Καπνός

Καπνός. Δεν πιάνεται. Δε βρίσκεται. Δε φτιάχτηκε ν’ ανήκει. Καμία γη δεν τον κρατάει κι ας θέλει αυτός να μείνει. Καμιά φωτιά δεν τον ζεσταίνει. Χαμένος είναι και γυρεύει για το δρόμο του.
Ψάχνει μες σε ψυχές, σε μάτια, σε ελπίδες. Ψάχνει να βρει ένα όνομα, έτσι να τον φωνάζουν. Ψάχνει να βρει το δρόμο του, η μοίρα τι προστάζει. Μα δεν ανήκει πουθενά κι η μοίρα δε διαφέρει. Δεν είναι νόμοι για αυτόν. Δεν είναι προσταγές. Όταν τα χέρια τα ‘χεις άδεια από γραμμές, δε μένει για να χάσεις τίποτα. Κι όταν τη σκέψη έχεις άδεια από στιγμές, ονόματα δε θέλεις.
Μόνο πλανιέται ελεύθερος. Όταν διψάει σταματάει, λέει το χώμα σπίτι του, τ’ αυτιά του κοροϊδεύει. Μα πώς αλλιώς να πορευτεί. Κουράζουνε οι δρόμοι. Αγγίζει γύρω του όσα υπάρχουνε, να δείξει πως υπάρχει. Και χάνεται σε έρωτες, να σβήσει και το θάνατο. Μα η δική του η καρδιά δεύτερη δε χωράει. Δεν έχει χέρια για να πιάσει άλλα χέρια. Δεν έχει μάτια άλλα μάτια για να δει. Κι έχει μονάχα μια φωνή για να μιλάει τα ψέματα, να τα βαφτίζει ελπίδες. Γεννήθηκε στη μέση του δρόμου και παλεύει μια ζωή ολάκερη να φτάσει πια στην άκρη. Ποιον κοροϊδεύει; Άλλοι γεννιούνται άνοιξη κι άλλους τους τρώει ο χειμώνας.