Τόσο μικρή ζωή

ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΗ ΖΩΗ…

Στο αμόλυντο λευκό σου σώμα
αράδιασα της ψυχής μου την τελευταία μισαλλόδοξη πνοή.
Εφηβικά χρόνια με ματωμένα γόνατα
και προπληρωμένους έρωτες
ταιριάζω στα σφριγιλά σου στήθη.
Τόσο μικρή ζωή που τη βόλεψα σε μια κόλλα χαρτί,
κι αυτή με περιθώριο.
Τόσες κραυγές πνιγμένες σε αλμυρά αυγουστιάτικα βράδια,
τόσα ένοχα μεθοκόπια
περιμένοντας του ξημερώματος το βαρύ κεφάλι
και το λερωμένο σεντόνι του πόθου.
Τόσο μικρή ζωή που τη βόλεψα σε μια κόλλα χαρτί,
κι αυτή με περιθώριο.
Οι χαρταετοί πέταξαν πάνω απ’ το κεφάλι μου κι εγώ
μ’ ένα κομμάτι σπασμένο σπάγγο στα χέρια
αναρωτιέμαι τη μυστήρια τροχιά του
στο βάθος ενός ανεκπλήρωτου ουρανού.
Τα χρόνια βαραίνουν στου ονείρου το ζύγι
προς την πλευρά του ηττημένου,
μα εγώ κρεμάω δάφνινα στεφάνια στο κεφάλι
ενός ανύπαρκτου νικητή.
Λέξεις…μονάχα λέξεις καθόρισαν την μικρή μου εκδρομή
στο δάσος του κόσμου.
Δίχως κακό λύκο και ευφάνταστη νεράιδα
κρύφτηκα στις σπηλιές που πηγάζει το αμίλητο νερό.
Τόσο μικρή η ζωή που τη βόλεψα σε μια κόλλα χαρτί,
κι αυτή με περιθώριο.
Τώρα στα σαράντα μαζεύω της καρδιάς μου τα σκυλιά
στο κρυφό σου κυνοτροφείο.
Λυσσασμένα σκυλιά που κομμάτι κομμάτι ξέσκιζαν τις σάρκες
μιας ανέμελης ερωτικής αναψυχής.
Κοντεύω στο τέλος και οι αράδες που μου μένουν είναι λίγες.
Μα το τέλος προσδιορίζεται πάντα από μια αρχή.
Ποτέ δε θα μου χαλαλίσουν ένα τέλος.
Τελευταία γραμμή της κόλλας,
κι ο αριθμός των στίχων δοσμένος από πριν
μου σκοτώνει τον επίλογο.
Τόσο μικρή ζωή που τη βόλεψα σε μια κόλλα χαρτί,
κι αυτή με περιθώριο
ή μάλλον τόσο μεγάλη ζωή με τόσο μικρό κύριο θέμα.
Ισως την άλλη φορά καταφέρω να τελειώσω ένα ολάκερο ποίημα,
με ποιητή εμένα…

ΣΤΑΥΡΑΚΟΥΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ