Ένα τηλεφώνημα

Πήρα τηλέφωνο προχθές σε μια συνείδηση. Κι ήμουν σε αναμονή. Με βάλανε και άκουγα τραγούδια, να διασκεδάσουνε το ανυπόμονό μου. Να ξεχαστώ για να ξεχάσω. Να γελάσω για να ξεγελαστώ. Δεν ήταν εκεί ή δεν ήθελε να μου μιλήσει. Ίσως να μην ήξερε τι να μου πει. Ίσως να μην ήθελε να μου πει αυτά που ήξερε. Για κείνους που έχουν ανάγκη, που πονούν σιωπηλά, που εύχονται διακριτικά, που χάνονται ήσυχα. Κι εγώ περίμενα, ο χρόνος κυλούσε. Και κυλούσε αντίστροφα, για κείνους που ήθελαν βοήθεια, για κείνους που μόνο το τώρα έχει νόημα γιατί δεν υπάρχει μετά. Η συνείδηση όμως δεν το σήκωνε. Σήμα κατειλλημένο. Κι ύστερα πάλι τραγούδια. Κύκνια άσματα. Κι εγώ να κολλάω στ' ακουστικό, να θέλω να χωρέσω στο καλώδιο για να φτάσω απέναντι. Γέφυρα σωτηρίας κι έφτανε μόνο μια κουβέντα. Και το τηλεφώνημα δικό μου, εγώ θα πλήρωνα. Χρεώστε με, μα απαντήστε. Η συνείδηση όμως δεν το σήκωνε. Κι εγώ απογοητεύτηκα. Ήξερα πως παλιά μπορούσα να τη βρω εκεί και δεν ήξερα πού μπορούσα πια να την αναζητήσω. Άλλαξε σπίτι ή νούμερο. Άλλαξε κορμί ή ταυτότητα. Δάκρυσα κι ύστερα θύμωσα. Σήμα κατειλλημένο. Μα πώς; Δεν μπορείς να καταλάβεις κάτι ανύπαρκτο. Μήνυμα δεν άφησα στον τηλεφωνητή. Τα μεταφέρει αλλοιωμένα. Αν λειτουργεί η αναγνώρισή της θα δει την κλήση και θα με θυμηθεί. Μπορεί να θυμηθεί συνειρμικά και τον εαυτό της. Δεν θα είναι αργά. Πάντα υπάρχει χρόνος για να σώσουμε κάποιον...