Η δύναμη της νοσταλγίας..

Χθες βράδυ,μετά από μιά κουραστική μέρα,αφέθηκα στον δερμάτινο καναπέ και έπιασα το τηλεχειριστήριο.
Παραδόξως πέρασα καλά,ανακαλύπτοντας ότι απέναντι σε λικνιζόμενους φτιασιδωμένους,ημίγυμνες καλλιτέχνιδες,γραβατομένους αντιπάλους και αλληλοπυροβολούμενους Αμερικάνους,έπαιζε μιά εκπομπή που είχε να πει πολλά..
Δυστυχώς δεν την παρακολούθησα από την αρχή.Απ'ότι βλέπω στο πρόγραμμα λεγόταν "Μασσαλία,μακρινή κόρη."
Είδα ιστορίες ανθρώπων ελληνικής καταγωγής που μεγάλωσαν στη Γαλλία.Οι παππούδες τους μετανάστευσαν εκεί,έζησαν εκεί μια άλλη ζωή ενσωμάτωσαν τη Γαλλική κουλτούρα.Αυτοί οι άνθρωποι όμως,πάντα αγαπούσαν την Ελλάδα,λαχταρούσαν την Ελλάδα,ήθελαν να γυρίσουν και να πεθάνουν στην Ελλάδα!
Είδα τα δάκρυα μιάς γυναίκας που έζησε στη Γαλλία,στερήθηκε τον Έλληνα πατέρα της που γύρισε στην Κάλυμνο,την ιδιαίτερη πατρίδα του κι έμεινε πάντα εκεί ,εγκαταλείποντας στη Γαλλία τη σύζυγο και τα παιδιά του.Αυτή η γυναίκα είχε πάντα το όνειρο να γυρίσει στην Ελλάδα και να πεθάνει σ'ένα σπιτάκι στην Κάλυμνο,ανάμεσα στις πορτοκαλιές και το Αιγαίο.
Ενας άλλος άνθρωπος μισός Γάλλος μισός Έλληνας που έκανε μιά μεγάλη προσπάθεια να έρθει να εγκατασταθεί στην Ελλάδα,μαγεμένος από τη νοσταλγία που ξεπηδούσε μέσα από τις διηγήσεις για την ομορφιά της ζωής στην πατρίδα και τα βιβλία της ελληνικής ιστορίας που μελετούσε,"έσπασε τα μούτρα του"πάνω στην σκληρή επιφάνεια της γραφειοκρατίας και της ανοργανωσιάς του περιβλήματος αυτής της κατα βάθος φιλόξενης χώρας..τα μάζεψε και γύρισε στη Γαλλία με τη νοσταλγία του να πονάει περισσότερο από πριν..
Κι ένας άλλος,που ο πατέρας του δεν γύρισε ποτέ στην Ελλάδα,ένιωθε τόσο έντονα τη νοσταλγία που άφησε τους γονείς και τους συγγενείς του στη Γαλλία,πήγε στην πατρίδα των παππούδων του,τη Σύμη,αγωνίστηκε να προσαρμοσθεί στον τρόπο ζωής του νησιού,διδάχθηκε τις παραδόσεις και έγινε ιερέας θέλοντας να υπηρετήσει τον τόπο και την παράδοση της πατρίδας.Σαν "εξωγήινο"..ήταν η απάντηση που έδωσε γελώντας στην ερώτηση"πως σε βλέπουν οι δικοί σου στη Γαλλία μετά από αυτό?"

Αντίθετα εγώ τον βρήκα αξιοθαύμαστα γήινο και ανθρώπινο..

Εντύπωση επίσης μου έκανε και η φράση μιας γυναίκας.."η Γαλλία είναι η καθημερινότητά μου,η Ελλάδα ο Παράδεισός μου !!"

@ Margo ενδιαφέρον "διαβάζεται" το πρόγραμμα που παρακολούθησες.

Όντως η η ξενιτιά κι η μετανάστευση είναι ένα "ευαίσθητο" θέμα.

Όμως για να ανήκει αυτό το topic στην κατηγορία "φιλοσοφικές συζητήσεις", προσωπικά χρειάζομαι ένα κάποιο έναυσμα, πέρα δηλαδή από την ύπαρξη του συγκεκριμμένου τηλεοπτικού προγράμματος.

Το θέμα δηλαδή είναι η νοσταλγία κι η δύναμή της;

Η Γαλλία σε σχέση με την Ελλάδα;

Η διαφορετικότητα των μεταναστευμένων από άλλους;

Το πρόγραμμα αυτό καθέ αυτό;

Όλα τα παραπάνω ή τίποτα από τα παραπάνω;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για όποια επεξήγηση.

Παράθεση: Το μέλος margo στις 17-12-2006 στις 12:36 έγραψε... .Αυτοί οι άνθρωποι όμως,πάντα αγαπούσαν την Ελλάδα,λαχταρούσαν την Ελλάδα,ήθελαν να γυρίσουν και να πεθάνουν στην Ελλάδα! Είδα τα δάκρυα μιάς γυναίκας που έζησε στη Γαλλία,στερήθηκε τον Έλληνα πατέρα της που γύρισε στην Κάλυμνο,την ιδιαίτερη πατρίδα του κι έμεινε πάντα εκεί ,εγκαταλείποντας στη Γαλλία τη σύζυγο και τα παιδιά του.Αυτή η γυναίκα είχε πάντα το όνειρο να γυρίσει στην Ελλάδα και να πεθάνει σ'ένα σπιτάκι στην Κάλυμνο,ανάμεσα στις πορτοκαλιές και το Αιγαίο.

Margo όλα αυτά που έγραψες είναι ολοζώντανες εικόνες.Το θέμα είναι πολύ όμορφο.Εχει να κάνει με την νοσταλγία που είναι ένα πολύτιμο συναίσθημα.
Ο ήλιος το χρώμα και η καθαρότητα της θάλασσας και το φως του Αιγαίου -κατά τα δικά μου πιστεύω -τόσο δεμένα με την ψυχή του Ελληνα-ακόμα περοσσότερο
όταν του έχουν λέιψει τόσα χρόνια.Δεν είναι νομίζω τυχαίο πως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι νησιώτες..Η άισθηση του ήλιου πάνω στο μπλε του Αιγαίου και μόνο μπορεί να σε κάνουν να βιώσεις μεσα σου μέσα από αυτήν την απίστευτη ομορφιά,μοναδικά συναισθήματα .Αυτά βίωσε και ο Ελύτης και έγραψε τα διαχρονικά του έργα.Αυτη τη ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ.
Η γνώμη μου είναι πως επιστρέφοντας οι άνθρωποι αυτοί γίνονται περισσότερο άνθρωποι ,βρίσκουν το ευατό τους.Για αυτό και είναι τόσο γλυκιά η νοσταλγία τους.Μακάρι η πατρίδα μας να τους ανοίξει την αγκαλιά της ακόμα και αν δεν φέρνουν μαζί τους κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες δολλάρια ή ευρώ..
Αρκει λοιπόν μια ματιά στο μοναδικό μπλε του Αιγαίου και οι απαντήσεις έρχονται μόνες τους.Για όλους και για όλα.....
Για την ομορφιά ,για τον θεό και τους ανθρώπους.Και για την Ιστορία φυσικά .Ακόμα και η γευση από το αλάτι της θάλασσας αυτά τα παραπάνω μαρτυρά.
Η πατρίδα μας είναι το Αιγαίο και το μεγαλύτερο μέρος του Πολιτισμού (χωρίς εισαγωγικά αυτήν τη φορά) μέσα από αυτό προέρχεται.

YΓ........και ένα ακόμα ..."επιχείρημα" ..

@ Το Αιγαίο δεν είναι μύθος. Είναι υπαρκτό και ανοικτό σε όσους το αγαπούν πραγματικά να πάνε να το κατοικήσουν. Και όχι να το επισκέπτονται στις διακοπές τους και να τραβάνε φωτογραφίες τοπίων για να ικανοποιήσουν τα ...ιδεολογικά τους μέσα στην "ασφάλεια" της πρωτεύουσας.


(Εικόνα: κολλάζ του Οδυσσέα Ελύτη.)

Παράθεση: Το μέλος semplice στις 17-12-2006 στις 16:50 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος margo στις 17-12-2006 στις 12:36 έγραψε... .Αυτοί οι άνθρωποι όμως,πάντα αγαπούσαν την Ελλάδα,λαχταρούσαν την Ελλάδα,ήθελαν να γυρίσουν και να πεθάνουν στην Ελλάδα! Είδα τα δάκρυα μιάς γυναίκας που έζησε στη Γαλλία,στερήθηκε τον Έλληνα πατέρα της που γύρισε στην Κάλυμνο,την ιδιαίτερη πατρίδα του κι έμεινε πάντα εκεί ,εγκαταλείποντας στη Γαλλία τη σύζυγο και τα παιδιά του.Αυτή η γυναίκα είχε πάντα το όνειρο να γυρίσει στην Ελλάδα και να πεθάνει σ'ένα σπιτάκι στην Κάλυμνο,ανάμεσα στις πορτοκαλιές και το Αιγαίο. Μακάρι η πατρίδα μας να τους ανοίξει την αγκαλιά της ακόμα και αν δεν φέρνουν μαζί τους κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες δολλάρια ή ευρώ.. Αρκει λοιπόν μια ματιά στο μοναδικό μπλε του Αιγαίου και οι απαντήσεις έρχονται μόνες τους.Για όλους και για όλα.....

Αυτό semplice ξαναπέστο....μακάρι η πατρίδα να τους ανοίξει την αγκαλιά της και να τους δεχτεί.... (το έχω βιώσει και κάποιες στιγμές μετανοιώνω που επέστρεψα στο Αιγαίο, στο γαλάζιο, στη μοναδικό στη γαλήνη γιατί όλα τα υπόλοιπα δυστυχώς πάνε από το κακό στο χειρότερο. Στο χέρι μας όμως τελικά είναι να βλέπουμε μόνο το Αιγαίο μόνο το γαλάζιο μόνο το μοναδικό μόνο τη γαλήνη που μας προσφέρει απλόχερα η ελληνική φύση)

Ξυσατε πληγες τωρα....Προσφατα γυρισα απο το Παρισι μετα απο σπουδες πανω στη μουσικη.Θα σας πω ενα πραγμα:Μολις ειδα αυτο το απιστευτο χρωμα αυτης της χωρας,ειπα μεσα μου πως τελικα εδω ανηκω και πουθενα αλλου.Δεν εχει να κανει με την νοσταλγια που νοιωθει καποιος ξενιτεμενος,εχει να κανει με τα συναισθηματα που σου προκαλει η...."αυρα" μιας χωρας.Κι αυτη η αυρα σε κυριευει και λες:"Εδω ειμαι.Εδω ειμαι πραγματικα ο εαυτος μου".Αυτα.

(Συγγνωμη αν ειμαι εκτος θεματος)

Παράθεση: Το μέλος nefos στις 17-12-2006 στις 13:58 έγραψε... @ Margo ενδιαφέρον "διαβάζεται" το πρόγραμμα που παρακολούθησες. Όντως η η ξενιτιά κι η μετανάστευση είναι ένα "ευαίσθητο" θέμα. Όμως για να ανήκει αυτό το topic στην κατηγορία "φιλοσοφικές συζητήσεις", προσωπικά χρειάζομαι ένα κάποιο έναυσμα, πέρα δηλαδή από την ύπαρξη του συγκεκριμμένου τηλεοπτικού προγράμματος. Το θέμα δηλαδή είναι η νοσταλγία κι η δύναμή της; Η Γαλλία σε σχέση με την Ελλάδα; Η διαφορετικότητα των μεταναστευμένων από άλλους; Το πρόγραμμα αυτό καθέ αυτό; Όλα τα παραπάνω ή τίποτα από τα παραπάνω; Ευχαριστώ εκ των προτέρων για όποια επεξήγηση.

To θέμα είναι απλώς αυτό που έβαλα ως τίτλο του τόπικ.
Αν νομίζεις ότι πρέπει να μετακινηθεί σε άλλη κατηγορία..διάλεξε μία.
Γιατί δεν μου φάνηκε να ταιριάζει στα"διάφορα"ούτε στα"περί ανέμων και υδάτων".
Θεώρησα ότι η νοσταλγία(νόστος=επιστροφή+άλγος=πόνος) είναι ένα συναίσθημα από την ανθρώπινη ψυχολογία μας.Και η ψυχολογία είναι κλάδος της φιλοσοφίας.



Αν σκέφτεσαι ένα χρόνο μπροστά-σπείρε ένα σπόρο.
Αν σκέφτεσαι δέκα χρόνια μπροστά-φύτεψε ένα δέντρο.
Αν σκέφτεσαι εκατό χρόνια μπροστά-μόρφωσε το λαό.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : margo στις 17-12-2006 21:32 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : margo στις 17-12-2006 22:57 ]

Νοσταλγούμε ότι μας λείπει. Όταν όμως το αποκτήσουμε το εκτιμάμε; Η γυναίκα για την οποία η Ελλάδα είναι ο παράδεισος μήπως όταν έρθει και μείνει σε αυτήν αλλάξει γνώμη; Το θέμα δεν είναι πατριωτικό, είναι μάλλον του ανθρώπου το ανικανοποίητο που μας οδηγεί.

Η οποιαδήποτε πυρκαγιά δεν μπορεί να κάψει τα όνειρα των ανθρώπων ακόμη κι αν αυτά είναι από χαρτί.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : xartinooneiro στις 21-02-2007 23:03 ]