Είναι η καταραμένη ηλικία φαίνεται! Μπορεί να μεγαλώσουμε και να μη λέμε πια τέτοια μελαγχολικά κι απαισιόδοξα, χαρακτηριστικά της παρατεταμένης εφηβείας μας...Ίδωμεν!
tago
11.03.2007, 10:52
Παιδιά, νομίζω πως σας έχει πάρει πολύ από κάτω! Δεν είναι σωστό. Η ζωή είναι όμορφη. Και αν ακόμα έχουμε συναισθηματικές μεταπτώσεις, πάντα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να μας στηρίξουν και να μας κάνουν να νιώσουμε όμορφα. Αισιοδοξία χρειάζεται μόνο και ενδιαφέροντα
Παράθεση:
Το μέλος tago στις 11-03-2007 στις 10:52 έγραψε...
Παιδιά, νομίζω πως σας έχει πάρει πολύ από κάτω! Δεν είναι σωστό. Η ζωή είναι όμορφη. Και αν ακόμα έχουμε συναισθηματικές μεταπτώσεις, πάντα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να μας στηρίξουν και να μας κάνουν να νιώσουμε όμορφα. Αισιοδοξία χρειάζεται μόνο και ενδιαφέροντα
|
|
Συμφωνώ. Παιδιά χαμογελάστε! Μοναξιά είναι έρχεται και φεύγει. Τι 20, τι 30, τι 40, τι 80, στον καθένα μπορεί να αντιστοιχεί από μία μέρα ζωής μόνο. Γι’ αυτό ας ευχαριστηθούμε το χρόνο μας, τις στιγμές μας.
Κατερίνα (Κιτ - κάτ) άσε τις προβοκάτσιες με τις ηλικίες !!!!! Λοιπον, πέρα από πλάκα, ναι αυτό στο συναίσθημα το ένω νοιώσει και εγώ σε διάφορες ηλικίες και σε διάφορες φάσεις της ζωής μου (δημιουργικές, στάσιμες κλπ κλπ). Και δεν νομίζω πως ξεφυτρώνει έτσι από μόνο του, ή απο μία απαισιόδοξη προσέγγιση της ζωής. Οντως, πολλές φορές, στο πλαίσιο μίας παρέας, μιάς σχέσης, ενός χώρου κοινωνικού, εργασιακού, κλπ νοιώθουμε διαφορετικά μήκη κύμματος. Δεν ειναι η διαφωνία, ή μη- κατανόηση στο συγκεκριμένο.
Λες πολλές φορές "δεν έχει και νόημα να το παλαίψω, δεν θα καταλάβουν γρι" .. Κρίνοντας από μένα, αυτό οφείλεται είτε σε κεκτημένες ταχύτητες, δηλ, είμαστε μαζί με ανθρώπους που δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε πως στην πορεία μας έχουμε αλλάξει, είτε σε περιπτώσεις που απλά "πληρώνουμε" το γεγονός πως δεν δώσαμε το στιγμα μας όταν έπρεπε να το δώσουμε. Από φόβο μοναξίας, ανάγκη επιβεβαίωσης κλπ... Μπορεί να υπάρχουν και άλλοι λόγοι ...
Νομίζω πως, ο καθένας, ανάλογα βέβαια με την ιδιαίτερότητά του, πρέπει να καταλάβαι τη διαφορά ανάμεσα στη μοναξιά και τη μοναχικότητα. Η μοναχικότητά μας, ειναι δεδομένη και συνάρτηση της μοναδικότητάς μας. Η μοναξιά όμως, όχι. Μπορούμε, όσο γίνεται να βρίσκουμε ανθρώπους με κοινό μήκος κύμματος. Δεν θα είναι το απόλυτο - ίσως - αλλά θα είναι κάτι. Αρκεί να δίνουμε το στίγμα μας. Ωστε να μπορούν και οι άλλοι να μας αναγνωρίζουν.
Καμμία φορά, δεν βγάζουμε αυτό που είμαστε, για να μην πληγώσουμε, για να μην απομονωθούμε, για να μην εκθέσουμε στο περιβάλλον κάτι που θεωρούμε πολύτιμο για μας. Ομως δεν ειναι έτσι. Μπορεί και οι άλλοι να το έχουν ανάγκη, να το θέλουν. Για να "δουν" και αυτοί τι θα κάνουν με μας....
Και αν πιστευουμε σε αυτό το ιδιαίτερό μας, τότε δεν θα πληγωνόμαστε εύκολα. Γιατί θα ξέορυμε σε ποιούς το απευθύνουμε. Από τους "αλλους" δεν θα πρέπει να έχουμε πολλές απαιτήσεις. Από τους πίο δικούς μας όμως, θα πρέπει να έχουμε ... και κατά κανόνα δεν μας διαψεύδουν. :)
οι ηλικιες ηταν δικο μου
και βγαλαμε τα απλυτα στη φορα παρεα με την φιλτατη kit-kat
tago
11.03.2007, 19:47
Τι να πω και γω που έχω κλείσει τα σαράντα και συνεχίζω…..
Υπομονή! Τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα!!
Παράθεση:
Το μέλος -kirki- στις 05-03-2007 στις 00:43 έγραψε...
Είναι βαρύ το συναίσθημα της μοναξιάς. Μα ακόμα πιο βαρύ το συναίσθημα που βιώνεις όταν γνωρίζεις κάποιον που θα μπορούσε να σε πάρει από τον δρόμο της μοναξιάς και όμως δεν το κάνει...Εκεί είναι που αισθάνεσαι ακόμα πιο μόνος....
(Διαφορετική η αγκαλιά της θάλασσας αυτή τη φορά....διαφορετική και η αγκαλιά της νύχτας...Σε νοιώθω...Καληνύχτα.)
|
|
..γιατί αρχίζεις δειλά να ελπίζεις πως μες τη μοναξιά σου είναι ένα διέξοδο.. κι όταν αυτός χάνεται το αίσθημα της επιτείνεται. Οπότε το κλειδί είσαι εσύ.. Αν βρεις τις δικές σου ισορροπίες θα έχεις πάντα μια συντροφιά..
Το χειρότερο είναι όταν σε περιβάλλουν αγαπημένα πρόσωπα κι εσύ νοιώθεις σαν σκιά αναμεσά τους..
Καλησπερα σε ολους ειναι η πρωτη μου φορα που στελνω μυνημα κ ειμαι κ σχεδον και προσφατο μελος!απο την μερα που ανακαλυψα το σιτε σασ εχω ξετρελαθει ειστε φοβερα ατομα ολοι σας.Οσον αφορα το τοπικ εχετε ενα δικιο δλδ ειναι αυτο που λεμε οτι νιωθουμε κενοι αλλα πιστευω οτι ειναι κ επιλογη μας εχω νιωθω συνεχωσ μονη(παλι καλα που βρηκα εσασ κ εχω μια παρηγορια)αλλα αυτο ειναι θεμα δικο μου κ σε οποιον δεν αρεσει η μοναξια ειναι στο χερι του να το αλλαξει!αυτα..
xamogelo - moy σε βεβαιώ ότι δεν είναι θέμα ηλικίας. Όταν πήγαινα σχολείο ήμουν μόνη για λόγους που δε θα αναφέρω εδώ, γιατί δεν παίζουν ρόλο, αλλά την τόσο δύσκολη και δυνατή μοναξιά μέσα σε κόσμο που αναφέρει η xartino oneiro άρχισα να τη νοιώθω πολύ μεγαλύτερη και τώρα που γίνομαι 28 τη βιώνω σε όλο της το μεγαλείο. Και είναι χειρότερη απ'τη μοναξιά του να είσαι μόνος ή της μοναχικότητας είτε την έχεις επιλέξει είτε όχι (έχω περάσει και από τα 2).
Amelie δε γεννιόμαστε κατά τη γνώμη μου μόνοι ούτε φεύγουμε μόνοι αν σκεφτείς πόσα παιδιά γεννιούνται την ίδια μέρα σε μια πόλη και πόσοι άνθρωποι φεύγουν μαζί την ίδια μέρα αλλά δε θα το συνεχίσω γιατί πάει στο μεταφυσικό το θέμα, όπως στο μεταφυσικό ελαφρώς, αν μπορούμε να το αποκαλέσουμε έτσι (παρ' ότι γίνονται έρευνες πάνω στο θέμα) είναι και ο λόγος που θα διαφωνήσω για το στίγμα που λέει ο Θάνος και κάποιους άλλους λόγους που αναφέρονται από τα μέλη tago και xamogelo-moy. Ας πούμε απλά (και δε μιλάω για τον εαυτό μου) ότι κάποια άτομα πια είναι όντως μπροστά απ' την εποχή τους (αναφέρομαι πάλι γενικά - δείτε το δάσος και όχι το δέντρο) πράγμα που καθιστά πολλές φορές δύσκολη την ουσιαστικότερη και βαθύτεροι επικοινωνίαμε άλλους. Θα συμφωνήσω, βέβαια, στο ότι πάντα θα βρεις κάποιον στο ίδιο μήκος κύμματοσ με σένα, απλά δεν είναι πάντα εύκολο μέσα σε πολύ κόσμο...
Εγώ πιστεύω οτι η μοναξιά ανάμεσα σε πολλούς είναι πιο έντονη σαν αίσθηση απο την μοναξιά που νιώθει κανείς όταν είναι μόνος του. Θεωρώ οτι δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό διότι μεγαλώνοντας και ανάλογα με τα βιώματα σου ωριμάζεις και ίσως αναθεωρείς και πράγματα για τα οποία πριν ήσουν σίγουρος...
Έτσι πράγματα που συνήθιζαν να σε εμπνέουν και να σε εκφράζουν δεν σε εκφράζουν πια...και αυτό τονίζει την μοναξιά που νιώθεις όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε άτομα που εξακολουθούν να εκφράζονται απο τα πράγματα αυτά. Δεν πρέπει να τρομάζεις ούτε να στεναχωριέσαι...αλλα να σκέφτεσαι και να προχωράς μπροστά..
Μόνο αυτοί που γνώρισαν το απαίσιο πρόσωπο της μοναξιάς είναι σε θέση να καταλάβουν και να εκτιμήσουν την χαρά της φιλίας…Β.Γκαθερ
Παράθεση:
Το μέλος theotita στις 21-04-2007 στις 22:56 έγραψε...
xamogelo - moy σε βεβαιώ ότι δεν είναι θέμα ηλικίας. Όταν πήγαινα σχολείο ήμουν μόνη για λόγους που δε θα αναφέρω εδώ, γιατί δεν παίζουν ρόλο, αλλά την τόσο δύσκολη και δυνατή μοναξιά μέσα σε κόσμο που αναφέρει η xartino oneiro άρχισα να τη νοιώθω πολύ μεγαλύτερη και τώρα που γίνομαι 28 τη βιώνω σε όλο της το μεγαλείο. Και είναι χειρότερη απ'τη μοναξιά του να είσαι μόνος ή της μοναχικότητας είτε την έχεις επιλέξει είτε όχι (έχω περάσει και από τα 2).
|
|
Ναί δεν ήταν ποτέ θέμα ηλικίας, όμως ίσως συμφωνήσεις οτί είναι θέμα χρόνου, όπως είπε και η Evanescence-Popi.
Και όπως λές στην Amelie υπάρχει και η μεταφυσική πλευρά, που λίγοι την αντιλαμβάνονται απλώς, χωρίς κάποιες ασκήσεις για να το πετύχουν.
Και ναί είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο να ταξιδεύει το μυαλό σε άλλα μήκη και πλάτη από τους περισσότερους.. ίσως τουλάχιστον, γιατί όλοι σε κάποια μήκη και πλάτη αντιλαμβάνονται τον κόσμο!
Και ναί όλα αυτά μπορεί να εμπεριέχουν μια μορφή μοναξιάς.. μέχρι να βρεί τις ισορροπίες του ο καθένας.. Κι εκεί είναι που γίνεται το μπάχαλο και χάνεται η επικοινωνία..
Να δείς που δεν διαφωνούμε, απλώς ζούμε διαφορετικές ζωές.
Πάμπολλα τα είδη μοναξιάς που νιώθουμε, σε όλες τις ηλικίες.
Ειδικά, άγνωστοι, τον πρώτο καιρό, σε μια πόλη.
Νομίζω όμως ότι η απόλυτη μοναξιά βρίσκει μορφή στο πρόσωπο του εγκαταλελειμένου.
Το είδα σε φίλους, που χώρισαν. Όμως πιο έντονα, το είδα σε μια φίλη, που έχασε τον πατέρα της. Και πρόσφατα στη γιαγιά μου, που στα 74 της, έχασε εντελώς ξαφνικά τον άντρα της, με τον οποίον ήταν μαζί, από τα 16 της. Να είμαστε όλοι δίπλα της, να την βοηθήσουμε, να μην την αφήσουμε μόνη της.
Όμως, όταν όλη σου τη ζωή, έχεις συγκεκριμένο άνθρωπο δίπλα σου, νιώθεις μόνος, ακόμα και αν δίπλα σου είναι συνέχεια 100 άτομα.
Συμφωνώ πολύ μαζί σου movflower. Υπάρχουν πολλές καταστάσεις και είμαστε πολλοί άνθρωποι. Και η εγκατάληψη που περιγράφεις, και όλες οι μορφές εγκατάληψης πρέπει να προκαλούν έντονα το αίσθημα της μοναξιάς.
Και η εγκατάληψη που νιώθουν τα θύματα του trafficking και τα παιδιά των φαναριών.
Παράθεση:
Το μέλος nikoleta17 στις 21-04-2007 στις 21:04 έγραψε...
Καλησπερα σε ολους ειναι η πρωτη μου φορα που στελνω μυνημα κ ειμαι κ σχεδον και προσφατο μελος!απο την μερα που ανακαλυψα το σιτε σασ εχω ξετρελαθει ειστε φοβερα ατομα ολοι σας.Οσον αφορα το τοπικ εχετε ενα δικιο δλδ ειναι αυτο που λεμε οτι νιωθουμε κενοι αλλα πιστευω οτι ειναι κ επιλογη μας εχω νιωθω συνεχωσ μονη(παλι καλα που βρηκα εσασ κ εχω μια παρηγορια)αλλα αυτο ειναι θεμα δικο μου κ σε οποιον δεν αρεσει η μοναξια ειναι στο χερι του να το αλλαξει!αυτα..
|
|
Καλωσήρθες στην παρέα μας
καλησπερα! ειμαι νεο μελος στο φορουμ και αυτη η στηλη ομολογω οτι μου αρεσει πολυ. αφου διαβασα ολες τις αποψεις, συμπαραινω και μεσα απο προσωπικη εμπειρια οτι αυτο το συναισθημα ειναι ισως η αποκολληση που κανουμε αφηνοντας πισω το "παιδι" και συμβιβαζομαστε με το "μεγαλο" που πρεπει να γινουμε. ειναι ενα αγχος για το αυριο, ενα συνοθηλευμα συναισθηματων για την ενηλικιωση...
εγω προσωπικα τρομαζω σε κατι τετοιο...δε θελω να γινω ενας μεγαλος απο εκεινους που κοροιδευω, αλλα να κρατησω αυτη την παρατεταμενη εφηβεια οσο γινεται..υπαρχει πιο ωραιο συναισθημα απο την εφηβεια;;; ολα τα συναισθηματα στην τσιτα!!
ειμαι ακομα εδω...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : soniafili στις 23-04-2007 15:13 ]
νομίζω πως όχι δεν υπάρχει.. είναι κάτι το αξέχατο ..η εφηβεία...
Και είναι ωραίο όλοι ακόμα κι αυτή που την έχουν ζήσει προ πολλού να κρατάν φυλαγμένο το παιδι μέσα τους..
Δυστυχως το αισθανομαι συχνα αυτο.Μπορει να ειμαι με παρεα αλλα δεν τους νιωθω κοντα μου.Νιωθω πως κανενας δεν με καταλαβαινει και ετσι γινομαι απο μονη μου η αιτια να απομακρινονται πολλοι απο κοντα μου.Κανενας δεν θελει διπλα του ενα ατομο που αγαπαει την μοναξια και δεν συμμετεχει στην παρεα του.
