αρχική > e-Περιοδικό > No_Music

Για τα 21 παιδιά που χάθηκαν στις 13/04/2003 στα Τέμπη

Προσέξτε γελαστά παιδιά
προσέξτε πουλιά που φύγατε με κλειστά στους ώμους τα φτερά
προσέξτε παρθένα λουλούδια
που η βροχή τα φυλλώματά σας δεν πρόλαβε να δροσίσει
προσέξτε μην ξεχάσετε εκείνους που για’ σας πονούν
προσέξτε μην ο γέροντας του κάτω κόσμου σας πλανέψει,
μην σας τάξει στολίδια κ’ υφαντά
μην σας πείσει να γυρίσετε για πάντα το κεφάλι μπροστά
μην σας πείσει να δοθείτε μονάχα σ’ αυτόν
και λησμονήσετε τα χρόνια της ζωής τα παλιά

Γράφει το μέλος stefanos_
2 άρθρα στο MusicHeaven

Σχόλια

Κυριακή 10 Αύγ 2003

Εγώ σας μιλώ, ένας άγνωστος διαβάτης που περπατά στη σιωπή
ένα παιδί που δεν ξέρατε πως κάπου υπάρχει
ένας άνθρωπος που αντίκρισε τα δάκρυα όσων σαν αγαπούσαν
και τα είδε να λιώνουνε από του πόνου την οργή,
εγώ, ένας θνητός που έμεινε εδώ
για να σας βλέπει πως βαδίζετε αργά για των νεκρών το κόσμο

Κι έτσι θλιμμένος, σαν αντικρίζω πια το χώμα που τα σώματά σας σκεπάζει
έτσι σκυφτός, σαν ακούω τα ουρλιαχτά απ’ τους ανθρώπους
που σας θέλαν τώρα εδώ
τρέμω, μπρος στο δικό σας θάρρος,
μπρος στα δικά σας κορμιά που δεν δίστασαν να χαθούν μακριά
τρέμω, μπρος στις σκιές σας που πλανούνται μες των νεκρών την πόλη

Φωνάζω στους ανθρώπους για’ σας
Φωνάζω, εγώ, κάποιος που δεν σας είδε ποτέ,
Φωνάζω, για τον άδικο τούτο χαμό,
Φωνάζω, όχι απ’ τον πόνο που μου πρόσφεραν τ’ αγκάθια σαν τα κρατώ,
μα απ’ την οργή και το μίσος για όσους εκεί σας κρατούν
Φωνάζω, με δυο τρεμάμενα χείλη και μια φωνή ραγισμένη
απ’ το δικό σας τελευταίο ‘’γιατί;’’

Εκεί που όλοι θα είστε μαζί,
αμούστακα πρόσωπα κι αφίλητα βελουδένια κορμιά,
εκεί, που θα πλανάστε αμέριμνα μέσα σε συνοικίες αγγέλων ξεχασμένες
εκεί, που οι κατάρες των θεών δεν θα σας φτάνουν πια
κάντε μια κίνηση, ένα νεύμα γλυκό
για να φτάσει σ’ όσους είναι ακόμα εδώ
για να φτάσει σ’ όσους την ψυχή σας θεωρούν ζωντανή
σ’ όσους θα’ διναν όλα τα ωραία της ζωής τους τα χρόνια
για ένα μονάχα σας φιλί

Μα όσο κι αν κλαίμε εμείς οι θνητοί
μην φοβάστε ψυχές αφημένες στ’ ουρανού το κενό
μην φοβάστε νεράιδες και ξωτικά σαν θα’ ρθούν να σας βρουν
μην φοβάστε για όσα θα δείτε εκεί
μην φοβάστε για’ μας
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΔΥΝΑΤΟΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑ
μην αφήσετε την παιδική τη δύναμη που κάποτε είχατε
γιατί’ ναι το ταξίδι μακρύ
γιατί’ ναι τα σκαλοπάτια πολλά που θα πρέπει μονάχοι εσείς ν’ ανεβείτε

Να’ στε φρόνιμοι γιατί της μάνας το χάδι δεν θα’ ναι να σας προσέχει εκεί
Να’ στε ήσυχοι και να προσέχετε τους δήθεν μαύρους ιππότες
που τις αγνές ψυχές σας ζηλεύουν
Να’ στε σαν πρώτα, παιδιά λατρεμένα,παιδιά που δεν θα ξεχάσουμε πια
και’ μεις τα σύννεφα τ’ ουρανού στην άκρη θα κάνουμε για να διαβείτε
και’μεις στο φεγγάρι θα πούμε να φωτίσει το δρόμο
για το τελευταίο της ζωής σας ταξίδι

Από το ίδιο μέλος

No_Music

Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

Στείλε το άρθρο σου

σχολιάστε το άρθρο

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

Astron

#234 / 11.08.2003, 02:23 / Αναφορά
Στέφανε, πάρα πολύ όμορφο το ποίημα σου.

Μου άρεσε πολύ ο πρωτότυπος τρόπος που προσέγγισες τον θάνατο.

Ο θάνατος τόσων νέων ανθρώπων είναι μια τραγωδία. Ωστόσο ο τρόπος που τον προσέγγισες μου άφησε μια αίσθηση νοσταλγίας αλλά και παλικαριάς. Πράγμα που είναι πολύ δύσκολο όταν έχουμε να κάνουμε με το ψυχρό θέμα του θανάτου.

Ειδικά ο στίχος "τρέμω, μπρος στο δικό σας θάρρος" είναι ιδιαίτερα ανατρεπτικός και διαφορετικός από αυτά που έχουμε συνηθίσει.

Συγχαρητήρια, ελπίζω να διαβάσουμε κι άλλα δικά σου ποιήματα σύντομα...

veta

#246 / 15.09.2003, 22:18 / Αναφορά
μπραβο δεν ξερω πραγματικα με τι λογια να εκφρασω τον θαυμασμο μου γι αυτο το ποιημα που πραγματικα δινει κουραγιο σε ολους εμας!και παλι μπραβο