και ένα χαμόγελο να χωρά όλο τον κόσμο. Η φωνή του είναι συγκλονιστική (ε ναι το ξαναλέω) κι η ερμηνεία του επίσης.
Η Μαρία Λουκά πιο σφιγμένη, με φωνή καθαρή και γλυκιά, ολόσωστη μουσικά (γιούπι γιούπι ταραρατατζούμ!) και χωρίς να έχει τα κομμάτια σε τόνο που δεν φτάνει, μια χαρά δηλαδή αν και τραγούδησε λίγο.
Οι μουσικοί (Ε δεν θυμάμαι τα ονόματά τους) ενωμένοι, κάνανε και το κέφι τους στη σκηνή (πλην του πνευστού που ήταν κάπως ξεκομμένος), και έδινε ο ένας χώρο στον άλλον (π.χ. σε solo, κλπ). Ωραίες φάτσες, ο καθένας με το στυλάκι του, μοιάζανε να προέρχονται από διαφορετικούς μουσικούς κόσμους αλλά δέσανε άψογα!
Η αλήθεια είναι πως ζήλεψα την θέση του πνευστού (καλέ κύριε Χαρούλη εμένα να πάρετε να παίξω πνευστά) αλλά ας είμαι αντικειμενική πως έπαιξε πολύ όμορφα τις ξύλινες φλογέρες.
Γενικά μια βραδιά που κύλησε γρήγορα, μαζί με τον manblaz + 3, κρασί και τσιγάρα και μαγική μουσική. Ε θα ξαναπάω (Χρήστοοοοοοοο).
Αυτά, να πάτε οπωσδήποτε το είπα;;;;;; Να πάτε!!!!!!!
