Της μυρτιάς ο δρόμος

Ο δρόμος άδειος κι οι μυρτιές

με τον αγέρα κάνουν

θλιμμένη συντροφιά,

που πήγαν κάποιες μας στιγμές

πριν οι χαρές πεθάνουν,

που στο παγκάκι κράταγες

για μένα μια γωνιά.

Οι σκέψεις μόνες κι ο ουρανός

μαζί τους συννεφιάζει,

βαραίνει η ψυχή,

να ΄  ταν ο κόσμος γιορτινός

και να΄ τρεχες με νάζι,

στην αγκαλιά μου να΄ πεφτες

σαν άνοιξης βροχή.

Σκιές αφήνει των φιλιών

η τελευταία γλύκα,

κρυώνουν οι καρδιές,

κάτι παιδιά, προς το παρόν

που γελαστά τα βρήκα,

το παραμύθι της χαράς

ζουν κάτω απ΄ τις μυρτιές.

΄Ερωτες π΄ άναψαν φωτιές

κι αξίζανε τη φήμη,

στο δρόμο κάτω απ΄ τις μυρτιές

γίναν θαμπό ασήμι.