Εφηβικά στιχάκια

ΣΤ ΑΣΤΕΡΙΑ ΧΑΜΕΝΗ

Σε θυμάμαι να τρέχεις ανέμελα,
μ’ ένα ροζ με κορδέλες φουστάνι,
να μου λες πως γι αυτά που ονειρεύτηκες
μια ζωή μοναχά δεν σου φτάνει.

Με τα μάτια σου τ’ όνειρο κάρφωνες
και στα μάγουλα πέφτανε οι μπούκλες,
στο παιχνίδι τα γόνατα μάτωνες
και ακέφαλες μένανε οι κούκλες.

Η μικρή μας αυλή δεν σε χώραγε,
ήσουν πάντα στ’ αστέρια χαμένη,
το φεγγάρι το βλέμμα σου φόραγε
για να βλέπει τη γη φωτισμένη.

Με τα χρόνια που φύγανε μάλωσες,
μια ζωή μοναχά , δεν έχει άλλη,
φταις εσύ που ποτέ δεν μεγάλωσες
σ’ έναν κόσμο που φτιάξανε άλλοι.

--------------------------------------

Παλιέ μου φίλε σε ζητώ στις παιδικές κρυψώνες,
εκεί που κρύβαμε όνειρα και μυστικές αλήθειες.
Θαρρείς πως έμειναν εκεί, θαμμένα για αιώνες
κι εμάς μας έστειλε η ζωή σ’ αλλιώτικες συνήθειες.

Οι μνήμες, απ’ τα ξέφρενα παιχνίδια μείναν μόνο.
Ξελευθερία για όλους μας και ποιος θα τα φυλάει
Μέλι γλυκύτατο οι φωνές απλώνανε στο δρόμο
και μια γαζία ολάνθιστη, τις νύχτες να κεντάει.

Και μεγαλώναμε μαζί, μ’ έρωτες και θανάτους,
μας έδωσαν ταυτότητα, μορφή και ηλικία.
Ένιωσε η σάρκα κι η ψυχή, βαθιά το άγγιγμά τους,
ρουφήξαν τις παιδιάστικες χαρές μας μ’ απληστία.

Σε ψάχνω ακόμα στο στενό, που τόσα μου θυμίζει
κι ας ξέρω πως τα νιάτα μας βουλιάξανε στο χρόνο.
Κι αν τίποτα δεν έμεινε γαζία να μυρίζει,
Εγώ γι αυτά που ζήσαμε, στιγμή δε μετανιώνω.

(1989)
-----------------------------------------

ΑΠΟΨΕ

Απόψε πέφτουνε τα τείχη,
σμίγουν τα χέρια κι οι φωνές,
ψάχνουν να βρούνε λόγο οι ήχοι,
σύνθημα να ΄χουν οι εμμονές.

Απόψε χάνονται τα πιόνια,
ο αγέρας κόβει τα σχοινιά,
χτυπούν τους γύπες στα μπαλκόνια
αυτοί, που λάθεψαν γενιά.

Απόψε ξύπνησαν οι ελπίδες
και βγαίνουν βόλτα στα στενά,
καίνε πανό κι εφημερίδες
κι ο,τι πουλήθηκε φθηνά.

Απόψε οι σκέψεις δραπετεύουν
απ του μυαλού τις προσταγές
και τα τραγούδια μας γιατρεύουν
της μνήμης τις βαθιές πληγές.

Απόψε φτάνει ως τ’ αστέρια
φωνή που λίγοι την ακούν
που λέει "τον κόσμο έχουν στα χέρια
'κείνοι που αντέχουν ν’ αγαπούν’’.

( Μάης 1991 )
-------------------------------------------

Φεγγάρι Αυγούστου κολυμπάει στη Μεσογείων
Σκόρπια η ζωή, μακριά απ’ τους βίους των Αγίων
Στα θύματά της γράφει απόψε άλλο ένα
Κλέβει απ’ το στήθος μου, του φόβου την καδένα.

Φεγγάρι, απόψε η ψυχή μου σε αγγίζει
Κι ένας αιώνας απ’ το χτες μου με χωρίζει
Μ’ ένα του χάδι βγαίνω απ’ του άγνωστου τη χώρα
Και μοιάζει αργά να είναι, ακόμα και το τώρα.

Φεγγάρι Αυγούστου, να ξεχνάς τ’ άλλα φεγγάρια
Να προσπερνάς τον εαυτό σου στα φανάρια.
Τον έρωτά του να ‘χω μόνο στο πλευρό μου
Και να βουλιάζουμε στα κύματα του δρόμου.

Φεγγάρι φλόγα, πυρκαγιά στη σκέψη ανάβει
Κι από αφέντες οι θεοί, γίνονται σκλάβοι.
Σχοινί το σώμα, στο άπειρο να σκαρφαλώσω
Σε μια σου αχτίδα, τ’ όνομά του να καρφώσω

(Καλοκαίρι του 1995)
----------------------------------------------

ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕΘΑΝΕ

Βγήκα μονάχα για να πιω, να ξεχαστώ,
μ’ ένα μεθύσι μακριά να εκτοξευθώ,
να μη θυμάμαι.
Για μια φορά μεσ’ στο σκοτάδι το πυκνό
φεγγάρια δυο να δω κι εγώ στον ουρανό
να με κοιτάνε.

Μα το μυαλό μου το αντέχει το πιοτό
κι είναι μαρτύριο δυο φορές πιο δυνατό
και με φοβάμαι.
Ως και τις θάλασσες του κόσμου όλου να πιω
βρίσκουν οι μνήμες μου σοκάκια , το μυαλό
να κυνηγάνε.

Μ’ ένα μαράζι συντροφιά ως το πρωί,
που ανοίγουν πόρτες οι χαρές μεσ’ στη ζωή
και προσπερνάνε,
τραγούδι φτάνει από τα χείλη στην καρδιά
για ’κείνους που έχουνε χορτάσει μοναξιά
και δεν μεθάνε.

(1998)