Χαίρομαι Πέτρο που διασκέδασες κάπως τις εντυπώσεις σχετικά με τα περί αριστερών...
Σχετικά τώρα με αυτό που έγραψες:
Παράθεση:
Και για να ξαναγυρίσουμε στην επίμαχη συζήτηση, αν ζητούσε τα χρήματα για να κάνει ανοιχτές στο κοινό, μεγάλες συναυλίες, θα ήμουν ο πρώτος που θα τον υποστήριζε.
Αλλά για τους Κολωνακιώτες δεν κόπτωμαι καθόλου.
|
|
θυμήθηκα ότι αυτές τις μέρες έκλεισε ένας χρόνος από μια συναυλία που παρακολούθησα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ήταν για φιλανθρωπικούς σκοπούς και επρόκειτο για την εκ΄τελεση δύο έργων του Μίκη -παρουσία του ιδίου-, της "Ρωμιοσύνης" και του "’ξιον Εστί". Τα όσα αναφέρεις περί Κολωνακιωτών μοιάζουν πολύ με όσα έγραψα ακριβώς ένα χρόνο πριν
εδώ:
"Λοιπόν, νομίζω πως η δική μου άποψη θα ακουστεί αιρετική μέσα στο διθυραμβικό κλίμα του συγκεκριμένου topic αλλά είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο μεγάλη ανάγκη να γράψω τις εντυπώσεις μου για μια συναυλία -και λέγοντας συναυλία εννοώ ολόκληρη τη χωροχρονική διαδικασία που μέσα της συμπεριλαμβάνεται τόσο το μουσικό κομμάτι όσο και όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την εμπείρία "πήγα σε μια συναυλία" (μακαρίζω όσους κατόρθωσαν, τουλάχιστον με βάση τα σχόλια τους για τη συναυλία, να τη βιώσουν ως μια εμπειρία, μυστικιστική σχεδόν, ανάμεσα σε αυτούς και στους μουσικούς μόνο συντελεστές της, για να μην πω ανάμεσα σε αυτούς και το Νταλάρα αποκλειστικά).
Σχετικά με όσα θετικά γράφτηκαν μέχρι τώρα για το ερμηνευτικό κομμάτι της συναυλίας δεν έχω καμία ένσταση και συμφωνώ απόλυτα ότι τόσο η ορχήστρα, όσο και οι χορωδίες, ο αφηγητής, ο βαρύτονος(ο καλύτερος από κάθε άλλον που έχω ακούσει να συμμετέχει στο "’ξιον Εστί") και ο λαϊκός τραγουδιστής ήταν καταπληκτικοί ( προσωπικά νομίζω ότι αυτή η εκτέλεση του "’ξιον Εστί" είναι συνολικά καλύτερη από εκείνη που έχει ηχογραφηθεί με το Νταλάρα στο Ηρώδειο). Το μόνο αρνητικό στον τομέα αυτό ήταν ότι κάποιες στιγμές, ιδίως στη "Ρωμιοσύνη", η χορωδία περισσότερο και η ορχήστρα κάπως λιγότερο δεν ακούγονταν αρκετά δυνατά. Βέβαια, τι ξέρω από αυτά εγώ, ένας ταπεινός ακροατής; Τέλος πάντων, αν άκουγα τη συναυλία ηχογραφημένη και όχι ζωντανά θα ήμουν κατενθουσιασμένος από κάθε άποψη, και το εννοώ απόλυτα.
Έλα όμως που ήμουν εκεί! Φτάνοντας στο Μέγαρο 5 λεπτά πριν την προκαθορισμένη έναρξη δεν είχα ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση να παρατηρήσω και πολλά πράγματα. Μονάχα ένα πολύ ακαθόριστο συναίσθημα άρχισε να γεννιέται μέσα μου το οποίο θα μπορούσα να το συμπυκνώσω στη φράση "Τι γυρεύω εγώ εδώ;". Όταν μπήκα στην αίθουσα το συναίσθημα άρχισε να γίνεται πιο έντονο, κυρίως για δύο λόγους: έβλεπα γύρω μου, πρώτον, ανθρώπους που τους είχα -ή θα μπορούσα να τούς είχα-ξαναδεί σε τηλεοράσεις, εφημερίδες και περιοδικά, αλλά σχεδόν κανέναν από αυτούς δεν τον είχα συνδέσει ποτέ ούτε με το Ρίτσο ούτε με τον Ελύτη ούτε με το Μίκη, ντυμένους με ρούχα τόσο ακριβά που θα μπορούσαν να ντύσουν ολόκληρες μεραρχίες ανταρτών της "Ρωμιοσύνης", και δεύτερον, φωτογράφους απλωμένους σαν τα λαγωνικά στο χώρο να καταγράφουν ψεύτικα χαμόγελα, δήθεν εγκάρδιες αγκαλιές και άλλες παρόμοιες αβρότητες. Τότε συνειδητοποίησα που βρισκόμουν: όχι σε ένα κοινωνικό γεγονός όπως είναι όλες οι συναυλίες, αλλά σε κάτι παραπάνω: σε ένα κοσμικό γεγονός, και μάλιστα εγώ έπαιζα σε ένα βαθμό και το ρόλο της γλάστρας, του διακοσμητικού στοιχείου, μιας μονάδας του "πλήθους κόσμου" της γνωστής ξύλινης έκφρασης των δημοσιογράφων "Πολλοί επώνυμοι και πλήθος κόσμου....". Δεν το κρύβω ότι κάποιες στιγμές πριν την έναρξη της συναυλίας, κατά τη διάρκειά της και κυρίως στο διάλειμμα η αρχική μου ανησυχία μετατρεπόταν σε αποστροφή. Μάλιστα, μετά το διάλειμμα εντόπισα και το Μίκη 5 σειρές πιο κάτω από μένα και διαρκώς στριφογύριζε στο μυαλό μου μια ερώτηση που θα 'θελα να του θέσω στο τέλος της συναυλίας (δυστυχώς δεν τον πρόλαβα...): "Πώς αισθάνεστε", θα τον ρωτούσα,"που τα έργα σας τα τραγουδούσαν κάποτε οικοδόμοι και εργάτες, ενώ τώρα τα ακούν μεγαλοεργολάβοι και εργοστασιάρχες;".
Θα το πω καθαρά και ξάστερα έχοντας πλήρη επίγνωση του τι λέω: η παρουσία αυτού του θίασου των δήθεν "επωνύμων" (λες και εμείς είμαστε ανώνυμοι) πλούσιων αστών και μεγαλοαστών που αποτελούσε ένα κομμάτι του κοινού -δεν ξέρω ακριβώς σε ποιο ποσοστό αλλά σίγουρα ήταν η κυρίαρχη νότα εκεί μέσα- ακύρωσε τα δύο έργα -ιδιαίτερα τη "Ρωμιοσύνη"- στις δύο βραδιές που εκτελέστηκαν στο Μέγαρο. Αυτό που λέω ειπώθηκε ήδη σε προηγούμενα post συγκαλυμμένα και αόριστα, εξ ου και οι παρατηρήσεις άλλων μελών περί αδαούς κοινού, αλλά κανείς δε φρόντισε να προχωρήσει σε συμπεράσματα (γιατί άραγε; ) πέρα από διαπιστώσεις όπως αυτή : " Η πλειοψηφία του κοινού του Μεγάρου δεν υπήρξε σε γενικές γραμμές αντάξια των περιστάσεων. Έδειξε ανεπίτρεπτη άγνοια και ως προς τα δύο έργα, διακόπτοντάς τα με χειροκροτήματα ενδιάμεσα, όπως είπε και η Νεφέλη, δείχνοντας πως πολλοί από τους παρευρισκόμενους πρώτη φορά στη ζωή τους άκουγαν τα εν λόγω έργα. Κρίμα γιατί τα μουσικά κομμάτια που δε σεβάστηκε το κοινό του Μεγάρου τα γνωρίζουν και οι πέτρες. " ή αυτή : " Μοναδικό μελανό σημείο το κλασικό κοινό του ΜΜΑ που από τη μια χειροκροτούσε σε άσχετα μέρη με αποτέλεσμα να κόβονται τα κομμάτια (ειδικά την Παρασκευή στο Δοξαστικόν δεν υπήρξε σωστό σημείο που να χειροκρότησαν.Το έκοψαν 4 φορές.) και από την άλλη ήταν ένα κοινό κουμπωμένο που δεν έκανε ούτε ένα ρυθμικό χειροκρότημα. "
Τα έργα αυτά δεν είναι απλά καλλιτεχνήματα. Δεν είναι μόνο άρτια αισθητικά προϊόντα. Κυριαρχούνται από αναφορές προς συγκεκριμένους αποδέκτες αλλά και εναντίον συγκεκριμένων στόχων και αυτό θα έπρεπε να κάνει πιο προσεκτικούς κάποιους όταν επιλέγουν το χώρο και, συνακόλουθα, το κοινό στο οποίο θα παρασταθούν. Δεκαπέντε χρόνια μετά το θάνατο του Ρίτσου το είδαμε και αυτό (μάλλον όχι για πρώτη φορά και σίγουρα όχι για τελευταία): να ακούν σε συναυλία τη "Ρωμιοσύνη" άνθρωποι σαν κι αυτούς ενάντια στους οποίους πολεμούν οι ανώνυμοι ήρωες της...
Αν χρειαστεί θα επανέλθω. Προς το παρόν, έχω μια τελευταία απορία: καλά, κανείς δεν άκουσε τις δηλώσεις του Νταλάρα στο ρεπορτάζ της ΝΕΤ για τη συναυλία αμέσως μετά από αυτές του Θεοδωράκη; Κάτι υπαινίχθηκε εκεί που δείχνει ότι κι αυτόν τον ενόχλησαν κάποια πράγματα. Εγώ δεν την έχω καταγράψει γι' αυτό και δε θα επιχειρήσω να παραθέσω αυτούσια τα λόγια του..."