Δυστυχώς το ελληνικό λαϊκό τραγούδι έχει αλλάξει κατά πολύ από την εποχή του Ζαμπέτα. Τότε ήταν πράγματι λαϊκό διότι εξυμνούσε κάθε κομμάτι της ζωής του ίδιου του λαού και όχι φτηνό και λαϊκίστικο όπως το έχουν καταντήσει σήμερα. Ο Ζαμπέτας είχε πει:
"θέλει ψυχούλα το τραγούδι και για να το γράψεις και για τα το πεις..."
, κάτι που δεν έχει κανείς μα κανείς σημερινός "εμπορικός (για μένα έμπορος) καλλιτέχνης ή συνθέτης" και πρωτίστως στιχουργός.
Τα τραγούδια εκείνα (Ζαμπέτας, Τσιτσάνης, Μπιθικώτσης, Πλέσσας, Θεοδωράκης, και και και) και μόνο που τα ακούς π.χ. την ώρα του μεσημεριανού φαγητού, αυτομάτως μαζί με τους συνδαιτυμόνες νιώθεις αυτό το όμορφο "κλίμα της παρέας", του γέλιου, της συντροφιάς. Από την άλλη βρε παιδί μου πηγαίνεις σε ενός μεγάλου "εμπορικού" σημερινού τραγουδιστή το μαγαζί γιατί προφανώς έχεις την ανάγκη της διασκέδασης, μόνο που φεύγεις χειρότερα απ'όταν μπήκες. Τα ηχεία και τα μικρόφωνα στη διαπασών να τρυπούν τον εγκέφαλο(για να μην μπορείς να κουβεντιάσεις,και να είσαι εστιασμένος στο "θέαμα"), το αλκοόλ (πολλές φορές μπόμπα) να καίει τα σωθικά και να ζαλίζει, για κουβέντα με την παρέα ούτε λόγος εκεί μέσα, το τσιγαριλίκι, άλλες 3 γουλιές, άλλη μια τζούρα, άντε σπρώχνοντας να πας στην πίστα για έναν χορό και ξανακατέβα,.,..,..,..ώσπου; -Διασκεδάσαμε, λέει, το κάψαμε..! Και την άλλη μέρα λες "χτες ήμουνα στον τάδε και πονάει ακόμα το κεφάλι μου, ζαλίζομαι, βήχω λιγάκι κι έχει κλείσει ο λαιμός μου..." και το καμαρώνεις κιόλας!
Συγγνώμη αλλά αν αυτό λέγεται αληθινή διασκέδαση τι να πω..Δεν είμαι ούτε παππούς, ούτε οπισθοδρομικός που να γυρίζει την πλάτη σε νέα πράγματα και στην πρόοδο του ανθρώπου. Είμαι 21 χρονών και είμαι υπέρ αυτού, αρκεί να είναι Πρόοδος για τον άνθρωπο κι όχι μαζοζωοποίηση και εξευτελισμός του Έλληνα με το τόσο υπέροχο μουσικό παρελθόν. Έχω πάει αρκετές φορές και κάποια στιγμή ίσως ξανατύχει, δεν βγάζω δηλ την ουρά μου απ'έξω. Μια στο τόσο θα πας να κάνεις το χαβαλε σου θα στο ζητήσει επίμονα η παρέα σου να είσαι κι εσύ, ωραία..Από τη στιγμή όμως που γινόμαστε πελάτες αυτού του "κυκλώματος" της εμπορευματοποιημένης "μουσικής" δεν μας φταίει κανείς για τη σημερινή μας μουσική παρακμή.
"Ψυχούλα θέλει το τραγούδι", όχι φράγκα...
