Παράθεση:
Το μέλος tolaruba στις 03-11-2006 στις 16:01 έγραψε...
emis pantos 8a poyme ta
ola kala
san ton metanasti
itan kapote dio filoi
|
|
επισης παραπονεμενα λογια ....
Τιιιιιιιιιιιιιιιιιι??? Κάναμε αμάν να την εξαρθρώσουμε και να την βάλουμε στη φυλακή και θα της κάνουμε και γιορτή?? Ααααααααααααααα απα πα πα πα δεν ειναι σωστα πράμματα αυτα!!
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να 'ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας ειναι αίμα,
μπορεί να 'ναι κι απ' το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.
Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ' τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.
Τοτε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ' έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.
Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει απο στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδια της άνοιξης, χαμογελάμε.
Ρίτσος...Λεοντής
Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι άυριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές,
σ' όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο
Στίχοι: Αλέκος Παναγούλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες
Οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί.
Όχι άλλα δάκρυα, κλείσαν οι τάφοι
Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί.
Λουλούδι φωτιάς βγαίνει στους τάφους
Μήνυμα στέλνουν οι πρώτοι νεκροί.
Απάντηση θα πάρουν ενότητα κι αγώνα
Για να 'χουν ανάπαυση οι πρώτοι νεκροί
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ! Πολύ μακρύς αδελφέ μου.
Οι χειροπέδες βάραιναν τα χέρια. Τα βράδια που ο μικρός γλόμπος
κουνούσε το κεφάλι του λέγοντας "πέρασε η ώρα"
εμείς διαβάζαμε την ιστορία του κόσμου σε μικρά ονόματα
σε κάποιες χρονολογίες σκαλισμένες με το νύχι στους τοίχους
των φυλακών, σε κάτι παιδιάστικα σχέδια των μελλοθανάτων.
Μια καρδιά, ένα τόξο, ένα καράβι που ‘σκιζε σίγουρα το χρόνο,
σε κάποιους στίχους που ‘μειναν στη μέση για να τους τελειώσουμε,
σε κάποιους στίχους που τελειώσαν για να μην τελειώσουμε.
Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ, δύσκολος δρόμος.
Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον κρατάς
όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου, και μετράς το σφυγμό του,
πάνω σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι χειροπέδες.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρος δρόμος.
Εκτός από προαναφερθέντα απο τα οποία πολλά προσυπογράφω, θα προσθέσω το πολύ καλό για την περίπτωση:
"Εν κατακλείδι - Π. Σιδηρόπουλος" και κατά προτίμηση λόγω συνθηκών, θα έλεγα όπως το έχουν διασκευάσει τα Υπόγεια Ρεύματα, για τον δίσκο "Στον Π - Αφιέρωμα στον Παύλο Σιδηρόπουλο"..
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StaSiS στις 04-11-2006 16:28 ]
"Τριτος παγκοσμιος " και "Ο στρατιωτης" του Παπα/ντινου (Λοιζος-Νεγρεποντης)
"Ο δρομος" ,"Ακορντεον" του Λοιζου επισης..
Κι απο δισκο των Πλεσσα-Παπαδοπουλου "Μιλα μου για την λευτερια"υπαρχουν 2 τραγουδια που ταιριαζουν γαντι .."Οκτωβρης ηταν"-Ρενα Κουμιωτη και"Αυτον τον ουρανο"-Γιαννης Πουλοπουλος
Θα έρθει μόνο μια στιγμή
Μουσική/Στίχοι: Λοΐζος Μάνος
Θα έρθει μόνο μια στιγμή που θα το θυμηθούμε
το μαύρο και το άσπρο το πανί
Ήτανε τίποτα για μας στα χέρια μας θα πούμε
Βροχή ήτανε το όνειρο και έμεινε βροχή
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : semplice στις 04-11-2006 21:26 ]
Για τη γιορτή του Πολυτεχνείου θα ήθελα να σας πω πως κατακλύζει το μυαλό μου με τα τραγούδια του μόνο ένας ..Ο μεγάλος μας ΜΑΝΟΣ ΛΟΙΖΟΣ.
Τα συναισθήματα που σε γεμίζουν οι μουσικές του είναι απερίγραπτα.
Και ίσως ένας από τους λίγους ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΥΣ τρόπους να καταλάβουμε
τα γεγονότα εμείς που δεν τα έχουμε ζήσει.
Με θυμάμαι μετά το σχολείο να πηγαίνω σπίτι να κλείνομαι στο
δωμάτιο μου και να κλαίω.Αυτά.
dijo
05.11.2006, 04:30
Να προσθέσω και το "της γερακίνας γιός", του Β. Τσιτσάνη και του Κ. Βίρβου, ο οποίος έγραψε τους στίχους στα χρόνια της επταετίας.
αν και δεν αφορά τραγούδια θα σου πρότεινα μια ένα 'αλλο τρόπο εορτασμού όπως τον οργάνωσα εγω όταν ήμουν στο λύκειο.Οργάνωση προβολής της ταινίας"ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ" (η αληθινή ιστορία της εξέγερσης των φοιτητών στο πανεπιστήμιο της columbia) η οποία στη περίοδο της χούντας πρόλαβε και παίχτηκε 3 μέρες πριν την απαγορέψουν
σου παραθέτω ένα απόσπασμα απο το βιβλίο
Περιγραφή: «Πολλοί ρωτούν ποιοι είμαστε και μερικοί νομίζουν κιόλας πως το ξέρουν. Είμαστε, λέει, ένα μάτσο μυξιάρικα που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Είναι δύσκολο να πω τι ακριβώς είμαστε. Αλλά δεν έχουμε μύξες. Εκείνο που έχουμε είναι φόβος κι ελπίδα. Ή μεταπτώσεις, καθώς λένε... Οι πατεράδες μας ζουν διαρκώς με την οργή που φέρνει σε ορισμένους ανθρώπους η θέα των μακριών μαλλιών. Εμείς πάλι ζούμε με την οργή που φέρνει σε ορισμένους άλλους η θέα ενός ανθρώπου που κορδώνεται πλάι σε μια αστραφτερή Μερσεντές, απ' αυτές που μοιάζουν να περιμένουν από ένα σοφέρ με λιβρέα να σταθεί επάνω σε κάθε φτερό της. Όσο για τις οδυνηρές εντυπώσεις που προκαλούν τα μαλλιά μας, αισθανόμαστε υπέροχα. Μας αρέσει να βλέπουμε το ύφος που παίρνουν οι αστυφύλακες, την αγανάκτηση των ηλικιωμένων κυριών, την ανησυχία στα πρόσωπα των εμπόρων. Θέλουμε να μας βλέπουν όλοι και να λένε: "Να οι εχθροί του κατεστημένου". Σ' αυτό έχουμε φτάσει, καθώς λέμε και στη γλώσσα της Επανάστασης».
The king is gone
but he's not forgotten
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : kalouka στις 06-11-2006 14:39 ]
Παράθεση:
Το μέλος kalouka στις 06-11-2006 στις 14:35 έγραψε...
αν και δεν αφορά τραγούδια θα σου πρότεινα μια ένα 'αλλο τρόπο εορτασμού όπως τον οργάνωσα εγω όταν ήμουν στο λύκειο.Οργάνωση προβολής της ταινίας"ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ" (η αληθινή ιστορία της εξέγερσης των φοιτητών στο πανεπιστήμιο της columbia) η οποία στη περίοδο της χούντας πρόλαβε και παίχτηκε 3 μέρες πριν την απαγορέψουν
σου παραθέτω ένα απόσπασμα απο το βιβλίο
Περιγραφή: «Πολλοί ρωτούν ποιοι είμαστε και μερικοί νομίζουν κιόλας πως το ξέρουν. Είμαστε, λέει, ένα μάτσο μυξιάρικα που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Είναι δύσκολο να πω τι ακριβώς είμαστε. Αλλά δεν έχουμε μύξες. Εκείνο που έχουμε είναι φόβος κι ελπίδα. Ή μεταπτώσεις, καθώς λένε... Οι πατεράδες μας ζουν διαρκώς με την οργή που φέρνει σε ορισμένους ανθρώπους η θέα των μακριών μαλλιών. Εμείς πάλι ζούμε με την οργή που φέρνει σε ορισμένους άλλους η θέα ενός ανθρώπου που κορδώνεται πλάι σε μια αστραφτερή Μερσεντές, απ' αυτές που μοιάζουν να περιμένουν από ένα σοφέρ με λιβρέα να σταθεί επάνω σε κάθε φτερό της. Όσο για τις οδυνηρές εντυπώσεις που προκαλούν τα μαλλιά μας, αισθανόμαστε υπέροχα. Μας αρέσει να βλέπουμε το ύφος που παίρνουν οι αστυφύλακες, την αγανάκτηση των ηλικιωμένων κυριών, την ανησυχία στα πρόσωπα των εμπόρων. Θέλουμε να μας βλέπουν όλοι και να λένε: "Να οι εχθροί του κατεστημένου". Σ' αυτό έχουμε φτάσει, καθώς λέμε και στη γλώσσα της Επανάστασης».
|
|
σιγουρα θα ειναι πολυ ενδιαφερον και επικοδομητικο,δυστυχως ομως στις γιορτες τα παιδια προτιμουν να ακουν τους συμμαθητες τους να τραγουδουν καθως θεωρουν πως η προβολη μιας ταινιας ή η αναγνωση αποσπασματων αφιερωμενα στα γεγονοτα ειναι πολυ κουραστικα και ανιαρα.Δεν βγαζω και τον εαυτο μου απο αυτο γιατι και γω τα ιδια ελεγα...
Ποιός τη ζωή μου
Ποιος τη ζωή μου, ποιος τη κυνηγά
Να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
Ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
Σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα
Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά
Ποιος τη ζωή μου, ποιος τη κυνηγά
Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
Στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
Πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;
Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά
Ποιος τη ζωή μου, ποιος τη κυνηγά
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Μάνος Ελευθρερίου
Παράθεση:
Το μέλος Fler στις 04-11-2006 στις 09:29 έγραψε...
Πολλά τα είπαν..Ας αναφέρω κι εγώ μερικά όμως..
God bless America - Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Σεράγεβο - Magic De Spell
Κάποτε θα ' ρθουν - Παύλος Σιδηρόπουλος
Χαιρετίσματα στην εξουσία - Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Η πλατεία - Διονύσης Σαββόπουλος
Τσε Γκεβάρα - Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Έφηβα γεράκια - Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Η φάμπρικα - (μου διαφεύγει..)
Αυτά μου ήρθαν προς το παρόν.. 
|
|
Φάμπρικα -----> Γιάννης Μαρκόπουλος
και μερικά ακόμη:
ο χρόνος που μετράει - Δ.Σαββόπουλος (αν και πιο σατυρικο παρά αντιστασιακό- εμεις πάντως το είχαμε συμπεριλάβει μια χρονιά στο πρόγραμμα)
ο ανθρωπάκος
Ελλάς
Στο ίδιο έργο θεατές
ο θούριος του Ρήγα
να ΄τανε το 21
όλα καλά κι όλα ωραία
Εμείς τελειώσαμε με το Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, τραγουδήσαμε και το Σαν το μετανάστη, το Ποιος τη ζωή μου , διασκευασμένο ελαφρώς στο στίχο το Δώδεκα παιδιά, τον Αρχηγό το Λεβέντη τα τελευταία πιο συνηθισμένα. Οι πρώτοι νεκροί επίσης ήταν στη λίστα. Χρησιμοποίησα στη γιορτή και τα λιανοτράγουδα , ειδικά εκείνο το αθάνατο Λιόχαρη μεγαλοχαρη της άνοιξης αυγούλα άρεσε σε όλους...
αυτο που λεει
ηταν πρωι του αυγουστου
κοντα στην ροδαυγη ....
1."Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ" (Θεοδωράκη)
2."Οι πρώτοι νεκροί" (Θεοδωράκη)
3."Είμαστε δυο"(Θεοδωράκη)
4."Διότι δεν συνεμορφώθην" (Θεοδωράκη)
5."Κάποτε θα' ρθουν" (Θεοδωράκη)
6."Ο δρόμος" (Λοίζου)
7."Τ' ακκορντεόν" (Λοίζου)
8."Τσε" (Λοίζου)
9."Θα κλείσω το παράθυρο" (Λοίζου)
10."Ο αρχηγός" (Λοίζου)
11."Πότε θα κάνει ξαστεριά" (Μαρκόπουλου)
12."Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ" (Σαββόπουλου)
13."Ζειμπέκικο" (Σαββόπουλου)
Τουλάχιστον τις χρονιές που ήμουν εγώ υπεύθυνη για την μουσική επιμέλεια της γιορτής αυτά είχαμε παίξει.
Είχα απαγορεύσει τα ξένα τραγούδια.
Θέλανε να παίξουν ξένα τραγούδια; Που κολλάνε ξένα τραγούδια στην επέτειο; Στα δικά μας χρόνια δε θυμάμαι οποιαδήποτε τέτοια απαίτηση...
Κάποια χρονιά είχα κάνει μια γιορτή με υπόκρουση από το Κάντο Χενεράλ (Μίκης Θεοδωράκης) και, παρότι ισπανόφωνο, άρεσε πολύ.
Επίσης, Η κατάσταση πολιορκίας (Το τραγούδι της Μαρίνας - Ρένας Χατζηδάκη) πάλι του Μίκη είναι συγκλονιστικό αν και μεγάλο σε διάρκεια. Θα μπορούσε να "χτίσει" κανείς μια ολόκληρη γιορτή πάνω σ' αυτό.
Και βέβαια, Ποιος τη ζωή μου (Μάνος ελευθερίου - Μίκης Θεοδωράκης) δε θα μπορούσε ποτέ να λείψει.
Στα υπόψη για του χρόνου.
Παιδιά καμιά φρέσκια ιδέα για την επέτειο της 17 Νοεμβρίου;;;
Υ.Γ.η ορχήστρα περιλαμβάνει μια κιθάρα και πιάνο
