Εξομολόγηση

Είναι κανείς εδώ; Κρασί δεν πήρα, φτου! Γελάω τώρα, ξέρεις γιατί; Γιατί δεν υπάρχει πιο γελοία αίσθηση από αυτή που νιώθω τώρα. Δε σε διαφώτισα και πολύ, ε; Ήμουνα με παρέα και είμαι μόνη. Πάντα θα είμαι. Έπαψα να βρίσκω νόημα ουσιώδες στη ζωή μου. Όλο κάνω όνειρα ανεκπλήρωτα, στολισμένα με μπόλικο ενθουσιασμό και μια αποφασιστικότητα για την πραγματοποίησή τους ολότελα δοσμένη στο κενό. Κάνω σχέδια, βγαίνω, περνάω καλά, πίνω, καπνίζω, πουλάω πνεύμα (κάτι απομεινάρια) ενώ κατά βάθος, όχι και πολύ, μπερδεύω το κουβάρι μου γύρω από τη δουλειά μου που δεν με πληρώνει καλά, κατ’ επέκταση γύρω από τα οικονομικά μου που πάνε κατά διαόλου.

Και σήμερα είναι Παρασκευή να φανταστείς. Κι εγώ θα μείνω μέσα στο σπίτι, θα πιω κι άλλο, να ζαλιστώ τόσο ώστε να κοιμηθώ σαν πουλάκι. Πήγα να συνδέσω μια λάμπα πριν κι έριξα το γενικό. Ξενέρωσα αμέσως! Ένα τσαφ, και όλα σκοτείνιασαν.

Έτσι είναι στο σκοτάδι; Μόνο μαύρες σκιές χορεύουν; Είμαι αμφιφυλόφιλη στο είπα; Ούτε αυτό; Λες και δεν το ‘ξερες ήδη. Εσύ από την πρώτη στιγμή το κατάλαβες, εγώ προσπαθούσα να ρίξω στάχτη στα μάτια μου μη δω καθαρά εκείνη τη λεπτομέρεια στην άκρη του πίνακα που πάντα όμως έκανε τη διαφορά. Σ’ αφήνω, δεν έχω τίποτα!
… νύχτα καλή.