αρχική > e-Περιοδικό > Aρθρα

Ροκ και πολιτική

Στα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν η ροκ αποφάσισε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια κοινότητα προτάσσοντας τα στήθη της εναντίον του καταστροφικού πολέμου που διεξαγόταν στο Βιετνάμ, διαμόρφωνε συνειδήσεις και οδηγούσε σε τέλμα τις απανταχού συντηρητικές κυβερνήσεις με συνθήματα όπως "κάντε έρωτα, όχι πόλεμο" , "φαντασία στην έξουσιά" και άλλα, εμπνευσμένα από το Μάη του '68, από τη Γαλλίκη Επανάσταση, από την ίδια τους τη ζωή...

Γράφει το μέλος Γιώργος (mprizas)
4 άρθρα στο MusicHeaven

Σχόλια

Τρίτη 28 Νοέ 2006

Η ροκ μην παίρνοντας μια ξεκάθαρη θέση στο ζήτημα του ψυχρού πολέμου αποτέλεσε έναν Δούρειο Ίππο για τις απολιθωμένες δυτικές κυβερνήσεις, οδηγώντας τις στην ανυποληψία με τη δημιουργία νέων επαναστατικών σχημάτων που ζητουσαν την πολιτική και οικονομική ισότητα, την κοινωνική απελευθέρωση. Πολύ μακριά από τις αποικιοκρατικές λογικές της αμερικάνικης και δυτικοευρωπαικής νομενκλατούρας, εξίσου μακριά από τις καθεστωτικές και σκληρά ορθολογιστικές λογικές του ανατολικού μπλοκ, αδέσμευτη και ρομαντική η ροκ σαν ένα ποτάμι με κρυστάλλινο νερό ερχόμενο από τα δύσβατα των πιο απροσπέλαστων και ψηλών βουνών΄, διέδιδε την ειρήνη, τη φιλία, τον έρωτα, διεκδικούσε την κοινωνική δικαιοσύνη απέναντι σ' ένα βαθύ καθεστώς εγκατεστημένο από το τέλος του β'παγκοσμίου πολέμου, το οποίο δεν έπαψε να σέρνει από γενεά σε γενεά τις όλέθριες αντιλήψεις και δεισιδαιμονίες του.

Το πρωτογενές υλικό της ροκ, εκείνο που άλλαξε κεφάλαιο στην ανθρώπινη ιστορία, δεν άντεξε πολύ. Η υπερβολική ευαισθησία, που με τα χρήματα που κέρδισε έγινε μεγαλύτερη, η είσοδος στους κόλπους της ανθρώπων με ακραίες ιδεολογίες που στόχευαν στο κέρδος, αλλά κυρίως η ανένταχτη πολιτική τους, τους έστειλαν στον όλεθρο. Jimmie Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, απτά παραδείγματα αυτής της πορείας. Αλλά και στην Ελλάδα, πολύ μετέπειτα, Παύλος Σιδηρόπουλος, Νικόλας Άσιμος, Κατερίνα Γώγου και άλλοι. Άφησαν πίσω τους τη ζωή, γεμάτη πληγές κι άχρηστα δώρα, αναζητώντας μιαν άλλη χωρίς τενεκεδένιες μεγαλουπόλεις που σπέρνεται μέσα τους η εκμετάλλευση, η θλίψη κι ο θάνατος.

Η ροκ δεν πέθανε, ζει ακόμα. Ζει για να συναρπάζει, για να τρελλαίνεται, για να δημιουργήσει το νέο κίνημα που θα ανετρέψει ξανά όλους αυτούς που μας κυνηγούν, μας φοβερίζουν, μας απειλούν, μας εξασκούν με νέες πολιτικές ''ανάπτυξης''. Το ροκ είναι η ελπίδα, κι η ροκ είμαστε εμείς.

Από το ίδιο μέλος

Από την ίδια στήλη

Aρθρα

Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

Στείλε το άρθρο σου

σχολιάστε το άρθρο

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

movflower

#6449 / 28.11.2006, 23:18 / Αναφορά
Περιεκτικότατο και όμορφο το κείμενο σου mpriza μου. Περίμενα καιρό ένα τέτοιο κείμενο γραμμένο από τα χέρια σου.

Φιλιά!!!!

heartbreak-kid

#6450 / 28.11.2006, 23:35 / Αναφορά
ο Mprizas ειναι φιλαράκι και δεν θα με παρεξηγήση σε όσα πω, σωστά ή λάθος:

η ροκ μουσική υπήρξε στάσι ζωής ενάντια σε οποιοδήποτε καθεστημένο από την εποχή της ζούγκλας του μαυροπίνακα. στα τέλη της δεκαετίας του 60, κάποιοι εκμεταλλέυτηκαν-χρησιμοποίησαν την ροκ μουσική ως όχημα για να εκφραστούν ενάντια στον πόλεμο. τούτο δεν σημαίνει ότι ηταν κατ' ανάγκην κακό, όμως η ασύδοτη χρήσι ναρκωτικών και η υπερβολική σεξουαλική αναρχία που δημιουργήθηκε μάλλον τροχοπέδη έγινε τελικά σε οποιαδήποτε μορφή αντίστασης κατά του πολέμου. μήν ξεχνάμε ότι το lsd είχε διαδοθή σε μεγάλο βαθμό από τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες ενώ λέγεται ότι μέσα στους κόλπους τον ροκάδων υπήρχαν και αρκετοί ρουφιάνοι. τελικά ένα τέτοιο μαζικό κίνημα δεν κατάφερε να προσφέρη και πολλά ούτε κατά του πολέμου αλλά ούτε και στην ροκ την ίδια. Πολλά συγκροτήματα που άνθισαν στα 60's όχι κατ' ανάγκην με αντιπολεμικό περιεχόμενο στα τραγούδια τους, άρχισαν να γνωρίζουν κάμψι. το ροκ δεν είναι ουτε η ελπίδα ούτε τίποτε άλλο. το ροκ ειναι μουσικη. ας την αφήσουμε ήσυχη επι τέλους

movflower

#6451 / 28.11.2006, 23:43

το ροκ δεν είναι μόνο μουσική!!!! Έλεος!!!!!! Μόλις έθαψες ολόκληρο το πνεύμα της.

movflower

#6452 / 28.11.2006, 23:44

το πνεύμα του. Όχι της. :D

mnk

#9602 / 25.09.2007, 14:30

Δυστυχώς, ετσι ακριβώς έχουν τα γεγονότα, kid και όχι μόνο.

Καλός είναι ο ρομαντισμός flower, αλλά ακόμα καλλίτερη η ακριβής γνώση της πραγματικότητας. Ο kid δεν έθαψε τίποτα. Αυτά είναι πράγματα γνωστά και ιστορικά αποδεδειγμένα πλέον, μόνο που δεν θα στα πει κανένα mainstream ΜΜΕ.

Ο kid σαν πιο παλιός είναι ενημερωμένος σε βάθος.

nefos

#6453 / 29.11.2006, 01:48 / Αναφορά
@ Λυπάμαι, αλλά βρίσκω το κείμενο αυτό ανεπαρκές στην αναδρομή του και στις αναφορές του. Δεν κατατάσσεται ούτε ως ενημερωτικό/αναδρομικό μα ούτε κι ως η προσωπική ματιά και άποψη του μέλους mprizas. Παραθέτω ένα ίδιου περιεχομένου κείμενο, για το ελληνικό ροκ από τον χώρο του blogspot: http://xnoudiunplugged.blogspot.com/2006/11/blog-post_12.html

vouliakis

#6454 / 29.11.2006, 01:59

Λυπάμαι, αλλά κι εγώ βρίσκω το κείμενο ανεπαρκές, αφοριστικό και ακαταλαβίστικο. Είναι τεράστιο το θέμα Ροκ και Πολιτική και μάλλον θα πρέπει να το ψάξεις κι άλλο το θέμα, mprizas...

Μια ιστοσελίδα που καλύπτει όλη σχεδόν την ιστορία του ροκ (στα αγγλικά):

http://www.scaruffi.com/history/index.html

mprizas

#6455 / 29.11.2006, 06:20 / Αναφορά
Διάβασα κάποια σχόλια, και θα κάνω κάποιες σκέψεις πάνω σ’ αυτά. Είναι απόψεις προσωπικές τις οποίες σέβομαι, και θα κάνω κάποιες παρατηρήσεις και δε θα ασχοληθώ περαιτέρω.

Λένε ότι δεν είναι επαρκές στις αναφορές του. Ενδεχομένως. Αλλά είναι ΑΡΘΡΟ, δεν είναι ΔΙΑΤΡΙΒΗ. Στο άρθρο, κι ειδικά σε κάποιο το οποίο δεν αποτελείται κι από 10.000 λέξεις, απλά αυτός που το γράφει παραπέμπει κάποια στοιχεία τα οποία δίνουν τη δυνατότητα στον αναγνώστη να τα πάει παραπέρα, ενεργοποιώντας τις δικές του γνώσεις και τις δικές του εμπειρίες. Το άρθρο δε διδάσκει, απλά καταγράφει, και δίνει την άποψη του συγγραφέα όσο πιο λυτά κι απέριττα μπορεί να γίνει αυτό. Αποτελεί περισσότερο έναυσμα για συζήτηση, πάρα τελικό συμπέρασμα. Αν ο συγκεκριμένος που το γράφει έχει να ανοίξει εφημερίδα κανά δυο χρόνια δε φταίω εγώ. Ας τον ενημερώσω από αυτό το βήμα ότι τις πουλάνε στα περίπτερα αλλά και αλλού, αν είναι τυχερός.

Και αν ο αγαπητός vouliakis με συμβουλεύει να το ψάξω λίγο περισσότερο, θα του πω ότι ο ήχος και μόνο της rock που ακούω χρόνια τώρα, μου αρκεί για να καταθέσω έτσι απλά και ανεπιτήδευτα αυτό που εγώ νοιώθω, παρουσιάζοντας με το δικό μου τρόπο το πώς αντιλαμβάνομαι τα πράγματα.

Αλήθεια, πόσο σας βαριέμαι όλους εσάς τους ‘ειδήμονες’ που θεωρείτε το καθετί ως ‘κτήμα’, έχοντας όμως ουσιαστικά ξεγυμνώσει, έχοντας αφαιρέσει όλη τη μαγεία του πράγματος!

Και μαγεία είναι αγαπητέ vouliaki αυτό ακριβώς, η κάθε μορφή τέχνης να καθρεφτίζεται στα μάτια του καθενός από μας με ένα τρόπο διαφορετικό. Ενώνοντας όλα αυτά τα κομμάτια δημιουργείται η ιστορία του κάθε πράγματος κι όχι από αμπελοσοφίες που τις ενστερνιζόμαστε, μην έχοντας κάτι καινούργιο να πούμε, καταλήγοντας να τις αναμασάμε δεξιά κι αριστερά παραπέμποντας σε sites που βεβαίως έχουν διαφορετικό ρόλο να διαδραματίσουν καθώς αυτά ναι, είναι για να ενημερώσουν. Είναι και στ’ αγγλικά μου φαίνεται, δικαιολογείται λοιπόν το ακαταλαβίστικο στα ελληνικά.

Να ευχαριστήσω και τη nefos που με έπεισε ότι όσα λέω παραπάνω μάλλον ισχύουν. Αν θεωρεί ο vouliakis ότι ένα μικρό κείμενο δε μπορεί να μιλά για μεγάλα θέματα, καθώς όπως αναφέρει κάποιος δεν μπορεί να ‘χωρέσει’ μια τόσο μεγάλη ιστορία, τι να πω…πραγματικά αυτό δεν το χω ξαναδεί! Τα ‘συγχαρητήριά μου’ λοιπόν κύριε ‘ειδικέ’ όταν αποφασίσετε να καταγράψετε τις σκέψεις σας, ελπίζω να βρείτε τον καλύτερο οδηγό (λεξικό, βιβλίο) να τις αντιγράψετε…

Ευχαριστώ τον Kid για την παρουσίαση μιας άλλης άποψης, εξίσου σημαντικής. Και τη movflower για τα όμορφα λόγια της…

vouliakis

#6456 / 29.11.2006, 15:09

Μα, για να ενημερωθείς σε παραπέμπω στον Scaruffi, Μπρίζα. Άλλωστε, το δηλώνεις κι εσύ πως έχεις να διαβάσεις εφημερίδα εδώ και μερικά χρόνια. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς θέλουμε να γίνουμε όλοι συγγραφείς, ενώ δεν έχουμε καταφέρει να γίνουμε καλοί αναγνώστες.

Τώρα, για τα άλλα "ρομαντικά" που λες, δεν θα είχα αντίρρηση να τα διαβάσω σε κάποιο post στο blog σου ή στη στήλη "Λογοτεχνία". Από τη στιγμή όμως που διαλέγεις να στείλεις δημοσίευση, καλό θα ήταν να προσέξεις κάπως στη διατύπωση (να μην είναι αποσπασματική και ακαταλαβίστικη) και -αφού το θέμα αφορά στην ιστορία κάποιου κοινωνικού φαινομένου, όπως είναι το ροκ- γιατί όχι: να την υποστηρίξεις με παραπομπές σε βιβλιογραφία κλπ.

Αυτά, με όλη την καλή διάθεση. Καλές ακροάσεις :-)

ApostolisArmagos

#22077 / 09.03.2011, 01:41

Σίγουρα θα μπορούσατε να είστε πιο ευγενικός όμως!

VasilisSaltagiannis

#6459 / 29.11.2006, 16:01

Η δικιά μου άποψη είναι ότι οτιδήποτε καινούριο γεννιέται εμπεριέχει θετικά και αρνητικά. Έτσι κάνει τον κύκλο του μέσα στην ιστορία και αν είναι αληθηνό κάνει τον κύκλο του στη συνείδηση των ανθρώπων, μεταλλάσεται και παίρνει νέες μορφές.

Όντως το Rock είναι και τρόπος ζωής γι αυτό και συνεχίζει να ζεί σε αυτούς που νιώθουν το πραγματικό νόημά του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει κάποια συνταγή γι αυτό. Μπορεί τελικά αυτό να είναι το νόημά του, να είσαι ο εαυτός σου και να αφήνεις τους άλλους να είναι όπως θέλουν.

Είναι λογικό το να υπάρχουν και αρνητικές συνέπειες από την εισαγωγή μιας τέτοιας νέας αντίληψης, μετά από την περίοδο του ψυχρού πολέμου και τα αποτελέσματα αυτού στην παγκόσμια κοινωνία. Ούτως η άλλως η δυτική κοινωνία ήταν τότε πιο συντηριτική, πόσο μάλλον και οι υπόλοιπες κοινωνίες της ανατολής...

Το rock λοιπόν, αφ' ενός φαντάζομαι ότι έφερε και την μεγαλύτερη χρήση της τεχνολογίας πάνω στην μουσική-χωρίς να σημαίνει ότι δεν εφαρμόστηκε και στα υπόλοιπα είδη. Αφ' εταίρου απευθυνόταν και απευθύνεται κυρίως στην κάθε νέα γενιά που είναι έτοιμη και δεκτική να αφουγκραστεί κάτι νέο και δυνατό όχι μόνο εγκεφαλικά αλλά και σαν αίσθηση, κάτι που να εμπεριέχει μιας μορφής επανάσταση, είτε προσωπικής είτε κοινωνικής. Απορροφάται εύκολα-με την καλή έννοια-από ανθρώπους που δεν μπήκαν ακόμα σε αυτό που ονομάζουμε σύστημα και που τελικά μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε ότι λίγο πολύ είμαστε κομμάτι του.

Αυτό βέβεια ξεφεύγει από το θέμα, έχει να κάνει όμως με το τι σου δίνει τελικά στη ζωή σου σαν ζωντανό στοιχείο μέσα σου, ώστε να πείς ότι, ναι πρέπει κάποιος πάντα να ζεί πιο ελεύθερα και πιο παθιασμένα έτσι ώστε μεταξύ άλλων να μπορεί και να αμφισβητεί. Οι νέοι άνθρωποι πρέπει να είναι έτσι. Χωρίς να σημαίνει ότι το ροκ είναι το μόνο είδος που μπορεί κανείς να βρεί αυτά τα στοιχεία που θα τον κάνουν να νιώθει ζωντανός και να καταλάβει τον εαυτό του και τους υπόλοιπους. Απλά προδιαθέτει ελευθερία στην έκφραση..

Φυσικά υπάρχει, όπως ειπώθηκε και στο άρθρο, η εκβιομηχάνηση και η εκμετάλλευση του όλου ζητήματος, από ανθρώπους που κινούν τα νήματα.. Αλλά μήπως πάντα αυτό δεν γινόταν; Άνθρωποι με ευαισθησίες καταλήξαν στα ναρκωτικά παρασυρόμενοι από κάποιους καλλιτέχνες έμμεσα, αλλά ίσως είχαν και αυτοί την προδιάθεση. Είναι και ως ένα σημείο προσωπική η μάχη του να σταθείς όρθιος σε ό, τι σου τυχαίνει,και σε ό, τι σου πασάρουν. Βέβεια δεν μου αρέσουν πια προσωπικά και οι ακρότητες που μας προβάλλαν κατά καιρους. Για σκεφτείτε όμως και σήμερα τι ναρκωτικά μας πασάρουν και δεν μιλάω για ουσίες αλλά για τηλεπρέζα και πρεζοκάρτες. Ε δεν είναι όλοι αυτοί ροκάδες..

Νομίζω ότι από τα θετικά και τα αρνητικά ενός νέου πράγματος με μεγάλη δυναμική, κρατάς την ουσία, αν υπάρχει, και θα σε στηρίξει, αν έχει κάποια αξία. Χωρίς να είμαι ειδικός αλλά επειδή άκουγα και ακούω ροκ, νιώθω ότι ζεί μέσα μου, το λιγότερο σαν άκουσμα.

Administrator

jorge

#6457 / 29.11.2006, 15:53 / Αναφορά
Προσωπικά μου αρέσουν τέτοιες δημοσιεύσεις, γιατί προκαλούν παρεμβάσεις, παραθέσεις, παραπομπές, συζητήσεις και έτσι στο τέλος έχουμε ένα συνδυασμό του αρχικού κειμένου με πολύτιμα σχόλια. Και ΑΥΤΟ είναι που έχει σημασία. Αν τώρα το κυρίως κείμενο είναι αψεγάδιαστο, ακόμα καλύτερα.

Καλό είναι να δούμε το e-Περιοδικό σαν κάτι διαφορετικό από τα κλασικά περιοδικά, στα οποία πρέπει να τα περιμένουμε όλα από τον αρθρογράφο. Εδώ υπάρχουν τα σχόλια για να μπορούμε όλοι να συνεισφέρουμε ουσιαστικά. Τα σχόλια δεν είναι για να λέμε μόνο "μπράβο" ή "απαίσιο". Τα σχόλια είναι πολλές φορές συμπλήρωμα του άρθρου.

Σε πολλές δημοσιεύσεις έχει τύχει ο αρθρογράφος να έχει κάνει την αρχή και στη συνέχεια τα υπόλοιπα μέλη να έχουν προσθέσει πολύτιμα σχόλια, κάνοντας τη δημοσίευση σημείο αναφοράς, παρόλο που η πρωτογενής του μορφή δεν ήταν πλήρης.

ΥΓ. Επίσης πολλές φορές σαν διαχειριστής δεν έχω την πολυτέλεια να διαλέξω από ένα πλήθος "άρθρων". Μπορεί οι εκκρεμούσες δημοσιεύσεις είναι όπως ξέρετε πολλές, οι πιο πολλές όμως έχουν ποιήματα, βιογραφίες ή άσχετα κείμενα. Τα αρθρα είναι ελάχιστα.

Cily

#6458 / 29.11.2006, 15:56 / Αναφορά
Σίγουρα η ροκ ήταν και θα είναι ενα μεγάλο κομμάτι της συχρονης μουσικής καθώς δημιούργησε μια επάνασταση εναντίον του κατεστημένου. Η ροκ εξακολουθει να έχει τη δύναμη του παρελθόντος ακόμα και αν δεν ακούγεται με τον ίδιο ήχο. Δεν πρέπει όμως ποτέ να ξεχάσουμε πως οι περισσότερες μέγάλες μορφές της μουσικής αυτής κατέληξαν σε κλινικές ή αυτοκτόνησαν ύστερα απο δόσης ναρκωτικών. Δεν μπορώ να πώ οτι αντιπαθώ την ροκ, ίσα ίσα που είναι το αγαπημένο μου είδος μουσικής με τις διάφορες παραλλαγές της.

gazakas

#6460 / 29.11.2006, 17:01

Όταν λες "οι περισσότερες μεγάλες μορφές της μουσικής αυτής κατέληξαν σε κλινικές ή αυτοκτόνησαν ύστερα απο δόση ναρκωτικών", τι εννοείς; Έχεις σχετικά στοιχεία; Αν δεχτούμε ως υπόθεση εργασίας ότι μπορούμε να καταρτίσουμε μια λίστα με τους 100 σπουδαιότερους καλλιτέχνες της ροκ, θα προέκυπτε ότι τουλάχιστον οι 51 έχουν καταλήξει σε κλινικές ή στο θάνατο από ναρκωτικά; Άλλο καπέλο αν έπαιρναν πολλοί από αυτούς ναρκωτικά και άλλο αυτό που λες...

Cily

#6464 / 29.11.2006, 22:13

ΟΚ ίσως και εγώ να το τράβηξα λίγο. Αλλά σίγουρα πολλοί απο αυτούς είχαν προβλήματα με ναρκωτικά και μερικοί πέθαναν σε σχετικά μικρή ηλικία ενώ μπορούσαν να προσφέρουν ακόμα στο χώρο της μουσικής.

Υ.Γ. Θέλω επίσης να σε συγχαρώ για το κείμενο περι του Νίκου Κοεμζτή. Συγκλονιστικό!!!!