Αποσπασμα από αρθρο περιοδικου «Εικονες» , από την Ρεα Βιταλη
* Μου εκανε πολυ εντυπωση το αρθρο αυτο και ειπα να το μοιραστω μαζι
σας....Πραγματικα οσα λεει , ειναι τοσο παραστατικα και γεματο αληθειες...Που
ημασταν, που ειμαστε, και που θα φτασουμε ακομα αληθεια....?
Που πήγε το Λεωφορείο;
Για τον απόλυτο, μοναδικό, ευλογημένο, εφηβικό έρωτα…
«Εκείνος μέσα στο λεωφορείο του Κτελ, εκείνη απέξω. Τα μάτια τους είχαν κολλήσει επάνω στο τζάμι. Δίπλα σε μια λέπριστη μαϊμού που ανεβοκατέβαινε με
ελατήριο, έναν ξυλινο Χριστο εσταυρωμένο που ανεβοκατέβαινε με λιγότερη
ευκολια, φούντες κοκκινες που πηγαιναν περα δωθε σαν ζελε, ένα αυτοκολλητο « Η παναγια μαζι σου» απ’ακρη σ’ακρη και τη φωνη του Στελαρα στη διαπασων..
Τι φοντο για έναν τοσο μεγαλο έρωτα! Έναν εφηβικο, απολυτο ερωτα. Εκεινος 18 , εκεινη 15. Αναχωρουσε για το πανεπηστιμιο. Ποσα χιλιομετρα μακρια? Εκατομμυρια! Οι εφηβικοι ερωτες εχουν ετσι κι αλλιως άλλες μοναδες μετρησης, αφου γιορταζουν και τον ένα μηνα γνωρημιας σαν αιωνα! Και τωρα εκεινος εφευγε πιο μακρια και αο τον ουρανοΚαι κοιταζονταν διαλυμενοι. Σκονη και θρύψαλα. Περιεργως οι ερωτευμενοι μπορουν να διαλυονται και να συναρμολογουνται χωρις φθορες. Ανεπαφοι! Εφευγε μια χαρα παλικαρι ή μαλλον «φλωρος» . Με τα Sebago παπουτσια με το νομισμα, το Levi’s ψάθα παντελονι, το Lacoste μπλουζακι, τα τσιγαρα του. Ηρθε εναν μηνα μετα για μια μερα. Θα πεθαινε αν δεν την εβλεπε, θα πεθαινε αν δεν τον εβλεπε…Οι ερωτευμενοι πεθαινουν κι ανασταίνονται με μεγαλυτερη επιδεξιότητα και από τον Λαζαρο!
Ηρθε άλλος ανθρωπος. Οι αισθητικες απαιτησεις της γενιας του Πολυτεχνιου εκαναν το καθήκον τους. Τον «προσηλυτισαν» καταλληλα. Μουσι, αμπέχονο, στρατιωτικο σακιδιο. Στην αρχη της εριξε ένα πολιτικο λογυδριο. Πως τα λεγε! Ότι κι να λεγε, θεικα τα ελεγε! Και μετα. Το μετα των εφηβικων ερωτων…..Τι πριν και μετα? Συνεχως! Κατι σαν να γιορταζουν τη χρονια του κουνελιου. Με απεραντο παθος και μια επαρση χαριτωμενη ότι αυτό που κανουν αυτοι, δεν το κανει κανενας άλλος στον πλανητη. Ποσες στασεις αναφερει το καμα σουτρα? Κακομοιρε καμα σουτρα, ποσα δεν ηξερες! Οι εφηβικοι έρωτες εχουν αλλεςς επιδοσεις. Σπανε τα ρεκορ για πλακα. Αλλωστε εκεινος ηταν 18, τον τραβαγε η φυση από την μυτη, εκεινη 15, την τραβαγε η περιπετεια, η περιεργεια. Ειχε γραπωσει το κορμι της και το εσουρνε. Γιαυτο πολλες φορες θυμιζε μαζορετα. Εκτελουσε ότι ειχε ακουσει , ότι ειχε κρυφακουσει, ότι ειχε διαβασει. Πελαγωνε μεσα σε «ερωτικες ζωνες», προσποιησεις , δοκιμες στεναγμων. Θελει το γυναικειο κορμι τον χρονο του. Αλλα εκεινοι βιαζονταν! Με χιλια εγερναν στις στροφες με το μηχανακι. Ποιος να παραφυλαει στη στροφη εκτος από τον Ερωτα και τη Στιγμη! Η απολυτη στιγμη!
Γιαυτο τα ματια των ερωτευμενων εφηβων είναι τοσο καθαρα. Γιατι δεν εχουν εγγραφες. Μοιαζουν με καινουργιο , ατσαλακωτο σχολικο τετραδιο που μολις το ανοιγεις σε αναγκαζει σε υποχρεωσεις. Αγραφα ματια. Δεν εχουν μετρησει αοπυσιες,μονο παρουσιες. Δεν εχουν ουτε ακουστα για ορους, προθεσμιες, διοριες, λογαριασμους, απολογισμους. Δεν εχουν «που παμε» ? Οπου θελει, στο διαλο ας παμε! Η μονη χρονικη στιγμη στη ζωη του ανθρωπου που ο εαυτος του είναι απολυτος συμμαχος…Κριμα σ’οποιον δεν εζησε έναν τετοιο εφηβικο ερωτα αλλα και κριμα σ΄οποιον του ελαχε αργοτερα κι επρεπε να υποδυθει τον εφηβο. Ο έρωτας, αναλογα τη χρονικη στιγμη , μπορει να είναι ευλογια ή αρρωστια! Βάρβαρη αρρωστια. Με μια διαβολεμενη επιπλοκη. Ένα βουητο μονιμο, ένα «που πας?» , μεσα στο αυτι σου…Όταν πια αποφασιζεις παρεα με παραγοντες. Αλλα μεχρι τοτε ειχαν καιρο. Πολύ καιρο!
Τον συναντησε αρκετα χρονια μετα. Οι ιδιοι ανθρωποι, αλλοι ανθρωποι. Αλλο φόντο… Ελειπε και η μαιμου με το ελλατηριο. Στο λεωφορειο ειχαν μπει και αλλοι ( και τοτε ηταν πολλοι αλλα δεν τους εβλεπαν! ) , τα ματια τους ηταν πια γεματα εγγραφες. Τα ειπανε, ευτυχως χωρις πολλα «θυμασαι». Μιζερο πραγμα η νοσταλγια. Τη σιχαινονταν όπως ο διαβολος το λιβάνι. Τελεια αξασκημενη η μνημη της αλλα καθολου νοσταλγικη. Το ανεφερε μαλιστα συχνα σαν παρασημο στη ζωη της. Η νοσταλγια είναι γιαυτους που δεν ταξιδεψαν και σάλλους τοπους, δεν πορευτικαν παραπερα. Όταν τον χαιρετησε, τον «ευχαριστησε για τη «φορα»! Τοσο πολύ ήταν η φορα, που εβγαλε περα εκτοτε πολλα ενδιαφεροντα ταξιδια. Αξιωθικε το πεταγμα στον ουρανο αλλα εκτιμησε και το περματημα στη γη. Οι εφηβικοι Ερωτες εχουν τελικα ένα ζητουμενο….Να’ναι τυχερος ο επομενος!
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Emilia_ στις 26-01-2007 11:27 ]
