Παράθεση:
Το μέλος Astron στις 19-11-2006 στις 17:37 έγραψε...
Δεν είναι αυτό το περιστατικό που έχω στο μυαλό μου. Αλλά πριν αναφερθώ συγκεκριμένα θα ήθελα να σε ρωτήσω: Γιατί έχεις την αίσθηση ότι κάποιος μου τα λέει, ή ότι κάποιος με επηρεάζει κλπ; Είναι τόσο αδιανόητο για σένα το γεγονός ότι άνοιξα την Καινή Διαθήκη που έχω στο σπίτι μου και την διάβασα;
|
|
καθόλου αδιανόητο. Καλά μου το 'ψαλλες...
Παράθεση:
Το μέλος Astron στις 19-11-2006 στις 17:37 έγραψε...
Τώρα επί της ουσίας, σχετικά με τις συμπεριφορές του Ιησού, επειδή λες ότι δεν μπορείς να καταλάβεις τί εννοώ, θα γίνω πιο σαφής. Θα ήθελα εάν μπορείς να μου εξηγήσεις τα παρακάτω αποσπάσματα που συνάντησα κατά την ανάγνωση του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου.
"Προς τους εθνικούς μη πηγαίνετε και εις πόλιν των Σαμαρειτών μη μπαίνετε, αλλά πηγαίνετε μάλλον εις τα χαμένα πρόβατα της γενεάς του Ισραήλ" (ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ 10.6)
Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με το πανανθρώπινο μήνυμα του χριστιανισμού; Υποτίθεται ότι ο χριστιανισμός δεν χωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με το έθνος, έτσι δεν είναι;
|
|
Επειδή με ρωτάς για την ερμηνεία των θεολόγων, θα εφαρμόσω εξ ανάγκης τη μέθοδο των παραθέσεων αποσπασμάτων. Το απόσπασμα που ακολουθεί ανήκει στο βιβλίο: «Η Ιστορική Πορεία του Ιησού» του Γεώργιου Π. Πατρώνου, εκδ. Δομος, το οποίο διδάσκεται στη Θεολογική Σχολή και ως προς το θέμα αναφέρει τα εξής:
«Σχετικά με το πρόβλημα της αποστολής των μαθητών μόνο προς τον κόσμο του «οίκου Ισραήλ» και τον αποκλεισμό στη φάση αυτή των περιοχών που κατοικούσαν Σαμαρείτες και εθνικοί έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις. Η μία βλέπει σταδιακή οργάνωση του έργου της ιεραποστολής, που ξεκινάει από τους «εντός», εξαιτίας των ειδικών δυσκολιών και προβλημάτων που θα μπορούσαν να παρουσιασθούν στις περιοχές εκείνες και για τα οποία οι μαθητές ήσαν ανέτοιμοι ακόμη. Μια άλλη άποψη επισημαίνει στα ιερά κείμενα κάποια «θεολογική» ερμηνεία στο φαινόμενο, που θέλει να τονίσει ότι η «ώρα» του Ιησού για τα έθνη και η σωτηρία των εθνικών δεν είχε ακόμα σημάνει: «ουκ ελήλυθεν η ώρα». Πάντως το θέμα αυτό της αποστολής των μαθητών «προς τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» (Ματθ. 10, 6), δεν πρέπει να ερμηνεύεται κατ’ ουδένα τρόπο, όπως έχει συμβεί από πολλούς, με βάση δήθεν κάποιο ιουδαϊκό «εθνικισμό» του Ιησού και των μαθητών του, αλλά πάντοτε με βάση το αιώνιο «σχέδιο» της Θείας Οικονομίας και της συγκεκριμένης μεσσιανικής και σωτηριολογικής αποστολής οτυ Χριστού στον κόσμο. Γι’ αυτό τα κείμενα ενώ δεν αποκλείουν την κατ’ αρχή προσέλευση των εθνικών στη νέα πίστη και την ένταξή τους στο σωτηριολογικό έργο του Χριστού, τονίζουν παράλληλα ότι ο χρόνος για τα έθνη και τους εθνικούς δεν είχε ακόμη φτάσει και ότι η λυτρωτική τους «ώρα» πρέπει να τοποθετηθεί στο άμεσο μέλλον. Ο Χριστός επομένως, στην εξέλιξη του έργου του, φαίνεται ν’ ακολούθησε κάποιο «σχέδιο», με συκγκεκριμένες «διαδικασίες» για την εκπλήρωση και ολοκλήρωση της ιστορίας της θείας αποκάλυψης. Αυτό το «όχι ακόμη» για τους εθνικούς αιτιολογεί και τον προσωρινό περιορισμό του ορίζοντα δραστητιότητας των μαθητών κατά την πρώτη αυτή αποστολή τους…»
Δικές μου σημειώσεις: Εν ολίγοις, τα λόγια αυτά του Ιησού αναφέρονται καταρχάς στην πρώτη αποστολή των μαθητών. Ήδη γνωρίζουμε ότι ο Χριστός, όπως σωστά λες κι εσύ, κάνει άνοιγμα προς όλα τα έθνη. Σε άλλο σημείο των γραφών λέει ξεκάθαρα:
«Πορευθέντες, μαθητεύσατε πάντα τα έθνη…» στους μαθητές του. Πράγματι γεννιέται το ερώτημα πώς απ τη μια τα λέει έτσι κι απ’ την άλλη τους αποκλείει; Το θέμα για μένα λύνεται απλά. Δεν εξαρτάται κάθε φορά η λύση του από την δεξιοτεχνία και την κοπτοραπτική του ερμηνευτή των κειμένων, γιατί αν ήταν έτσι, τα λόγια του Χριστού θα μας ήταν άχρηστα. Ας είχαμε τότε μόνο τους ερμηνευτές να μας προσδιορίζουν το σωστό και το λάθος… Η λύση βρίσκεται στις ίδιες τις γραμμές του κειμένου… Και εξηγούμαι:
Καθώς διαβάζω την Καινή Διαθήκη ειδικά, αισθάνομαι συχνά ότι έχω ένα νομικό κείμενο μπροστά μου. Στη νομική το πρώτο γερό μάθημα που πήραμε ήταν η
ΕΡΜΗΝΕΙΑ των νόμων, η οποία όμως δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ξέχωρη από τον νόμο, γιατί τότε δεν θα ήταν ερμηνεία αλλά αυθαιρεσία. Μας μίλησαν για τις κατηγορίες των μεθόδων ερμηνείας: τη [u]γραμματική[/u] (η οποία εμμένει στις λέξεις), την [u]ιστορική[/u] (η οποία προκύπτει από τις ιστορικές συνθήκες που επικρατούσαν και τις ανάγκες που υπήρχαν κατά την γραφή του νόμου) και την [u]τελολογική[/u] –την πιο σπουδαία- όπως μας λένε, που στηρίζεται στον σκοπό του νομοθέτη… Τα γράφω όλ’ αυτά γιατί και κείμενα όπως αυτό δεν μπορούμε παρά με βάση το εργαλείο που διαθέτουμε –δηλαδή το μυαλό- να τα προσεγγίζουμε… Η λογική μου λοιπόν μου επιτάσσει πως είναι ορθό και δίκαιο να κρίνω φράσεις, λέξεις και συμπεριφορές του πρωταγωνιστή της ιστορίας μας, μέσα από το
«όλον» του και όχι αποσπασματικά. Είναι σα να προσπαθώ να κρίνω έναν θεατρικό χαρακτήρα σε ένα έργο, από μία και μοναδική σκηνή, χωρίς να ξέρω πώς συμπεριφέρθηκε στις προγηούμενες σκηνές, χωρίς να ξέρω το «όλον» του. Το «όλον» αποδεικνύει τις αληθείς προθέσεις και μας οδηγεί σε ασφαλείς ερμηνείες για διφορούμενα λόγια… Εδώ λοιπόν πράγματι πιστεύω πως απέναντι στον καθαρό λόγο του Χριστού: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» που άφησε ως τελευταία παραγγελία στους μαθητές του ες αεί… ή σε αλλεπάλληλες προτροπές του, διάχυτες μέσα στα κείμενα, όπως η:
«Ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλ’ οι κακώς έχοντες,… Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. 9, 11-13, Λουκ. 5, 31-32), δεν μπορεί να αντιταχθεί σε δυναμική και αντίφαση η, μεταξύ άλλων λόγων, συγκεκριμένη συμβουλή. Κλίνω λοιπόν κι εγώ στην άποψη ότι σχετίζεται περισσότερο με την
«σειρά» του ταξιδιού των μαθητών, μέσα στο πλαίσιο της
«Θείας Οικονομίας» ή του «Θείου Σχεδίου», έννοιες που στα κείμενα αυτά είναι συνήθεις και ασφαλώς πρέπει να τις λαμβάνουμε υπόψη στην όποια ερμηνεία μας. Αυτή η συγκεκριμένη πρόταση του Χριστού λοιπόν μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευτεί, λαμβάνοντας υπόψη την γενικότερη θέση του στο θέμα, την οποία σε άλλα σημεία έχει διατυπώσει τελείως ξεκάθαρα, με κορυφαίο την τελευταία παραγγελία: «Πορευθέντες, μαθητεύσατε πάντα τα έθνη».
Για την ερμηνεία δηλαδή δεν ακολουθούμε «κοπτοραπτική» μέθοδο αλλά απλώς την λογική μας. Όπως δεν μπορούμε να κρίνουμε έναν άνθρωπο μόνο από μία και μόνη κουβέντα του, έτσι και πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ένα κείμενο μέσα από ένα και μόνο σημείο του, παρά μόνο σε σχέση με το όλον.
Κατά τον ίδιο τρόπο ερμήνευσα νωρίτερα και το θέμα της θέσης της γυναίκας στην Καινή Διαθήκη. Το γεγονός ότι ο Παύλος επιφυλάσσει τη θέση της «σιωπής» στις γυναίκες σε συγκεκριμένο σημείο των λόγων του (το οποίο παρεμπιπτόντως αποτελεί κομμάτι ομιλίας του σε ανθρώπους που όχι μόνο το θεωρούν δεδομένο αλλά επιβεβλημένο οι γυναίκες να έχουν κατώτερη θέση από τους άντρες) δεν μπορεί να αναιρέσει το «όλον» που είναι η ανάδειξη της γυναικείας φύσης στην Καινή Διαθήκη. Από εκεί που σε ολόκληρη την Ανατολή αλλά και στον ίδιο τον Ιουδαϊσμό η γυναίκα βρισκόταν κοινωνικά σε κατώτερη θέση, … σε δεινή κυριολεκτικά κατάσταση, χωρίς να της επιτρέπονται βασικά, στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, με τον ερχομό του Χριστού, εξαίρεται η παρουσία μιας γυναίκας της μητέρας του, της
Παναγίας, και της επιφυλάσσεται ο απόλυτος σεβασμός και υπεράνω όλων των άλλων αγιότητα, εξαίρονται οι
μυροφόρες γυναίκες για την τόλμη τους να διαλαλούν ότι είναι μαθήτριες του Χριστού κινδυνεύοντας να χάσουν οι ίδιες τις ζωές τους, γίνονται ακόμη ακόμη
γυναίκες μαθήτριες του Χριστού – από εκεί που δεν μπορούσαν καν να κουνηθούν από τα σπίτια τους (Στα Ευαγγέλια συχνά γίνονται αναφορές σε ονόματα γυναικών μαθητριών του Χριστού. Αυτό και μόνο για την εποχή, υπήρξε φοβερή
καινοτομία…!).
Ειδικότερα ακόμη πάντως για την αντιμετώπιση των
Σαμαρειτών (αφού αναφέρονται και στο απόσπασμα που αναφέρεις), μπορείς να καταλάβεις πολλά από την συνάντηση του Χριστού με την Σαμαρείτιδα… Δες στο επόμενο σχόλιό μου τι ακριβώς εννοώ και νομίζω πως θα καταλάβεις…
Για να μη θυμηθούμε επίσης εκείνο το χαρακτηριστικό απόσπασμα επίσης από το ευαγγέλιο του Ματθαίου, στο οποίο αναφέρεται πώς «εθνικοί θα καταδικάσουν τους άπιστους Ιουδαίους…:
«Άνδρες Νινευίται αναστήσονται εν τη Κρίσει μετά της γενεάς ταύτης και κατακρινούσιν αυτήν, ότι μετενόησαν εις το κήρυγμα Ιωνά και ιδού πλείον Ιωνά ώδε…» (Ματθ. 12, 41)
Παράθεση:
Το μέλος Astron στις 19-11-2006 στις 17:37 έγραψε...
Στο ίδιο σκεπτικό, είναι και το παρακάτω, αν και αρκετά πιο έντονο:
Κατά Ματθαίον 10.21
Και αφού εβγήκε απ' εκει ο Ιησούς, ανεχώρησε εις τα μέρη της Τύρου και της Σιδώνος. Και μια γυναίκα Χαναναία από την περιοχήν εκείνην εβγήκε και φώναζε "Ελέησέ με Κύριε, υιέ του Δαυΐδ. Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιον".
Αυτός όμως δεν απεκρίθη ούτε λέξιν. Και ήλθαν οι μαθηταί του και του έλεγαν, "Διώξε την, διότι φωνάζει από πίσω μας". Αυτός απεκρίθη "Δεν είμαι σταλμένος παρά εις τα πρόβατα τα χαμένα της γενεάς του Ισραήλ". Αυτή δε αφού τον επλησίασε τον προσκυνούσε και έλεγε "Κύριε βοήθησέ με". Εκείνος της απεκρίθη "Δεν είναι σωστό να πάρω το ψωμί των παιδιών και να το ρίξω στα σκυλιά". Αυτή δε είπε "Ναι Κύριε, αλλά και τα σκυλιά τρώγουν από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους". Τότε ο Ιησούς της απεκρίθη, "Ω γυναίκα, μεγάλη είναι η πίστις σου. Ας γίνει όπως θέλεις". Και εθεραπεύτηκε η θυγατέρα της από την ώραν εκείνην.
Έχουμε δηλαδή μία μάνα Χαναναία που ζητά βοήθεια απ' τον Χριστό για να θεραπεύσει την κόρη της που ήταν άρρωστη. Ο Υιός του παντοδύναμου Θεού της απαντάει ότι αν το κάνει αυτό θα είναι σα να παίρνει το ψωμί απ τα παιδιά (Ιουδαίους) και να το ρίχνει στα σκυλιά (Αλλόθρησκους, αλλοεθνείς). Αυτό συνάδει με το πανανθρώπινο μήνυμα του χριστιανισμού; Συνάδει με το "Χριστός=Αγάπη" όταν αντιμετωπίζει με τέτοια περιφρόνηση μία γυναίκα που ζητά βοήθεια για το άρρωστο παιδί της;
|
|
Ωραία… Ας περάσουμε στο θέμα της Χαναναίας.
Πριν κάνω παράθεση σε απόσπασμα ερμηνευτικό, ας πω δυο δικές μου σκέψεις, με βάση τη λογική μου. Καταρχάς εδώ η ίδια αυτή η ιστορία έχει μια εγγενή αντίφαση. Εσύ επισημαίνεις την αντίφαση των λόγων του Χριστού για τους αλλόθρησκους σε σχέση με τη γενική πίστη που ξέρουμε πως διαπνέει τον χριστιανισμό περί αγάπης για όλους, σε όποιο δόγμα κι αν ανήκουν, αλλά εγώ
θα σε πάω ακόμα πιο πέρα… Αν σε προβληματίζει μια φορά αυτό – και καλώς – εμένα με προβληματίζει διπλά το ΤΙ ήταν αυτό που έκανε τον Χριστό να αλλάξει γνώμη και να αναιρέσει ουσιαστικά τα λόγια του και όχι μόνο να βοηθήσει την Χαναναία αλλά και να την επαινέσει για την πίστη της. Εδώ είναι όλη η ουσία. Αν από την ιστορία έλειπε αυτό το κομμάτι, θα είχες και θα είχε οποιοσδήποτε κάθε λόγο να απορεί για τις αντιφάσεις του Χριστού… Δεν μπορώ όμως τώρα, με αυτήν την εξέλιξη που είχε το περιστατικό, να μην λάβω υπόψη μου αυτήν την μεταστροφή και τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει. Και ασφαλώς δεν μπορώ να την ερμηνεύσω μόνη της, ξέχωρα από την υπόλοιπη δράση του Ιησού.
Και πρώτα πρώτα δεν μπορώ να μην θυμηθώ την
συνάντηση του Ιησού με την Σαμαρείτιδα. Ξέρεις, την εμμονή με το Ματθ. 10, 6 την είχαν κάποτε οι λεγόμενοι
Συνοπτικοί, που προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι ο Ιησούς ήταν ένας Ραββί που είχε σκοπό α απευθύνει την δραστηριότητά του εθνικιστικά μόνο προς τα «απολωλότα του Οίκου Ισραήλ»… Πάντοτε, όμως, κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο
«ξεχνούσαν» την άλλη ιστορία των ευαγγελίων. Την συνάντησή του Χριστού δηλαδή με την Σαμαρείτιδα. Τι συνέβη εκεί; Το περιστατικό διαδραματίζεται στην πηγή Ιακώβ, όπου κάθεται ο Χριστός μετά από κοπιαστικό ταξίδι να ξεκουραστεί. Μην ξεχνιόμαστε, ο Χριστός ανήκει και εκπροσωπεί εδώ τον ιουδαϊκό κόσμο ενώ οι Σαμαρείτες εκπροσωπούν το αντίπαλο δέος. Με τους Σαμαρείτες
«ου συγχρώνται Ιουδαίοι» (Ιωάν. 4, 9). Εμφανίζεται λοιπόν η Σαμαρείτιδα στην πηγή και ο Χριστός ξεκινά πρώτος την συζήτηση. Το θέμα είναι «το ζων ύδωρ», με αφορμή το νερό που της ζήτησε να του δώσει. Η γυναίκα τον ρωτά: «Πώς εσύ που είσαι Ιουδαίος ζητάς να πιεις νερό από εμένα που είμαι Σαμαρείτισσα» και ο Χριστός ξεκινά να της μιλά για το
ζων ύδωρ που ο ίδιος προσφέρει και που το προσφέρει
σε όλους ανεξαίρετα… Κι ύστερα στις «επιπλήξεις» των μαθητών του επειδή μίλησε με Σαμαρείτιδα ενώ δεν επιτρεπόταν, αφού ήταν αλλοεθνής, τους μίλησε για την ώρα του θερισμού αλληγορικά, εννοώντας πως ήρθε η ώρα το κήρυγμά του να μην περιορίζεται πια στους Ιουδαίους αλλά να επεκταθεί:
«Ιδού λέω υμίν, επάρατε τους οφθαλμούς υμών και θεάσασθε τας χώρας, ότι λευκαί εισι προς θερισμός ήδη» (Ιωαν. 4, 35).
Εξάλλου, γενικότερα, θα ήταν παράλογο να θεωρήσει κανείς πως ο Χριστός ήταν αντίθετος με τους εθνικούς και επεφύλασσε στους ομοεθνείς του ξεχωριστή μεταχείριση, γιατί το γεγονός ότι έκανε ανοίγματα σε όλους ήταν ένα από τα πιο σημαντικά που έτρεφαν το μίσος εναντίον του των Φαρισαίων, οι οποίοι ανέμεναν τον προσωπικό εθνικό τους Μεσσία, χρόνια πριν… Αν χρειάζεστε και γι’ αυτό αποσπάσματα, πείτε μου να το κάνω (Ενδεικτικά αναφέρω τις κατηγορίες που του προσήπταν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι…., Τον αποκαλούσαν περιφρονητικά «Σαμαρείτη» -άρα αλλόθρησκο- και φορέα πνεύματος δαιμονικού (Ιωάν. 7, 20- 8, 48 – 10, 20) «αιρετικό», «μάγο», «δούλο των ειδώλων» κ.ο.κ…. Λέτε να το έκαναν αυτό αν τους παρουσιαζόταν ως ο εθνικός τους Μεσσίας και δεν επιχειρούσε ανοίγματα προς όλα τα έθνη, προς όλους τους ανθρώπους, πράγμα που απεχθάνονταν οι Ιουδαίοι, αφού ήθελαν να κατέχουν τη θέση του εκλεκτού έθνους).
Δεν μπορώ λοιπόν να την παραβλέψω όλη αυτήν την κατάσταση στην ερμηνεία μου, γιατί τότε δεν ερμηνεύω αλλά ψαλιδίζω…
Η παραπομπή μου στο θέμα αυτό δεν θα γίνει με παράθεση κειμένου, γιατί πραγματικά αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς ολόκληρο το κεφάλαιο, το οποίο περιέχει πολλά στοιχεία και αποδείξεις και γεγονότα, από τα οποία διαφαίνεται ότι κάθε άλλο παρά αντίθετος προς τους εθνικούς, ειδωλολάτρες και αλλόθρησκους υπήρξε ο Χριστός. Παραπέμπω λοιπόν στο ίδιο βιβλίο που σου είπα πριν, στις σελ. 367-375.
Ας περάσουμε όμως
ειδικότερα στην ιστορία της Χαναναίας και της ερμηνείας της, με βάση και πάλι το «όλον»…
Εφόσον λοιπόν ο Χριστός είναι ανοιχτός στα έθνη και σε όλους στους ανθρώπους γιατί λέει στην Χαναναία:
«ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» κι ύστερα
«Ουκ έστιν καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις»; Είναι όντως φαινομενικά αντιφατικό. Όμως με βάση όλα αυτά που σας παρέθεσα παραπάνω που αποδεικνύουν νομίζω περίτρανα ποια ήταν η πραγματική θέση του Χριστού απέναντι στους λεγόμενους εθνικούς αλλά και με βάση επίσης την τελική πράξη του Χριστού σ’ αυτήν την ιστορία της Χαναναίας η ερμηνεία δεν μπορεί να δοθεί παρά πάλι μέσα από την έννοια του «θείου σχεδίου» που επίσης διαπνέει όλο το κείμενο της Καινής Διαθήκης. Ο Χριστός δοκιμάζει την πίστη της κι αυτή η δοκιμή
δεν είναι ένα βασανιστήριο ούτε μια σαδιστική συμπεριφορά… Γίνεται προς παραδειγματισμό. Έτσι κι αλλιώς θα την βοηθούσε. Το έκανε τόσες και τόσες άλλες φορές.. Ήθελε όμως να δείξει στους μαθητές του ότι αυτό που προσφέρει (το «ζων ύδωρ») το δίνει μόνο όταν βλέπει
ταπεινοφροσύνη… Όπου εγωιστής εκεί και «κυνάρια». Η Χαναναία όμως ούτε προσβλήθηκε από την πράγματι προσβλητική απόκριση του Χριστού που την παρομοίωσα με σκυλί ούτε θίχθηκε, αλλά με αξιοπρέπεια και απόλυτη αγάπη δέχθηκε την προσβολή και συνέχισε να ζητά βοήθεια.. Αυτό ήθελε να δείξει ο Χριστός κι αυτή είναι η πιο σωστή ερμηνεία… Ότι το «ζων ύδωρ» που προσφέρει είναι για τους ταπεινόφρονες… Και θα το επαναλάβω κι εδώ κι ας το είπα με ένα σωρό παραθέσεις και παραπομπές προηγουμένως…
Αν πράγματι ο Χριστός ήταν εθνικιστής και περιφρονητικός για τους αλλόθρησκους, κανένας Φαρισαίος και Γραμματέας δεν θα τον κυνηγούσε….
Παράθεση:
Το μέλος Astron στις 19-11-2006 στις 17:37 έγραψε...
Συνεχίζουμε...
Κατά Ματθαίον 11.20-11.25
Τότε άρχισε ο Ιησούς να κατηγορή τας πόλεις εις τας οποίας είχαν γίνει τα περισσότερα θαύματά του διότι δεν μετενόησαν. "Αλλοίμονόν σου Χοραζίν, αλλοιμονόν σου Βηθσαιδά, διότι εάν τα θαύματα τα οποία έγιναν σ' εσάς είχαν γίνει εις την Τύρον και την Σιδώνα, θα είχαν δείξει μετάνοιαν προ πολλού, με σάκκον και στάκτην. Εν τούτοις σας λέγω, η Τύρος και η Σιδών θα υποφέρουν πιο λίγο από σας κατά την ημέραν της κρίσεως. Και συ Καπερναούμ που υψώθηκες έως τον ουρανόν, θα καταβιβασθής έως τον Άδην, διότι, εάν εις τα Σόδομα είχαν γίνει τα θαύματα, τα οποία έγιναν σ' εσέ, θα παρέμεναν μέχρι σήμερον. Αλλά σας λέγω ότι η χώρα των Σοδόμων θα υποφέρη πιο λίγο από σένα κατά την ημέρα της κρίσεως.
Εδώ έχουμε πολλά να πούμε. Έχουμε σχεδόν μία πιστή αντιγραφή του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης. Οι πόλεις εκείνες που δεν πίστεψαν θα υποφέρουν και θα καταβιβασθούν εις τον Άδην! Είτε το πάρουμε αλληγορικά είτε κυριολεκτικά πρόκειται για τρομοκρατικές φράσεις. Βλέπουμε λοιπόν πως ο Υιός του Θεού, αφού δεν κατάφερε να πείσει ορισμένες πόλεις με τα θαύματά του αρχίσει να τις καταριέται. Εδώ δεν βλέπουμε ούτε Θεό της αγάπης, ούτε Θεό που συγχωρεί.
Υπάρχει κι ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που έρχεται σε αντίθεση με αυτά που μας μαθαίνουν στο σχολείο: Υποτίθεται ότι ο Χριστός δεν έκανε τα θαύματα για να πείσει τον κόσμο. Άλλωστε για αυτό δεν κατέβηκε θαυματουργά από τον σταυρό όταν του λέγανε να κάνει θαύμα για να σωθεί. Κι όμως εδώ τον βρίσκουμε εξοργισμένο με τις πόλεις που δεν πείστηκαν παρά τα θαύματα που είχε κάνει εκεί. Μάλιστα λέει ότι αν τα είχε κάνει σε άλλες πόλεις θα είχαν πειστεί προ πολλού.
Αυτά όχι ως κριτική του χριστιανισμού, αλλά περισσότερο ως προβληματισμός. Νεκταρία θα ήθελα να ακούσω την άποψή σου πάνω σε αυτά μιας και έχεις μελετήσει σε βάθος την Καινή Διαθήκη. Τί εξήγηση δίνουν οι θεολόγοι;
|
|
Δεν είναι η μοναδική φορά, πρέπει να σε πληροφορήσω, που ο Χριστός εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο. Πάλι στο κείμενο του Ματθαίου μπορείς να διαβάσεις:
«Παν ου δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται», «ο μένων εν εμεοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν. Εάν μη τις μείνη εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη, και συνάγουσιν αυτά και εις το πυρ βάλλουσι και καίεται», αλλά και αλλού σε αναφορά για την Ιερουσαλήμ και την τύχη της… Μην ξεχνάμε κάτι βασικό, για την ερμηνεία τέτοιων λόγων. Ο Χριστός
δεν ήρθε για να χαϊδέψει αυτιά. Ήρθε για να κάνει
επανάσταση προτείνοντας έναν νέο τρόπο ζωής. Μην τον μπερδεύουμε μ’ αυτές τις προτεσταντικές εικόνες που θέλουν να του προσάψουν οι ευαγγελικοί και τα άλλα παρακλάδια, ως τον καλό βοσκό που έχει ένα χάδι για όλα τα προβατάκια του… Για να τα βάλεις με Γραμματείς και Φαρισαίους χρειάζεσαι λόγο κοφτερό, για να αλλάξεις τις πεποιθήσεις του κόσμου και να τις βγάλεις από τα δεσμά της
υποκρισίας που ζούσαν την εποχή που ζούσε ο Χριστός, έπρεπε όχι μόνο να μιλά μες στην καρδιά του αλλά να τον προειδοποιεί ορθά κοφτά για την πορεία του… Δεν εκνευρίζεται που δεν πιστεύουν στα θαύματά του. Αυτά είναι παιδιάστικα… Δείχνει το μέγεθος της
σκληρότητας και της υποκρισίας…, όπως το έκανε τόσες και τόσες φορές σε επιμέρους διαλόγους με τους Φαρισαίους… Η επανάσταση απαιτεί ταρακούνημα… Κι ύστερα για να καταλάβει κανείς το
«ταρακούνημα» και
για να καταλάβει ότι ο Χριστός την ώρα που τα λέει όλ’ αυτά δεν κρατάει ένα ραβδί στο χέρι και τιμωρεί τα «κακά παιδάκια», πρέπει πρώτα κανείς να μελετήσει τα περί «Δικαίας Κρίσεως» και τα περί αυτών που αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο στις γραφές…, αλλά κυρίως στην ερμηνεία των εκκλησιαστικών πατέρων, που τα κείμενά τους είναι επίσης σημαντικά για ό,τι ονομάζεται ορθόδοξη πίστη. Τίποτε δεν πρέπει να το βλέπουμε ξέχωρα, από μόνο του. Η Δίκαιη Κρίση εν ολίγοις σχετίζεται με την πρόταση ζωής που κάνει. Το νόημα της Δίκαιης Κρίσης, όπως τουλάχιστον επικρατεί στην ερμηνεία των γραφών, είναι
ταυτόσημο της «αυτοκρίσης». Δεν είναι ο Θεός τελικά που κρίνει τις πράξεις μας αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Και με τέτοια λόγια ο Χριστός μιλά ως
«προβλέπων» απλώς την πορεία ανθρώπων και όχι ως
«καταδικάζων». Στην Παλαιά Διαθήκη σίγουρα ο τιμωρητικός χαρακτήρας ήταν έντονος, με τον ερχομό του Χριστού όμως,
η προσπάθειά του ήταν να δείξει ότι η όποια «καταδίκη» (όπως μπορεί να υπάρχει) προέρχεται από τον ίδιο μας τον εαυτό… Αλλά αυτό για να το καταλάβει κανείς χρειάζεται να έχει μπει στο νόημα αυτού του κεφαλαίου, διαβάζοντας όχι μόνο τις γραφές.
Και ασφαλώς δικαιολογώ κι εσένα Παύλο και οποιονδήποτε που πίσω από τα λόγια αυτά διακρίνει τραχύτητα και πιθανώς παραλληλισμό με τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, γιατί αυτό θα προέκρινε και μια «γραμματική» ερμηνεία του κειμένου… Όμως όταν ακόμα και στη νομική επιστήμη, η «γραμματική ερμηνεία» τις περισσότερες φορές απορρίπτεται ως επικίνδυνη, φανταστείτε πόσο θα πρέπει να απορρίπτεται μία τέτοια μέσα στο πλαίσιο της ερμηνείας θρησκευτικών κειμένων…
Όσο για αυτό που μας δίδασκαν στα σχολεία
ότι δεν κάνει θαύματα για να πείσει τον κόσμο, μάλλον είναι μια αυθαίρετη ερμηνεία, εφόσον από πουθενά δεν προκύπτει από τα κείμενα ή την όλη δράση του Χριστού.
Αν δεν τα κάνει για να αποδείξει κάτι, γιατί τα κάνει; Ποιος ο λόγος να τα κάνει; Θα ‘θελα πραγματικά κάποιος να μου πει… Το «υπέρλογο» και η φανέρωσή του μόνο την ενίσχυση μιας «πίστης» μπορεί να έχει ως σκοπό… Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο… Επομένως, δίκαιη η «αγανάκτηση» -ας το πούμε κι έτσι- αν μπροστά στα μάτια τους φανέρωνε τη φύση του και εκείνοι επέλεγαν να τα κρατούν κλειστά…
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : gate στις 19-11-2006 21:05 ]