Ζωή νταλίκα κόκκινη

Είναι φορές που σου κόβεται η ανάσα.

Που ζείς κάτι, και απορείς αν αυτό υπάρχει ή κάποιος σου κάνει πλάκα.
Έτσι συνέβη. Έτσι έχει συμβει πολλές φορές με τον Σταμάτη.

Κάτι μπήκε στο αυτί μου και με τάραξε.
Γροθιά στο στομάχι,η καλύτερα σιδηρογροθιά στο στομάχι.

Απο τον τελευταίο δίσκο του Δημήτρη Μητροπάνου λοιπόν, το τραγούδι ''Ζωή νταλίκα κόκκινη'', σε μουσική και στίχους του Σταμάτη Κραουνάκη, ξεχωρίζει.

Ένα απο τα συγκλονιστικότερα ζειμπέκικα που έχω ακούσει ποτέ, με ρεαλισμό που σπάει κόκκαλα.

Ορίστε οι στίχοι:

Ζωή νταλίκα κόκκινη
στις εθνικές, στις εθνικές του κόσμου
του Στέλιου τα τραγούδια βενζίνα των φτωχών
αγάπη θεοσκότεινη, πολλά ουίσκια εντός μου
ακούνε τα ζεϊμπέκικα σαν το πάτερ ημών

Πίκρα μανούλα μου το γάλα
πικρά τα χρόνια μας τα υγρά
τα εργοστάσια μεγάλα
τα μεροκάματα μικρά

Φεύγω απ’ αυτό που νιώθω
έκαψα τον πόθο μόνος μια νυχτιά
ήπια μέχρι που σε είδα
με βαριά ρυτίδα μες στην ξενιτιά
φεύγω απ’ αυτό που νιώθω

Βαριά τα χρόνια σίδερα
και τζούφια λα- και τζούφια λαμαρίνα
χοτ-ντογκ απ’ την καντίνα, χιλιόμετρα φασόν
αγάπη θεοσκότεινη, Θεσσαλονίκη Αθήνα
αγάπησέ με σήμερα και στη διαπασών

Ορίστε και η φωνή:



Δεν έχω κάτι να προσθέσω.
Απλά πώς και σήμερα γεννιούνται αριστουργήματα.

Και πραγματικά αναρωτιέμαι, αν δεν είναι αυτό το τέλειο, τι μπορέι να είναι...