Χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που "ακουνε" με την ψυχή τους.Και πολύ περισσότερο χαίρομαι που μέσα από αυτόν τους τον τρόπο τους γνώρισα και τους έκανα φίλους μου.
Θέλω εδώ να σας μεταφέρω κάτι δικό μου προσωπικό.Εδώ στο τόπικ και όχι στο blog.
Τη μουσική λοιπόν του Μικρούτσικου(και όχι μόνο του Μικρούτσικου αλλά δεν είναι το θέμα μας τα ακούσματα μου) άρχισα να την νιώθω όταν ήδη είχα ακούσει πάρα πολλά που δεν διέθεταν τέτοια Αισθητική Πληρότητα.Αρχισα να την καταλαβαίνω όταν ένιωσα πως το κάθε μεγάλο τραγούδι είναι ένας κόσμος ολόκληρος που ΑΦΗΝΩ και μπαίνει μέσα μου και τον γνωρίζω, αφήνοντας τον να κυκολοφορεί στην καρδιά και στο νου μου.Μόνο έτσι πλέον καταλαβαίνω τη μουσική.
Ως εμπειρία και ταξίδι και βίωμα.
Ολα τα υπόλοιπα δεν με ενδιαφέρουν.Δίνουν δουλειά και συζήτηση σε πολύ κόσμο αλλά για μένα είναι ανούσια παραφιλολογία.Δεν θα ήθελα να μπω ούτε καν σε διαδικασία σύγκρισης του δίσκου με παλαιότερους.Ουτε αυτό με ενδιαφέρει.Κάθε εποχή είναι διαφορετική.Και ας μην ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό.Αξίζει ακόμα περισσότερο τον έπαινο μια τέτοια προσπάθεια σήμερα,διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και ο Αλκαίος αλλά και ο Μικρούτσικος είναι ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ πλακωμένοι απο τους όγκους των "σκουπιδιών" και υποφερουν όπως και εμεις.....
Χαίρομαι που σε τόσο δύσκολους καιρούς υπάρχει ο Αλκης Αλκαίος που γράφει και με κάνει πάντα να ανατριχιάζω,ο Θάνος Μικρούτσικος που συνθέτει Μελωδίες -ο Μανώλης Μητσιάς προσωποποίηση της σεμνότητας και του ήθους και της πίστης στο ποιοτικό τραγούδι ,ο Χρήστος ο Θηβαίος με τη μοναδική φωνή και τις μοναδικές ερμηνείες του.
